Το Κύριο Άρθρο Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί

Βαδίζουμε σε μια εκλογική αναμέτρηση που το αποτέλεσμά της θα είναι κρίσιμο για το πολιτικό τοπίο στο οποίο θα κινηθούμε την επόμενη περίοδο.

Για την αστι­κή τάξη και τους διε­θνείς της συμ­μά­χους, είναι κρί­σι­μο η κάλπη να βγά­λει μια κυ­βέρ­νη­ση η οποία θα απο­δει­χθεί ικανή να εφαρ­μό­σει το βάρ­βα­ρο Μνη­μό­νιο 3, αλλά και να απορ­ρο­φή­σει τους κοι­νω­νι­κούς κρα­δα­σμούς και τις αντι­δρά­σεις που αυτό θα προ­κα­λέ­σει.

Γύρω από τα δί­πο­λα «ευρώ και όχι κα­τα­στρο­φι­κή επι­στρο­φή στη δραχ­μή», «πα­κέ­το διά­σω­σης και όχι χρε­ο­κο­πία», επι­χει­ρεί­ται να εμπε­δω­θεί μια πλα­τιά μνη­μο­νια­κή συ­ναί­νε­ση, η εμπέ­δω­ση του θα­τσε­ρι­κού «Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή», που πε­ριο­ρί­ζει την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση στο ασφυ­κτι­κά στενό πλαί­σιο του ποιος μπο­ρεί να δια­χει­ρι­στεί κα­λύ­τε­ρα το μνη­μό­νιο.

Κα­λύ­τε­ρο «όχημα» για να επι­βλη­θεί στην κοι­νω­νία αυτή η μνη­μο­νια­κή συ­ναί­νε­ση είναι ο «Με­γά­λος Συ­να­σπι­σμός» και η κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας, μια προ­ο­πτι­κή για την υλο­ποί­η­ση (άμεσα ή με­σο­πρό­θε­σμα) της οποί­ας ερ­γά­ζο­νται και τα διε­θνή και τα ντό­πια κέ­ντρα του αστι­σμού.

Αυτή η προ­σπά­θεια στα­θε­ρο­ποί­η­σης ωστό­σο γί­νε­ται σε συν­θή­κες από­λυ­της ρευ­στό­τη­τας και έντα­σης της πο­λι­τι­κής κρί­σης. Αυτή απο­τυ­πώ­νε­ται ήδη στα μι­κρό­τε­ρα κόμ­μα­τα: Το κόμμα του ΓΑΠ αδυ­να­τεί ακόμα και να κα­τέ­βει στις εκλο­γές, τα απο­μει­νά­ρια της ΔΗΜΑΡ δια­σκορ­πί­ζο­νται προς το ΠΑΣΟΚ ή προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ενώ το μνη­μό­νιο δεί­χνει πως «κα­τα­βρό­χθι­σε» ένα ακόμα κόμμα, τους ΑΝΕΛ. Απο­τυ­πώ­νε­ται και στη μα­ζι­κή τάση προς την αποχή και τη δη­μο­σκο­πι­κή έκρη­ξη των ανα­πο­φά­σι­στων (που έχει στο φόντο κυ­ρί­ως την «αι­μορ­ρα­γία» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά και την αδυ­να­μία της ΝΔ να «ηγε­μο­νεύ­σει»). Σύμ­πτω­μα αυτής της κρί­σης είναι και η προ­ο­πτι­κή ει­σό­δου του Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη στη βουλή. Είναι ένα μικρό δείγ­μα του σκη­νι­κού πο­λι­τι­κής σήψης που μπο­ρεί να δια­μορ­φω­θεί σε τέ­τοιες συν­θή­κες, αλλά και τμήμα της προ­σπά­θειας της κυ­ρί­αρ­χης τάξης να στρα­φεί η αγα­νά­κτη­ση στην επι­λο­γή της -ακίν­δυ­νης για το σύ­στη­μα κι επι­κίν­δυ­νης πο­λι­τι­κά- «μού­τζας», και όχι στα αρι­στε­ρά.

Το επό­με­νο διά­στη­μα ανα­μέ­νε­ται να κυ­ριαρ­χή­σει το δί­λημ­μα «ΝΔ ή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» που θα παίρ­νει όλο και πιο πο­λω­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα όσο πλη­σιά­ζου­με στην κάλπη.

Η πρω­τιά της ΝΔ είναι μια απει­λή που απα­σχο­λεί κάθε αρι­στε­ρό, προ­ο­δευ­τι­κό αγω­νι­στή. Αλλά είναι απει­λή για την οποία την κύρια ευ­θύ­νη φέρει η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που «νε­κρα­νά­στη­σε» τους ητ­τη­μέ­νους του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος -ακρι­βώς την επο­μέ­νη της βα­ριάς ήττας τους, με τη με­τα­τρο­πή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ»- και που πο­λι­τεύ­ε­ται πλέον με πρό­γραμ­μα το μνη­μό­νιο.

Γι’ αυτό και το πλέον κρί­σι­μο επί­δι­κο σε αυτές τις εκλο­γές, πιο κρί­σι­μο από το «ΝΔ ή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», είναι το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ», είναι να εκ­φρα­στεί πο­λι­τι­κά από την Αρι­στε­ρά το «ΟΧΙ» στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα, που ανά­με­σα στα άλλα είναι και προ­ϋ­πό­θε­ση για να φρά­ξου­με το δρόμο στους να­ζή­δες της ΧΑ.

Σε αυτόν το στόχο, δεν βοηθά κα­θό­λου η στάση του ΚΚΕ, που προ­τι­μά να βάλει στο στό­χα­στρό του τη Λαϊκή Ενό­τη­τα, επι­χει­ρώ­ντας απλά να κερ­δί­σει ψή­φους που εγκα­τα­λεί­πουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τα αρι­στε­ρά.

Σε αυτές τις εκλο­γές, η Λαϊκή Ενό­τη­τα θα επι­χει­ρή­σει να κρα­τή­σει αναμ­μέ­νη τη φλόγα της ενα­ντί­ω­σης στα μνη­μό­νια, να δώσει τη μάχη του ΟΧΙ μέχρι τέ­λους, να κρα­τή­σει ζω­ντα­νή την ελ­πί­δα της ανα­τρο­πής, την προ­ο­πτι­κή της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης.

Πηγή : rproject