Γιώργος Παυλόπουλος - ΠΡΙΝ
Η συνάντηση της Ουάσιγκτον ακολούθησε τη σύνοδο της Αλάσκα, χωρίς ωστόσο να ξεκαθαρίσει οριστικά το τοπίο. Το «τραμπικό» μήνυμα της ΤΙΝΑ και πώς μπορεί να πάει αλλιώς.
Στην ίδια ανάρτηση, άλλωστε, ο Τραμπ ξεκαθάριζε πως δεν μπορεί να ελπίζουν ούτε στην επιστροφή της Κριμαίας, ούτε στην ένταξη στο ΝΑΤΟ. Στη δε συνάντηση που είχε μαζί τους αργότερα, αναφέρθηκε ευθέως και σε «ανταλλαγή εδαφών», θέτοντάς τη ουσιαστικά ως όρο για μια συμφωνία με τη Ρωσία.
Είχε προηγηθεί σειρά δημοσιευμάτων σε διεθνή ΜΜΕ, ακόμη και σε ορισμένα που μέχρι πρόσφατα στήριζαν φανατικά το Κίεβο, τα οποία άφηναν σαφώς να εννοηθεί πως ο πόλεμος έχει πλέον κριθεί. Ενδεικτική ήταν η ανάλυση της Wall Street Journal, ενός Μέσου με παραδοσιακά στενές σχέσεις τόσο με τους Ρεπουμπλικάνους όσο και με το χρηματιστηριακό κεφάλαιο των ΗΠΑ, η οποία παρουσίαζε δύο εναλλακτικές για τον Ουκρανό πρόεδρο: είτε να δεχθεί επώδυνες εδαφικές παραχωρήσεις διασφαλίζοντας την κυριαρχία της (υπόλοιπης) χώρας του είτε να χάσει και μέρος του εδάφους της και την κυριαρχία της.
Μετά και από τα παραπάνω, η κατάληξη είχε ουσιαστικά προκαθοριστεί. Η παρουσία της πολιτικής «αφρόκρεμας» της Ευρώπης – ανάμεσά τους Μερτς, Μακρόν, Στάρμερ, Μελόνι, φον ντερ Λάιεν και Ρούτε – δεν θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τα δεδομένα, όπως αυτά είχαν καθοριστεί από τον Λευκό Οίκο, μετά τη σύνοδο του Τραμπ με τον Πούτιν στην Αλάσκα, την περασμένη Παρασκευή.
Οι «εγγυήσεις ασφαλείας»
Η αλήθεια, μάλιστα, είναι ότι όχι απλώς δεν μπόρεσε να τα αλλάξει, αλλά οι ισχυροί της ΕΕ, που είχαν κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις τις προηγούμενες μέρες, «ξεβρακώθηκαν» για μια ακόμη φορά ενώπιον του Τραμπ. Και αναγκάστηκαν, εκτός των άλλων, να διαγράψουν από τις δηλώσεις τους κάθε αναφορά σε «εδαφική ακεραιότητα» της Ουκρανίας και μη παραχώρηση εδαφών στη Ρωσία.
Οι δε «εγγυήσεις ασφαλείας» τις οποίες δεσμεύτηκαν να προσφέρουν προς τον Ζελένσκι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το περιτύλιγμα που επιχειρεί να «χρυσώσει το χάπι». Εγγράφοντας, παράλληλα, μια «υποθήκη» που θα οδηγήσει σύντομα σε πιο άμεση εμπλοκή της ΕΕ στον πόλεμο. Είτε σε αυτή τη φάση, καθώς δείχνει απίθανο το σενάριο μιας εκεχειρίας είτε στον επόμενο γύρο, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα έρθει, αργά ή γρήγορα.
Φυσικά, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο Τραμπ θα συνεχίσει να δέχεται έντονη κριτική και επιθέσεις για τις επιλογές του και θα κατηγορηθεί πως ήταν αυτός που οδήγησε τη Δύση στην ήττα. Η λογική, ωστόσο, που κρύβεται πίσω από τις συγκεκριμένες επιλογές είναι ξεκάθαρη και αποδεικνύει πως τίποτα δεν αποφασίστηκε ούτε έγινε τυχαία.
Το βασικό κριτήριο για τον Τραμπ και το επιτελείο του είναι το εξής: Αφού έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο μεγάλων ανακατατάξεων και ξαναμοιράσματος του κόσμου, που θα οδηγήσουν σε μια νέα τάξη πραγμάτων, καλό είναι να τελειώνουμε όσο το δυνατό νωρίτερα. Έτσι ώστε να επικεντρωθούμε πάλι στο ουσιώδες: την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση της κερδοφορίας για το κεφάλαιο – του οποίου ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ αποτελεί οργανικό τμήμα.
Παρά δε το γεγονός ότι για να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία πρέπει να μπει στο παιχνίδι και η ανερχόμενη υπερδύναμη, η Κίνα, με την οποία υπάρχουν ακόμη ανοιχτοί λογαριασμοί, η ουσία δεν αλλάζει.
Τελεσίγραφο στους λαούς μέσω Ουκρανίας
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε, πάντως, ότι το μήνυμα της φράσης «ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ» πηγαίνει πολύ πιο μακριά από τον συγκεκριμένο πόλεμο της Ουκρανίας. Επί της ουσίας, αποτυπώνει με… τραμπικό τρόπο το δόγμα της ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρχει Άλλος Δρόμος), που επινοήθηκε προκειμένου να εγκλωβίσει για πάντα τους λαούς του πλανήτη στα γρανάζια του ολοκληρωτικού και πολεμικού καπιταλισμού της εποχής μας.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, λοιπόν, σύμφωνα με τη λογική τους. Πρώτα από όλα για τους «πληβείους» της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που έχουν πληρώσει και, πιθανότατα, θα συνεχίσουν να πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, ως βορά στις κρεατομηχανές των πολεμικών μετώπων. Διότι όσο και αν ο Τραμπ επιχειρεί να παρουσιαστεί ως ειρηνοποιός, η ουσία είναι πως αποτελεί τον συνεχιστή εκείνων που πυροδότησαν τη σύγκρουση στην Ουκρανία και τώρα επιλέγει να τη σταματήσει επειδή εκτιμά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν τίποτα περισσότερο να κερδίσουν από εκεί.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε για τη συντριπτική πλειοψηφία των 450 εκατομμυρίων περίπου ανθρώπων που ζουν στο έδαφος της καπιταλιστικής ΕΕ, καθώς αυτή επιταχύνει τον μετασχηματισμό της σε μια σύγχρονη πολεμική μηχανή, την οποία έχει ξεκάθαρα την πρόθεση να δοκιμάσει για πρώτη φορά σε πραγματικές συνθήκες στην Ουκρανία. Έτσι ώστε στη συνέχεια, όπως έχουν διακηρύξει ο Μακρόν, ο Μερτς, η φον ντερ Λάιεν και τα άλλα «παιδιά», να είναι σε θέση να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Ευρώπης – δηλαδή του ευρωπαϊκού κεφαλαίου – σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ούτε για τους περισσότερους Έλληνες, τις Ελληνίδες και όσους κατοικούν στη χώρα. Η κυβέρνηση έχει διαλέξει και σε αυτή την περίπτωση τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», όπως έχει κάνει και στο Παλαιστινιακό. Αυτή την πλευρά που την οδηγεί στο να αγοράζει πανάκριβα πλοία και αεροπλάνα και να τα στέλνει σε αποστολές εκτός συνόρων, την ίδια που θα την κάνει αύριο να πει πρόθυμα «ναι» στη συμμετοχή σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, υπό τον μανδύα της ΕΕ.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος συνολικά, προσπαθούν να μας πείσουν, από αυτόν που χαράζει κάθε φορά το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του – είτε αυτός σημαίνει πόλεμο είτε χούντες και πραξικοπήματα είτε επαναχάραξη των συνόρων είτε λυκοσυμμαχίες. Οι λαοί οφείλουν πότε να πολεμούν και πότε να δουλεύουν ασταμάτητα, υπακούοντας σε ό,τι τους ζητούν.
Κι όμως, υπάρχει άλλος δρόμος και μπορεί να πάει αλλιώς! Όσοι δε επιμένουν να θυμούνται μόνο τον τελευταίο στίχο του πασίγνωστου τραγουδιού – «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ» – καλά θα κάνουν να ανατρέξουν και στον αμέσως προηγούμενο: «Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Γιατί ο κόσμος μπορεί και να προχωρήσει και να αλλάξει αν η φωτιά και το μαχαίρι βρεθούν στα χέρια των πολλών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου