Εκδήλωση Για Τα Γεγονότα Στις ΗΠΑ : Τι Αφήνει Πίσω Του Ο Τραμπ;

 

Νέος Πτωχευτικός Κώδικας : Το Τελικό Πλιάτσικο Των Τραπεζών

Ως «δεύτερη ευκαιρία» για υπερχρεωμένους δανειολήπτες, παρουσιάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη το νομοθέτημα για τον πτωχευτικό κώδικα, που συζητείται αυτές τις μέρες στη βουλή.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για την ορι­στι­κή πα­ρά­δο­ση της λαϊ­κής κα­τοι­κί­ας και πε­ριου­σί­ας στις αρ­πα­κτι­κές δια­θέ­σεις των τρα­πε­ζών και των funds, ολο­κλη­ρώ­νο­ντας τη δια­δι­κα­σία που έχει εκ­κι­νή­σει στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων για την αντι­με­τώ­πι­ση των λε­γό­με­νων «κόκ­κι­νων δα­νεί­ων». Πρό­κει­ται για το τε­λι­κό πλιά­τσι­κο σε μια κοι­νω­νία ρη­μαγ­μέ­νη από την πο­λυ­ε­τή κρίση, όπου τα χρέη των νοι­κο­κυ­ριών σε τρά­πε­ζες (αλλά και σε εφο­ρία, ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, ΔΕΗ κ.α.) εκτι­νά­χθη­καν σε πολλά δισ. ευρώ.

Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 8/2

Ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση έπειτα από 7 χρόνια μνημονιακής λεηλασίας.

Η μα­ζι­κή ανερ­γία, η απλή­ρω­τη και κα­κο­πλη­ρω­μέ­νη δου­λειά χι­λιά­δων ερ­γα­ζό­με­νων, η αμεί­ω­τη φο­ρο­ε­πι­δρο­μή στα λαϊκά ει­σο­δή­μα­τα, η ρα­τσι­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των προ­σφύ­γων, έχουν δη­μιουρ­γή­σει ένα πε­ρι­βάλ­λον «ασφυ­ξί­ας» για τη με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­νό­τη­τα.

Η γε­νι­κευ­μέ­νη δυ­σα­ρέ­σκεια απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου, σε συν­δυα­σμό με τις αφό­ρη­τες πιέ­σεις των δα­νει­στών (που εδρά­ζο­νται και στις οξυ­μέ­νες αντι­θέ­σεις των με­γά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων ΗΠΑ-ΕΕ), εντεί­νουν το πο­λι­τι­κό αδιέ­ξο­δο και τη συν­θή­κη αστά­θειας για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό.

Τα κυ­βερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία εκλι­πα­ρούν για ακόμη έναν «οδυ­νη­ρό συμ­βι­βα­σμό», έχο­ντας ήδη απο­δε­χτεί νέα σκλη­ρά μέτρα, με όλα τα ανταλ­λάγ­μα­τα εξαι­ρε­τι­κά αβέ­βαια: με­σο­πρό­θε­σμα μέτρα για το χρέος και συμ­με­το­χή στο QE της ΕΚΤ. H κα­τα­φυ­γή σε λύ­σεις «εθνι­κής ενό­τη­τας» ή η «πα­ρά­δο­ση σκυ­τά­λης» στη ρε­βαν­σι­στι­κή Δεξιά του Μη­τσο­τά­κη, δεν μπο­ρούν να απο­κλει­στούν ως εν­δε­χό­με­να σε πε­ρί­πτω­ση επι­τά­χυν­σης των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων.

Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 21/12

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σαπίζει μέσα στο αδιέξοδο του Μνημονίου 3, που η ίδια υπέγραψε το καλοκαίρι του 2015.

Όσοι είχαν την αυ­τα­πά­τη ότι υπο­γρά­φο­ντας «τα πάντα όλα» που ζη­τού­σαν οι αντί­πα­λοι του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας –η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και οι δα­νει­στές...– θα έβγαι­ναν στη συ­νέ­χεια στο ξέ­φω­το, στην «ανά­πτυ­ξη» και σε έναν «φω­τει­νό κύκλο» της οι­κο­νο­μί­ας που, διά­ο­λε, κά­πο­τε θα έπρε­πε να βγει από την κρίση, κα­λού­νται τώρα να προ­σγειω­θούν ανώ­μα­λα.

Το Μνη­μό­νιο 3 δεν «βγαί­νει», η 2η αξιο­λό­γη­ση απο­δει­κνύ­ε­ται πολύ πιο πε­ρι­πε­τειώ­δης και οδη­γεί στο 4ο Μνη­μό­νιο, τα πο­λι­τι­κά «καύ­σι­μα» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τε­λειώ­νουν...

Ο ευ­ρω­βου­λευ­τής κ. Χρυ­σό­γο­νος, ένας ακόμα από τους «προ­σκε­κλη­μέ­νους» του Αλ. Τσί­πρα στο πάρτι του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έντρο­μος πλέον λέει την αλή­θεια: ή μέσα στο 2017 θα «κα­τορ­θώ­σου­με» να βγού­με στις αγο­ρές, ή το 2018 θα υπο­χρε­ω­θού­με σε χρε­ο­κο­πία και έξοδο από το ευρώ.

To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 23/11

Η κυβέρνηση τα δίνει όλα για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβάλει τη μνημονιακή σταθερότητα. Για να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση, για να πάρει τη «δόση» και να συνεχίσει προς τον επόμενο κάβο. Ο μόνος δρόμος που της έχει απομείνει ανοιχτός είναι να αποδείξει ότι είναι η... μνημονιακότερη των μνημονιακών.

Στέλ­νει την Αχτσιό­γλου στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το κουαρ­τέ­το, με ση­μείο αφε­τη­ρί­ας στο σφα­γείο των ερ­γα­σια­κών το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μα­νι­φέ­στο της «επι­τρο­πής σοφών» και χωρίς τους πα­λιο­μο­δί­τι­κους πε­ριο­ρι­σμούς των, τάχα μου, «κόκ­κι­νων γραμ­μών». Ετοι­μά­ζει τους ηλε­κτρο­νι­κούς πλει­στη­ρια­σμούς κα­τοι­κιών για τα χρέη των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, ενώ ταυ­τό­χρο­να συμ­φω­νεί να χα­ρί­σει δε­κά­δες δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ στις χρε­ω­μέ­νες με­γα­λο­ε­πι­χει­ρή­σεις. Πα­ρου­σιά­ζει Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2017 με πρό­σθε­τους φό­ρους (2,5 δισ.), πρό­σθε­τες πε­ρι­κο­πές (1,5 δισ.) και γρή­γο­ρες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (2 δισ.).

Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 6/7

Η ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρονη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit».

Όπως ο Άλαν Γκρίν­σπαν και οι πο­λι­τι­κοί ταγοί της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης» υπο­τί­μη­σαν ή και αγνό­η­σαν τον κίν­δυ­νο από την τε­ρά­στια διό­γκω­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα και τις «φού­σκες» που αυτός δη­μιούρ­γη­σε, με απο­τέ­λε­σμα να κα­τα­λη­φθούν εξα­πί­νης από το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης του 2008, έτσι και οι ταγοί της ιμπε­ρια­λι­στι­κής ΕΕ υπο­τί­μη­σαν τις δια­βρω­τι­κές συ­νέ­πειες που είχαν η ακραία λι­τό­τη­τα και ο ρα­τσι­σμός για τη συ­νο­χή του «ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος», με απο­τέ­λε­σμα να κα­τα­λη­φθούν εξα­πί­νης από τον «μη ανα­με­νό­με­νο» θρί­αμ­βο του Leave στο βρε­τα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα.

Οι αντι­δρά­σεις τους ύστε­ρα από το βρε­τα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα δεν αφή­νουν καμία αμ­φι­βο­λία για τη συ­νέ­χεια: απα­ρέ­γκλι­τη εφαρ­μο­γή των προ­γραμ­μά­των ακραί­ας λι­τό­τη­τας, ιδιαί­τε­ρα στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, σε συν­δυα­σμό με την ανά­κτη­ση της «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας» από τα ισχυ­ρά ιμπε­ρια­λι­στι­κά κράτη σε κρί­σι­μους το­μείς πο­λι­τι­κής, ώστε να πα­ρα­κάμ­πτουν το λε­γό­με­νο «ευ­ρω­παϊ­κό κε­κτη­μέ­νο» για να εφαρ­μό­ζουν ακόμη πιο ρα­τσι­στι­κές και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές.

Ο αντι­δρα­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας της Ευ­ρω­ζώ­νης και της ΕΕ δεν οφεί­λε­ται στο στοι­χείο της «ένω­σης», αλλά στο γε­γο­νός ότι απο­τε­λούν «ένωση» αστι­κών τά­ξε­ων υπό την ηγε­μο­νία των κυ­ρί­αρ­χων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, στον αντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα και τους αντι­δρα­στι­κούς σκο­πούς αυτών που «ενώ­νο­νται».

To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 8/6

Η Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου και του ρατσισμού, η Ευρώπη-φρούριο των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, τρίζει επικίνδυνα.

Ασφα­λώς στη βάση της αστά­θειας αυτού του άλ­λο­τε λα­μπε­ρού οι­κο­δο­μή­μα­τος βρί­σκε­ται η πα­ρά­τα­ση και το βά­θε­μα της κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού διε­θνώς. Μέσα σε αυτή την κρίση είναι ορατό το αδιέ­ξο­δο στρα­τη­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων: που γνω­ρί­ζουν πλέον ότι ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός δεν μπο­ρεί να βγά­λει το σύ­στη­μα από την κρίση, γνω­ρί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να ότι θα συ­νε­χί­σουν τις… νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές!

Σε αυτό το τοπίο, φυ­σιο­λο­γι­κά, κλι­μα­κώ­νο­νται οι αντα­γω­νι­σμοί τόσο ανά­με­σα στις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις των χω­ρών-με­λών, όσο και στο εσω­τε­ρι­κό της κάθε μιας από αυτές.

Μόλις ένα χρόνο πριν η «εστία» της αστά­θειας εντο­πι­ζό­ταν κυ­ρί­ως στην Ελ­λά­δα. Σή­με­ρα οι εκλο­γές στην Ισπα­νία εγκυ­μο­νούν ένα «άγνω­στο τοπίο» για τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, το δη­μο­ψή­φι­σμα για το Brexit απει­λεί ευ­θέ­ως τη βιω­σι­μό­τη­τα του ευ­ρω­ε­νω­σια­κού σχε­δί­ου, στην Πορ­το­γα­λία η κυ­βέρ­νη­ση έχει «έγκρι­ση» από την Κο­μι­σιόν μόνο μέχρι τον Ιούλη, ενώ –πάνω απ’ όλα– οι απερ­γί­ες και οι δια­δη­λώ­σεις στη Γαλ­λία επα­να­φέ­ρουν την απει­λή ενός νέου «Μάη του 1968» στον 21ο αιώνα.

To Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 27/4

Ένα ακόμη «πακέτο» μνημονιακών μέτρων ολοκληρώνεται μέσα από τις «διαπραγματεύσεις» κυβέρνησης και δανειστών και έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή.

Δεν χρειά­ζε­ται να μά­θου­με όλες τις ανα­τρι­χια­στι­κές πτυ­χές ή «λε­πτο­μέ­ρειες» που πε­ρι­λαμ­βά­νει για να κα­τα­λά­βου­με ότι θα είναι θη­ριώ­δες, ότι συ­νι­στά από­πει­ρα να δοθεί το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα στις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις και δι­καιώ­μα­τα.

Όχι απλώς προ­στί­θε­ται σε όλα τα προη­γού­με­να, κά­νο­ντας το βάρος δυ­σβά­στα­κτο, αλλά έχει στρα­τη­γι­κό χα­ρα­κτή­ρα, αφού «ολο­κλη­ρώ­νει» το πρό­γραμ­μα της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης σε μια σειρά το­μείς. Πρώτα απ’ όλα στο Ασφα­λι­στι­κό, όπου δεν έχου­με απλώς πρό­σθε­τες πε­ρι­κο­πές, αλλά ολο­κλή­ρω­ση του στρα­τη­γι­κού στό­χου της άρ­χου­σας τάξης για με­τα­τρο­πή του συ­στή­μα­τος από κοι­νω­νι­κό-ανα­δια­νε­μη­τι­κό σε κε­φα­λαιο­ποι­η­τι­κό και ταυ­τό­χρο­να ολο­κλή­ρω­ση του σχε­δί­ου των δα­νει­στών για «κλεί­δω­μα» του επι­πέ­δου των κρα­τι­κών δα­πα­νών για την κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση σε επί­πε­δα πολύ κο­ντι­νά με αυτά των χωρών της βαλ­κα­νι­κής και ανα­το­λι­κο­ευ­ρω­παϊ­κής ζώνης.

To Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί 13/4

Φτάσαμε στην τελική ευθεία. Η κυβέρνηση διαμορφώνει το κείμενο συμφωνίας με τους δανειστές, που προσπαθεί να φέρει μέσα στην επόμενη εβδομάδα στη βουλή για ψήφιση με διαδικασία εξπρές.

Είναι ένα ακόμα πα­κέ­το σκλη­ρών μέ­τρων ενά­ντια στα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα: διά­λυ­ση του δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος ασφά­λι­σης, πρό­σθε­τη φο­ρο­ε­πι­δρο­μή, συρ­ρί­κνω­ση των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, με­γα­λύ­τε­ρη ελα­στι­κο­ποί­η­ση στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις. Το Μνη­μό­νιο 3, με την υπο­γρα­φή των Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου, είναι μια ομαλή «συ­νέ­χεια» στην πο­λι­τι­κή των Γ. Πα­παν­δρέ­ου, Πα­πα­δή­μου, Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου.

Αυτή η κα­τα­στρο­φι­κή πο­λι­τι­κή άγριας λι­τό­τη­τας υπο­στη­ρί­ζε­ται, πλέον, χωρίς αντί­δω­ρο: οι υπο­σχέ­σεις για «κού­ρε­μα» του χρέ­ους εξα­ε­ρώ­θη­καν, η λε­γό­με­νη «ελά­φρυν­ση» είναι μια απάτη μα­κρο­χρό­νιας δέ­σμευ­σης μέσα στην κρε­α­το­μη­χα­νή των διε­θνών το­κο­γλύ­φων. Η συμ­φω­νία του Τσί­πρα με τους «θε­σμούς» είναι πι­θα­νό να εξε­λι­χθεί σε ακόμα χει­ρό­τε­ρη κα­τεύ­θυν­ση: εάν και όταν οι «δια­φω­νί­ες» με­τα­ξύ ΔΝΤ και ευ­ρω­παί­ων επι­στρέ­ψουν (τον Ιούνη;) συ­μπυ­κνω­μέ­νες στο αί­τη­μα για ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κή και για νέες δέ­σμες πρό­σθε­των μέ­τρων, υπό την απει­λή ενός νέου «επει­σο­δί­ου»-κρί­σης, μπρο­στά στις πλη­ρω­μές του χρέ­ους τον Ιούλη.

Η ΛΑΕ Και Οι Αναγκαίες Πολιτικές Απαντήσεις / του Αντώνη Νταβανέλου

του Αντώνη Νταβανέλου

Η ΛΑΕ προχωράει προς την πρώτη (την ιδρυτική) Πανελλαδική Συνδιάσκεψή της. Οφείλει να οργανώσει μια ουσιαστική συζήτηση για το πρόγραμμα, για το «καταστατικό» (ή, πιο ευέλικτα, για τους αναγκαίους οργανωτικούς κανόνες λειτουργίας της), για το σχέδιο δράσης της, μέσα σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.

Η κρίση βάζει κα­νό­νες, δη­μιουρ­γεί υπο­χρε­ώ­σεις. Δη­μιουρ­γεί «συν­θή­κες» (όχι δικής μας επι­λο­γής) που μας υπο­χρε­ώ­νουν σε δύ­σκο­λους συν­δυα­σμούς με­τα­ξύ της εξω­στρε­φούς δρά­σης και της εσω­τε­ρι­κής συ­ζή­τη­σης. Δη­μιουρ­γεί πιε­στι­κό «πο­λι­τι­κό χρόνο» που είναι πι­θα­νό να εκ­βιά­σει τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς (μέσα και έξω από τη ΛΑΕ) να πά­ρουν ανα­γκαί­ες πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις ίσως τα­χύ­τε­ρα απ’ ό,τι θα επι­θυ­μού­σαν.

To editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί 30/3

Ύστερα από το καθοριστικό τρίμηνο ανάμεσα στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, φτάνουμε ξανά σε έναν αποφασιστικό σταθμό των εξελίξεων.

Ό,τι στους με­τε­κλο­γι­κούς μήνες ωρι­μά­ζει στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία αλλά και στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, μέσα από κρυ­φές ή φα­νε­ρές δια­δρο­μές, έρ­χε­ται η ώρα να εκ­δη­λω­θεί. Μέχρι τα τέλη Απρι­λί­ου, η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, το κί­νη­μα αντί­στα­σης και η Αρι­στε­ρά, θα πε­ρά­σουν τον «κάβο» της αξιο­λό­γη­σης του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος. Ανά­λο­γα με τον τρόπο που αυτό θα γίνει, θα μπού­με σε μια νέα φάση, κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή. Πολύ σκλη­ρή για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά, αν πρώτα απ’ όλα η κυ­βέρ­νη­ση αλλά και το αστι­κό - μνη­μο­νια­κό μπλοκ κα­τα­φέ­ρουν να πε­ρά­σει το μνη­μο­νια­κό «πα­κέ­το» χωρίς με­γά­λους κρα­δα­σμούς, αν η προ­φα­νής προ­γραμ­μα­τι­κή και πο­λι­τι­κή συ­ναί­νε­ση των «από πάνω» απο­δει­χτεί ισχυ­ρό­τε­ρη από την αστά­θεια και τις ρωγ­μές στο σύ­στη­μά τους. Ελ­πι­δο­φό­ρα, αν οι δυ­νά­μεις τη αστά­θειας, οι αντι­φά­σεις και ο «έρπων εμ­φύ­λιος» των μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων τους υπο­χρε­ώ­σουν να πλη­ρώ­σουν βαρύ κό­στος που δεν θα εξα­σφα­λί­ζει καμία στα­θε­ρή συ­νέ­χεια.

Ενιαίο Μέτωπο Και Αριστερά / του Π. Κοσμά

του Πάνου Κοσμά

Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση μέσα στην Αριστερά για τα μέτωπα, τη μετωπική πολιτική και το Ενιαίο Μέτωπο έχει πάρει μεγάλη έκταση.

Το γε­γο­νός αυτό οφεί­λε­ται πρώτα απ’ όλα στη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση εκ μέ­ρους της ευ­ρεί­ας πρω­το­πο­ρί­ας των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων και του κό­σμου της Αρι­στε­ράς της αδή­ρι­της ανά­γκης για ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς στη δράση, για συ­νερ­γα­σία τους και στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, με στόχο τη συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων για να δο­θούν σκλη­ρές μάχες με­γά­λης κλί­μα­κας ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, τα μνη­μό­νια, τον κρα­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό, το ρα­τσι­σμό κλπ.

Από την άλλη, το γε­γο­νός ότι η έν­νοια Ενιαίο Μέ­τω­πο έγινε πε­ρί­που κοι­νής χρή­σης στην Αρι­στε­ρά τα τε­λευ­ταία χρό­νια, δεν ση­μαί­νει κα­θό­λου ότι κα­τα­νο­ή­θη­κε το πε­ριε­χό­με­νό της. Πε­ρισ­σό­τε­ρο έδωσε τροφή σε μια εκτε­τα­μέ­νη και διά­χυ­τη «με­τω­πο­λο­γία» που απο­σά­θρω­σε κάθε κοινή κα­τα­νό­η­ση και κάθε στι­βα­ρή βάση της όλης συ­ζή­τη­σης.

Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου, με τα πρώτα μέτρα εφαρμογής του Μνημονίου 3, αρχίζει μια κοινωνική επίθεση, μια πολιτική «τάξης εναντίον τάξης», ιστορικών διαστάσεων. Είναι η «ομαλή» συνέχεια της πολιτικής των Μνημονίων 1 και 2, αλλά και η ποιοτική κλιμάκωσή της σε πεδία που, μέχρι χθες, θα ήταν αδιανόητα ακόμα και για τον πιο άπληστο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστή.

Το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα είναι οι προ­τά­σεις της «Επι­τρο­πής Σοφών» (σοφών τύπου Μιλ­τιά­δη Νε­κτά­ριου…) για το Ασφα­λι­στι­κό, όπου προ­τεί­νε­ται μια βίαιη στρο­φή προς το «σύ­στη­μα» Αυ­στρα­λί­ας. Προς το «σύ­στη­μα» που δεν είναι Δη­μό­σιο Ασφα­λι­στι­κό, αλλά στοι­χειώ­δες σύ­στη­μα ελά­χι­στης κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας. Αυτό που ξε­χνούν να μας πουν οι «σοφοί» είναι ότι στην Αυ­στρα­λία δεν υπάρ­χουν υπο­χρε­ω­τι­κές ερ­γο­δο­τι­κές και ερ­γα­τι­κές ει­σφο­ρές, κατά συ­νέ­πεια το Δη­μό­σιο εγ­γυά­ται ως «σύ­ντα­ξη» ένα ελά­χι­στο αντί­δω­ρο για τον τερ­μα­τι­σμό του επαγ­γελ­μα­τι­κού βίου, ενώ τα υπό­λοι­πα επα­φί­ε­νται στην ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση και την ατο­μι­κή απο­τα­μί­ευ­ση!

Reload / του Ηλία Ιωακείμογλου

του Ηλία Ιωακείμογλου 

Η «εκπαίδευση» στον αγώνα, η ταξική συνειδητότητα και η ανάγκη για ένα νέο κόμμα που θα εκφράσει το δικό μας ταξικό μπλοκ δυνάμεων

Το μνη­μό­νιο 3.0 είναι το reload ενός οι­κο­νο­μι­κού, κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού παι­χνι­διού του οποί­ου οι πί­στες είναι λί­γο-πο­λύ γνω­στές από τα προη­γού­με­να πέντε χρό­νια οι­κο­νο­μι­κής ύφε­σης, εξα­θλί­ω­σης της κοι­νω­νί­ας και ανα­συ­γκρό­τη­σης των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παί­κτες, οι αντι­μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, ει­σέρ­χε­ται στο παι­χνί­δι με ένα επί­πε­δο συ­νεί­δη­σης και πο­λι­τι­κών δε­ξιο­τή­των που είναι σαφώς ανώ­τε­ρο από αυτό που διέ­θε­τε στον πρώτο και στον δεύ­τε­ρο γύρο (που ξε­κί­νη­σαν το 2010 και το 2012 αντί­στοι­χα).

Το Κύριο Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί

Η συμφωνία που υπέγραψε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές είναι ένα σκληρό μνημόνιο. Ενσωματώνει μια άγρια λιτότητα ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουν απομείνει ζωντανά μετά τη λαίλαπα των μνημονίων 1 και 2.

Η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη απαί­τη­σε την υπο­γρα­φή αυτής της συμ­φω­νί­ας και, φυ­σιο­λο­γι­κά, θα απαι­τή­σει την υλο­ποί­η­σή της μέχρι τέ­λους. Οι «θυ­σί­ες» (των ερ­γα­τών, των αγρο­τών, των φτω­χών λαϊ­κών μαζών) είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την «ανά­πτυ­ξη», για τα κέρδη των βιο­μη­χά­νων, των τρα­πε­ζι­τών, των εφο­πλι­στών. Το δυ­να­μι­κό τμήμα αυτής της κυ­ρί­αρ­χης τάξης –οι κα­πι­τα­λι­στές που «άντε­ξαν» μέσα στην κρίση, εξο­ντώ­νο­ντας ακόμα και ένα τμήμα του δικού τους κό­σμου, τις ημι­θα­νείς ή ετοι­μόρ­ρο­πες επι­χει­ρή­σεις...– δή­λω­σε ομό­φω­να ότι θε­ω­ρεί την «ομπρέ­λα προ­στα­σί­ας» του ευρώ και της ευ­ρω­ζώ­νης ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο της στρα­τη­γι­κής του για μια αι­μα­τη­ρή έξοδο από την κρίση.

PROJECT : Συμφωνία - Οι Mεγάλες «Eπιτυχίες» Tης Kυβέρνησης

PROJECT 

Α) Το ΔΝΤ δεν φεύγει καθόλου. Η Ελλάδα δεσμεύεται να ζητήσει την «υποστήριξη» του αιμοσταγούς οργανισμού από το Μάρτιο του 2016 τόσο σε επίπεδο επιστασίας όσο και σε επίπεδο χρηματοδότησης!

Β) Διευ­ρύ­νε­ται η βάση του ΦΠΑ με σκοπό να αυ­ξη­θούν τα έσοδα (οι έμ­με­σοι φόροι, όπως κα­τε­ξο­χήν είναι ο ΦΠΑ, είναι οι πιο τα­ξι­κοί φόροι γιατί τους πλη­ρώ­νουν δυ­σα­νά­λο­γα με το ει­σό­δη­μά τους οι φτω­χοί).

«ΟΧΙ»! Στο Όνομα Του Λαού, Της Αριστεράς Και Του ΣΥΡΙΖΑ / του Γιώργου Σαπουνά

του Γιώργου Σαπουνά 

Δυο μεγάλα πολιτικά γεγονότα ανέδειξε η χθεσινή μεταμεσονύκτια ψηφοφορία στη Βουλή. Αφενός τη συγκρότηση ευρύτατου πολιτικού τόξου υπέρ της πρότασης για συμφωνία που εισηγήθηκε ο υπουργός οικονομικών, με την συμμετοχή σύσσωμου του μνημονιακού μετώπου του ΝΑΙ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), όπως εξάλλου επιδίωκε με την πρωτοβουλία του ο πρωθυπουργός.

Βάρκιζα 2015 / του Πέτρου Τσάγκαρη

του Πέτρου Τσάγκαρη

Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης είναι ένα κείμενο γραμμένο από Γάλλους και Αμερικανούς «ειδικούς». Είναι ένα καραμπινάτο μνημόνιο που καταδικάζει τον πληθυσμό σε ακόμη βαρύτερη λιτότητα, δένει τη χώρα σε δεσμά μόνιμης αποικίας χρέους και οδηγεί την οικονομία σε βέβαιο καθοδικό σπιράλ ύφεσης. Ταυτίζεται με την πρόταση Γιούνκερ, δηλ. με αυτό στο οποίο ο ελληνικός λαός είπε ένα βροντερό ΟΧΙ πριν από έξι ημέρες. Αποτελεί έναν ταξικό ογκόλιθο ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά στρώματα και, όπως είχαν ήδη αναφέρει σε προηγούμενο διάστημα (πριν από το δημοψήφισμα) βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αφαιρεί τέσσερις (4) μισθούς ετησίως από τους εργαζόμενους.

Το Κεντρικό Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί

Το δημοψήφισμα ήταν ένας πολιτικός σεισμός που άλλαξε όλα τα δεδομένα του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα.

Η ισχυ­ρή πλειο­ψη­φία του ΟΧΙ συ­γκρο­τή­θη­κε από τη στάση της ερ­γα­τι­κής τάξης, των ανέρ­γων, των αγρο­τών, της νε­ο­λαί­ας. Οι «από κάτω» της κοι­νω­νί­ας μί­λη­σαν μέσα σε συν­θή­κες σκλη­ρές και απει­λη­τι­κές για όσους ζουν από τη δου­λειά τους. Γι’ αυτό και δεν επι­τρέ­πε­ται καμία αμ­φι­βο­λία για το μή­νυ­μα που έστει­λαν: ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας με κάθε ανα­γκαίο τρόπο. 

Ώρα Κρίσιμων Αποφάσεων / του Αντώνη Νταβανέλου

του Αντώνη Νταβανέλου 

Το εκπληκτικών διαστάσεων ΟΧΙ που έδωσε ο κόσμος της εργασίας στην πόλη και στην ύπαιθρο, που έδωσε ο φτωχός λαϊκός κόσμος, αποτελεί ένα πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για την κυβέρνηση και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΟΧΙ διαμορφώθηκε κάτω από ακραία δυσμενείς και απειλητικές συνθήκες για τη λαϊκή πλειοψηφία: κλειστές τράπεζες, εργοδοτικές απειλές, κινδυνολογία για φάρμακα, καύσιμα, τρόφιμα κ.ο.κ. Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιμονή του κόσμου μας στο ΟΧΙ και οι σαρωτικές διαστάσεις του αποτελέσματος συνιστούν ολοφάνερη «εντολή» στην κυβέρνηση για άρνηση της λιτότητας και για γενικότερη «ρήξη», αν αυτή καταστεί αναγκαία.