Το Κύριο Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί

Η συμφωνία που υπέγραψε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές είναι ένα σκληρό μνημόνιο. Ενσωματώνει μια άγρια λιτότητα ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που έχουν απομείνει ζωντανά μετά τη λαίλαπα των μνημονίων 1 και 2.

Η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη απαί­τη­σε την υπο­γρα­φή αυτής της συμ­φω­νί­ας και, φυ­σιο­λο­γι­κά, θα απαι­τή­σει την υλο­ποί­η­σή της μέχρι τέ­λους. Οι «θυ­σί­ες» (των ερ­γα­τών, των αγρο­τών, των φτω­χών λαϊ­κών μαζών) είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την «ανά­πτυ­ξη», για τα κέρδη των βιο­μη­χά­νων, των τρα­πε­ζι­τών, των εφο­πλι­στών. Το δυ­να­μι­κό τμήμα αυτής της κυ­ρί­αρ­χης τάξης –οι κα­πι­τα­λι­στές που «άντε­ξαν» μέσα στην κρίση, εξο­ντώ­νο­ντας ακόμα και ένα τμήμα του δικού τους κό­σμου, τις ημι­θα­νείς ή ετοι­μόρ­ρο­πες επι­χει­ρή­σεις...– δή­λω­σε ομό­φω­να ότι θε­ω­ρεί την «ομπρέ­λα προ­στα­σί­ας» του ευρώ και της ευ­ρω­ζώ­νης ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο της στρα­τη­γι­κής του για μια αι­μα­τη­ρή έξοδο από την κρίση.

Μαζί τους τά­χθη­καν οι δα­νει­στές και οι ηγε­σί­ες της ευ­ρω­ζώ­νης. Που επέ­βα­λαν έναν πρω­το­φα­νή πο­λι­τι­κό εκ­βια­σμό, ακυ­ρώ­νο­ντας στην πράξη το πε­ριε­χό­με­νο της λαϊ­κής ψήφου στις εκλο­γές της 25ης Γε­νά­ρη, αλλά και στο δη­μο­ψή­φι­σμα στις 5 Ιούλη. Αυτό ήταν ένα πραγ­μα­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Μι­λώ­ντας για 5ετή απο­βο­λή από το ευρώ –για ένα αντι­δρα­στι­κό προ­σω­ρι­νό Grexit– ο Σόι­μπλε επέ­βα­λε τον πραγ­μα­τι­κό στόχο του: την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου 3.

Η υπο­χώ­ρη­ση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν ένα κα­θο­ρι­στι­κό λάθος. Ένα λάθος που ήρθε σαν απο­τέ­λε­σμα της ητ­το­πα­θούς 6μη­νης κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας, που απέ­φυ­γε κάθε «μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια», προ­σπα­θώ­ντας να κα­τευ­νά­σει τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, με στόχο έναν «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό». Ένα λάθος που ήρθε σαν απο­τέ­λε­σμα της τρα­γι­κής συμ­φω­νί­ας της 20ής Φλε­βά­ρη, που ήταν μια κρί­σι­μη με­τα­τό­πι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε συ­ντη­ρη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Ένα λάθος που ήρθε σαν απο­τέ­λε­σμα της υπο­τί­μη­σης της μόνης υπαρ­κτής εναλ­λα­κτι­κής λύσης: ενός Grexit υπό την ηγε­μο­νία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, συν­δε­δε­μέ­νου με την πο­λι­τι­κή αντι­λι­τό­τη­τας και την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή. Η υπο­χώ­ρη­ση του Αλ. Τσί­πρα στις Βρυ­ξέλ­λες, που εμ­φα­νί­ζε­ται ως «ανα­γκα­στι­κή», είναι απο­τέ­λε­σμα των δι­σταγ­μών απέ­να­ντι στην εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, τη στάση πλη­ρω­μών δό­σε­ων και την πο­λι­τι­κή δια­γρα­φής του χρέ­ους, τη βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου, την ανά­κτη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ κ.ο.κ.

Η επι­μο­νή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την εφαρ­μο­γή του μνη­μο­νί­ου 3 είναι ένα ακόμα με­γα­λύ­τε­ρο λάθος. Οδη­γεί με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια και με­γά­λη τα­χύ­τη­τα στη ρήξη των σχέ­σε­ων με­τα­ξύ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κοι­νω­νι­κής βάσης του. Ας μη ξε­χνά­με ότι τα μνη­μό­νια 1 και 2 κα­τε­δά­φι­σαν άλλα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα που έμοια­ζαν, τότε, πα­νί­σχυ­ρα, δια­ψεύ­δο­ντας όλες τις προ­βλέ­ψεις των δη­μο­σκό­πων.

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς και το «συμ­βό­λαιο» με­τα­ξύ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών μαζών έχουν τεθεί σε κίν­δυ­νο –όχι από την «απει­θαρ­χία»! αλλά– από την ίδια τη συμ­φω­νία που υπέ­γρα­ψε ο Αλ. Τσί­πρας...

Με αυτήν την έν­νοια, η πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα και πολ­λοί άλλοι ρι­ζο­σπά­στες αρι­στε­ροί– που βρί­σκουν τη δύ­να­μη να συ­νε­χί­ζουν να λένε ΟΧΙ, είναι η βάση των ελ­πί­δων για μια συ­νέ­χεια του εγ­χει­ρή­μα­τος που ξε­κί­νη­σε 10 χρό­νια πριν. Η στάση των 39 βου­λευ­τών στη ψη­φο­φο­ρία στη Βουλή, το κεί­με­νο των 109 μελών της ΚΕ, οι απο­φά­σεις με­γά­λων Νο­μαρ­χια­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η από­φα­ση του ΜΕΤΑ, δεί­χνουν το μέ­γε­θος και τη ση­μα­σία του ΟΧΙ μέσα από τις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Και, φυ­σιο­λο­γι­κά, τα αστι­κά ΜΜΕ ανα­γνω­ρί­ζουν σε αυτήν την πτέ­ρυ­γα τον «με­γά­λο εχθρό» του κα­θε­στώ­τος μέσα στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συ­γκυ­ρία. Γι’ αυτό έχουν εξα­πο­λύ­σει ενα­ντί­ον της ένα πρω­το­φα­νές κύμα λά­σπης, αξιο­ποιώ­ντας και τη μέχρι σή­με­ρα σιωπή του επί­ση­μου κόμ­μα­τος και της ηγε­σί­ας του. Ελ­πί­ζου­με αυτή η ντρο­πή να μη συ­νε­χι­στεί.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, αυτός ο κό­σμος έχει ει­δι­κά κα­θή­κο­ντα: συ­σπει­ρώ­νο­ντας το μέ­γι­στο τμήμα των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μαζί με δυ­νά­μεις από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, μαζί με κόσμο που ξε­κι­νά από το ΚΚΕ, οφεί­λου­με να δρά­σου­με πάνω στη γραμ­μή που χά­ρα­ξε η με­γά­λη ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή πλειο­ψη­φία της 5ης Ιούλη.

ΟΧΙ, μέχρι τέ­λους!