Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ*
Την Παρασκευή 3 Ιουλίου ο Αλέξης Τσίπρας έζησε ίσως την κορυφαία στιγμή του. Σε μια τεράστια συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος ηλέκτρισε το πλήθος με την ομιλία του υπέρ του «ΟΧΙ», επικαλούμενος το στίχο του Κάλβου «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Δυστυχώς στη μακρά νύχτα της διαπραγμάτευσης με τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επέδειξε ούτε αρετή ούτε τόλμη.
Η Δευτέρα 13 Ιούλη σηματοδότησε το τέλος του δρόμου τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για τον Αλέξη Τσίπρα. Σε πείσμα της συντριπτικής λαϊκής ψήφου υπέρ του ΟΧΙ, παρά την εμφανή αποδοχή από μεγάλα τμήματα του λαού της ρήξης με την ευρωζώνη ως πιθανής λύσης, παρά την συσπείρωση ενός μεγάλου φάσματος αριστερών και προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων υπέρ της εξόδου από το «ατσάλινο κλουβί» της λιτότητας στην ευρωζώνη, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν γρήγορα να υποκύψουν πλήρως στις απαιτήσεις των δανειστών.
Σε κατάσταση πανικού σε σχέση με οποιαδήποτε σκέψη για έξοδο από την ευρωζώνη, ανίκανοι να συνειδητοποιήσουν ότι η ελληνική κοινωνία ήταν παραπάνω από έτοιμη για μια τέτοια εξέλιξη, εντελώς απροετοίμαστοι τόσο για τον εκβιασμό της ΕΕ όσο και για την πιθανότητα του Grexit, ο Αλέξης Τσίπρας και όλη η διαπραγματευτική ομάδα δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά αντίσταση στις προτάσεις των δανειστών.
Είναι εμφανές ότι ποτέ δεν πήραν το μάθημα της Κυπριακής τραγωδίας του 2013: εάν δεν αποδεχτείς το πρώτο πακέτο μέτρων που προτείνει η ΕΕ και δεν είσαι έτοιμος να βγεις από την ευρωζώνη, τότε θα υποχρεωθεί να αποδεχτείς το δεύτερο πακέτο μέτρων που θα είναι χειρότερο και σκληρότερο από το πρώτο.
Το αποτέλεσμα είναι ένα καταστροφικό σύνολο δεσμεύσεων σε ένα επιθετικό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ακόμη πιο σκληρή λιτότητα και περικοπές, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, παραπέρα περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, ανάκληση των όποιων νομοθετημάτων είχε προλάβει να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ και επιβολή μιας ταπεινωτικής συνθήκης περιορισμένης έως ανύπαρκτης κυριαρχίας και μια πειθαρχική επιτήρηση από την ΕΕ.
Αντί για τον «έντιμο συμβιβασμό» που υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, έχουμε μια ταπεινωτική ήττα και ένα ακόμη Μνημόνιο, εξίσου αυταρχικό και νεοφιλελεύθερο όπως τα δύο προηγούμενα που πυροδότησαν το τεράστιο κύμα διαμαρτυρίας και αγώνων το 2010-12. Σήμερα, ο κίνδυνος είναι ταυτιστεί η ίδια η έννοια της Αριστεράς με την προδοσία και την πλήρη αποδοχή της λιτότητας. Αυτό το κόστος θα το πληρώσει ολόκληρη η Αριστερά.
Αυτό είναι το τέλος του δρόμου για την φιλοευρωπαϊκή Αριστερά. Είναι παραπάνω από σαφές ότι κάθε επιμονή στην ουτοπία ενός «καλού ευρώ» μπορεί μόνο να οδηγήσει στην δυστοπία του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού και της μειωμένης κυριαρχίας, στο θάνατο της δημοκρατίας. Η έξοδος από την ευρωζώνη, η παύση πληρωμών στο χρέος και η ανυπακοή στις συνθήκες της ΕΕ είναι αναγκαίες και αναπόφευκτες συνθήκες για οποιαδήποτε προοδευτική έξοδο από τη σημερινή κρίση.
Είναι ηθική υποχρέωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσουν ενάντια στα μέτρα εάν θέλουν έστω να σώσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς. Διαφορετικά, δεν θα διαφέρουν από τους βουλευτές των συστημικών κομμάτων που υπερψήφιζαν τα μνημόνια χωρίς καν να τα διαβάζουν. Θα είναι εξίσου εχθρικοί απέναντι στο λαό και τις δυνάμεις της εργασίας. Και δεν νόημα κανένας δισταγμός στο όνομα του να μείνει στη θέση της η αριστερή κυβέρνηση. Δεν είναι πλέον αριστερή κυβέρνηση και άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας έχει δείξει τη διάθεσή του να αναζητήσει συνεργασία με τις συστημικές δυνάμεις και να κυβερνήσει σε συνεργασία μαζί τους.
Πάνω από όλα, τώρα είναι η ώρα για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς που επιμένουν στο δρόμο της ρήξης, στο δρόμο του ΟΧΙ, εκτός και εντός ΣΥΡΙΖΑ, να πάρουν την πρωτοβουλία. Με θάρρος και τόλμη, χρειαζόμαστε ένα Αριστερό Μέτωπο πάνω στις διαχωριστικές γραμμές που ανέδειξε το ΟΧΙ και το ζήτημα της ρήξης με την ευρωζώνη. Και το χρειαζόμαστε τώρα, αφήνοντας κατά μέρος την παθολογία του σεχταρισμού και τις μικρο-ίντριγκες της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Χρειαζόμαστε τη σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων και των κινηματικών δυναμικών που μπορούν διαλεκτικά να ενσωματώσουν και ταυτόχρονα να υπερβούν την κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ ως πλατιού μετώπου, την εμπειρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως ενότητας των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και τις εμπειρίες από τις ίδιες τις μορφές οργάνωσης του κινήματος. Η ελληνική κρίση άνοιξε ένα ιστορικό ρήγμα που διαπερνά την ελληνική κοινωνία και διαμόρφωσε τις συνθήκες για ένα νέο ιστορικό μπλοκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να μεταφράσει αυτή την δυνατότητα σε πολιτική πράξη. Έχουμε την ιστορική ευθύνη να συγκροτήσουμε αυτή τη μετάφραση.
Το χρειαζόμαστε για να διατηρήσουμε το πνεύμα του ΟΧΙ και το πνεύμα της αντίστασης και της συλλογικής προσπάθειας αλλά και για να αποφύγουμε να αφήσουμε τις λαϊκές τάξεις σε μια κατάσταση σοκ, ταπείνωσης και απογοήτευσης. Γιατί εάν το αφήσουμε αυτό να συμβεί, δεν θα δούμε μόνο μια επιστροφή στον εξατομικευμένο αγώνα για επιβίωση αλλά και στην επανεμφάνιση των φασιστών στο προσκήνιο που ήδη σπεύδουν να παρουσιαστούν ως η μόνη δύναμη που παραμένει συνεπής στο ΟΧΙ.
Η 13 Ιούλη ήταν μια μέρα λύπης. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το αίσθημα χαράς, θάρρους και αποφασιστικότητα που όλοι αισθανθήκαμε μετά το δημοψήφισμα. Εκεί είναι η πραγματική δύναμη. Εκεί μπορούμε να βρούμε την ελπίδα.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Το μέλλον είναι μπροστά μας.
*Μετάφραση κειμένου που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του αμερικανικού περιοδικού Jacobin στις 13/07/2015
https://www.jacobinmag.com/2015/07/tsipras-debt-eurozone-bailout-deal-germany/
Τρίτη 14 Ιουλίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου