ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ
Υπάρχει εναλλακτική λύση στο 3ο Μνημόνιο; Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόμενη το ρόλο του διαχειριστή της λαικής εξαθλίωσης απαντά "όχι". Η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας αντιπροτείνει ένα πρόγραμμα μετάβασης στο εθνικό νόμισμα, που δεν αμφισβητεί την αιτία που γεννά τα Μνημόνια. Η Κομμουνιστική Τάση, έγκαιρα, από το ιδρυτικό συνέδριο του 2013 έχει διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο αντικαπιταλιστικό - σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Η εφαρμογή του είναι η μόνη ρεαλιστική πολιτική λύση προς όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαικών στρωμάτων.
Οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας τη ρήξη με τους εκβιαστές – δανειστές επιβεβλημένη, υπερασπίζουμε το μόνο είδος ρήξης που μπορεί να δώσει σταθερή και βιώσιμη λύση για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα: τη ρήξη με την αιτία που γεννά αδιάκοπα τη λιτότητα και τα Μνημόνια, τη ρήξη με τον ίδιο τον καπιταλισμό. Για το σκοπό αυτό, η Κομμουνιστική Τάση έχει επεξεργαστεί και καταθέσει για συζήτηση στα συλλογικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ το ακόλουθο ολοκληρωμένο πρόγραμμα σοσιαλιστικής ρήξης. Το αναγκαίο αυτό πρόγραμμα δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί από μια συμμαχική κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και κανένα άλλο αστικό κόμμα, αλλά μονάχα από μια αμιγώς αριστερή κυβέρνηση που θα στηρίζεται στην κινητοποίηση και αυτο-οργάνωση της εργατικής τάξης στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές. Καλούμε κάθε αγωνιστή που συμφωνεί με το πρόγραμμα να συσπειρωθεί στις γραμμές της Κομμουνιστικής Τάσης για να δώσουμε από κοινού τον αγώνα για την εφαρμογή του.
Το αναγκαίο κυβερνητικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής ρήξης
1. Μονομερής διαγραφή του κρατικού χρέους και άμεση κατάργηση των Μνημονίων και όλων των νόμων που επιβλήθηκαν από αυτά
Ο ερχομός της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα το 2009, σηματοδότησε την απότομη αύξηση του κρατικού χρέους. Αυτό το φαινόμενο δεν αποτέλεσε μια ελληνική εξαίρεση. Η αυξητική τάση του κρατικού χρέους εμφανίστηκε σε όλες τις χώρες, σαν ένα κοινό σύμπτωμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ήταν καρπός της εισόδου σε μια περίοδο ύφεσης, όπου η κλονισμένη εμπιστοσύνη στις οικονομικές προοπτικές αντανακλάστηκε με αυξήσεις στα επιτόκια δανεισμού των κρατών, την ώρα που μειώνονταν τα φορολογικά έσοδα και εντεινόταν η ανάγκη το κράτος, σαν όργανο για την υπεράσπιση του καπιταλισμού, να παρέμβει με πρόσθετες δαπάνες για να μετριάσει την έκταση και το βάθος της κρίσης.
Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, τα κρατικά χρέη παγκόσμια «εκτοξεύθηκαν» στα ύψη κατά ένα μεγάλο ποσοστό και εξαιτίας της γενικευμένης απόπειρας των αστικών κυβερνήσεων να διασωθούν οι τράπεζες από την κατάρρευση με τη χορήγηση τεράστιων ποσών από τους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Οι έμμισθοι απολογητές των καπιταλιστών αποδίδουν το υπέρογκο χρέος του ελληνικού κράτους σχεδόν αποκλειστικά στις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, με πιο χαρακτηριστική τη θεωρία του «μαζί τα φάγαμε», σύμφωνα με την περίφημη φράση του ανεκδιήγητου Πάγκαλου. Αυτοί οι ισχυρισμοί συνιστούν προκλητική δημαγωγία με σκοπό να απαλλαγεί από τις ευθύνες της η άρχουσα τάξη και να μείνει στο απυρόβλητο ο καπιταλισμός.
Σε μια ταξική κοινωνία όπως η καπιταλιστική, το κράτος δεν είναι κοινωνικά ουδέτερο. Είναι κράτος της άρχουσας τάξης. Είναι όργανο για τη διαφύλαξη και στερέωση της κυριαρχίας της. Έτσι λοιπόν, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ακόμα και οι αυξημένες προσλήψεις υπαλλήλων στο ελληνικό κράτος σε ορισμένες χρονικές περιόδους, που επέφεραν μια τεχνητή ανάσχεση της ανεργίας - με δεδομένη τη διαχρονική απροθυμία των ελλήνων αστών να ρισκάρουν σοβαρές και μακρόπνοες παραγωγικές επενδύσεις που θα δημιουργούσαν μαζικά νέες θέσεις εργασίας στον «ιδιωτικό τομέα» της οικονομίας - καθώς και το προνομιακό μισθολογικό ή συνταξιοδοτικό καθεστώς που απολάμβαναν συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων στο κράτος ή σε κρατικές επιχειρήσεις, το οποίο δημιούργησε μια μικρή «εργατική αριστοκρατία», ήταν φαινόμενα που υπαγορεύονταν σε τελική ανάλυση από την ανάγκη να διασφαλιστεί η σταθερότητα του καπιταλισμού.
Οι μεγάλες κρατικές σπατάλες που διόγκωσαν το «τέρας» του χρέους στην Ελλάδα δεν σχετίζονται με τους μισθούς και τις συντάξεις της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζόμενων. Ήταν καταρχάς, όσες έγιναν (και συνεχίζουν να γίνονται) σαν αποτέλεσμα του παρασιτικού ρόλου της ελληνικής άρχουσας τάξης και γενικότερα του μεγάλου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στη χώρα. Οι Έλληνες αστοί στηρίχθηκαν στο κρατικό χρήμα πολύ περισσότερο από τις άρχουσες τάξεις του υπόλοιπου αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Γι' αυτούς (όπως φυσικά και για τους υπόλοιπους, ξένους καπιταλιστές «επενδυτές») το κράτος ήταν και είναι βασική πηγή εύκολου κέρδους μέσα από τις υπερτιμολογημένες κρατικές προμήθειες, αναθέσεις και εργολαβίες, τις «επενδυτικές» επιδοτήσεις, τις φοροαπαλλαγές και την προκλητική κρατική ανοχή στην φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή.
Αυτός ο παρασιτικός ρόλος της άρχουσας τάξης συνδυάστηκε διαχρονικά με τον επίσης απόλυτα παρασιτικό ρόλο των διεθνών πιστωτών, των μεγάλων ξένων τραπεζών, που από καταβολής του ελληνικού κράτους βρήκαν στις αυξημένες χρηματοδοτικές του ανάγκες μια πηγή αστείρευτης κερδοσκοπίας. Ογκώδη τοκοχρεολύσια – οφειλές στους κερδοσκόπους πιστωτές του ελληνικού κράτους συσσωρεύτηκαν διαχρονικά, δημιουργώντας ένα δυσβάστακτο βάρος, που σποραδικά οδηγούσε σε αδυναμία αποπληρωμής, αλλά που κάθε φορά γιγαντωνόταν περισσότερο από νέο τοκογλυφικό δανεισμό.
Μια σειρά από άλλες δαπάνες που αναδεικνύουν τον ταξικό και παρασιτικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, προσέθεσαν ένα μεγάλο όγκο στο κρατικό χρέος. Οι παχυλές αμοιβές και το κόστος διαφθοράς ενός ολόκληρου στρατού υψηλόβαθμων κρατικών και κυβερνητικών στελεχών. Οι στρατιωτικές δαπάνες για την αγορά πανάκριβων εξοπλισμών, συμπεριλαμβανομένων των ποσών που προορίζονταν για μίζες κατά την αγορά εξοπλισμών. Οι γενικότερες δαπάνες συντήρησης ενός στρατού δομημένου για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» και υποταγμένου στους πολυδάπανους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Οι αυξημένες δαπάνες για τα σώματα ασφαλείας στο βωμό της συντήρησης ενός πολυάριθμου και καλά εξοπλισμένου μηχανισμού καταστολής των αγώνων του εργαζόμενου λαού. Οι μισθολογικές δαπάνες για τον Ορθόδοξο κλήρο, οι ποικίλες χρηματοδοτήσεις στην Εκκλησία, αλλά και μια σειρά προκλητικών φοροαπαλλαγών που αυτή απολαμβάνει. Όλα αυτά τα φαινόμενα συστηματικής διασπάθισης του χρήματος των φορολογουμένων με σκοπό τη συντήρηση του σάπιου αστικού καθεστώτος, δημιούργησαν μια διαχρονικά αυξημένη τάση για κρατικό δανεισμό, ο οποίος με τον αδιαφανή και τοκογλυφικό του χαρακτήρα, πολλαπλασίαζε διαρκώς το χρέος.
Σήμερα μετά από απανωτά Μνημόνια λιτότητας στο βωμό της μείωσης του χρέους, ένα «κούρεμα» («PSI») και ένα «επιτυχημένο» πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων, το κρατικό χρέος είναι μεγαλύτερο από τη χρονιά εμφάνισης της κρίσης, τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Το 2009 το κρατικό χρέος της Ελλάδας βρισκόταν στα 298,5 δισ. ευρώ και στο 128,9% του ΑΕΠ. Τώρα το χρέος έχει πλέον ανέλθει στο 180% του ΑΕΠ, ξεπερνώντας τα 320 δισ. ευρώ, ενώ ο εργαζόμενος λαός εξαθλιώθηκε μαζικά. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της «σωτηρίας» της χώρας από την τρόικα ΕΕ - ΕΚΤ- ΔΝΤ και τους εγχώριους αστούς συνεργάτες της.
Στην πραγματικότητα το «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας με τα Μνημόνια που το συνόδευαν, διέσωσε τις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες, παίρνοντας από πάνω τους το ελληνικό κρατικό χρέος, περνώντας το σε ποσοστό 70-80% στην κατοχή διακρατικών καπιταλιστικών οργανισμών (τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), που με τη σειρά τους το αξιοποιούν απομυζώντας τον ιδρώτα και το αίμα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με άγρια «μνημονιακή» λιτότητα και δημιουργώντας ένα χρήσιμο για το ευρωπαϊκό και διεθνές κεφάλαιο πρότυπο καπιταλιστικής σκλαβιάς.
Όσο διατηρείται το τεράστιο βάρος του κρατικού χρέους πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί κανένα βήμα κοινωνικής προόδου. Το στοιχειώδες καθήκον μιας αριστερής κυβέρνησης είναι να απαλλάξει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από αυτό το βάρος.
Η αριστερή κυβέρνηση πρέπει άμεσα να λάβει τα ακόλουθα μέτρα:
α) Μη αναγνώριση του κρατικού χρέους και άρνηση κάθε υποχρέωσης εξυπηρέτησης του. Το χρέος δεν δημιουργήθηκε από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και γι' αυτό μια αριστερή κυβέρνηση που εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους δεν επιτρέπεται να το αναγνωρίσει. Είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα του παρασιτισμού του καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους που το υπηρετεί.
β) Μονομερής διαγραφή του χρέους του ελληνικού κράτους. Για να ικανοποιούνται κανονικά οι κερδοσκοπικές απαιτήσεις που απορρέουν από την κατοχή του ελληνικού χρέους θα πρέπει να επιβάλλονται διαρκώς νέα μέτρα επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού. Μόνο διαγράφοντας μονομερώς το χρέος η αριστερή κυβέρνηση θα αναγνωρίσει σαν υπέρτερο το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Η μονομερής διαγραφή θα πρέπει να συνοδεύεται από τα ακόλουθα μέτρα:
- Αποζημίωση των μικρο-ομολογιούχων σε ύψος που θα διαμορφώνεται ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.
- Εξασφάλιση επαρκούς χρηματοδότησης στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν ομόλογα του κράτους για να μην κινδυνεύσει η βιωσιμότητα τους.
- Διευθέτηση κατόπιν αμοιβαίας συνεννόησης του μικρού τμήματος του χρέους που κατέχουν ξένοι ασφαλιστικοί φορείς εργαζόμενων.
- Άμεση εξόφληση κάθε είδους οφειλής του κράτους προς εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες και όλων των οφειλών που συνδέονται με τη λειτουργία των υπηρεσιών Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
γ) Άμεση ακύρωση με μια ενιαία νομοθετική πράξη των δανειακών συμβάσεων με την τρόικα, των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά («χαράτσια» στην ακίνητη περιουσία, αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κλπ).
Τα μέτρα αυτά θα σημάνουν μια τεράστια ελάφρυνση για τον εργαζόμενο λαό. Αναπόφευκτα θα προκαλέσουν τη διακοπή κάθε χρηματοδότησης από την τρόικα, έναν γενικευμένο οικονομικό πόλεμο από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, την ώθηση της Ελλάδας εκτός Ευρωζώνης και την αναγκαστική έκδοση εθνικού νομίσματος. Σε αυτές τις συνθήκες, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν άμεσα οι πόροι για τις κοινωνικά αναγκαίες δαπάνες (για μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, Εκπαίδευση, Υγεία κλπ), είναι η ταυτόχρονη εφαρμογή των υπόλοιπων μέτρων που περιέχονται σε αυτό το πρόγραμμα.
2. Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο
Η φορολογική ασυλία και φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και των κατόχων μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών είναι μια από τις βασικές αιτίες για την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους.
Ο συντελεστής φορολόγησης των εταιρικών κερδών από 49% που ήταν το 1989 έπεσε σταδιακά κάτω από 20%. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ 2000 και 2007 είχαμε μείωση των εσόδων από τη φορολόγηση νομικών προσώπων από 4,1% στο 2,6% του ΑΕΠ, σε μια χρονική περίοδο που τα κέρδη των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είχαν απογειωθεί, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Οι πανίσχυροι Έλληνες εφοπλιστές συνεχίζουν να απολαμβάνουν 58 διαφορετικές φοροαπαλλαγές. Σύμφωνα με το «Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης», οι ελληνικών συμφερόντων εταιρείες «off-shore» ξεπερνούν τις 10.000 και διακινούν περί τα 500 δισ. ευρώ.
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα κατέχει διεθνώς μια από τις υψηλότερες θέσεις στη συμβολή της έμμεσης φορολογίας στα συνολικά φορολογικά έσοδα, η οποία επιβαρύνει κύρια τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Το ποσοστό των έμμεσων φόρων ξεπερνά το 60% των φορολογικών εσόδων, ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι μόλις στο 36,2%.
Τα πιο επείγοντα φορολογικά μέτρα που πρέπει να λάβει η αριστερή κυβέρνηση είναι τα ακόλουθα:
α) Για να διεκδικηθεί μέρος όσων έχουν κλαπεί από τον ελληνικό λαό με τη φορολογική ασυλία και τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, των μεγαλοεισοδηματιών και κατόχων μεγάλων περιουσιών, απαιτείται απαραίτητα η μέθοδος της αναδρομικής φορολόγησης. Η όποια επίκληση του άρθρου 78 του Συντάγματος που απαγορεύει την αναδρομική φορολόγηση είναι αβάσιμη, καθώς η κατάσταση που επικρατεί διαχρονικά στη χώρα παραβιάζει ένα άλλο, θεμελιώδες άρθρο του Συντάγματος, το άρθρο 4, που ορίζει ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Έτσι λοιπόν, με σκοπό να συγκεντρωθεί άμεσα ένα ποσό ίσο με την απώλεια εσόδων που θα προκύψει από την κατάργηση των άδικων φόρων που επέβαλαν τα Μνημόνια πρέπει να επιβληθεί:
• Ενιαία έκτακτη αναδρομική φορολόγηση των εν ενεργεία μεγάλων εταιρειών επί του συνολικού όγκου των κερδών που σημείωσαν από την ημερομηνία εισόδου της χώρας στην Ευρωζώνη μέχρι το χρονικό σημείο εισόδου στην ύφεση (2001-2008).
• Έκτακτη αναλογική, αναδρομική φορολόγηση όλων όσων μέσα στο ίδιο διάστημα απέκτησαν μεγάλη κινητή ή ακίνητη περιουσία.
β) Επαναφορά του συντελεστή φορολόγησης στις μεγάλες επιχειρήσεις στο 45% και κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής γι' αυτές.
γ) Επιβολή κλιμακούμενου συντελεστή φόρου εισοδήματος κάθε πηγής από 40% έως και 75% για ατομικά ετήσια εισοδήματα από 40.000 ευρώ και άνω.
δ) Επιβολή κλιμακούμενου συντελεστή φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας σε ιδιοκτήτες ακινήτων με αντικειμενική αξία 400.000 ευρώ και άνω, καθώς και για ακίνητα που εμφανίζονται να ανήκουν σε «off-shore» εταιρείες, σε ύψος που θα διαμορφώνεται σε ετήσια βάση με κριτήριο τις χρηματοδοτικές ανάγκες ενός κρατικού προγράμματος κατασκευής εργατικών κατοικιών.
ε) Κατάργηση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, ΕΦΚ κ.λπ.) στα βασικά είδη διατροφής, στα οικιακά τιμολόγια ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνιών και στο πετρέλαιο θέρμανσης.
ζ) Αύξηση του αφορολόγητου ορίου στα 40.000 ευρώ για κάθε ζευγάρι και επιπλέον 5.000 ευρώ για κάθε παιδί.
η) Σε περίπτωση αποκάλυψης φοροδιαφυγής:
• για τις μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να επιβάλλεται απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση.
• για τους έχοντες μεγάλα εισοδήματα και τους κατόχους μεγάλων περιουσιών πρέπει να επιβάλλεται πλήρης δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.
• για τις άλλες κατηγορίες φορολογουμένων πρέπει να επιβάλλονται ποινές που θα κυμαίνονται από βαριά πρόστιμα μέχρι τη δήμευση περιουσιακών στοιχείων, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.
θ) Ποινικοποίηση της εισφοροδιαφυγής. Απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων επιχειρήσεων που δεν καταβάλουν τις προβλεπόμενες ασφαλιστικές εισφορές, βαριά πρόστιμα και κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων για τα αντίστοιχα αδικήματα των ιδιοκτητών μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
ι) Η αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται να θεσμοθετήσει άμεσα τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις. Είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αλλά και τις άλλες απάτες του κεφαλαίου, μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο «η πολιτική βούληση» μιας κυβέρνησης. Επίσης, κανένα πρακτικό βήμα δεν πρόκειται να γίνει με την απόπειρα «να λειτουργήσουν σωστά» οι διεφθαρμένοι και γραφειοκρατικοί φορολογικοί μηχανισμοί του σημερινού αστικού κράτους. Σε κάθε μεγάλη επιχείρηση πρέπει να διεξάγεται στο εξής, εξονυχιστικός διαχειριστικός έλεγχος από εκλεγμένες επιτροπές των εργαζόμενων που δουλεύουν σε αυτή, με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικών. Οι επιτροπές αυτές πρέπει να έχουν πρόσβαση σε ένα ενιαίο ηλεκτρονικό σύστημα κεντρικής καταχώρησης και διασταύρωσης στοιχείων, το οποίο προϋποθέτει την άμεση δημιουργία ενός περιουσιολογίου.
3. Εργατικός έλεγχος: αντίδοτο στις απάτες και την ακρίβεια – μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων στη διοίκηση της σχεδιασμένης οικονομίας
Οι υπάρχοντες ελεγκτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους λειτουργώντας με γραφειοκρατικό, αδιαφανή και ανεξέλεγκτο από την κοινωνία τρόπο, προστατεύουν με το «αζημίωτο» τα «μυστικά» των μεγάλων βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Οι λογαριασμοί ανάμεσα στο μεμονωμένο καπιταλιστή και την κοινωνία παραμένουν ένα θεσμικά κατοχυρωμένο μυστικό του καπιταλιστή.
Η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να παράσχει άμεσα στους εργαζόμενους το δικαίωμα να φτάσουν στα «άδυτα» της επιχείρησης για την οποία κοπιάζουν καθημερινά. Να αποκαλύψουν όλα τα «μυστικά» της επιχείρησης, του ομίλου, του κλάδου τους και τελικά της εθνικής οικονομίας σαν σύνολο. Το μέσο για να εκπληρωθεί αυτό το ζωτικό καθήκον είναι ο εργατικός έλεγχος.
Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει σχετικά με αυτό το αποφασιστικό ζήτημα τα ακόλουθα μέτρα:
α) Κατάργηση κάθε «εμπορικού μυστικού» και «τραπεζικού απορρήτου», θεσμών μέσω των οποίων οι καπιταλιστές κρύβουν τις απάτες και την απληστία τους, όχι από τους ανταγωνιστές τους, αλλά από την ίδια την κοινωνία.
β) Νομοθέτηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις. Φορείς του εργατικού ελέγχου πρέπει να είναι οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές εργαζόμενων που θα έχουν τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικευμένων και επιστημόνων, όμως με την ιδιότητα του συμβούλου και όχι του «τεχνοκράτη».
γ) Ο εργατικός έλεγχος πρέπει να εκτείνεται σε όλα τα αποφασιστικά επίπεδα λειτουργίας των επιχειρήσεων όπως οι προμήθειες υλικών και πρώτων υλών, η διαχείριση των χρημάτων (δάνεια – επενδύσεις – κέρδη), η επεξεργασία των προϊόντων (σχεδιασμός – παραγωγή) και η διάθεσή τους, για την αποφυγή υπερτιμολογήσεων και υποτιμολογήσεων.
δ) Το πεδίο στο οποίο επίσης, μπορεί να δώσει σημαντικά αποτελέσματα ο εργατικός έλεγχος είναι η καπιταλιστική μάστιγα της ακρίβειας. Την ώρα που το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης τσακίζεται, οι τιμές μένουν αμετάβλητες σαν αποτέλεσμα του ασφυκτικού ελέγχου των βασικών κλάδων της οικονομίας από συγκεκριμένα μονοπώλια και ολιγοπώλια.
Οι διεφθαρμένες, γραφειοκρατικές και ανεξέλεγκτες υπηρεσίες του αστικού κράτους δεν μπορούν να διεξάγουν έναν αποτελεσματικό έλεγχο στις τιμές. Είναι αποφασιστικής σημασίας ζήτημα να κατακτηθεί η δυνατότητα να διεισδύσει το βλέμμα της εργαζόμενης κοινωνίας στην πηγή της ακρίβειας, δηλαδή στα μεγάλα βιομηχανικά μονοπώλια, για να αποδείξει και να αναδείξει την κερδοσκοπία των καπιταλιστών. Γι' αυτό ο εργατικός έλεγχος πρέπει να γίνει η βασική μέθοδος ελέγχου των τιμών.
Έναν ουσιαστικό έλεγχο των τιμών στα καρτέλ που εφαρμόζουν «εναρμονισμένες πρακτικές» μπορούν να τον εγγυηθούν μόνο οι εκλεγμένες επιτροπές εργατών στα εργοστάσια, συνδεδεμένες με ειδικές επιτροπές ελέγχου των τιμών που θα αποτελούνται από όλους αυτούς που σαν καταναλωτές υφίστανται μαζί με τους εργάτες τις επιπτώσεις από την ακρίβεια, δηλαδή τους εργαζόμενους αγρότες, τους βιοτέχνες και τους μικροκαταστηματάρχες. Μέσα από αυτόν τον τρόπο, οι εργάτες θα δείξουν στα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι η πραγματική αιτία για τις υψηλές τιμές βρίσκεται μόνο στα υπερβολικά κέρδη των καπιταλιστών και στις σπατάλες της καπιταλιστικής αναρχίας (διαφήμιση κλπ).
ε) Για να είναι αποτελεσματική η δουλειά τους, οι επιτροπές εργατικού ελέγχου πρέπει να επεκτείνονται από τη μεμονωμένη επιχείρηση σε ολόκληρο τον κλάδο και σε εθνικό επίπεδο. Οι επιτροπές των μεμονωμένων επιχειρήσεων, θα πρέπει να εκλέξουν σε συνδιασκέψεις επιτροπές ομίλων, κλάδων και τέλος μια Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου. Η Πανελλαδική Επιτροπή πρέπει να γνωστοποιεί ενώπιων του λαού τα πορίσματά της, ξεκαθαρίζοντας ποια είναι τα εισοδήματα και ποιες οι δαπάνες της κοινωνίας, ποιο είναι το μερίδιο που οικειοποιούνται οι καπιταλιστές σαν άτομα και η τάξη τους σαν σύνολο από το εθνικό εισόδημα. Πρέπει να ξεσκεπάσει τις απάτες των τραπεζών, των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων και να παρουσιάσει δημόσια τα πορίσματά της, που πρέπει να είναι δεσμευτικά για την κυβέρνηση.
Η εφαρμογή ενός γνήσιου και δημοκρατικού εργατικού ελέγχου θα αποκαλύψει τον παρασιτικό ρόλο των καπιταλιστών βοηθώντας τις πλατιές λαϊκές μάζες να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, συνειδητού σχεδιασμού και ελέγχου της οικονομίας. Επίσης ο γνήσιος εργατικός έλεγχος αποτελεί το πιο πολύτιμο μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων για το πώς μπορεί να διοικηθεί μια δημοκρατικά σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία.
4. Σχεδιασμένη εξάλειψη της ανεργίας : πανελλαδική απογραφή θέσεων εργασίας, κινητή κλίμακα ωρών εργασίας και πρόγραμμα δημόσιων έργων
Η μεγαλύτερη μάστιγα για τη ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων είναι η ανεργία. Η πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανέργων περιμένει από μια αριστερή κυβέρνηση ένα και μόνο πράγμα: την εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς θέσης εργασίας, την εξασφάλιση μιας θέσης στην ίδια τη ζωή. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν γίνει πράξη το ιστορικό αίτημα του εργατικού κινήματος για την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας, δηλαδή για τη μείωση του εργασίμου χρόνου όσο απαιτείται για να βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι!
Ασφαλώς οι απολογητές της άρχουσας τάξης θα επικαλεστούν το «ανέφικτο» της πραγματοποίησης αυτού του αιτήματος. Οι μισοκατεστραμμένοι από την κρίση καπιταλιστές θα παραπονεθούν ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια για προσλήψεις. Η κυβέρνηση, στο βαθμό που είναι πραγματικά εκφραστής των συμφερόντων της εργατικής τάξης, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την αδυναμία του καπιταλισμού να εξασφαλίσει την ίδια την επιβίωση των μισθωτών του σκλάβων, σαν μια ζωντανή απόδειξη για την ανάγκη να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ανατροπή του!
Για το ξερίζωμα της ανεργίας η αριστερή κυβέρνηση πρέπει λοιπόν να λάβει τα ακόλουθα μέτρα:
α) Σε συνεργασία με τα συνδικάτα και την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, η κυβέρνηση πρέπει να συνδέσει τους εργαζόμενους με τους άνεργους σε μια αδιάσπαστη αλληλεγγύη. Από κοινού πρέπει να διεξάγουν μια αναλυτική πανελλαδική απογραφή των υπαρχόντων θέσεων εργασίας, των διαθέσιμων για δουλειά ανέργων κατά ειδικότητα, των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει από την έναρξη της κρίσης και των διαθέσιμων πόρων για την άμεση έναρξη ενός προγράμματος δημόσιων και κοινωφελών έργων.
Ο σκοπός αυτής της απογραφής θα πρέπει να είναι η κατανομή όλων των διαθέσιμων εργατικών χεριών που υπάρχουν στη χώρα στις ενεργές θέσεις εργασίας και σε αυτές που θα ανοίξουν με το πρόγραμμα δημόσιων κοινωφελών έργων, καθώς και με το άμεσο ξαναρχίνισμα της δουλειάς στις επιχειρήσεις που έκλεισαν μέσα στην κρίση. Οι ώρες εργασίας θα πρέπει να μειωθούν ενιαία, όσο απαιτείται για να μη μείνει κανείς χωρίς θέση εργασίας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μείωσης των ωρών εργασίας, οι μισθοί θα πρέπει να μείνουν σταθεροί.
β) Οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που προβαίνουν σε απολύσεις ή αρνούνται να συμμορφωθούν με το εθνικό σχέδιο προσλήψεων και την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας θα πρέπει να απαλλοτριώνονται χωρίς αποζημίωση.
γ) Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση, στη βάση ενός κατάλληλου νέου νομικού πλαισίου, να καταλαμβάνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που κλείνουν και να τις επαναλειτουργούν οι ίδιοι, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση και τη διαχείριση με τη βοήθεια ειδικευμένων και επιστημόνων σε ρόλο συμβούλων. Η κυβέρνηση θα πρέπει αμέσως να διαμορφώσει ένα χρονοδιάγραμμα κοινωνικοποίησης αυτών των επιχειρήσεων και ένταξής τους σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο παραγωγής.
δ) Οι εργαζόμενοι που χάνουν τη δουλειά τους επειδή κλείνει μια μικρή επιχείρηση, πρέπει να μπαίνουν σε κατάλογο προτεραιότητας για να εργαστούν στο πρόγραμμα δημόσιων και κοινωφελών έργων.
ε) Στους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους επειδή κλείνει μια μεσαία επιχείρηση θα πρέπει να δίνεται στήριξη (φθηνή πίστη, παραγγελίες κλπ) για να την ξαναλειτουργήσουν συλλογικά οι ίδιοι και παράλληλα πρέπει να τους δοθούν κίνητρα κρατικής χρηματοδότησης για να τη συνενώσουν με άλλες ομοειδείς επιχειρήσεις κάτω από τη διοίκηση και τον έλεγχο του κράτους.
ζ) Μέχρι την επιτυχή ολοκλήρωση του εθνικού σχεδίου ένταξης όλων των ανέργων σε θέσεις εργασίας, το επίδομα ανεργίας θα πρέπει να διαμορφωθεί στο 80% του βασικού μισθού, να χορηγείται σε όλους τους άνεργους ανεξάρτητα των χρόνων προϋπηρεσίας και για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, με υποχρέωση για την προσφορά κοινωφελούς εργασίας αν υπάρξει κοινωνική ανάγκη, με μειωμένα ωράρια συγκριτικά με τα ισχύοντα για τους εργαζόμενους.
Τα παραπάνω μέτρα αποτελούν τα μόνα που μπορούν να εγγυηθούν μια αποφασιστική απάντηση στη μάστιγα της ανεργίας. Από τη φύση τους αποτελούν πρακτικά βήματα στην κατεύθυνση της εγκαθίδρυσης ενός μοντέλου κεντρικά σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης οικονομίας. Η μόνη σταθερή και οριστική λύση για τη μάστιγα της ανεργίας βρίσκεται στην πλήρη εγκαθίδρυση αυτού του οικονομικού μοντέλου, που αποτελεί με τη σειρά του την πύλη εισόδου στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
5. Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
Η κερδοσκοπική απληστία των Ελλήνων τραπεζιτών, τους ώθησε να συγκεντρώσουν ένα μεγάλο ποσοστό κρατικού χρέους στα χέρια τους για να εκμεταλλευτούν τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της χώρας. Όταν η κρίση βάθυνε και οδήγησε στην δραστική περικοπή της αξίας των ελληνικών ομολόγων, οι μικρο-ομολογιούχοι υποχρεώθηκαν να υποστούν τις ζημιές, αναλαμβάνοντας το κόστος του ρίσκου της επιλογής τους. Οι Έλληνες τραπεζίτες όμως, δεν πλήρωσαν κανένα κόστος και είδαν τις τράπεζές τους να ανακεφαλαιοποιούνται με δάνεια που χρεώνονται από την τρόικα στους εργαζόμενους φορολογούμενους. Από την αρχή της κρίσης και μέχρι τα μέσα του 2014 έχουν δοθεί από τους φορολογουμένους σε άμεσες χρηματοδοτήσεις ή εγγυήσεις προς στις ελληνικές τράπεζες συνολικά 211,5 δις ευρώ!
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να αφαιρέσει ολοκληρωτικά τις τράπεζες από τα χέρια των αρπακτικών του κεφαλαίου. Αυτό θα γίνει πράξη με τα ακόλουθα μέτρα:
α) Κοινωνικοποίηση του συνόλου του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν 100% στην ιδιοκτησία του κράτους, με αποζημιώσεις μόνο για τους μικρομετόχους τους και να συγχωνευθούν σε μια ενιαία κρατική τράπεζα. Με την ίδρυση αυτής της τράπεζας θα δημιουργηθεί ένα κεντρικό στρατηγείο για τον ορθολογικό σχεδιασμό των επενδύσεων και των πιστώσεων, στην υπηρεσία της εργαζόμενης κοινωνίας. Ένα πολύτιμο εργαλείο σχεδιασμού ολόκληρης της οικονομίας.
β) Η προπαγάνδα των αστών που ταυτίζει την κοινωνικοποίηση με την «κομματοκρατία» και τους διορισμένους από την κυβέρνηση διοικητές που «θα διοικούν ρουσφετολογικά και με αδιαφάνεια εμποδίζοντας την παροχή δανείων στους πολίτες» είναι ψεύτικη και παραπλανητική. Χρησιμοποιεί τις πιο αρνητικές πλευρές της διεφθαρμένης και γραφειοκρατικής λειτουργίας των ελληνικών κρατικών τραπεζών τη δεκαετία του 1980 για να δυσφημίσει την έννοια της κοινωνικοποίησης. Εκείνο το μοντέλο δεν είχε καμία σχέση με την κοινωνικοποίηση. Η αυθεντική κοινωνικοποίηση επιβάλει ένα σύστημα διοίκησης που θεσμοθετεί τον δημοκρατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος από τους εργαζόμενους. Η σύνθεση της διοίκησης της ενιαίας κρατικής τράπεζας πρέπει να είναι: κατά 1/3 εκλεγμένοι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στις τράπεζες, 1/3 εκπρόσωποι των συνδικάτων και της Πανελλαδικής Επιτροπής Εργατικού Ελέγχου και 1/3 εκπρόσωποι από την εκλεγμένη κυβέρνηση.
γ) Η κοινωνικοποίηση είναι ο μόνος δρόμος για να εγγυηθεί η αριστερή κυβέρνηση τις καταθέσεις και τις οικονομίες των εργαζόμενων και φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να τις αποσπάσει από την ομηρία των αδίστακτων «λύκων» του κεφαλαίου. Μόνο αυτή η λύση μπορεί να εξασφαλίσει την παροχή των αναγκαίων φθηνών πιστώσεων για τους εργαζόμενους, τους μικροκτηματίες, τους μικρέμπορους και τα νοικοκυριά που τις έχουν ανάγκη.
Η ενιαία κρατική τράπεζα θα είναι ικανή να δημιουργήσει πολύ πιο ευνοϊκούς όρους για τους μικρούς καταθέτες συγκριτικά με τις ιδιωτικές τράπεζες. Η απαλλαγή από τα γιγάντια υπερκέρδη των καπιταλιστών τραπεζιτών και τα εξωφρενικά «bonus» των τραπεζικών στελεχών θα μπορέσει να κάνει εφικτή τη μείωση των επιτοκίων, που θα περιοριστούν στα απαραίτητα έξοδα των τραπεζικών λειτουργιών.
δ) Η ενιαία κρατική τράπεζα θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε ένα γενναίο «κούρεμα» των χρεών για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ποσοστό ίσο με την απώλεια του εισοδήματός τους από την έναρξη της κρίσης.
Η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος που διευθύνει σήμερα ολόκληρη την οικονομία είναι αντικειμενικά ένα αποφασιστικό βήμα για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας και είναι άρρηκτα δεμένο με την κοινωνικοποίηση του συνόλου των βασικών μοχλών τη οικονομίας.
6. Κοινωνικοποίηση των «μοχλών» της οικονομίας και κεντρικός, δημοκρατικός σχεδιασμός
Η αριστερή κυβέρνηση με τον ερχομό της στην εξουσία θα κατέχει τις θέσεις στα υπουργεία, αλλά την πραγματική εξουσία θα συνεχίζει να την κρατά στα χέρια της η αστική τάξη και οι ξένοι ιμπεριαλιστές, πάτρωνες της. Ο πιο βασικός πυλώνας αυτής της εξουσίας είναι ο έλεγχος της οικονομικής ζωής της χώρας. Αν η κυβέρνηση δεν αμφισβητήσει ριζικά αυτόν τον έλεγχο εφαρμόζοντας ένα σχέδιο που θα εγκαθιδρύει τον κοινωνικό έλεγχο στους βασικούς μοχλούς της οικονομίας, τότε κανένα πραγματικό βήμα κοινωνικής προόδου δεν θα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ο καλύτερος όρος για να αποδοθεί η ουσία ενός τέτοιου οικονομικού προγράμματος είναι ο όρος κοινωνικοποίηση.
Η κοινωνικοποίηση επιφέρει μια ριζική και όχι τυπική αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και στη λειτουργία μιας μεγάλης επιχείρησης. Είναι μέρος της εφαρμογής ενός προγράμματος που στοχεύει στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας, με την ίδια εργατική τάξη να διοικεί αυτές τις επιχειρήσεις, αλλά και ολόκληρο το κράτος εξασφαλίζοντας ότι θα λειτουργούν προς όφελος της κοινωνίας.
Κοινωνικοποίηση σημαίνει δημοκρατική διοίκηση των επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Το «επιχείρημα» ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν γνώσεις για να διοικήσουν τις επιχειρήσεις είναι λαθεμένο. Οι καπιταλιστές έχουν ένα ολόκληρο επιτελείο από υπαλλήλους και ειδικούς, που διευθύνουν για λογαριασμό τους. Όμοια, η εργαζόμενοι μέσα από τα δημοκρατικά τους όργανα, θα συνεργαστούν με αφοσιωμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού ειδικούς. Οι εργαζόμενοι θα αποφασίζουν λαμβάνοντας υπόψη τη συμβουλευτική γνώμη των ειδικών.
Το παράδειγμα των γραφειοκρατικά παραμορφωμένων εργατικών κρατών του 20ου αιώνα (ΕΣΣΔ, Ανατολική Ευρώπη κλπ), έδειξε ότι είναι εντελώς αδύνατο μια ομάδα ειδικών να διευθύνουν «από τα πάνω» κάθε κλάδο της οικονομίας. Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που σαν παραγωγοί και καταναλωτές συμμετέχουν σε κάθε στάδιο της οικονομικής δραστηριότητας και σε κάθε κλάδο της παραγωγής, μπορούν να διευθύνουν και να αναπτύξουν σχεδιασμένα την οικονομία προς όφελος της κοινωνίας.
Η αριστερή κυβέρνηση με την άνοδό της στην εξουσία, θα πρέπει να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο κοινωνικοποιήσεων με τα ακόλουθα μέτρα:
α) Δημιουργία Πανελλαδικού Συμβουλίου Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού της οικονομίας με τη σύνθεσή του ενδεικτικά να διαμορφώνεται κατά 1/3 από εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους από την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, 1/3 εκπροσώπους από τα εργατικά συνδικάτα και άλλες μαζικές οργανώσεις του εργαζόμενου λαού (μικροεπαγγελματιών, αγροτών, μικροϊδιοκτητών) και 1/3 από εκπροσώπους της κυβέρνησης. Το συμβούλιο θα διαθέτει ένα επιτελείο αφοσιωμένων στο σοσιαλισμό επιστημονικών συμβούλων και ο ρόλος του θα είναι να πραγματώσει τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας.
β) Άμεση μετατροπή σε κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και ένταξη σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο:
• όλων των υπαρχόντων κρατικών επιχειρήσεων
• των μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες έχει το κράτος μετοχικά μερίδια
• των μεγάλων επιχειρήσεων που θα απαλλοτριωθούν εξαιτίας της άρνησής τους να εφαρμόσουν το εθνικό σχέδιο προσλήψεων ανέργων και τη νέα εργατική νομοθεσία και τη μισθολογική πολιτική που θα επιβάλει η αριστερή κυβέρνηση
• των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που έκλεισαν με την κρίση ή που θα κλείσουν στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου ενάντια στην αριστερή κυβέρνηση.
γ) Κατάρτιση από το Πανελλαδικό Συμβούλιο Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού ενός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος - το πολύ ενός έτους - για την κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων κατά οικονομικό κλάδο, με κριτήριο την έκταση που αντικειμενικά καταλαμβάνουν στην εθνική οικονομία και τον κλάδο τους, το μερίδιό τους στις συνολικές πιστώσεις και στα συνολικά κέρδη, στις εξαγωγές, στη διαμόρφωση των τιμών, στην απασχόληση και γενικότερα στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Στο «φακό» της εξέτασης πρέπει να μπουν οι μεγαλύτερες εταιρείες σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας, των υπηρεσιών και του εμπορίου. Όλες οι κοινωνικοποιημένες εταιρείες θα πρέπει να ενταχθούν σε ενιαίους φορείς κατά οικονομικό κλάδο για να σχεδιαστεί ευκολότερα η οικονομία προς όφελος της κοινωνίας.
Ενδεικτικά στην ελληνική βιομηχανία, ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου διευκολύνει το έργο των κοινωνικοποιήσεων. Τη δεκαετία του 1980 τα βιομηχανικά μονοπώλια που έλεγχαν το 70-80% της παραγωγής ή αλλιώς οι βιομηχανικές επιχειρήσεις «στρατηγικής σημασίας», υπολογίζονταν σε λίγο πάνω από 200. Σήμερα, ο αριθμός τους έχει μειωθεί, προσεγγίζοντας τις 100 και με βάση τα πορίσματα όλων των μεγάλων στατιστικών εταιρειών και οργανισμών, διαθέτουν πλέον πολύ μεγαλύτερη πολυκλαδικότητα, με πλοκάμια στις τράπεζες, το εμπόριο και τις άλλες υπηρεσίες, διευκολύνοντας έτσι το έργο του κεντρικού σχεδιασμού.
δ) Κοινωνικοποίηση του συνόλου του τομέα των μεταφορών, των συγκοινωνιών, της ύδρευσης, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των υποδομών και των κατασκευών με τη δημιουργία ενιαίων μονοπωλιακών κρατικών κοινωφελών οργανισμών. Η κοινωνικοποίηση αυτών των τομέων είναι απαραίτητη για να εξοικονομηθούν πόροι για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής, για να μειωθεί το κόστος παραγωγής, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της απουσίας κρατικών προγραμμάτων στέγασης για τους εργαζόμενους, για να γίνουν φθηνά και χρήσιμα δημόσια έργα, για να δημιουργηθεί μια πανίσχυρη βάση για το σχεδιασμό του συνόλου της οικονομίας προς όφελος της κοινωνίας.
ε) Οι διοικήσεις στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και οργανισμούς πρέπει να αποτελούνται κατά 1/3 από εργαζόμενους του συγκεκριμένου χώρου, 1/3 από τους εργαζόμενους καταναλωτές (Συνδικάτα, Αγροτικούς και άλλους επαγγελματικούς συλλόγους, Τοπική Αυτοδιοίκηση) και 1/3 από τους εκπροσώπους της εκλεγμένης κυβέρνησης. Οι αντιπρόσωποι αυτοί πρέπει να εκλέγονται με ετήσια θητεία, να είναι ανακλητοί από την γενική συνέλευση των εργαζόμενων της επιχείρησης και να αμείβονται με μισθό ίσο με αυτόν του ειδικευμένου εργάτη.
ζ) Κοινωνικοποίηση των εταιρειών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και απόδοση του εξοπλισμού τους για ελεύθερη χρήση στις κάθε είδους ενώσεις των εργαζόμενων πολιτών. Η αισχρή προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, αποδεικνύει πόσο ζωτική είναι η υπόθεση της αφαίρεσης του μονοπωλιακού ελέγχου της ενημέρωσης από τα χέρια της άρχουσα τάξης.
η) Κοινωνικοποίηση της μεγάλης ιδιοκτησίας γης και οργάνωση μεγάλων σύγχρονων καλλιεργειών κρατικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης. Παροχή κινήτρων για την εθελοντική συνένωση των αγροτών μικροϊδιοκτητών σε συνεταιρισμούς υπό τον έλεγχο του κράτους και της κυβέρνησης, που θα πάρουν στα χέρια τους την προμήθεια πρώτων υλών, την επεξεργασία, συσκευασία και διάθεση των προϊόντων τους για κατανάλωση, χωρίς μεσάζοντες.
θ) Για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η κυβέρνηση οφείλει, παίρνοντας υπόψη το μέγεθος τους, να τις κοινωνικοποιεί σιγά – σιγά αποζημιώνοντας πλήρως και εξασφαλίζοντας εργασιακά τους ιδιοκτήτες τους. Η μικρή ιδιοκτησία δεν πρέπει να απαλλοτριωθεί και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των μικροεπιχειρηματιών που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία δεν πρέπει να θιγούν. Οι μικροϊδιοκτήτες επιχειρήσεων θα τραβηχτούν σιγά-σιγά στη σφαίρα της κοινωνικοποιημένης οικονομίας από το παράδειγμα και την πράξη, που θα δείχνουν την υπεροχή της. Η κυβέρνηση πρέπει να παράσχει κίνητρα για τη συνένωση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων τους σε μεγαλύτερες μονάδες, για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό τους υπό τον έλεγχο του κράτους.
7. Κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο
Η επιδείνωση της κατάστασης του ελληνικού καπιταλισμού αντανακλάται στο γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια χώρα που εισάγει τα πάντα, ακόμα και αυτά που κατέχει σε αφθονία, όπως το ελαιόλαδο ή τα εσπεριδοειδή.
Η Ελλάδα παρ' όλα αυτά, διαθέτει σημαντικό φυσικό και ορυκτό πλούτο και έχει έναν υψηλό δείκτη μόρφωσης και εξειδίκευσης, σε σχεδόν όλους τους τομείς της οικονομίας. Στο πλαίσιο μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας, θα μπορούσε να αναπτύξει με σχετικά γοργούς ρυθμούς τη γεωργία και τη βιομηχανία, καρπωνόμενη σημαντικά οικονομικά ποσά που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν επενδύσεις στην παραγωγή και την ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και ταυτόχρονα, να τροφοδοτήσουν προγράμματα κοινωνικής πολιτικής.
Για να γίνουν τα αναγκαία βήματα σε αυτή την κατεύθυνση, η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να κοινωνικοποιήσει τις μεγάλες εξαγωγικές και εισαγωγικές εταιρείες και να επιβάλει το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο είναι ένα μέτρο ζωτικής σημασίας για την διασφάλιση της σχεδιασμένης οικονομίας απέναντι στην απειλή της διείσδυσης και της κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου. Η απαλλαγή από τα καπιταλιστικά υπερκέρδη και η σταδιακή αύξηση της παραγωγικότητας σαν αποτέλεσμα των ανώτερων μεθόδων της σχεδιασμένης οικονομίας, θα μπορέσει να κάνει τα ελληνικά προϊόντα φθηνότερα και πιο ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά.
8. Μέτρα άμεσης εξοικονόμησης πόρων από τις σπατάλες του καπιταλισμού και ταυτόχρονης ανόρθωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων
Η κατάργηση των Μνημονίων και η βαριά φορολογία στο κεφάλαιο και τον πλούτο, δεν μπορούν να οδηγήσουν από μόνα τους στην αποφασιστική βελτίωση του επιπέδου ζωής των εργατικών μαζών. Η εξεύρεση των αναγκαίων εσόδων και πόρων για να εφαρμοστούν μέτρα που θα αλλάξουν ριζικά την κατάσταση αυξανόμενης εξαθλίωσης των μαζών μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την πραγματοποίηση του προαναφερόμενου σχεδίου εγκαθίδρυσης μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένη οικονομίας. Όμως η απόκτηση από τις κοινωνικοποιήσεις των ικανών πόρων που θα εξασφαλίσουν μια αποφασιστική βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, θα απαιτήσει έναν ορισμένο χρόνο. Χρειάζεται λοιπόν να εφαρμοστεί μια δέσμη μέτρων άμεσης απόδοσης, για να χρηματοδοτηθεί η ανόρθωση του τσακισμένου βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι:
• Διαμόρφωση των αποδοχών όλων των διοικητικών στελεχών του κράτους, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των δικαστών, των μελών της κυβέρνησης, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών και των Δημάρχων, στο ύψος του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη. Εξάλειψη των «εξόδων παραστάσεως», των ειδικών αποζημιώσεων, των «μυστικών κονδυλίων» και όλων των άλλων κρυφών κρατικών προνομίων των υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων και στελεχών.
• Αναστολή μέχρι να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης κάθε δαπάνης για τον στρατό εκτός των νέων μειωμένων δαπανών για μισθοδοσία προσωπικού και των δαπανών που θα κρίνει απόλυτα απαραίτητες μια επιτροπή αποτελούμενη από μέλη της κυβέρνησης, εκλεγμένους εκπροσώπους των φαντάρων και των κατώτερων αξιωματικών και εκπροσώπους της Πανελλαδικής Επιτροπής Εργατικού Ελέγχου.
• Πλήρης δήμευση των περιουσιακών στοιχείων όσων ευθύνονται για σκάνδαλα διαφθοράς και διασπάθισης του κρατικού χρήματος. Χρειάζεται να απαλλοτριωθεί και να αξιοποιηθεί για τις κοινωνικές ανάγκες ολόκληρη η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία. Τα έσοδα από αυτό το μέτρο μπορούν να διοχετεύονται άμεσα στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια και την Κοινωνική Ασφάλιση.
• Να γίνει πλήρης χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, να επιβληθεί η απο-δημοσιοϋπαλληλοποίηση των κληρικών, με χρήση από την πλευρά τους των δικαιωμάτων που θα απολαμβάνουν οι άνεργοι (αυξημένο επίδομα ανεργίας για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία, ιατροφαρμακευτική κάλυψη κλπ) μέχρι να εξασφαλίσουν τη δυνατότητα να συντηρούνται από τις εθελοντικές εισφορές των θρησκευόμενων πολιτών ή από άλλο επάγγελμα της αρεσκείας τους.
Η σταδιακή εισροή πόρων από τις κοινωνικοποιήσεις, σε συνδυασμό με τα μέτρα εξοικονόμησης δαπανών από τις καπιταλιστικές σπατάλες, τη διαγραφή του χρέους και τις φορολογικές αλλαγές που αναλύσαμε πιο πριν, μπορούν να χρηματοδοτήσουν με επάρκεια την ανόρθωση του σημερινού καταβαραθρωμένου επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να κάνουν πραγματικότητα τα ακόλουθα μέτρα:
α) Κατάργηση όλων των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Δουλειά με πλήρη δικαιώματα και ενιαίο ωράριο για όλους τους εργαζόμενους, γηγενείς και μετανάστες, που θα καθορίζει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.
β) Δημιουργία Ενιαίου Ασφαλιστικού Ταμείου Μισθωτών που θα εγγυάται την παροχή αξιοπρεπούς σύνταξης και πλήρους ιατροφαρμακευτικής κάλυψης για όλους τους εργαζόμενους και τους άνεργους. Η χρηματοδότησή του πρέπει να είναι διμερής, με εισφορές μόνο από κράτος και εργοδοσία. Διοίκηση του νέου ταμείου από εκλεγμένους εκπροσώπους των εργαζομένων και της κυβέρνησης. Ορθολογικός καθορισμός νέων μειωμένων ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, στη βάση της νέας πραγματικότητας που θα διαμορφώσει η σχεδιασμένη οικονομία με την απαραίτητη έγκριση της Πανελλαδικής Επιτροπής Εργατικού Ελέγχου.
γ) Κατάργηση της ιδιωτικοποιημένης Παιδείας, Υγείας και Ασφάλισης. Η άθλια κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων που απειλεί τη ζωή χιλιάδων φτωχών ανθρώπων κάνει επιβεβλημένη την εξεύρεση δραστικών λύσεων. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ανάγκη την άμεση απαλλοτρίωση των μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών παροχής υπηρεσιών Υγείας.
δ) Οι μισθοί στο κράτος και τον ιδιωτικό τομέα, οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα πρέπει σε πρώτη φάση να αυξηθούν όσο απαιτείται για να περάσουν όλοι οι εργαζόμενοι, οι απόμαχοι της δουλειάς και οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη την στήριξη των κρατικών επιδομάτων εντός των ορίων μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, όπως θα τα προσδιορίσει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.
ε) Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή στους νέους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Αυτό σημαίνει ότι το ύψος τους πρέπει να αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τη διακύμανση των τιμών στα είδη βασικής κατανάλωσης για μια εργατική οικογένεια, με κριτήρια που θα καθορίζει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.
ζ) Άμεση κάλυψη των επειγόντων κενών χρηματοδότησης στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια και την Κοινωνική Ασφάλιση κατόπιν συγκεκριμένης τεκμηριωμένης και κοστολογημένης εκτίμησης που θα κάνουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των εργαζόμενων σε αυτές τις κρατικές υπηρεσίες. Κατάρτιση ενός συγκεκριμένου οικονομικού πλάνου για τον ταχύτερο δυνατό διπλασιασμό των δαπανών για Παιδεία - Υγεία - Πρόνοια - Κοινωνική ασφάλιση - Εργατική Κατοικία και τη γενναία χρηματοδότηση της Πολιτιστικής δημιουργίας και προγραμμάτων μαζικού λαϊκού Αθλητισμού.
9. Για ένα νέο, σοσιαλιστικό Σύνταγμα - για μια νέα αληθινά δημοκρατική εξουσία!
Το κράτος δεν είναι μια ουδέτερη κοινωνικά δύναμη, ένας «δημόσιος τομέας», μια «δημόσια διοίκηση». Είναι ένα όργανο καταπίεσης της εργατικής τάξης και του λαού στα χέρια της άρχουσας τάξης. Η σημερινή μορφή πολιτεύματος, η σημερινή «δημοκρατία», είναι η αστική δημοκρατία, που αποτελεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο διακυβέρνησης και κυριαρχίας για την αστική τάξη στους δοσμένους ταξικούς συσχετισμούς. Ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να κατακτήσει μια δημοκρατία που θα προωθεί και θα προασπίζει τα δικά του συμφέροντα, χωρίς να αντικαταστήσει την σημερινή καπιταλιστική «δημοκρατία» με τη σοσιαλιστική δημοκρατία των εργαζομένων.
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να καταργήσει τον γραφειοκρατικό, σπάταλο, διεφθαρμένο και αυταρχικό αστικό κρατικό μηχανισμό και να ιδρύσει τη νέα εξουσία των εργαζόμενων. Για να θεμελιώσει αυτή τη νέα εξουσία, πρέπει να λάβει τα ακόλουθα βασικά μέτρα:
α) Να υποστηρίξει και να προτείνει προς έγκριση από το λαό με δημοψήφισμα, ένα νέο Σύνταγμα που θα κατοχυρώνει:
• σαν οικονομικό μοντέλο την κοινωνικοποιημένη, δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία
• σαν πολίτευμα την εργατική, σοσιαλιστική δημοκρατία
• την υποχρέωση των λαϊκών αντιπροσώπων να δίνουν τακτικό απολογισμό στους εκλογείς και το δικαίωμα ανάκλησής τους από το εκλογικό τους σώμα ανά πάσα στιγμή
• τη συγχώνευση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας σε ένα εκλεγμένο και ανακλητό συμβούλιο του εργαζόμενου λαού, που θα ψηφίζει νόμους και θα εργάζεται για την εφαρμογή τους
• εκλογή αυτού του σώματος σε διετή θητεία, στη βάση του καθολικού εκλογικού δικαιώματος και του πολυκομματισμού, με ένα εκλογικό σύστημα που θα προβλέπει αυξημένη αντιπροσώπευση για εκλογικές περιφέρειες με εργατική σύνθεση και θα συμπεριλαμβάνει εκλεγμένους και ανακλητούς εκπροσώπους των εργατών από όλους τους βασικούς βιομηχανικούς κλάδους
• πραγματική Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσα από το πέρασμα της εξουσίας των δημοτικών αρχών στα ανά διετία εκλεγμένα με βάση το καθολικό εκλογικό δικαίωμα λαϊκά συμβούλια, που θα τα συναποτελούν εκπρόσωποι των συνοικιών και των εργαζόμενων από τις κατά τόπους παραγωγικές και οικονομικές μονάδες.
β) Τη συνολική αναμόρφωση του στρατού με τα ακόλουθα μέτρα:
• Πλήρη συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα για όλους τους στρατιώτες και τους κατώτερους αξιωματικούς.
• Οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές στρατιωτών και κατώτερων αξιωματικών να αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη μονάδα.
• Εκλογή και δικαίωμα ανάκλησης όλων των αξιωματικών από τους στρατιώτες. Μέτρα βελτίωσης της ζωής στις μονάδες (υγιεινή, διατροφή, επαρκείς άδειες) και αύξηση του μισθού του φαντάρου στο ύψος του επιδόματος ανεργίας.
• Επαρκής εκπαίδευση στα όπλα καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας.
• Όχι στον επαγγελματικό στρατό. Θητεία με εκπαίδευση στα όπλα όλου του εργαζόμενου λαού, σαν εγγύηση για την προάσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών του.
• Αμοιβή όλων των αξιωματικών με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη.
• Πλαισίωση του στρατού από στρατιωτικά αποσπάσματα των εργατικών οργανώσεων που θα εκπαιδευτούν στα στρατόπεδα με έξοδα του κράτους.
γ) Τη ριζική αναμόρφωση των σωμάτων ασφαλείας:
• Κατάργηση όλων των ειδικών δυνάμεων καταστολής και αστυνόμευσης των αγώνων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
• Απαγόρευση παρουσίας των σωμάτων ασφαλείας στους χώρους στους οποίους διεξάγεται πολιτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα και επέκταση του ασύλου σε όλους τους εκπαιδευτικούς και εργασιακούς χώρους.
• Κατάργηση κάθε αυτοδιοίκητου των σωμάτων ασφαλείας. Υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας και μετατροπή τους σε πολιτοφυλακές, με εκ περιτροπής συμμετοχή σε αυτές επίλεκτων μελών των μαζικών εργατικών οργανώσεων και της νεολαίας. Καθορισμός του προγράμματος εκπαίδευσής τους από εκλεγμένη επιτροπή εκπροσώπων από τις μαζικές οργανώσεις.
δ) Ριζικές αλλαγές στη δικαστική εξουσία:
• Κατάργηση των μισθολογικών προνομίων των δικαστών, αμοιβές στο ύψος ενός ειδικευμένου εργάτη.
• Εκλογή των δικαστών απευθείας από το λαό.
• Εφαρμογή ενός προγράμματος μαζικής λαϊκής επιμόρφωσης πάνω σ' ένα αναμορφωμένο και εκσυγχρονισμένο Δίκαιο σύμφωνο με τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού.
ε) Δομικές αλλαγές στη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών και οργανισμών:
• Σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες και οργανισμούς διοίκηση από εκλεγμένα και ανακλητά όργανα που θα αποτελούνται από εκπροσώπους των μαζικών συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, της εκλεγμένης κυβέρνησης και των ίδιων των υπαλλήλων αυτών των υπηρεσιών και οργανισμών.
• Ο μισθός των δημοσίων υπαλλήλων να είναι συνδεδεμένος με το μισθό του βιομηχανικού εργάτη.
10. Θα μας πολεμήσουν αδυσώπητα – Οι θυσίες είναι αναπόφευκτες. Ασπίδα η διεθνιστική πολιτική και η διεθνής εργατική αλληλεγγύη στον αγώνα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!
Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος θα σημάνει την έναρξη ενός πολύπλευρου πολέμου από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτού του αναπόφευκτου πολέμου, ένα ορισμένο διάστημα μεγάλων πληθωριστικών πιέσεων και ελλείψεων ορισμένων - ακόμα και βασικών - αγαθών διαβίωσης, αλλά και αγαθών προηγμένης τεχνολογίας είναι αναπόφευκτο, μέχρι την εξάπλωση του σοσιαλιστικού παραδείγματος σε περισσότερες αναπτυγμένες χώρες. Όμως σε αυτό το διάστημα, η σχεδιασμένη οικονομία και η έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας εργατικής τάξης θα γίνουν «ασπίδα» ώστε κανένας εργαζόμενος να μην πεινάσει, να μην κρυώσει, να μην μείνει άστεγος και να μπορεί να απολαμβάνει τα βασικά αγαθά της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ότι άλλο συνιστά ένα μίνιμουμ, αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.
Το τίμημα των δυσκολιών της περιόδου αυτής θα είναι πολύ μικρό μπροστά στο επίτευγμα της θεμελίωσης μιας κοινωνικοποιημένης, δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας και μιας νέας κοινωνίας, όπου οι σημερινοί εκμεταλλευτές και όλα τα παρασιτικά και αυταρχικά εξαρτήματα της κυριαρχίας τους θα έχουν εξαλειφθεί, με ένα πρώτο αποφασιστικό και πραγματικό βήμα προς την πρόοδο και την ευημερία να έχει ήδη πραγματοποιηθεί.
Η τρόικα και το κεφάλαιο έχουν μεγάλη δύναμη, αλλά η ευρωπαϊκή και παγκόσμια εργατική τάξη είναι ακόμα πιο ισχυρή. Στο πρόσωπό της η αριστερή κυβέρνηση θα βρει τον πιο πιστό και αποτελεσματικό της σύμμαχο. Η βέβαιη απόπειρα επιβολής νομισματικής και γενικότερα οικονομικής ασφυξίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με την έναρξη μιας μεγάλης διεθνούς εκστρατείας αλληλεγγύης για τη σοσιαλιστική Ελλάδα, στο πλαίσιο της οποίας το διεθνές εργατικό κίνημα θα πιέσει τις αστικές κυβερνήσεις να σταματήσουν τα οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά αντίποινα και θα συγκεντρώσει χρήματα και αναγκαία είδη για την επιβίωση του ελληνικού εργαζόμενου λαού στον οικονομικό πόλεμο που θα υποστεί. Ταυτόχρονα, η ελληνική αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να παράσχει κάθε υλική ή άλλη στήριξη στα κόμματα και τα κινήματα που παλεύουν στην Ευρώπη και τον κόσμο για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη νίκη του σοσιαλισμού.
Η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να πολιτευθεί στο διεθνές πεδίο ριζικά διαφορετικά από τις ως σήμερα συντηρητικές, αστικές ελληνικές κυβερνήσεις. Η αρχή της νέας «εξωτερικής» πολιτικής της χώρας πρέπει να είναι η αντίληψη ότι ο πιο πιστός σύμμαχος της σοσιαλιστικής Ελλάδας είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι παγκόσμια, ανεξάρτητα από χώρα και φυλή.
Θεμέλιος λίθος στην πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να είναι η δραστήρια επιδίωξη να επεκταθεί το επαναστατικό σοσιαλιστικό παράδειγμα της Ελλάδας και να κερδίσει έδαφος μέσα από την πάλη των εργαζόμενων στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες που θα στέλνουν ένα επαναστατικό μήνυμα διεθνιστικού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και αντίστασης στον ιμπεριαλισμό.
Τα άμεσα μέτρα και οι άμεσες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για μια τέτοια διεθνιστική πολιτική πρέπει να είναι τα ακόλουθα:
α) Αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και εκδίωξη των αμερικάνικων βάσεων από τη χώρα. Το ΝΑΤΟ δεν είναι απλά ένας στρατιωτικός μηχανισμός. Είναι η στρατιωτική έκφραση του καπιταλισμού της εποχής των μονοπωλίων, δηλαδή του ιμπεριαλισμού. Είναι ένα σύμπλεγμα διοικητικών και πολιτικών θεσμών, που δεμένοι με χιλιάδες νήματα με τους ντόπιους μηχανισμούς της αστικής τάξης, σκοπό έχουν τη συντριβή του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς και την υπεράσπιση του καπιταλισμού. Η έξοδος από το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο ζήτημα αρχής. Είναι ζήτημα που έχει να κάνει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζόμενων και της επαναστατικής της πορείας. Παραμονή στο ΝΑΤΟ σημαίνει παροχή χρόνου και χώρου από την κυβέρνηση για την προετοιμασία αντεπαναστατικών, υπονομευτικών ενεργειών και πραξικοπημάτων εναντίον της.
β) Η εφαρμογή του προγράμματος ανατροπής του καπιταλισμού συνεπάγεται αυτονόητα τη σύγκρουση με την καπιταλιστική ΕΕ και τους θεσμούς της και αναπόφευκτα, την έξοδο από αυτή. Η αστική κλίκα που διοικεί την ΕΕ σύμφωνα με τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών και των ευρωπαϊκών πολυεθνικών δεν μπορεί να ανεχθεί έστω και την υπόνοια εφαρμογής ενός σχεδίου εγκαθίδρυσης κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας στην Ελλάδα. Από τη φύση της η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος έρχεται σε σύγκρουση με το οικοδόμημα της ΕΕ, που είναι φτιαγμένο σύμφωνα με τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου. Βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το πνεύμα και το γράμμα των ιδρυτικών πράξεων, των Συνθηκών, των κανόνων και των επίσημων συμφωνιών της ΕΕ που προασπίζουν τον καπιταλισμό και την «ελεύθερη αγορά».
Σε κάθε της βήμα η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να βροντοφωνάζει στους λαούς ότι στόχος της δεν είναι η αντιδραστική εθνική απομόνωση. Η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού μόνο μέσα στα όρια της Ελλάδας» είναι μια αντιδραστική ουτοπία. Ο σοσιαλισμός είναι ένα σύστημα κοινωνικής και οικονομικής αρμονίας και ευημερίας. Σε συνθήκες πλήρους κυριαρχίας της παγκόσμιας αγοράς, όπου έχει δημιουργηθεί αντικειμενικά ένας ανεπτυγμένος διεθνής καταμερισμός εργασίας, ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί επαρκώς με τις παραγωγικές δυνάμεις μιας μόνης χώρας. Για τη στέρεη και πλήρη οικοδόμησή του σοσιαλισμού απαιτείται η συνένωση των παραγωγικών δυνάμεων πολλών μαζί αναπτυγμένων χωρών.
Αυτό που αποδεικνύει η παρούσα βαθιά κρίση στην Ευρωζώνη, είναι ότι ο καπιταλισμός εξαιτίας των αντιφάσεων και των τρομερών ανταγωνισμών που αναπτύσσονται στους κόλπους του, είναι οργανικά ανίκανος να φέρει σε πέρας την ιστορικά προοδευτική διαδικασία ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η μόνη δύναμη που μπορεί να επιτελέσει αυτό το καθήκον είναι η ευρωπαϊκή εργατική τάξη, κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού.
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει υπομονετικά και δραστήρια να υπερασπίσει και να προωθήσει την υπόθεση της Ευρώπης των εργαζόμενων και του σοσιαλισμού! Μιας αδελφωμένης Ευρώπης, που πρέπει να θεσμοθετήσει νέες Συνθήκες, ικανές να εγγυώνται όχι απλά μια ένωση διακίνησης εμπορευμάτων και ένα κοινό νόμισμα, αλλά έναν κοινό σχεδιασμό των παραγωγικών δυνάμεων για το αμοιβαίο όφελος των ευρωπαϊκών λαών. Να παλέψει και να εργαστεί διεθνώς για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!
Η αριστερή κυβέρνηση πρέπει να διοργανώσει διεθνή συνέδρια για το συντονισμό του κοινού αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό στα Βαλκάνια και την Ευρώπη και να λάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την ίδρυση από τις μαζικές εργατικές οργανώσεις και κόμματα ολόκληρου του κόσμου, μιας νέας μαζικής εργατικής Διεθνούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου