«ΟΧΙ»! Στο Όνομα Του Λαού, Της Αριστεράς Και Του ΣΥΡΙΖΑ / του Γιώργου Σαπουνά

του Γιώργου Σαπουνά 

Δυο μεγάλα πολιτικά γεγονότα ανέδειξε η χθεσινή μεταμεσονύκτια ψηφοφορία στη Βουλή. Αφενός τη συγκρότηση ευρύτατου πολιτικού τόξου υπέρ της πρότασης για συμφωνία που εισηγήθηκε ο υπουργός οικονομικών, με την συμμετοχή σύσσωμου του μνημονιακού μετώπου του ΝΑΙ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), όπως εξάλλου επιδίωκε με την πρωτοβουλία του ο πρωθυπουργός.

Δυο με­γά­λα πο­λι­τι­κά γε­γο­νό­τα ανέ­δει­ξε η χθε­σι­νή με­τα­με­σο­νύ­κτια ψη­φο­φο­ρία στη Βουλή. Αφε­νός τη συ­γκρό­τη­ση ευ­ρύ­τα­του πο­λι­τι­κού τόξου υπέρ της πρό­τα­σης για συμ­φω­νία που ει­ση­γή­θη­κε ο υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών, με την συμ­με­το­χή σύσ­σω­μου του μνη­μο­νια­κού με­τώ­που του ΝΑΙ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Πο­τά­μι), όπως εξάλ­λου επι­δί­ω­κε με την πρω­το­βου­λία του ο πρω­θυ­πουρ­γός.

Αφε­τέ­ρου ανέ­δει­ξε την ισχυ­ρή δια­φο­ρο­ποί­η­ση ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος της ΚΟ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με κορμό τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας αλλά και την ηχηρή συμ­με­το­χή της προ­έ­δρου της Βου­λής.

Εντού­τοις, ακόμη κι αν δεν «βα­ρύ­νει» πε­ρισ­σό­τε­ρο η συμ­φω­νία κατ’ απαί­τη­ση των δα­νει­στών, συ­νι­στά σκλη­ρό, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μνη­μό­νιο λι­τό­τη­τας και δεν αφή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο ερ­μη­νεί­ας που να συ­ντη­ρεί οποια­δή­πο­τε σύν­δε­ση ή έστω επαφή με το προ­ε­κλο­γι­κό «πρό­γραμ­μα της ΔΕΘ» και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Φέρ­νει νέα βάρη σε μι­σθω­τούς, συ­ντα­ξιού­χους, μι­κρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ες, αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους και αγρό­τες ενώ ταυ­τό­χρο­να ρυθ­μί­ζει με αυ­στη­ρή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντί­λη­ψη το ασφα­λι­στι­κό και επι­βά­λει ορι­ζό­ντια τα­ξι­κή φο­ρο­λο­γία μέσω του ΦΠΑ, κυ­ρί­ως μέσω των τρο­φί­μων μα­ζι­κής κα­τα­νά­λω­σης. Δια­τη­ρεί και πα­γιώ­νει τα μέτρα και τις δε­σμεύ­σεις των προη­γού­με­νων μνη­μο­νί­ων όπως οι μα­ζι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ο ΕΝΦΙΑ κ.α.

Η ομο­λο­γία της διά­πρα­ξης λαθών στα πλαί­σια μιας κα­τα­φα­νώς απο­τυ­χη­μέ­νης στρα­τη­γι­κής απέ­να­ντι στους δα­νει­στές δεν μπο­ρεί να διορ­θω­θεί με την απο­δο­χή του μνη­μο­νια­κού εκ­βια­σμού και την επι­μο­νή στο βα­σι­κό λάθος. Η κυ­βέρ­νη­ση αντι­με­τώ­πι­σε τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέ­ντρα Ευ­ρώ­πης και ΗΠΑ με την πε­ποί­θη­ση ότι μπο­ρεί να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τις αντι­θέ­σεις τους και εσχά­τως την εγ­χώ­ρια άρ­χου­σα τάξη και τους πο­λι­τι­κούς της εκ­προ­σώ­πους, ως δυ­νη­τι­κό σύμ­μα­χο στην προ­σπά­θειά της. Συ­νο­λι­κά υπο­τί­μη­σε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους αντι­πά­λους της, εγ­χώ­ριους και διε­θνείς, τη ση­μα­σία της «αρι­στε­ρής της ση­μαί­ας» και την πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της με­γά­λης λαϊ­κής, κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, μέ­νο­ντας στην επι­δερ­μι­κή αντι­με­τώ­πι­σή τους ως εκλο­γι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου. Ακόμη κι όταν επέ­λε­ξε το δη­μο­ψή­φι­σμα δεν συ­μπέ­ρα­νε, όπως φά­νη­κε άμεσα, τί­πο­τα από την πραγ­μα­τι­κή τα­ξι­κή επί­δει­ξη δύ­να­μης και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, των κα­τώ­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των, των φτω­χών.

Έτσι, συ­νέ­χι­σε στην ίδια λαν­θα­σμέ­νη επι­λο­γή της μά­ται­ης «εθνι­κής ενό­τη­τας» μπαί­νο­ντας ολο­έ­να και πιο βαθιά στην αστι­κή πα­γί­δα όπου βρί­σκε­ται σή­με­ρα εγκλω­βι­σμέ­νη. Χωρίς, ακόμη και σή­με­ρα, να αντι­λαμ­βά­νε­ται πως στις ιστο­ρι­κές στιγ­μές που η κρίση του συ­στή­μα­τος και η απρο­κά­λυ­πτη τα­ξι­κή αδι­κία γεννά τους όρους της αρι­στε­ρής ηγε­μο­νί­ας και της τα­ξι­κής αντε­πί­θε­σης, η Ιστο­ρία ανα­δει­κνύ­ει την ανά­γκη για ηγε­μο­νι­κό σχέ­διο της Αρι­στε­ράς για τους ερ­γα­ζό­με­νους/ες, τον λαό συ­νο­λι­κά και την προ­ο­πτι­κή του.

Ωστό­σο, απέ­να­ντι στην δια­γρα­φό­με­νη κα­τα­στρο­φή για τον λαό και την Αρι­στε­ρά, το κόμμα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βρήκε τον τρόπο να δη­λώ­σει πως 15 χρό­νια προ­σπά­θειας για την ανα­συ­γκρό­τη­ση της Αρι­στε­ράς σε κα­τεύ­θυν­ση μα­ζι­κή, σύγ­χρο­νη και ρι­ζο­σπα­στι­κή καθώς και 5 χρό­νια αγω­νί­ας και αγώ­νων της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού, που στρά­φη­κε απο­φα­σι­στι­κά προς την Αρι­στε­ρά προ­κα­λώ­ντας πα­νευ­ρω­παϊ­κή και διε­θνή έμπνευ­ση, εξα­κο­λου­θούν να τρο­φο­δο­τούν τις πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις και την τα­ξι­κή πάλη.

Όλες οι συ­ντρό­φισ­σες και οι σύ­ντρο­φοι της ΚΟ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που εξέ­φρα­σαν τη δια­φο­ρο­ποί­η­σή τους στην ψη­φο­φο­ρία της Βου­λής, ανε­ξάρ­τη­τα από τον «τρόπο» («όχι», «παρών», «αποχή» καθώς και «ναι» με δή­λω­ση κατά της συμ­φω­νί­ας), τί­μη­σαν τις προ­γραμ­μα­τι­κές θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, το ισχυ­ρό ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και προ­πα­ντός έστει­λαν ένα μή­νυ­μα με πολ­λούς απο­δέ­κτες, ότι δεν υπάρ­χει αδιέ­ξο­δο και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος μο­νό­δρο­μος, δεν υπάρ­χει «ΤΙΝΑ», για τους λαούς και την Αρι­στε­ρά, στην Ελ­λά­δα, πα­νευ­ρω­παϊ­κά και διε­θνώς.

Η επι­λο­γή της δια­φο­ρο­ποί­η­σης, της απόρ­ρι­ψης του μνη­μο­νια­κού δρό­μου για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κρύ­βει ένα πολύ πιο εκτε­τα­μέ­νο τμήμα του κόμ­μα­τος που δεν δια­τί­θε­ται να υπο­στεί­λει τη ση­μαία του αγώνα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τα μνη­μό­νια της φτώ­χειας για τους πολ­λούς/ες, της επι­βο­λής και του αυ­ταρ­χι­σμού του κε­φα­λαί­ου, ντό­πιου και διε­θνούς και την πάλη για μα­ζι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά που θα κα­θο­ρί­σει τις εξε­λί­ξεις. Αντί­θε­τα, στέ­κε­ται ατα­λά­ντευ­τα, όχι απέ­να­ντι σε συ­ντρό­φους/σες που δεν έδει­ξαν σε πρώτο χρόνο την ίδια απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, αλλά απέ­να­ντι στις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις και με­θο­δεύ­σεις των ντό­πιων και ευ­ρω­παϊ­κών αστι­κών κέ­ντρων.

Το ΟΧΙ στη συμ­φω­νία μέσα στην Βουλή απο­τε­λεί την πο­λι­τι­κή συ­νέ­χεια του συ­ντρι­πτι­κού ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα και υπο­δη­λώ­νει πως τί­πο­τε δεν τέ­λειω­σε αλλά αντί­θε­τα η μάχη συ­νε­χί­ζε­ται παρά τις δια­κυ­μάν­σεις και τις ισχυ­ρές πιέ­σεις των αντι­πά­λων.

Τούτη την ώρα αυτό που έχει ση­μα­σία είναι να ανοί­ξει πλα­τιά η συ­ζή­τη­ση μέσα στο κόμμα για την προ­ο­πτι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της πάλης της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας για να ανα­τρέ­ψει την συ­νε­χι­ζό­με­νη λι­τό­τη­τα, κά­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να απο­λο­γι­σμό της απο­τυ­χη­μέ­νης στρα­τη­γι­κής που μας οδή­γη­σε στη ση­με­ρι­νή συν­θή­κη. Αυτή η συ­ζή­τη­ση που εκ­κρε­μεί εδώ και καιρό και δεν ορ­γα­νώ­νε­ται κε­ντρι­κά έχει πλέον νο­μι­μο­ποι­η­θεί πλή­ρως από την στάση των βου­λευ­τών /τριων που δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­καν και απο­τε­λεί κα­θή­κον και επεί­γου­σα ανά­γκη.

Αφορά στα ανα­γκαία συ­μπε­ρά­σμα­τα για τη στρα­τη­γι­κή, την τα­κτι­κή, τις συμ­μα­χί­ες, τον ρόλο και τη λει­τουρ­γία του κόμ­μα­τος και πάνω απ’ όλα τη σχέση του με την κοι­νω­νία. Είναι η ώρα της ανα­συ­γκρό­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη βάση των ρι­ζο­σπα­στι­κών του θέ­σε­ων, στη βάση του «καμιά θυσία για το ευρώ», στη βάση της πε­ποί­θη­σης ότι μπο­ρού­με και οφεί­λου­με να συ­νε­χί­σου­με και να εντεί­νου­με την προ­σπά­θεια για την ου­σια­στι­κή ηγε­μο­νία της Αρι­στε­ράς και την προ­ο­πτι­κή της νίκης, πέρα από τις συ­στη­μι­κές πα­γί­δες του δήθεν «ρε­α­λι­σμού», της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και της «εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης». Για την ανα­νέ­ω­ση του στό­χου της «κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς» που όχι μόνο δεν (πρέ­πει να) μοιά­ζει με τις συ­στη­μι­κές κυ­βερ­νή­σεις αλλά δια­φέ­ρει ου­σια­στι­κά στο πε­ριε­χό­με­νό της καθώς κρί­νε­ται από την ικα­νό­τη­τά της να συ­σπει­ρώ­νει τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και την λαϊκή, κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία σε άμε­σες ρή­ξεις και ανα­τρο­πές της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κα­πι­τα­λι­στι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τις εναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις, με σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

Πηγή : rproject