Κείμενο- Πλαίσιο Της Πανελλαδικής Συνέλευσης Του Κόκκινου Δικτύου

Όχι στη λιτότητα, στο μνημόνιο 3, στο νεοφιλελευθερισμό! Η πάλη των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων, η πάλη της Αριστεράς, μπορεί να ανοίξει τον εναλλακτικό δρόμο, με μεταβατική πολιτική προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει μνημονιακό κόμμα.

1.Η υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας με τους «θε­σμούς», η υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου 3 από την κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι ένα συ­γκλο­νι­στι­κό γε­γο­νός που αλ­λά­ζει όλα τα δε­δο­μέ­να.

Η συμ­φω­νία θέτει στο στό­χα­στρο τα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα που επι­βί­ω­σαν από τη λαί­λα­πα των μνη­μο­νί­ων 1 και 2. Δη­μιουρ­γεί μη­χα­νι­σμούς επι­τή­ρη­σης, μη­χα­νι­σμούς ανε­ξέ­λεγ­κτης προ­ώ­θη­σης των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και μη­χα­νι­σμούς αυ­τό­μα­των πε­ρι­κο­πών κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών που με­τα­τρέ­πουν σε παι­διά­στι­κη αφέ­λεια την ελ­πί­δα ότι το μνη­μό­νιο 3, αν ψη­φι­στεί και γίνει απο­δε­κτό, θα είναι δυ­να­τόν να τρο­πο­ποι­η­θεί κατά την εφαρ­μο­γή του, θα είναι δυ­να­τό να εμπε­δω­θεί με ένα κά­ποιο «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο».

Η συμ­φω­νία αυτή δη­μιουρ­γεί ένα νέο πλαί­σιο προ­κλή­σε­ων για την ερ­γα­τι­κή και κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση που αργά ή γρή­γο­ρα θα εκ­δη­λω­θούν, όπως και στις πε­ρι­πτώ­σεις των μνη­μο­νί­ων 1 και 2. Και αυτή τη φορά οι αγώ­νες του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας θα έχουν απέ­να­ντι την κυ­βέρ­νη­ση στην οποία αυτός ο κό­σμος ακού­μπη­σε τις ελ­πί­δες και έδωσε την ψήφο του.

Η απο­δο­χή της συμ­φω­νί­ας δη­μιουρ­γεί προ­φα­νείς κιν­δύ­νους για το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που συ­γκρο­τή­θη­κε στη βάση της απο­τε­λε­σμα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, στη βάση της σα­φούς ενα­ντί­ω­σης απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα. Σή­με­ρα κα­λεί­ται να με­ταλ­λα­χθεί σε δύ­να­μη εκλο­γί­κευ­σης ενός νέου σκλη­ρού μνη­μο­νί­ου, σε δύ­να­μη απο­δο­χής της λι­τό­τη­τας –του­λά­χι­στον, λέει, για ένα χρο­νι­κό διά­στη­μα- στο όνομα της επι­βί­ω­σης της… κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς!

2.Η υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου 3 πα­ρου­σιά­ζε­ται από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως απο­τέ­λε­σμα ενός στυ­γνού εκ­βια­σμού. Πρό­κει­ται για προ­σχώ­ρη­ση στην αντί­λη­ψη «Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή Λύση».

Υπο­βαθ­μί­ζο­νται, έτσι, κρί­σι­μες ευ­θύ­νες και λα­θε­μέ­νες επι­λο­γές. Όπως η άποψη ότι θα μπο­ρού­σα­με να υλο­ποι­ή­σου­με την αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας μέσα στα πλαί­σια ανο­χής του ευρώ, μέσω των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και δια της συ­ναί­νε­σης των ευ­ρω­η­γε­σιών. Όπως η κυ­βερ­νη­τι­κή τα­κτι­κή που πά­γω­σε κάθε ανα­τρο­πή στο «εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο», ενά­ντια στην εγ­χώ­ρια οι­κο­νο­μι­κή ελίτ, που δε­σμεύ­τη­κε για απο­φυ­γή «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», προ­σπα­θώ­ντας να εξευ­με­νί­σει τους «θε­σμούς» και να διευ­κο­λύ­νει έναν «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό». Όπως η συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη που δέ­σμευ­σε την κυ­βέρ­νη­ση στην αυ­το­κτο­νι­κή πο­λι­τι­κή πλη­ρω­μής των δό­σε­ων του χρέ­ους, «στο ακέ­ραιο και εγκαί­ρως» και είχε σαν απο­τέ­λε­σμα την εξά­ντλη­ση των δια­θε­σί­μων πόρων του δη­μο­σί­ου.

Αυτές οι ενέρ­γειες και αυτές οι πα­ρα­λή­ψεις εγκλώ­βι­σαν την κυ­βέρ­νη­ση στο τε­λι­κό θα­να­τη­φό­ρο δί­λημ­μα. Και μπρο­στά σε αυτό το δί­λημ­μα δεν βρέ­θη­κε η δύ­να­μη να δοθεί η υπε­σχη­μέ­νη απά­ντη­ση: ότι αν κλη­θού­με να επι­λέ­ξου­με με­τα­ξύ ενός Grexit και ενός νέου μνη­μο­νί­ου, θα οφεί­λα­με να απορ­ρί­ψου­με το νέο μνη­μό­νιο.

3.Στο υπό­βα­θρο αυτού του εγκλω­βι­σμού βρί­σκο­νται λα­θε­μέ­νες τα­κτι­κές εκτι­μή­σεις (πχ για τη δια­δι­κα­σία «εμ­βά­θυν­σης» της ΕΕ), αλλά και λα­θε­μέ­νες στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές (όπως δεί­χνει η με­τα­τό­πι­ση από το συ­νε­δρια­κό σύν­θη­μα «καμιά θυσία για το ευρώ» στη δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ευ­λά­βεια του «πάση θυσία στο ευρώ»).

Βρί­σκε­ται όμως, εξί­σου, ο εκλο­γι­κι­σμός (όπως εκ­φρά­στη­κε με τις «με­τα­γρα­φές» σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών στε­λε­χών που θε­ω­ρή­θη­καν ανα­γκαία και ικανά για να μας δώ­σουν «στη­ρίγ­μα­τα» μέσα στις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις και στο κρά­τος…).

Βρί­σκε­ται, ακόμα, ο κυ­βερ­νη­τι­σμός, η αντί­λη­ψη ότι για την Αρι­στε­ρά η κυ­βέρ­νη­ση είναι αυ­το­σκο­πός και όχι μέσον, ένα μέσον που δεν μπο­ρεί να μας φέρ­νει σε αντί­θε­ση με τον κόσμο μας, με την ίδια την κοι­νω­νι­κή μας βάση.

Στο υπό­βα­θρο βρί­σκο­νται δη­λα­δή, κά­ποια ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά γνω­ρί­σμα­τα της σύγ­χρο­νης ευ­ρω­παϊ­κής κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς που, πα­ρό­λο που απορ­ρί­φθη­καν ομό­φω­να στο ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ήρθαν ξανά στην επι­φά­νεια, μέσα στο κα­μί­νι της αντι­πα­ρά­θε­σης με τους δα­νει­στές.

4.Η συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές δεν μπο­ρεί να γίνει απο­δε­κτή. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να βρει τη δύ­να­μη να την απο­τρέ­ψει/ανα­τρέ­ψει. Είναι φα­νε­ρό ότι αυτό μπο­ρεί να γίνει εφι­κτό μόνο μέσα από μια απο­φα­σι­στι­κή στή­ρι­ξη στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας, στους ανέρ­γους, στους φτω­χούς.

Ο κό­σμος αυτός, με το πε­ρή­φα­νο 62% του ΟΧΙ δή­λω­σε δια­θέ­σι­μος για μια πο­ρεία ανα­τρο­πής. Το ΟΧΙ ήρθε σαν απά­ντη­ση σε ένα πρω­το­φα­νές κύμα εκ­βια­σμών όπου ξε­χώ­ρι­ζε η απει­λή της απο­βο­λής από το ευρώ. Και όμως ο κό­σμος επέ­μει­νε. Ήταν κυ­ριο­λε­κτι­κά πε­ρι­φρό­νη­ση της αντο­χής του, η άποψη ότι το ΟΧΙ δεν συ­νι­στού­σε εντο­λή ρήξης. Και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, η αιφ­νί­δια στρο­φή στο ΝΑΙ, η σύ­γκλι­ση του «εθνι­κο­ε­νω­τι­κού» Συμ­βου­λί­ου Πο­λι­τι­κών Αρ­χη­γών και η εμ­φά­νι­ση της παρά φύση υπο­γρα­φής: ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ-Πο­τά­μι. Του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος που τε­λι­κά ψή­φι­σε, κατ’ αρχήν, τη συμ­φω­νία, πα­ρα­βιά­ζο­ντας όλη την πο­λι­τι­κή γε­ω­με­τρία του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, αλλά και των προη­γού­με­νων χρό­νων.

Είναι ολο­φά­νε­ρο ότι η ανα­γκαία στρο­φή στην πο­λι­τι­κή ενά­ντια στο μνη­μό­νιο 3 πρέ­πει να στη­ρι­χθεί στον κόσμο του ΟΧΙ, στις Επι­τρο­πές ΟΧΙ που πρέ­πει να έρ­θουν στο προ­σκή­νιο πα­ντού.

5.Από τον τρα­γι­κό κύκλο των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων πρέ­πει να βγουν πο­λι­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα. Μέσα από τη μάχη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, ο κό­σμος και η κυ­βέρ­νη­ση όφει­λαν και οφεί­λουν να προ­ε­τοι­μά­σουν την πο­λι­τι­κή που μπο­ρεί να φτά­σει μέχρι τη νίκη. Και αυτό σή­με­ρα πε­ρι­λαμ­βά­νει ολο­φά­νε­ρα το βήμα της ρήξης με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΟΝΕ / ΕΕ και το ευρώ, υπό την ηγε­μο­νία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς.

Πρό­κει­ται για μια πο­λι­τι­κή ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή από τις απει­λές που επέ­σειε ο Σόι­μπλε: Το Grexit ως προ­σω­ρι­νή απο­βο­λή, τη βαθιά λι­τό­τη­τα ως όρο για την εξυ­γί­αν­ση του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, την επα­νέ­ντα­ξη στο ευρώ μετά τη «θε­ρα­πεία». Αντί­θε­τα, η Αρι­στε­ρά οφεί­λει να εντά­ξει το δικό της σχέ­διο για τη σύ­γκρου­ση με την ευ­ρω­ζώ­νη, μέσα στο σχέ­διο αντι­λι­τό­τη­τας, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής, με­τά­βα­σης προς τη σο­σια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

6.Από την πε­ρί­ο­δο αυτή, το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βγαί­νει βαθιά τραυ­μα­τι­σμέ­νο. Η συλ­λο­γι­κή και δη­μο­κρα­τι­κή λει­τουρ­γία του, όπως απαι­τεί το κεί­με­νο των 109 μελών της ΚΕ, είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για όποια ανα­συ­γκρό­τη­ση.

-Σε αυτή τη βάση χρειά­ζε­ται να δοθεί η μάχη ενά­ντια στο φαι­νό­με­νο απο­στρά­τευ­σης-απο­γο­ή­τευ­σης πολ­λών μελών. Ο κό­σμος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει ακόμα πει την τε­λευ­ταία του λέξη!

-Σε αυτή τη βάση πρέ­πει να απα­ντη­θεί αμέ­σως το κύμα απει­λών και συ­κο­φα­ντιών (το κύμα πάνω στο οποίο με άγρια χαρά ανε­βαί­νουν τα χει­ρό­τε­ρα αστι­κά ΜΜΕ) κατά στε­λε­χών και φωνών μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που επι­μέ­νουν στο ΟΧΙ. Είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να δοθεί η μάχη για την ανα­γκαία αρι­στε­ρή στρο­φή.

7.Ένα τμήμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ελ­πί­ζει να βρει διέ­ξο­δο στις εκλο­γές, αφού πρώτα θα έχει «δρο­μο­λο­γή­σει» τη συμ­φω­νία-μνη­μό­νιο 3. Είναι μια τρα­γι­κή αυ­τα­πά­τη.Οι δα­νει­στές και οι ντό­πιοι σύμ­μα­χοί τους θα απαι­τή­σουν να ανα­λη­φθεί πλή­ρως η ευ­θύ­νη για την επι­βο­λή της συμ­φω­νί­ας, αμ­φι­σβη­τώ­ντας ήδη την «ελευ­θε­ρία» του Αλ. Τσί­πρα να κα­τα­φύ­γει στην κάλπη τον ερ­χό­με­νο Σε­πτέμ­βρη-Οκτώ­βρη. 

Αλλά και αντί­στρο­φα: μετά την απο­δο­χή της συμ­φω­νί­ας, η μόνη «εντο­λή» που θα μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είναι για μια κα­λύ­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής. Και σε αυτό το εν­δε­χό­με­νο η απά­ντη­ση του κό­σμου, όπως δεί­χνει το πα­ρελ­θόν της ΔΗΜΑΡ, μπο­ρεί να είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή από τις ση­με­ρι­νές προ­βλέ­ψεις των δη­μο­σκό­πων.

Η μόνη διέ­ξο­δος για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η απόρ­ρι­ψη της συμ­φω­νί­ας, η πάλη για την ανα­τρο­πή της. Μαζί με τον κόσμο, στους αγώ­νες, στη ζωή, στις πο­λι­τι­κές συ­γκρού­σεις. Όπως στα 10 χρό­νια που πέ­ρα­σαν…