Η αποκάλυψη του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ, και μάλιστα ελάχιστους μήνες μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών, ισοδυναμεί με το απόλυτο ξεβράκωμα για το «σύστημα» Μητσοτάκη. Πρόκειται για μια αδίστακτη μαφία, η οποία κατακλέβει το δημόσιο χρήμα για λογαριασμό της και για λογαριασμό όλης της μεγαλοαστικής κλίκας – και που με ένα μέρος της λείας εξαγοράζει μαζικά και ψηφοφόρους. Και άλλες αποκαλύψεις θα έρθουν. Όπως θα έρθει και η κατακραυγή του ελληνικού λαού, όχι μόνο για τη διαφθορά αλλά και για την ακρίβεια, τον αυταρχισμό, την ανασφάλεια, τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Η νίκη της απεργίας των ναυτεργατών, κόντρα σε τρομοκρατία, συλλήψεις, δικαστήρια, έδειξε ότι η εργατική μας τάξη έχει τεράστιες κρυμμένες δυνάμεις. Ο τσαμπουκάς της νεοφιλελεύθερης αγέλης δεν περνάει απέναντι σε εργαζόμενους που παλεύουν αποφασισμένα και ανυποχώρητα.
1. Η αποκάλυψη του υπερ-σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι όσον αφορά την ηθική αλλά και πολιτική απαξίωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι πολύ σημαντικό ότι η αποκάλυψη αυτή έρχεται ουσιαστικά σε συνέχεια του ξεσηκωμού του ελληνικού λαού για το έγκλημα των Τεμπών. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ –το οποίο δεν παίρνει και εύκολα «μπάζωμα», αφού πρωταγωνιστεί στην αποκάλυψή του η Ευρωπαία εισαγγελέας– επιβεβαίωσε στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού συμπεράσματα παρόμοια με αυτά που έχει βγάλει από την υπόθεση των Τεμπών.
Πρώτον, ότι η κυβέρνηση των «αρίστων», η κυβέρνηση του «μεγάλου μεταρρυθμιστή» και «άξιου διαχειριστή» Μητσοτάκη δεν διαφέρει από μια μαφία, που διακρίνεται για την ηθική της εξαχρείωση και τα αρπακτικά της ένστικτα.
Δεύτερον, ότι η ουσία της πολιτικής αυτής της κυβέρνησης είναι η υποταγή των πάντων στο κέρδος, αδιάφορο αν πρόκειται για «νόμιμο» ή παράνομο κέρδος. Βλέπε διαγούμισμα δημόσιας περιουσίας από τους μεγαλοκαπιταλιστές πάτρωνές της, κρατικά ενορχηστρωμένη καταλήστευση του ελληνικού λαού από τα καρτέλ, ενθυλάκωση δημόσιου χρήματος από τα στελέχη και τους ψηφοθηρικούς μηχανισμούς του κυβερνώντος κόμματος.
Τρίτον, ότι είναι μια βαθιά αντιδημοκρατική κυβέρνηση, που συρρικνώνει και την ίδια την αστική δημοκρατία: «μπάζωμα» κρατικών εγκλημάτων, τρομοκρατία και σκευωρίες έναντι κάθε διαφορετικής άποψης, ανοιχτό πατρονάρισμα δικαιοσύνης, ΜΜΕ, «ανεξάρτητων» αρχών, μέχρι και αλλοίωση εκλογών με παράνομο σκόρπισμα δημόσιου χρήματος για εξαγορά ψήφων (αυτό ακριβώς έγινε ιδίως στην Κρήτη το 2023). Στην ίδια λογική εντάσσεται και η κατάλυση του συντάγματος για να περάσουν τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια» (της αρπαχτής).
Αλλά και η «διαχείριση» της αποκάλυψης ΟΠΕΚΕΠΕ θύμισε σε πολλά πράγματα Τέμπη. Για δυο τρεις μέρες «ταπεινότητα», σκυμμένα κεφάλια, «αποτύχαμε», παραιτήσεις υπουργών, «θα το διορθώσουμε»… και αμέσως μετά ξεδίπλωμα μιας θρασύτατης εκστρατείας με στόχο την πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. «Επί όλων των κυβερνήσεων γίνονταν αυτά», «ο πρωθυπουργός δεν ήξερε τίποτα και δεν ήταν δουλειά του να ξέρει», «εμείς ξεκινήσαμε την εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ», «εμείς ξεκινήσαμε την αποκάλυψη του σκανδάλου (άρα ο πρωθυπουργός ήξερε!)» κ.λπ. κ.λπ.
Όμως, όπως είπαμε και πιο πάνω, το ποτήρι ξεχείλισε! Και δεν είναι μόνο τα Τέμπη και ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Είναι και η ακρίβεια, που συνεχίζει να ρημάζει τα λαϊκά εισοδήματα. Και που θ’ αγριέψει κι άλλο, με τη συνδρομή νέων μέτρων της κυβέρνησης, όπως η κατάργηση του «πλαφόν» στο περιθώριο κέρδους σε βασικά αγαθά που ίσχυε από την περίοδο της επιδημίας. Είναι και η εργασιακή ζούγκλα, που θα γίνει ακόμα πιο αβίωτη με το νέο εργασιακό νομοσχέδιο της Κεραμέως. Είναι και το διογκούμενο στεγαστικό ζήτημα· τράπεζες, funds, τουριστικό κεφάλαιο, αετονύχηδες της αγοράς ακινήτων ή της Golden Visa οργιάζουν εις βάρος του δικαιώματος της στέγης, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Είναι και η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης (βλ. πόλεμοι Μέσης Ανατολής και Ουκρανίας, Λιβύη κ.λπ.), η οποία εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τη χώρα μας και στην οποία αντιτίθεται πλέον η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αλλά είναι και τα λεγόμενα θέματα «καθημερινότητας». Στα οποία η κυβέρνηση κάθε τρεις και λίγο παρουσιάζει κάποιες «επιτυχίες», ενώ η πραγματικότητα που βιώνει ο ίδιος ο κόσμος είναι ανασφάλεια, κοινωνικός κανιβαλισμός, περιθωριοποίηση του πολίτη από ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς.
2. Για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν θα πούμε πολλά, τα γράφουμε και σε άλλο άρθρο της εφημερίδας μας. Πρέπει όμως να διαχωρίσουμε κάποια πράγματα. Ασφαλώς για το σκάνδαλο υπάρχει διαχρονική ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων, πολλών «αγροτοπατέρων» και, φυσικά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ασφαλώς υπάρχουν ευθύνες και πολλών αγροτών (κυρίως μεσαίων και μεγάλων), που είχαν εθιστεί στις «φουσκωμένες» επιδοτήσεις. Όμως, από την περίοδο των μνημονίων και μετά έχουμε ένα ποιοτικό βάθεμα όλης αυτής της ιστορίας: πρώτον, με το πέρασμα της όλης διαδικασίας (αιτήσεις, έλεγχοι κ.λπ.) σε ιδιωτικά χέρια (Τράπεζα Πειραιώς-Gaia Επιχειρείν κ.ά.), και δεύτερον, με τη γιγάντωση, ιδίως επί της παρούσας κυβέρνησης, δικτύων τύπου εγκληματικών οργανώσεων, που η δράση τους αφορούσε και πολιτικό χρήμα. Οι επερχόμενες αποκαλύψεις για το πώς «μοιράστηκαν» τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας θα επιβεβαιώσουν περαιτέρω τον μαφιόζικο χαρακτήρα του σημερινού καθεστώτος.
3. Όπως γράψαμε και στο φύλλο μας του προηγούμενου μήνα, η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται καθόλου να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο, να «μαλακώσει», να το «πάρει αλλιώς» σε κάποιες πολιτικές. Αντίθετα, έχει συνδέσει την επιβίωσή της, πρώτον, με την υποστήριξη μέχρι τέλους των πλέον αδίστακτων και αρπακτικών κομματιών του κεφαλαίου. Και δεύτερον, με την πόλωση ενός σκληρού πυρήνα αντιδραστικών κοινωνικών δυνάμεων, που μπροστά στα κέρδη τους από τη φιλο-επιχειρηματική ατζέντα της κυβέρνησης δεν υπολογίζουν ούτε νεκρούς στα Τέμπη, ούτε σκάνδαλα, ούτε τίποτα. Η κυβέρνηση θεωρεί ότι, συγκρατώντας αυτόν τον σκληρό πυρήνα, και φοβίζοντας και τον συντηρητικό κόσμο με τον μπαμπούλα της «πολιτικής αστάθειας», θα επιβιώσει πολιτικά – δεδομένης και της αξιοθρήνητης κατάστασης της «αντιπολίτευσης». Γι’ αυτό όχι μόνο δεν θα υποχωρήσει αλλά μέχρι και την τελευταία μέρα που θα αναγκαστεί να προκηρύξει εκλογές –κατά πάσα πιθανότητα πρόωρες– θα συνεχίσει να περνάει αντιλαϊκά-αντιδημοκρατικά μέτρα.
Έτσι τώρα επιχειρεί να δώσει άλλο ένα χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις, με το εργασιακό νομοσχέδιο της Κεραμέως. Που προβλέπει 13ωρο στον ίδιο εργοδότη, εβδομαδιαία ρύθμιση του εργάσιμου χρόνου, μεγάλη διευκόλυνση των πλέον εκμεταλλευτικών εργασιακών σχέσεων, όπως οι συμβάσεις μίας ημέρας και οι δοκιμαστικές 6μηνες προσλήψεις, κατάτμηση μέχρις εξαφανίσεως της θερινής άδειας κ.ά. Και κυρίως ένα νομοσχέδιο που αποσκοπεί να βγάλει τα πιο σημαντικά εργασιακά ζητήματα έξω από το πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων. Ώστε, και να επιστρέψουν αυτές κάποια στιγμή, να έχουν γίνει στο μεταξύ κενό γράμμα.
Ενώ η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι θα φτάσει τον κατώτατο μισθό στα 950 ευρώ μέχρι το τέλος της θητείας της (!), η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε οι πιο κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι στην Ευρώπη και αυτοί που δουλεύουμε τις περισσότερες ώρες. Και όλα αυτά τη στιγμή που συνεχίζεται η φυγή νέων παιδιών στο εξωτερικό και η δημογραφική κατάσταση εγκυμονεί πλέον υπαρξιακό κίνδυνο για τον λαό μας. Είναι κοινοί εγκληματίες!
4. Η κυβέρνηση όμως δεν έχει κάνει καλούς υπολογισμούς όσον αφορά την πολιτική της αντοχή. Είναι κοινό μυστικό ότι μέσα στο κυβερνών κόμμα το κλίμα είναι πολύ βαρύ, και οι σχέσεις μεταξύ μητσοτακικών και ΠΑΣΟΚογενών από τη μια και παραδοσιακών δεξιών από την άλλη χειρότερες από ποτέ. Από τον Σεπτέμβριο, μάλιστα, πολλοί αναμένουν να γίνει «κίνηση» από τον Σαμαρά. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι για πρώτη φορά η κυβέρνηση δεν έχει απέναντί της μόνο τη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και ισχυρά αστικά επιτελεία, εγχώρια ή διεθνή, που, για τους δικούς τους λόγους, δεν θέλουν να δουν τον Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία για τρίτη τετραετία.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση είχαμε όμως και μια επιβεβαίωση ότι: αν η εργατική μας τάξη, εκεί που έχει τουλάχιστον μια στοιχειώδη οργάνωση, δράσει αποφασισμένα και ανυποχώρητα, μπορεί να κερδίσει κρίσιμες νίκες. Μιλάμε, φυσικά, για την ηρωική 10ήμερη απεργία των ναυτεργατών της ΠΕΝΕΝ, που αγνόησε την τρομοκρατία των εφοπλιστών και της κυβέρνησης, τα δικαστήρια και τις συλλήψεις και πέτυχε σημαντικές κατακτήσεις.
Αυτόν τον δρόμο, της ανυποχώρητης πάλης, της πίστης στις δυνάμεις της, πρέπει να ακολουθήσει από δω και πέρα η εργατική μας τάξη – και γενικά τα πιο συνειδητά τμήματα του εργαζόμενου λαού μας. Ενάντια στο φρικαλέο εργασιακό νομοσχέδιο. Ενάντια στο νέο πειθαρχικό δίκαιο στο δημόσιο – που ανοίγει τον δρόμο σε διάλυση-ιδιωτικοποίηση και άλλων τομέων του δημοσίου καθώς και σε ένα ακόμα πιο ελεγχόμενο κομματικά δημόσιο. Ενάντια στην άθλια πολεμοκάπηλη πολιτική της κυβέρνησης στο Παλαιστινιακό και το Ουκρανικό. Ενάντια στη συνεχιζόμενη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών – όπου ο σύλλογος των συγγενών των θυμάτων διοργανώνει διαρκώς εκδηλώσεις, που κρατάνε το θέμα «ζεστό», και όπου θα υπάρξουν σύντομα νέες αφορμές για μαζική κινητοποίηση.
Η αποσταθεροποίηση αυτού του ελεεινού μαφιόζικου αντιλαϊκού καθεστώτος, που περιμέναμε με βάση τις ίδιες τις αντιφάσεις του, ήρθε! Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει! Η έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης, με κάθε αφορμή, ώστε να πάρει χαρακτήρα μαζικής κατακραυγής του Μητσοτάκη και να επισπεύσει την πτώση του είναι και εφικτή και απαραίτητη. Αφύπνιση-οργάνωση-κινητοποίηση των εργαζομένων και της νεολαίας: αυτός είναι ο μόνος τρόπος ο λαϊκός παράγοντας να παίξει ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις που έρχονται, να αλλάξει ο συσχετισμός σε θετική κατεύθυνση, να ανοίξουν νέοι ελπιδοφόροι δρόμοι και σε πολιτικό επίπεδο.
10-7-2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου