Το editorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί 6/7

Η ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρονη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit».

Όπως ο Άλαν Γκρίν­σπαν και οι πο­λι­τι­κοί ταγοί της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης» υπο­τί­μη­σαν ή και αγνό­η­σαν τον κίν­δυ­νο από την τε­ρά­στια διό­γκω­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού τομέα και τις «φού­σκες» που αυτός δη­μιούρ­γη­σε, με απο­τέ­λε­σμα να κα­τα­λη­φθούν εξα­πί­νης από το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης του 2008, έτσι και οι ταγοί της ιμπε­ρια­λι­στι­κής ΕΕ υπο­τί­μη­σαν τις δια­βρω­τι­κές συ­νέ­πειες που είχαν η ακραία λι­τό­τη­τα και ο ρα­τσι­σμός για τη συ­νο­χή του «ευ­ρω­παϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος», με απο­τέ­λε­σμα να κα­τα­λη­φθούν εξα­πί­νης από τον «μη ανα­με­νό­με­νο» θρί­αμ­βο του Leave στο βρε­τα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα.

Οι αντι­δρά­σεις τους ύστε­ρα από το βρε­τα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα δεν αφή­νουν καμία αμ­φι­βο­λία για τη συ­νέ­χεια: απα­ρέ­γκλι­τη εφαρ­μο­γή των προ­γραμ­μά­των ακραί­ας λι­τό­τη­τας, ιδιαί­τε­ρα στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, σε συν­δυα­σμό με την ανά­κτη­ση της «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας» από τα ισχυ­ρά ιμπε­ρια­λι­στι­κά κράτη σε κρί­σι­μους το­μείς πο­λι­τι­κής, ώστε να πα­ρα­κάμ­πτουν το λε­γό­με­νο «ευ­ρω­παϊ­κό κε­κτη­μέ­νο» για να εφαρ­μό­ζουν ακόμη πιο ρα­τσι­στι­κές και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές.

Ο αντι­δρα­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας της Ευ­ρω­ζώ­νης και της ΕΕ δεν οφεί­λε­ται στο στοι­χείο της «ένω­σης», αλλά στο γε­γο­νός ότι απο­τε­λούν «ένωση» αστι­κών τά­ξε­ων υπό την ηγε­μο­νία των κυ­ρί­αρ­χων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, στον αντι­δρα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα και τους αντι­δρα­στι­κούς σκο­πούς αυτών που «ενώ­νο­νται».

Από δω βγαί­νει ένα διπλό συ­μπέ­ρα­σμα:

Πρώ­τον, ότι στους κόλ­πους αυτής της αντι­δρα­στι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής ένω­σης τί­πο­τε το προ­ο­δευ­τι­κό, αρι­στε­ρό και σο­σια­λι­στι­κό δεν μπο­ρεί να ευ­δο­κι­μή­σει. Η αντι­δρα­στι­κή αυτή συμ­μα­χία πρέ­πει να δια­λυ­θεί! Το σπά­σι­μο «αδύ­να­μων κρί­κων» πρέ­πει να συν­δυα­στεί με την ανά­πτυ­ξη της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και του διε­θνι­σμού, για την ανα­τρο­πή αυτής της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «φυ­λα­κής των λαών» από τα κάτω και από τα αρι­στε­ρά.

Δεύ­τε­ρον, ότι το «-exit» δεν είναι ένα, ενιαίο και ιδιαί­τε­ρο, αλλά δι­χά­ζε­ται σε αρι­στε­ρό και δε­ξιό-ακρο­δε­ξιό. Από τη μια, το Lexit, η «έξο­δος» από τη λι­τό­τη­τα, το ρα­τσι­σμό, την κα­τα­στο­λή, την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­τρο­πεία. Από την άλλη, το δεξιό - ακρο­δε­ξιό «-exit», δη­λα­δή η προ­σπά­θεια με­ρί­δων του κε­φα­λαί­ου να διεκ­δι­κή­σουν κα­λύ­τε­ρες θέ­σεις στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα για τα επι­μέ­ρους κα­πι­τα­λι­στι­κά κρά­τη-μέ­λη, με πε­ρισ­σό­τε­ρη λι­τό­τη­τα και ρα­τσι­σμό, στο όνομα της ανά­κτη­σης της «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας».

Δύο αντα­γω­νι­στι­κές πο­λι­τι­κές ατζέ­ντες, δύο αντα­γω­νι­στι­κά πο­λι­τι­κά προ­γράμ­μα­τα, δύο εχθρι­κοί «λαοί», δύο αντα­γω­νι­στι­κές ηγε­σί­ες, δύο δια­με­τρι­κά αντί­θε­τες προ­ο­πτι­κές: Το Lexit δεν μπο­ρεί να ση­μαί­νει μόνο έξοδο από την «ένωση» αλλά και από το αντι­δρα­στι­κό της πε­ριε­χό­με­νο ως ένω­σης κα­πι­τα­λι­στι­κής και ιμπε­ρια­λι­στι­κής. Γι’ αυτό, δεν μπο­ρεί παρά να εμπνέ­ε­ται από ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα προς το σο­σια­λι­σμό και από το όραμα της ελεύ­θε­ρης ένω­σης των ευ­ρω­παϊ­κών λαών σε μια σο­σια­λι­στι­κή ομο­σπον­δία.

Αν το βρε­τα­νι­κό Leave δεί­χνει την κα­τεύ­θυν­ση της εξό­δου, ο αγώ­νας της γαλ­λι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης και της νε­ο­λαί­ας δεί­χνουν το πε­ριε­χό­με­νο της εξό­δου: έξο­δος από το ρα­τσι­σμό, τη λι­τό­τη­τα, την κα­τα­στο­λή, τον κα­πι­τα­λι­σμό σε κρίση.