Η επικράτηση του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα ήταν σεισμός στα θεμέλια του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μετασεισμοί, όμως, έχουν αρχίσει να αποδεικνύονται πιο ισχυροί και από την «κύρια» δόνηση. Η κρίση που προκάλεσε, οικονομική και πολιτική, απλώνεται ραγδαία.
Στην ίδια τη Βρετανία, αυτό βγάζει μάτια. Μετά τον Μπόρις Τζόνσον, τον βασικό υποστηρικτή της εξόδου από τη ΕΕ στο κόμμα των Συντηρητικών, που ανακοίνωσε ότι δε θα διεκδικήσει τη θέση του παραιτηθέντος Κάμερον, ήρθε η σειρά του Νάιτζελ Φάρατζ, του επικεφαλής του ακροδεξιού Ukip που παρουσιαζόταν ως ο άλλος νικητής του αποτελέσματος, να δηλώσει ότι εγκαταλείπει την ηγεσία του κόμματος γιατί αποφάσισε να… «ιδιωτεύσει». Οι προβλέψεις ότι το Brexit θα ενισχύσει τις ρατσιστικές φωνές των Συντηρητικών και του Ukip δεν επιβεβαιώνονται. Οι «θριαμβευτές» του δημοψηφίσματος παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο. Δεξιά και ακροδεξιά στη Βρετανία βρίσκονται στην μεγαλύτερη κρίση τους.
Την ίδια στιγμή, η προσπάθεια της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών να ξεφορτωθούν, μέσω της κοινοβουλευτικής ομάδας, τον Κόρμπιν, γιατί «δεν στήριξε με την πρέπουσα θέρμη την παραμονή στην ΕΕ», σκοντάφτει στη βάση του κόμματος που βρίσκεται πιο αριστερά από την ηγεσία του και στήριξε το Brexit. Η πολιτική κρίση στη Βρετανία απλώνεται γιατί το ΟΧΙ εκεί ήταν το ίδιο ταξικό με το ΟΧΙ στην Ελλάδα πριν ένα χρόνο.
Στην ίδια τη Βρετανία, αυτό βγάζει μάτια. Μετά τον Μπόρις Τζόνσον, τον βασικό υποστηρικτή της εξόδου από τη ΕΕ στο κόμμα των Συντηρητικών, που ανακοίνωσε ότι δε θα διεκδικήσει τη θέση του παραιτηθέντος Κάμερον, ήρθε η σειρά του Νάιτζελ Φάρατζ, του επικεφαλής του ακροδεξιού Ukip που παρουσιαζόταν ως ο άλλος νικητής του αποτελέσματος, να δηλώσει ότι εγκαταλείπει την ηγεσία του κόμματος γιατί αποφάσισε να… «ιδιωτεύσει». Οι προβλέψεις ότι το Brexit θα ενισχύσει τις ρατσιστικές φωνές των Συντηρητικών και του Ukip δεν επιβεβαιώνονται. Οι «θριαμβευτές» του δημοψηφίσματος παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλο. Δεξιά και ακροδεξιά στη Βρετανία βρίσκονται στην μεγαλύτερη κρίση τους.
Την ίδια στιγμή, η προσπάθεια της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών να ξεφορτωθούν, μέσω της κοινοβουλευτικής ομάδας, τον Κόρμπιν, γιατί «δεν στήριξε με την πρέπουσα θέρμη την παραμονή στην ΕΕ», σκοντάφτει στη βάση του κόμματος που βρίσκεται πιο αριστερά από την ηγεσία του και στήριξε το Brexit. Η πολιτική κρίση στη Βρετανία απλώνεται γιατί το ΟΧΙ εκεί ήταν το ίδιο ταξικό με το ΟΧΙ στην Ελλάδα πριν ένα χρόνο.
Παρόμοια είναι η εικόνα στην ΕΕ. Μετά το Brexit, οι ηγέτες της καλούνται, όπως σχολιάζει η Κυριακάτικη Καθημερινή, να μαζέψουν «γρήγορα τα κομμάτια της». Δεν είναι «μόνο» η απογοήτευση ως απελπισία, που κυριαρχεί στις «αγορές» (βλέπε σελίδες 10-11). Είναι η πολιτική κρίση που σαν ντόμινο περνάει από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, καθώς όλοι αναρωτιούνται «ποιος είναι ο επόμενος». Από τον Ρέντζι στην Ιταλία, μέχρι τον Ολάντ στη Γαλλία και την ίδια τη Μέρκελ. Ούτε οι απανωτές συσκέψεις και διασκέψεις, ούτε τα συνέδρια μπορούν να κρύψουν πως ο «γίγαντας έχει πήλινα πόδια».
Πανικός
Γι’ αυτό, οι διακηρύξεις Τσίπρα από το Πεκίνο ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα, ότι τα δύσκολα μέτρα του τρίτου μνημόνιου είναι πίσω μας και τώρα έρχεται η ανάπτυξη, είναι όνειρα θερινής νυκτός. Αυτό που υπάρχει πραγματικά είναι πανικός. Η αυτοκτονία του Μαμιδάκη της Jet Oil και το κανόνι της Μαρινόπουλος δεν αφήνουν καμία αμφιβολία πόσο παραμύθια είναι τα περί ενός νέου «success story». Με την ΕΕ στη μεγαλύτερη κρίση της οικονομικά και πολιτικά, όλες οι «συμφωνίες» και οι «αξιολογήσεις» είναι στον αέρα. Αυτό που έρχεται δεν είναι χαλάρωση, αλλά κλιμάκωση των επιθέσεων.
Τώρα είναι η στιγμή να κλιμακώσουμε τη σύγκρουσή μας με όλους αυτούς για να επιβάλλουμε το ΟΧΙ που μας έκλεψαν πέρσι τέτοιο καιρό. Και να μετατρέψουμε την κρίση τους σε ανατροπή των μνημονίων και όλου του οικοδομήματος της ΕΕ. Τα συλλαλητήρια της 5 Ιούλη στο Σύνταγμα και τις άλλες πόλεις, στην επέτειο του δημοψηφίσματος, έστειλαν το μήνυμα ότι αυτή η μάχη είναι μπροστά.
Ακόμα πιο δυνατά το φωνάζουν οι εργαζόμενοι των συγκοινωνιών με την κοινή 24ωρη απεργία και συγκέντρωσή τους έξω από το ΤΑΙΠΕΔ στις 6 Ιούλη. Μπορεί η κυβέρνηση να νομίζει ότι ψηφίζοντας την παραχώρηση του ΟΛΠ στην COSCO στη Βουλή ξεμπέρδεψε με ένα καυτό μέτωπο, αλλά ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δεν έχει κλείσει. Οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ και τις συγκοινωνίες μπορούν να κλιμακώσουν και να ξεσηκώσουν όλες τις ΔΕΚΟ, από τους εργάτες της ΔΕΗ που κοντράρουν την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ μέχρι τους εργάτες των λιμανιών, ο πολυήμερος απεργιακός αγώνας των οποίων έμεινε, με ευθύνη των συνδικαλιστικών τους ηγεσιών, στη μέση.
Το ίδιο ισχύει με τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Είναι το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που διεκδικεί ανοιχτές πόλεις, σχολεία, νοσοκομεία και δουλειές για όλους, που ανάγκασε το υπουργείο Παιδείας να ανακοινώσει την εγγραφή των προσφυγόπουλων στα σχολεία. Είναι μια πρώτη νίκη που μπορούμε να διευρύνουμε σε όλα τα επίπεδα. Και ταυτόχρονα, με τη μαζική παρουσία μας στη δίκης της Χρυσής Αυγής στο Εφετείο της Αθήνας, να εξασφαλίσουμε ότι πουθενά δε θα αφήσουμε να εκμεταλλεύονται τα ΟΧΙ μας οι φασίστες, ότι οι ναζί θα μπουν βαθιά στη φυλακή.
Ο ρόλος της πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς και ιδιαίτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλες αυτές τις μάχες είναι κρίσιμος. Τόσο στηρίζοντας και συντονίζοντας τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που ξεσπάνε, όσο και ενισχύοντας τες πολιτικά με το μεταβατικό πρόγραμμα της διαγραφής του χρέους, της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, της κρατικοποίησης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο παντού. Όταν το 45% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί θετική εξέλιξη το Brexit για τη Βρετανία, τότε οι δυνατότητες που ανοίγονται για να κερδηθεί όλος αυτός ο κόσμος στην αντικαπιταλιστική προοπτική είναι πολύ μεγαλύτερες. Οι εξελίξεις πανευρωπαϊκά μας βοηθούν να ξεσηκωθούμε και να νικήσουμε.
Πηγή : ergatiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου