ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ : Φτάνει Πια Με Τα Ξεπουλήματα Και Τα Κλεισίματα

Αγωνιώδεις προσπάθειες κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να καλύψει τα αίσχη της κυβέρνησής της. Ομοβροντία από συνεντεύξεις υπουργών μέσα στο σαββατοκύριακο που μας πέρασε, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η Θεανώ Φωτίου και ο Θοδωρής Δρίτσας στην Αυγή της Κυριακής, ο Γιάννης Δραγασάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών το Σάββατο.

Ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής σίγουρα παίρνει το βραβείο σαφήνειας με την τοποθέτηση ότι: «Ζήσαμε και τον κίνδυνο να αυξηθεί η εντροπία του συστήματος με καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτό, εάν συνέβαινε, θα ήταν πισωγύρισμα και με βεβαιότητα θα καθιστούσε το χορικό των σκλάβων από την όπερα ‘Ναμπούκο’ του Βέρντι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ». Όποιος λιμενεργάτης κατάλαβε, ας το εξηγήσει και στους υπόλοιπους.

Ευτυχώς παρακάτω ο υπουργός επικαλείται τον πρωθυπουργό και τα πράγματα ξεκαθαρίζουν: «άκρως περιεκτική απάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στον πρόεδρο της COSCO, …επεσήμανε ότι ‘οι απεργίες είναι ένα φαινόμενο, μια φυσική εξέλιξη όταν οι εργαζόμενοι δεν είναι ευχαριστημένοι. Αλλά έχω την αίσθηση ότι η βούλησή σας είναι να έχετε ευχαριστημένους τους εργαζόμενους και τους πελάτες σας. Επομένως, είμαι βέβαιος ότι το επόμενο διάστημα θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια σταθερή σχέση εμπιστοσύνης χωρίς προβλήματα’».

Νάτο, λοιπόν, το μυστικό της επιτυχίας σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Άμα η εργοδοσία θέλει να έχει τους εργαζόμενους ευχαριστημένους, λύθηκαν τα προβλήματα.

Ωστόσο, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και σίγουρα το πιο παλιό και έμπειρο στέλεχος του κυβερνητικού κόμματος, ο Γιάννης Δραγασάκης φροντίζει να δώσει μια πιο πολιτική διάσταση στη φιλοσοφία των ενεργειών τους, εξηγώντας ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με «έναν κρατικοδίαιτο και τραπεζοδίαιτο καπιταλισμό».

Πρόκειται για ορολογία δανεισμένη από το νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο. Στην Ελλάδα, την έφεραν οι Αδριανόπουλοι και οι Μάνοι για να δικαιολογήσουν το πρώτο, τότε, κύμα των ιδιωτικοποιήσεων με το ψεύτικο «επιχείρημα» ότι οι καπιταλιστές της ελεύθερης αγοράς είναι καλύτεροι από τους κρατικοδίαιτους.

Ανύπαρκτη

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η διάκριση είναι ανύπαρκτη. Όλοι οι καπιταλιστές στηρίζουν τα κέρδη τους στις πλάτες που τους κάνει το κράτος και οι πιο πετυχημένοι είναι αυτοί που έχουν τη σιγουριά ότι είναι πολύ «σπουδαίοι» για να αφεθούν να χρεοκοπήσουν (το δόγμα too big to fail). Και για να μην μιλάμε αφηρημένα, είναι ανέκδοτο ότι η COSCO που παίρνει τα λιμάνια ή η Fraport που παίρνει τα αεροδρόμια δεν είναι «κρατικοδίαιτες». Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι το «κρατικοδίαιτο μοντέλο» είναι καλό για τη Γερμανία και την Κίνα και κακό για την «ψωροκώσταινα».

Η ταξική ουσία της κυβερνητικής φιλοσοφίας φαίνεται από το γεγονός ότι οι υπουργοί δεν τολμούν να ακουμπήσουν τον Μαρινόπουλο, ενώ δίνουν τα ρέστα τους για να ξεπουλήσουν τη ΔΕΗ, τον ΟΣΕ, τα λιμάνια.

Η γνήσια αντικαπιταλιστική αριστερά, αυτή που δεν ψάχνει έναν «υγιή» και «συνεργάσιμο» καπιταλισμό, βάζει ξεκάθαρες προτεραιότητες: Είμαστε αντίθετοι και με τις ιδιωτικοποιήσεις και με τα κλεισίματα επιχειρήσεων. Παλεύουμε για να μείνουν ή να γυρίσουν στο δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας που λεηλατήθηκαν και λεηλατούνται από τα αρπακτικά. Και ταυτόχρονα διεκδικούμε την κρατικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση για τους ιδιοκτήτες τους που έχουν φροντίσει να στείλουν τα κεφάλαιά τους σε φορολογικούς παράδεισους και εταιρίες οφσόρ.

Η ενέργεια, οι τράπεζες, οι συγκοινωνίες, το νερό, τα τρόφιμα δεν είναι εμπορεύματα, θα έπρεπε να είναι δημόσια αγαθά διαθέσιμα για τον κόσμο που τα έχει ανάγκη. Για να το πετύχουμε αυτό, χρειαζόμαστε μια αριστερά που προβάλει ένα τέτοιο πρόγραμμα κρατικοποιήσεων και στηρίζει τους αγώνες των εργαζόμενων ενάντια στα κλεισίματα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Και προχωράει ένα βήμα παραπέρα υψώνοντας το αίτημα για εργατικό έλεγχο σε όλους αυτούς τους τομείς.

Η απάντηση στη διαπλοκή και στη διαφθορά δεν είναι να τα δώσουμε όλα στην «ελεύθερη αγορά», αλλά να εξασφαλίσουμε ότι αυτοί που έχουν τον έλεγχο είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το τραπεζικό σύστημα χρηματοδοτεί πραγματικές ανάγκες και όχι κερδοσκοπικά παιχνίδια και ότι τα ράφια των καταστημάτων είναι γεμάτα και προσβάσιμα για όλο τον κόσμο της δουλειάς.

Πηγή : ergatiki