ΕΕ : Σφηκοφωλιά Αντιδραστικών Δυνάμεων /// ΟΚΔΕ

Αναδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Ιουνίου 2024 

 

Η άνοδος της Άκρας Δεξιάς, που καταγράφηκε στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, είναι αποτέλεσμα αλλεπάλληλων και χρόνιων πολιτικών επιλογών των αστικών δυνάμεων της ΕΕ που κανονικοποίησε την ακροδεξιά πολιτική κάνοντας τα ρατσιστικά, ξενοφοβικά και φασίζοντα κόμματα να βγαίνουν από τον βούρκο των καπιταλιστικών κοινωνιών και να αναδεικνύονται σε κυρίαρχες δυνάμεις στο εσωτερικό των χωρών και της ίδιας της ΕΕ.

Η λίστα είναι πολύ μεγάλη (βλ. άρθρο για τα αποτελέσματα στην ΕΕ στο ίδιο φύλλο) και επιβεβαιώνει μια τάση που διαμορφώνεται εδώ και καιρό: Οι ευρωεκλογές μπορεί, υποτίθεται, να μην διαδραματίζουν κανέναν ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα, ωστόσο αποτελούν τον καταλύτη εξελίξεων στα εσωτερικά πράγματα σχεδόν κάθε χώρας. Η ΕΕ έχει εξελιχθεί στο στρατηγείο των αντεργατικών και ιμπεριαλιστικών πολιτικών του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου: Της χρόνιας λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού, των πολεμοκάπηλων εξοπλισμών που απειλούν να βυθίσουν την Ευρώπη και όλο τον κόσμο σε πόλεμο… της αθρόας και αχρείαστης χρηματοδότησης αεριτζήδων και παράσιτων με πρόσχημα την αδιαμφισβήτητη κλιματική αλλαγή… τον αστικό διακιωματισμό και ταυτοτισμό κ.λπ.

Ο κίνδυνος για τους εργαζόμενους είναι μεγάλος

Χρειάζεται προσοχή από το εργατικό κίνημα γιατί η άνοδος όλων των αντιδραστικών δυνάμεων και όχι μόνο των ακροδεξιών δεν είναι συγκυριακή, πολύ πιθανόν να πρόκειται για πολιτική στροφή ιστορικής σημασίας! Αυτή η κατάσταση έχει τις ρίζες της στην ολοένα και μεγαλύτερη στροφή της Δεξιάς δεξιότερα, αλλά (και μάλλον) κυρίως στην στροφή της ρεφορμιστικής Αριστεράς, με προεξάρχοντα τα σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ακόμα χειρότερα από το δρόμο του όλο και δεξιότερα, είναι η υιοθέτηση του φιλελευθερισμού, της ευρωλαγνίας.

Τα δεξιά κόμματα, τα κόμματα του ακραίου κέντρου (κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατικά κ.λπ.) νομιμοποιούν και κανονικοποιούν τα ακροδεξιά, φασίζοντα ή και νέο-ναζιστικά κόμματα. Έχουν αλλάξει την ορολογία που τα χαρακτηρίζουν και τα ονομάζουν. Τα λένε «λαϊκιστικά» – που επί της ουσίας δεν σημαίνει τίποτα – συχνά «δεξιά ριζοσπαστικά» και φυσικά όλο και λιγότερο τα χαρακτηρίζουν και τα ονομάζουν ακροδεξιά, ενώ ούτε λόγος για φασίζοντα, νεοφασιστικά ή νεοναζιστικά. Αυτή η «αλλαγή» γίνεται ταυτόχρονα με την εισαγωγή της προπαγάνδας των «δυο άκρων» και κυρίως την ταύτιση του κομμουνισμού με τον Σταλινισμό και η άμβλυνση της όποιας κριτικής τους προς το φασισμό και τα συγγενικά ρεύματα προς αυτόν.

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία αλλά και, σχεδόν, συνολικά η ρεφορμιστική αριστερά αθέτησαν όλες τις υποσχέσεις τους και συνετέλεσαν – σε πολλές περιπτώσεις πρωτοστάτησαν – στην κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων, των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, στη μειώση μισθών και συντάξεων, του χρόνου εργασίας, και πραγματοποίησαν πολλές και μεγάλες αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Μπορεί η άθλια και μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να είναι η πιο χαρακτηριστική μια πρωτοφανούς αθέτησης και μετάλλαξης, ωστόσο δεν είναι και η μοναδική των κομμάτων της ρεφορμιστικής αριστεράς, των σοσιαλδημοκρατικών και των κεντροαριστερών. Ακόμη, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε τις ευθύνες των δυνάμεων της άκρας αριστεράς για αυτή τη διαρκή διολίσθηση προς τα δεξιά.

Τέλος, χρειάζεται να αναφέρουμε ότι σχεδόν για όλες αυτές τις δυνάμεις, για τους ευρωλάγνους, το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ συκοφαντείται ότι ταυτίζεται με την άκρα δεξιά και κυρίως με την Μαρίν Λε Πέν. Αυτές οι αισχρές συκοφαντίες εκτοξεύονταν και εκτοξεύονται χωρίς να παρουσιάζουν κανένα στοιχείο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό. Σήμερα όλες οι εκδοχές της άκρας δεξιάς υποστηρίζουν την ΕΕ (προσαρμοζόμενες στην πολιτική των αστικών τους τάξεων) διαφοροποιούμενες μερικώς από τα υπόλοιπα δεξιά και κόμματα του ακραίου κέντρου, π.χ. στο σύνθημα «Πρώτα η Ευρώπη». Σε καμιά χώρα της ΕΕ η άκρα δεξιά δεν θέτει αίτημα εξόδου από την ΕΕ ή ακόμη κι από το ευρώ, όσο κι αν ασκεί «έντονη» κριτική, φλερτάροντας με την δυσφορία των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών μαζών και της νεολαίας. Την κατάλληλη στιγμή αλλάζει θέση και στάση στη κριτική της, παραμένοντας εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, π.χ. Μελόνι.

Στη Γαλλία όπως και στη Γερμανία (στις δυο, μακρά, πιο σημαντικές χώρες της ΕΕ) οι ακροδεξιές δυνάμεις, κατέκτησαν μια καθαρή νίκη, που ενισχύει σημαντικά παρόμοιες δυνάμεις στην Ιταλία, Αυστρία κ.λπ. Τα αποτελέσματα αυτά θα προκαλέσουν ισχυρούς κλυδωνισμούς συνολικά στην ΕΕ και είναι βέβαιο ότι μια νέα περίοδος συνολικής κρίσης αρχίζει για αυτή την αντιδραστική Ένωση του μεγάλου κεφαλαίου, που έτσι και αλλιώς υποβαθμίζεται διαρκώς έναντι όλων των βασικών της ανταγωνιστών ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, BRICS.

Αγώνας για τη διάλυση της ΕΕ

Η παραμονή της χώρας μας στην ΕΕ σημαίνει την καταστροφή της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών: η Ελλάδα το 2023 κατρακύλησε στην προτελευταία 26 θέση των 27 της ΕΕ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, μόλις πάνω από τη Βουλγαρία. Το κλείσιμο μιας σειράς βιομηχανιών (ΓΙΟΥΛΑ, SONOCO ΕΛΛΑΣ, TUPPERWARE, RECKITT BENCKISER, ΛΑΡΚΟ κ.ά.) την περασμένη χρονιά που συνεχίστηκε με το κλείσιμο της νηματουργίας ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ στη Νάουσα, των βαφείων-πλεκτήριων της ΦΙΕΡΑΤΕΞ στο Κιλκίς και της επιχείρησης ΗΛΙΟΣ στη Θεσσαλονίκη, προμηνύουν ότι πολύ σύντομα θα είμαστε στην τελευταία θέση της ΕΕ. Η όξυνση της κρίσης παγκόσμια και κυρίως ο παροξυσμός της κρίσης που αναμένεται στην ΕΕ (αποτυπώθηκε και στα εκλογικά αποτελέσματα της 9ης Ιουνίου), θα είναι ένα επιπλέον χτύπημα στην οικονομία της χώρας και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Η πάλη για τη διάλυση της ΕΕ και της αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και το ευρώ πρέπει να ξεκινήσει άμεσα γιατί δεν είναι πια μόνο θέμα βιοτικού επιπέδου, αλλά κυριολεκτικά επιβίωσης. Ο πόλεμος στην Ουκρανία – αν τους αφήσουμε – μπορεί να εξελιχθεί σε μια γενικευμένη σύγκρουση, σ’ έναν πυρηνικό όλεθρο. Όμως, είναι γνωστό, οι χούντες δεν πέφτουν με λόγια, ούτε μεταρρυθμίζονται, όπως «πιστεύουν» μια σειρά «αριστερές» πολιτικές δυνάμεις, άλλες κρυφά και άλλες φανερά. Δεν υπάρχει διέξοδος από αυτή τη σφηκοφωλιά παλιών και νέων αντιδραστικών δυνάμεων (νεοφιλελεύθερων, ακραίου κέντρου, ακροδεξιών, νεοφασιστών κ.λπ.) Το εργατικό κίνημα πρέπει να πάρει καθαρή θέση ενάντια σε ευρώ/ΕΕ και υπέρ της πλήρους αποδέσμευσης. Η πάλη για τη διάλυση της ΕΕ και την αποδέσμευση δεν σημαίνει απομο­νωτισμό και κλείσιμο στη φυλακή των «εθνικών συνόρων», όπως υποκριτικά διακηρύσσουν οι ακροδεξιές ρατσιστικές δυνάμεις, κατά κανόνα όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Αντίθετα, χρειάζεται συντονισμός, ενοποίηση, απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποι­ήσεις αντιπολεμικές, αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Στη βάση μιας ανεξάρτητης ταξικής, διεθνιστικής πο­λιτικής, με στόχο μια Ευρώπη των Εργαζομένων, δημοκρατική, ριζοσπαστική, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ