Οι μάχες στο νέο μετεκλογικό τοπίο ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή και βγάζουν ανάγλυφα τις νέες δυνατότητες και τα νέα καθήκοντα, τόσο κινηματικά όσο και πολιτικά.
Τα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια την Παρασκευή 14 Ιούνη, στον ένα χρόνο από το έγκλημα στην Πύλο, πήραν μεγάλες διαστάσεις. Όχι μόνο πανελλαδικά, αλλά και με διεθνείς δράσεις. Από το Παρίσι ως το Πακιστάν φούντωσε η οργή, αγκαλιάζοντας τις κινητοποιήσεις εδώ, από την Ξάνθη και τα Γιάννενα ως την Καλαμάτα και τα Χανιά.
Η εγκληματική υποκρισία της κυβέρνησης του Μητσοτάκη ήρθε στο προσκήνιο χάρη στις κινητοποιήσεις μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε το BBC να φέρει στην δημοσιότητα αποκαλύψεις για τα συστηματικά pushbacks, με τον λιμενικό γιο του Μπαλτάκου να ομολογεί άθελά του τα κυβερνητικά ψέματα.
Το Σάββατο 15 Ιούνη, οι χιλιάδες που διαδήλωσαν στο Pride στην Αθήνα κουρέλιασαν και τις κουτοπονηριές του Μητσοτάκη για τα ομόφυλα ζευγάρια. «Ένας νόμος δεν αρκεί» ήταν το επίσημο σύνθημα και οι διαδηλωτές έδειξαν πώς μπορούμε να πάμε παραπέρα.
Τη σκυτάλη παίρνουν αυτή την Πέμπτη 20 του μήνα οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ με πανεργατική συμπαράσταση και στις 27 του μήνα οι απεργοί στα Νοσοκομεία, βάζοντας στο προσκήνιο τη δύναμη που μπορεί να μας φέρει στη νίκη, το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Ήττα της κυβέρνησης
Προφανώς, ο ανασχηματισμός που έκανε ο Μητσοτάκης δεν κατάφερε καθόλου να εκτονώσει την ένταση μετά τη βαριά ήττα της κυβέρνησης στις κάλπες. Ένας ανασχηματισμός που προσπάθησε να ανακυκλώσει όλο το νεοδημοκράτικο δυναμικό, απλά έστειλε το μήνυμα ότι η ΝΔ ταμπουρώνεται καθώς έρχεται το τέλος της κυβέρνησης.
Αυτό το τέλος είναι το μεγάλο ζήτημα που μπήκε στην ημερήσια διάταξη και καθορίζει την ατζέντα όλων των πολιτικών δυνάμεων.
Η ανταπόκριση των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης της Αριστεράς περνάει ξανά κάτω από τον πήχη των απαιτήσεων της συγκυρίας. Όλες οι ηγεσίες τους, αντί να στραφούν προς τη δύναμη του κινήματος που στρίμωξε την κυβέρνηση, ψάχνουν μικροκομματικές εσωκομματικές πρωτοβουλίες. Ο Κασελάκης και ο Ανδρουλάκης αναζητούν τρόπους για να κρατηθούν στις θέσεις τους καθώς η κρίση δεν έχει τελειώσει ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ ούτε στο ΠΑΣΟΚ, στα δυο παλιά σκέλη του διαλυμένου δικομματισμού.
Δεν είναι ώρα για πολιτικές κινήσεις των παρασκηνίων. Είναι η ώρα για να έχει τον πρώτο λόγο το «πεζοδρόμιο». Οι εκκλήσεις για «ενότητα» είναι κούφιες χωρίς αναφορά στον πρωταγωνιστή της ανατροπής, τον κόσμο των αγώνων που έχει τη δύναμη να κάνει πράξη τις προσδοκίες για ανατροπή.
Αυτό σημαίνει κοινή δράση με αιχμή όλα τα αιτήματα που έχει αναδείξει το κίνημα. Για να έχουμε νοσοκομεία που σώζουν ζωές, για να έχουμε τρένα που δεν σκοτώνουν, πρέπει να παλέψουμε για να τσακίσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις, για επανακρατικοποιήσεις κάτω από εργατικό έλεγχο. Για να απαλλαγούμε από τα αίσχη των υποκλοπών και των «μπαζωμάτων» δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε «θεσμούς» που αποδείχθηκαν ικανοί μόνο να υπηρετούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Για να τσακίσουμε την ακρίβεια πρέπει να πάρουμε τον έλεγχο στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις της ενέργειας. Για να γίνουν οι προσλήψεις που λείπουν σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες πρέπει να τελειώνουμε με τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα του προϋπολογισμού και αυτούς που τα επιβάλλουν, την ΕΚΤ και την ΕΕ. Για να μην είναι οι θάλασσες υγρά νεκροταφεία προσφύγων πρέπει να απαλλαγούμε από τη Φρόντεξ και τα κλειστά σύνορα. Για να βάλουμε τέλος στις γυναικοκτονίες πρέπει να απαλλαγούμε από το σύστημα που έχει ανάγκη τον σεξισμό για την αναπαραγωγή του.
Με ένα τέτοιο
πρόγραμμα διεκδικούμε να ενώσουν τις δυνάμεις τους όλα τα συνδικάτα και
τα κινήματα. Και για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε πιο δυνατή την
επαναστατική Αριστερά του αντικαπιταλισμού. Αυτό είναι το κάλεσμα που
απευθύνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα σε όλους τους αγωνιστές και τις
αγωνίστριες που θέλουν να δουν να δικαιώνονται οι νέες δυνατότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου