Το Νόημα Και Το Νήμα Της Εξέγερσης

  Editorial - ΠΡΙΝ

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, οι σφαίρες του δολοφόνου ειδικού φρουρού Ε. Κορκονέα αφαίρεσαν με τον πιο άδικο και τραγικό τρόπο τη ζωή του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ταυτόχρονα, άναψαν το φυτίλι της εξεγερτικής έκρηξης του Δεκέμβρη, της πρώτης του κύκλου των εξεγέρσεων που προκάλεσε η καπιταλιστική κρίση σε διεθνές επίπεδο.

Τη μνήμη της εξέγερσης είναι που θέλουν να διακόψουν οι κυβερνώντες, με πρόσχημα την πανδημία. Γι’ αυτό στρέφονται κατά των εκδηλώσεων για τον Δεκέμβρη. Στόχος τους δεν είναι η προστασία της κοινωνίας από τον κορονοϊό, αλλά η προστασία του συστήματος και της καπιταλιστικής κυριαρχίας από τον ιό της αμφισβήτησης, της εξέγερσης και της ανατροπής.

Για τους κυβερνώντες και τις ελίτ του πλούτου και της εκμετάλλευσης, οι εξεγέρσεις είναι μια ανωμαλία, που πρέπει να εξαλειφθεί δια παντός. Κανονικό γι’ αυτούς είναι να πεθαίνουν 100 άνθρωποι κάθε μέρα, γιατί δεν υπάρχει ισχυρή δημόσια επιδημιολογική και υγειονομική προστασία της κοινωνίας. Κανονικότητα είναι να είναι φτωχοί οι περισσότεροι που δουλεύουν ασταμάτητα, ενώ οι περισσότεροι πλούσιοι να μην δουλεύουν σχεδόν καθόλου και να εκμεταλλεύονται τους άλλους.

Όταν η αδικία γίνεται καθεστώς, τότε η εξέγερση γίνεται αναπόφευκτη. Όπως έδειξε και η συγκλονιστική εξέγερση στη Χιλή και τα επίμονα συγκρουσιακά κινήματα σε μια σειρά χώρες, ακόμα και στη Γαλλία και τις ΗΠΑ, οι εξεγέρσεις δεν ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Δεν αρκεί βέβαια να τις τιμούμε, ούτε πολύ περισσότερο να τις νοσταλγούμε. Πολύ πιο χρήσιμο είναι να τις μελετούμε, να οργανώνουμε σήμερα τις ανατρεπτικές και επαναστατικές τάσεις και να τις οπλίζουμε με αντικαπιταλιστικό και κομμουνιστικό πρόγραμμα.