«λοιπόν δεν είναι ανάγκη να φωνάξω για να με πιστέψουν» (Γ. Ρίτσος)…
Ολοι το βλέπουν πως το «Κράτος Δικαίου» γίνεται το «Δίκαιο του Κράτους» και εργαλείο εκδίκησης στα χέρια της οικογένειας που κυβερνά πολιτικά και οικονομικά τη χώρα σαν ιδιωτική της επιχείρηση. Απλή, καθαρή, πρωτόγονη εκδίκηση. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών τύπου σικελικής φαμίλιας. Εκδίκηση σ’ αυτόν που αρνείται να υπογράψει δήλωση μετάνοιας. Εκδίκηση σ’ αυτούς που κρατούνται για την 17Ν, που πρέπει να δουν να επιδεινώνονται οι συνθήκες κράτησής τους, εκδίκηση σε έναν υπέργηρο άνθρωπο και σε έναν σχεδόν ολικά ανάπηρο, που τους παραδίδουν αδιάντροπα βορά στην πανδημία. Εκδίκηση και σε όλους τους κρατούμενους που για να ικανοποιηθεί το ακροδεξιό ακροατήριο, μέσα στην πανδημία τους στοιβάζουν σαν ανθρώπινα σκουπίδια σε άθλιες φυλακές, τους αποκόβουν από τις οικογένειές τους , αρνούμενοι να κάνουν αυτό που ήταν το αυτονόητο εδώ και μήνες, την αναγκαία αποσυμφόρηση για να μην κινδυνέψουν μαζικά ανθρώπινες ζωές, κρατούμενων και υπαλλήλων .
Και σ’ ό,τι με αφορά, καμία έκπληξη. Μια κυβέρνηση – οικονομική επιχείρηση, που χρησιμοποιεί αισχρά την πανδημία για να αναδιαρθρώσει πιο αντιδραστικά τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις, που λεηλατεί αδίστακτα μια καθημαγμένη χώρα, με τον τρόπο της γνήσιας ΛΜΑΤ, που καταπατά τους ίδιους τους νόμους της και δεν διστάζει ακόμη και να καταργεί εισαγγελείς -και αύριο δικαστές- γιατί δεν της αρέσουν, δεν ορρωδεί να καταδιώξει έναν πολιτικό της αντίπαλο. Ομως αυτή η εμμονική καταδίωξη, ακόμη και όταν ξεφεύγει από τα όρια της πολιτικής, αγγίζοντας άλλες επιστήμες, αποτελεί πάντα τιμή και δικαίωση γα έναν πολιτικό κρατούμενο.
Δημήτρης Κουφοντίνας
23 Δεκεμβρίου 2020
Δομοκός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου