ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Απομονώστε Τα Γεράκια Του Πολέμου

“Ο αριθμός των θυμάτων ανεβαίνει... Παρά την τραγωδία είναι μαγικό να βλέπεις έναν άνθρωπο να σώζεται από τα συντρίμμια. Ανθρώπινη αντοχή και επιμονή και από πλευράς θυμάτων και από τη μεριά των συνεργείων διάσωσης. Ψάχνουν και βρίσκουν ανθρώπους σηκώνοντας προσεκτικά τούβλο-τούβλο τα χαλάσματα. Σε κάποιες περιπτώσεις χρειάστηκε να φτιάξουν τούνελ 10-15 μέτρων για να σώσουν κάποιο θύμα του σεισμού.

Η γειτονιά μου χτυπήθηκε περισσότερο από τις άλλες. Κτήρια που περνούσα μπροστά τους για χρόνια δεν υπάρχουν πια. Νοιώθεις ένα σφίξιμο στο λαιμό. Θα μπορούσε να ήταν το σπίτι των γονιών μου”.

(από τη μαρτυρία του Μεμέτ Ουλουτάγ, ενός συντρόφου από τη Σμύρνη ξενιτεμένου για πολλά χρόνια, που γύρισε στην πόλη του λίγο καιρό πριν τον σεισμό).

Η θλίψη για τα θύματα του σεισμού είναι ίδια και στη Σμύρνη και στη Σάμο. Κι όμως, η πολεμοκάπηλη αντιτουρκική εκστρατεία δεν σεβάστηκε τον ανθρώπινο πόνο ούτε για λίγα εικοσιτετράωρα. Αμέσως μετά τα υποκριτικά συλλυπητήρια του Μητσοτάκη, ξανάρχισε η κυβερνητική προπαγάνδα της έντασης. Είναι, είπαν, “θράσος” να ζητάει η Τουρκία διάλογο άνευ όρων.

Αλληλεγγύη πάνω από σύνορα

Οι απλοί άνθρωποι, όμως, δεν ξεχνούν ότι μόλις πριν από δυο χρόνια, όταν ζούσαμε την τραγωδία στο Μάτι, κόσμος της Σμύρνης είχε κάνει συγκέντρωση έξω από το ελληνικό προξενείο εκεί για να πει “Κουράγιο γείτονες”. Κι αν γυρίσουμε ακόμη πιο παλιά, θυμόμαστε τι είχε γίνει μετά τους σεισμούς του 1999. Η αλληλεγγύη πέταξε πάνω από τα σύνορα γυρνώντας την πλάτη στα γεράκια του πολέμου που έκραζαν μετά την κρίση στα Ίμια.

Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και τώρα. Η απανθρωπιά είναι γραμμένη με μεγάλα γράμματα πάνω σε κάθε πολιτική αυτών που κυβερνάνε. Αντί για αλληλεγγύη στους σεισμόπληκτους, ψάχνουν για νέο γύρο εξοπλισμών. Αντί για μεροκάματο στον κόσμο που μένει χωρίς δουλειά, ετοιμάζουν νέα μέτρα για να χτυπήσουν τον συνδικαλισμό. Αντί για ενίσχυση της δημόσιας Υγείας με προσλήψεις στα νοσοκομεία και επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, στέλνουν την αστυνομία να κυνηγάει τη νεολαία. Αντί να περιορίσουν τον αναγκαστικό συνωστισμό στις συγκοινωνίες και τους χώρους δουλειάς, απαγορεύουν την κυκλοφορία τα βράδια.

Αντί να δώσουν άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, Μητσοτάκης και Ερντογάν συνεργάζονται για να τους αποκλείουν από την “πολιτισμένη” Ευρώπη.

Παντού, όμως, βρίσκουν μπροστά τους αντίσταση. Οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό-Τουρισμό απεργούν ενάντια στην ανεργία, οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία βγαίνουν ξανά στις πύλες δίνοντας αγώνα για να σώσουν ζωές. Οι νέοι στα σχολεία και στις σχολές δίνουν αγώνα για να μην μετατρέψει ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως την πανδημία σε ταφόπλακα για τη δημόσια Παιδεία. Το σύνθημα “Δεν είμαστε αναλώσιμοι” είναι κοινή κραυγή των από κάτω και στις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Γι’αυτό, όλοι και όλες μαζί ετοιμαζόμαστε για μαζικές διαδηλώσεις στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που πλησιάζει. Για να θυμίσουμε ότι υπάρχει δρόμος για να γλυτώσουμε από την απανθρωπιά αυτού του συστήματος, ο δρόμος του Νοέμβρη.