Ο φετινός Νοέμβρης μας βάζει, για μια ακόμη φορά, να αναμετρηθούμε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου πριν από σαράντα επτά χρόνια. Και οι λόγοι της τότε εξέγερσης εξακολουθούν να είναι υπαρκτοί και τα ταξικά και αντιμπεριαλιστικά αιτήματα ζωντανά στους σημερινούς αγώνες μας.
Φέτος, τον περίεργο τούτο Νοέμβρη, κάτω από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απειλείται ακόμα και η δυνατότητα της απλής επιβίωσης για την εργατική τάξη. Η κυβέρνηση, με μια καταστροφική οικονομική πολιτική προσδεδεμένη στους όρους της αστικής τάξης, συμπιέζει ακόμη περισσότερο μισθούς, κόβει τις ήδη ελάχιστες συντάξεις, καταργεί συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Η πανδημία είναι ο επιταχυντής μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης, που θα φέρει νέο γύρο πολιτικής κρίσης του συστήματος. Ταυτόχρονα, όμως, και ακριβώς εξαιτίας των κοινωνικών αναταράξεων που έρχονται, για την κυβέρνηση ήταν και μια ακόμη ευκαιρία να ρίξει τα βάρη στους ώμους των εργαζομένων. Από τον περσινό Μάρτη και το πρώτο λόκνταουν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους ή είδαν τους μισθούς και τα μεροκάματα τους να περικόπτονται, ενώ οι όροι εργασίας γίνονται ακόμη χειρότεροι (υπερωρίες χωρίς πληρωμή κλπ.), οι πλειστηριασμοί συνεχίζονται και η εργατική τάξη χάνει ακόμη και το δικαίωμα στη στέγη.
Η δε πανδημία χτυπά κατά κύριο λόγο την εργατική τάξη, που αφενός αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της και στον εργασιακό χώρο συνθήκες τέτοιες που προκαλούν τη μετάδοση του ιού, αφετέρου εξαρτάται από το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο αφέθηκε να καταρρεύσει. Όχι μόνο δεν ενισχύθηκε το ΕΣΥ μέσα στην πανδημία, όχι μόνο δεν έγιναν οι ζωτικές προσλήψεις μονίμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά οι ήδη εργασιακά εξοντωμένοι εργαζόμενοι υφίστανται αναστολή των αδειών και αναγκαστικές μετακινήσεις σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας. Αναγκάζονται να δουλέψουν χωρίς στοιχειώδη προστασία, ανά πάσα στιγμή έκθετοι σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποκορύφωμα του αυταρχισμού είναι οι απειλές από διοικήσεις νοσοκομείων-κομματικά στελέχη της ΝΔ για επιβολή κυρώσεων σε όσους υγειονομικούς κολλήσουν εν ώρα εργασίας. Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται για δικαιολόγηση όλων των παραπάνω, ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάνει ακόμη πιο φανερή την πολιτική της αστικής τάξης διεθνώς. Οι χώρες δεν φείδονται να επενδύσουν σε πολεμικούς εξοπλισμούς, προσδένονται στο παιχνίδι της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά αρνούνται να επενδύσουν στη ζωή και την υγεία των πολιτών, καθιστώντας τους αναλώσιμους. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει ωμά ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα μπροστά στα κέρδη των καπιταλιστών.
Το δικαίωμα στην εκπαίδευση βάλλεται επίσης. Η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη για μία ακόμη φορά τις συνθήκες πανδημίας, εφάρμοσε χωρίς καμία πρόβλεψη το σύστημα τηλεκπαίδευσης που αποκλείει το μεγαλύτερο μέρος των εκπαιδευομένων, μετακυλίοντας το κόστος στις πλάτες των εργαζομένων στην εκπαίδευση. Χωρίς τις ανάλογες εκπαιδευτικές υποδομές, χωρίς διορισμούς εκπαιδευτικών, χωρίς καν τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα. Η κυβερνητική απάντηση στα αιτήματα του κόσμου της εκπαίδευσης για παιδεία και υγεία είναι μία: χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και καταστολή, σχέδια για πανεπιστημιακή αστυνομία και face control.
Μπροστά στη διογκούμενη αντίδραση που προκαλεί η ανικανότητα διαχείρισης και της υγειονομικής κρίσης, η κυβέρνηση απαντά με τον τρόπο που ξέρει καλά κάθε δεξιά πολιτική: καταστολή και περιστολή δικαιωμάτων. Η διάλυση της μεγάλης συγκέντρωσης του αντιφασιστικού κινήματος Εφετείο, η βίαιη εκκένωση του Πολυτεχνείου στις 13 Νοέμβρη, η απαγόρευση των εκδηλώσεων και των διαδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου, το χτύπημα και η ενοχοποίηση κάθε μαζικής διαμαρτυρίας, δείχνουν ότι η κυβέρνηση τρομάζει από αυτά που έρχονται.
Απέναντι σε όλα αυτά, η ρεφορμιστική αριστερά προτείνει εθνική συναίνεση, προβοκατορολογεί, δίνει διαπιστευτήρια νομιμότητας ή μεταθέτει το «λογαριασμό για μετά», ακολουθώντας το αφήγημα της κυβέρνησης.
Η εργατική τάξη όμως και η νεολαία δεν έχουν περιθώριο. Με μαζικούς ταξικούς αγώνες θα απαντήσουν τώρα, στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου,
-Τιμώντας τη μνήμη των αγώνων και των νεκρών της τάξης μας
-Προασπίζοντας τη ζωή απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και τις πρακτικές της εργοδοσίας
-Διεκδικώντας παιδεία, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ελευθερία και υγεία
Ο αγώνας στα βήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι διαρκής και θα είναι νικηφόρος
ΟΚΔΕ Σπάρτακος
Ελληνικό Τμήμα της 4ης Διεθνούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου