Τη λέξη lockdown τη διαβάσαμε μόνο με αρνητικό προσδιορισμό: «Οχι lockdown στα δικαιώματά μας». Δε θα διαφωνήσουμε, φυσικά, αλλά θα ρωτήσουμε: με το lockdown για την αντιμετώπιση της πανδημίας τι γίνεται;
Τη λέξη lockdown, είτε ως κατάφαση για το «μισο»-lockdown που ήδη εφαρμόζεται είτε ως αίτημα για το καθολικό lockdown που θα έπρεπε να εφαρμοστεί, δεν την διαβάσαμε πουθενά.
Αντίθετα, σ’ αυτό το μεγάλο πακέτο των ανακοινώσεων απ’ όλο το φάσμα της αυτοπροσδιοριζόμενης ως Αριστερά, διαβάσαμε ένα αίτημα, ριγμένο λες ανάμεσα στ’ άλλα: «Τήρηση όλων των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας σε όλους τους χώρους εργασίας και τα εργοστάσια. Το κόστος των ΜΑΠ να επωμιστεί η εργοδοσία. Παροχή των αναγκαίων ΜΑΠ με ευθύνη της εργοδοσίας» (ΜΑΠ σημαίνει Μέσα Ατομικής Προστασίας).
Τι σημαίνει αυτή η προσέγγιση; Σημαίνει καταρχήν αποδοχή του lockdown όπως το έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση. Οσοι πρέπει να δουλέψουν καλώς καλούνται στη δουλειά. Εχουν, όμως, αίτημα να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής και ασφάλεια και να τους χορηγούνται δωρεάν ΜΑΠ (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά).
Αρκεί αυτό; Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν αρκεί. Γιατί υπάρχουν χώροι εργασίας όπου ο συγχρωτισμός είναι αναγκαστικός από την ίδια την οργάνωση της παραγωγής, γιατί υπάρχουν χώροι εργασίας που δεν αερίζονται σωστά ή και καθόλου, γιατί η εργασία σημαίνει κάματο, ιδρώτα, λαχάνιασμα, συνθήκες που αντιστρατεύονται την προστασία, ιδιαίτερα σε συνθήκες μεγάλης διασποράς ενός ιού με τεράστια μεταδοτικότητα.
Το πιο σημαντικό είναι πως οι καπιταλιστές δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ούτε ίχνος από τις συνθήκες που τους επιτρέπουν την απόσπαση της επιδιωκόμενης υπεραξίας, προκειμένου να προστατέψουν την ασφάλεια των εργατών τους. Σε συνθήκες πτώσης του εργατικού κινήματος (αυτή είναι μια πραγματικότητα που μόνο πολιτικά τυφλά δε βλέπουν, άσχετα τι γράφουν στις… αισιόδοξες ανακοινώσεις τους) είναι βέβαιο πως η τήρηση των μέτρων υγιεινής είναι η διεκδίκηση του ανέφικτου.
Σαν ν’ ακούμε τον αντίλογο:«δηλαδή το καθολικό lockdown, που ζητάτε εσείς, είναι εφικτό;».
Καταρχάς, το καθολικό lockdown, δηλαδή η αναστολή κάθε δραστηριότητας που δε σχετίζεται με παραγωγή και διανομή ειδών πρώτης ανάγκης και με την κοινή ωφέλεια, είναι επιβεβλημένο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Οσο ήταν επιβεβλημένο και το κλείσιμο των συνόρων στον τουρισμό, που δεν ακούσαμε κανέναν απ’ όλους τους… αγωνιστικά βερμπαλίζοντες να το ζητάει. Και ξέρουμε πλέον πού οδήγησε το άνοιγμα των συνόρων στον τουρισμό.
Η διατύπωση ενός αιτήματος δεν εξαρτάται από το πόσο εφικτή είναι η κατάκτησή του τη δεδομένη στιγμή, αλλά από την ορθότητά του. Από το αν ανοίγει δρόμο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Επομένως, η αντιπαράθεση ανάμεσα στο αίτημα για καθολικό λοκντάουν και στο αίτημα για τήρηση των κανόνων υγιεινής, δε γίνεται στη βάση του εφικτού, αλλά στη βάση του ταξικά επιβεβλημένου.
Η διεκδίκηση καθολικού lockdown, με πλήρη μισθό και ασφάλιση για τους εργάτες, ανοίγει μέτωπο με την αστική πολιτική στον πυρήνα της αντιμετώπισης της πανδημίας. Αντίθετα, η αποδοχή του κυβερνητικού σχεδίου και η διατύπωση του μερικού αιτήματος για τήρηση των μέτρων υγιεινής οδηγεί στην πολιτική ουράς στην αστική πολιτική. Είναι η χειρότερη μορφή ρεφορμισμού. Ακόμα και τα στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι πρόθυμα να συνυπογράψουν κάθε αίτημα για «αυστηρή τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας». Υποκριτικά, βεβαίως, όμως πίσω από αυτή την υποκρισία κρύβεται η ικανοποίηση για την αποδοχή του κυβερνητικού βασικού στάτους για τη διαχείριση της πανδημίας, με πολύ πόνο για την εργατική τάξη, με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Αν μας ρωτήσετε για ποιο λόγο η πολύχρωμη αυτή Αριστερά σέρνεται στην ουρά της αστικής τάξης, θα σας απαντήσουμε ότι κάποιοι έχουν μάθει να λειτουργούν αυστηρά μέσα στα όρια ανοχής του συστήματος και κάποιοι άλλοι συναντώνται με τους προηγούμενους ορμώμενοι από μια μικροαστική «υπερεπαναστικότητα» που θεωρεί ότι κάθε lockdown συνιστά κατασταλτική πολιτική! Τον περασμένο Ιούνη αναφερθήκαμε αναλυτικότερα στο ζήτημα του μικροαστικού αριστερισμού που αποτελεί δεξιά πολιτική, σε άρθρο με τον τίτλο Η αβάσταχτη ελαφρότητα των «φιλοσόφων».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, οι διαφορετικές αφετηρίες δεν έχουν καμιά σημασία. Σημασία έχει η «συνάντηση» στον κοινό τόπο μιας δεξιάς πολιτικής, που αφήνει τη διαχείριση μιας φονικής πανδημίας στην αστική τάξη και την κυβέρνησή της και περιορίζει την εργατική τάξη στο ρόλο της αριστερής… διορθωτικής αντιπολίτευσης.
Αντίθετα, σ’ αυτό το μεγάλο πακέτο των ανακοινώσεων απ’ όλο το φάσμα της αυτοπροσδιοριζόμενης ως Αριστερά, διαβάσαμε ένα αίτημα, ριγμένο λες ανάμεσα στ’ άλλα: «Τήρηση όλων των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας σε όλους τους χώρους εργασίας και τα εργοστάσια. Το κόστος των ΜΑΠ να επωμιστεί η εργοδοσία. Παροχή των αναγκαίων ΜΑΠ με ευθύνη της εργοδοσίας» (ΜΑΠ σημαίνει Μέσα Ατομικής Προστασίας).
Τι σημαίνει αυτή η προσέγγιση; Σημαίνει καταρχήν αποδοχή του lockdown όπως το έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση. Οσοι πρέπει να δουλέψουν καλώς καλούνται στη δουλειά. Εχουν, όμως, αίτημα να τηρούνται οι κανόνες υγιεινής και ασφάλεια και να τους χορηγούνται δωρεάν ΜΑΠ (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά).
Αρκεί αυτό; Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν αρκεί. Γιατί υπάρχουν χώροι εργασίας όπου ο συγχρωτισμός είναι αναγκαστικός από την ίδια την οργάνωση της παραγωγής, γιατί υπάρχουν χώροι εργασίας που δεν αερίζονται σωστά ή και καθόλου, γιατί η εργασία σημαίνει κάματο, ιδρώτα, λαχάνιασμα, συνθήκες που αντιστρατεύονται την προστασία, ιδιαίτερα σε συνθήκες μεγάλης διασποράς ενός ιού με τεράστια μεταδοτικότητα.
Το πιο σημαντικό είναι πως οι καπιταλιστές δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ούτε ίχνος από τις συνθήκες που τους επιτρέπουν την απόσπαση της επιδιωκόμενης υπεραξίας, προκειμένου να προστατέψουν την ασφάλεια των εργατών τους. Σε συνθήκες πτώσης του εργατικού κινήματος (αυτή είναι μια πραγματικότητα που μόνο πολιτικά τυφλά δε βλέπουν, άσχετα τι γράφουν στις… αισιόδοξες ανακοινώσεις τους) είναι βέβαιο πως η τήρηση των μέτρων υγιεινής είναι η διεκδίκηση του ανέφικτου.
Σαν ν’ ακούμε τον αντίλογο:«δηλαδή το καθολικό lockdown, που ζητάτε εσείς, είναι εφικτό;».
Καταρχάς, το καθολικό lockdown, δηλαδή η αναστολή κάθε δραστηριότητας που δε σχετίζεται με παραγωγή και διανομή ειδών πρώτης ανάγκης και με την κοινή ωφέλεια, είναι επιβεβλημένο για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Οσο ήταν επιβεβλημένο και το κλείσιμο των συνόρων στον τουρισμό, που δεν ακούσαμε κανέναν απ’ όλους τους… αγωνιστικά βερμπαλίζοντες να το ζητάει. Και ξέρουμε πλέον πού οδήγησε το άνοιγμα των συνόρων στον τουρισμό.
Η διατύπωση ενός αιτήματος δεν εξαρτάται από το πόσο εφικτή είναι η κατάκτησή του τη δεδομένη στιγμή, αλλά από την ορθότητά του. Από το αν ανοίγει δρόμο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Επομένως, η αντιπαράθεση ανάμεσα στο αίτημα για καθολικό λοκντάουν και στο αίτημα για τήρηση των κανόνων υγιεινής, δε γίνεται στη βάση του εφικτού, αλλά στη βάση του ταξικά επιβεβλημένου.
Η διεκδίκηση καθολικού lockdown, με πλήρη μισθό και ασφάλιση για τους εργάτες, ανοίγει μέτωπο με την αστική πολιτική στον πυρήνα της αντιμετώπισης της πανδημίας. Αντίθετα, η αποδοχή του κυβερνητικού σχεδίου και η διατύπωση του μερικού αιτήματος για τήρηση των μέτρων υγιεινής οδηγεί στην πολιτική ουράς στην αστική πολιτική. Είναι η χειρότερη μορφή ρεφορμισμού. Ακόμα και τα στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι πρόθυμα να συνυπογράψουν κάθε αίτημα για «αυστηρή τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας». Υποκριτικά, βεβαίως, όμως πίσω από αυτή την υποκρισία κρύβεται η ικανοποίηση για την αποδοχή του κυβερνητικού βασικού στάτους για τη διαχείριση της πανδημίας, με πολύ πόνο για την εργατική τάξη, με τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές.
Αν μας ρωτήσετε για ποιο λόγο η πολύχρωμη αυτή Αριστερά σέρνεται στην ουρά της αστικής τάξης, θα σας απαντήσουμε ότι κάποιοι έχουν μάθει να λειτουργούν αυστηρά μέσα στα όρια ανοχής του συστήματος και κάποιοι άλλοι συναντώνται με τους προηγούμενους ορμώμενοι από μια μικροαστική «υπερεπαναστικότητα» που θεωρεί ότι κάθε lockdown συνιστά κατασταλτική πολιτική! Τον περασμένο Ιούνη αναφερθήκαμε αναλυτικότερα στο ζήτημα του μικροαστικού αριστερισμού που αποτελεί δεξιά πολιτική, σε άρθρο με τον τίτλο Η αβάσταχτη ελαφρότητα των «φιλοσόφων».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, οι διαφορετικές αφετηρίες δεν έχουν καμιά σημασία. Σημασία έχει η «συνάντηση» στον κοινό τόπο μιας δεξιάς πολιτικής, που αφήνει τη διαχείριση μιας φονικής πανδημίας στην αστική τάξη και την κυβέρνησή της και περιορίζει την εργατική τάξη στο ρόλο της αριστερής… διορθωτικής αντιπολίτευσης.
Π.Γ.
Πηγή : Εξέγερση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου