Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 462)

Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια σημαντική νίκη.

Ενας εφε­δρι­κός στρα­τός από τρα­μπού­κους, που συ­γκρο­τή­θη­κε ως συ­μπλή­ρω­μα των κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής, σε βαθιά σχέση και με διαρ­κή επι­κοι­νω­νία μαζί τους, έχει πλέον μι­σο­δια­λυ­θεί. 

Ενα σύ­νο­λο ιδεών που συ­νέ­νω­νε τον πιο απάν­θρω­πο ρα­τσι­σμό, τον πιο έξαλ­λο εθνι­κι­σμό και τον πιο άγριο σε­ξι­σμό, με τις πο­λι­τι­κές πα­ρα­δό­σεις του φα­σι­σμού/να­ζι­σμού, έχει υπο­στεί ση­μα­ντι­κό πλήγ­μα. 

Μια προ­σπά­θεια του κρά­τους και με­γά­λου τμή­μα­τος των θε­σμών του, που υπέ­θαλ­ψαν τη ΧΑ, στή­ρι­ξαν και όχι μόνο ανέ­χτη­καν την άνοδό της, έχει πλέον ξε­σκε­πα­στεί.

Η νίκη αυτή είναι πο­λύ­τι­μη, ιδιαί­τε­ρα αν εξε­τα­στεί μέσα στο γε­νι­κό­τε­ρο πλέγ­μα των ση­με­ρι­νών κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών. 

Ομως, όπως σε κάθε ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή νίκη, γί­νε­ται κρί­σι­μος ο πα­ρά­γο­ντας της δια­χεί­ρι­σής της, ο πα­ρά­γο­ντας της συ­νέ­χειας που θα της δοθεί. 

Οι συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις δεί­χνουν ήδη τα βή­μα­τά τους στην κα­τεύ­θυν­ση αυτή. Ο Μη­τσο­τά­κης και οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις που τον στη­ρί­ζουν, υπερ­προ­βάλ­λουν τη θε­ω­ρία των «δύο άκρων», προ­σπα­θώ­ντας να με­τα­σχη­μα­τί­σουν την αντι­φα­σι­στι­κή χαρά για τη διά­λυ­ση της ΧΑ, σε υπο­στή­ρι­ξη, ή έστω σε ανοχή, απέ­να­ντι στις δια­δι­κα­σί­ες και στις νόρ­μες της αστι­κής/κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. 

Το πρώτο βήμα που χρειά­ζε­ται να γίνει είναι το να συν­δε­θεί η ήττα του νε­ο­να­ζι­στι­κού ρα­τσι­σμού με την απαί­τη­ση για ήττα του θε­σμι­κού, του κρα­τι­κού ρα­τσι­σμού. Οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες εξα­κο­λου­θούν να βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι ως «εχθροί», με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, με την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, με την αντι­δρα­στι­κή συμ­φω­νία ΕΕ-Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας που κάνει τα σύ­νο­ρα στο Αι­γαίο και στον Έβρο τό­πους μαρ­τυ­ρί­ου για χι­λιά­δες και χι­λιά­δες ανυ­πε­ρά­σπι­στους αν­θρώ­πους.

Οι μέρες της ήττας της ΧΑ συ­νέ­πε­σαν με τις μέρες των μα­θη­τι­κών κα­τα­λή­ψε­ων. Δεν είναι τυ­χαίο ότι στα κα­τει­λημ­μέ­να σχο­λεία κυ­ριαρ­χού­σαν τα συν­θή­μα­τα για την κα­τα­δί­κη της ΧΑ. Ο αντι­φα­σι­σμός/αντι­ρα­τσι­σμός είναι άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νος με τον αγώνα για κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις στο εσω­τε­ρι­κό κάθε χώρας υπο­δο­χής προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών. Αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση πρέ­πει να την ανα­δεί­ξου­με και να την ενι­σχύ­σου­με. 

Να κά­νου­με τη χαρά και την αι­σιο­δο­ξία μετά τη νίκη σε βάρος των νε­ο­να­ζί, πο­λι­τι­κή βάση της ενί­σχυ­σης των αγώ­νων στα σχο­λεία, στα νο­σο­κο­μεία, στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, στις γει­το­νιές, πα­ντού. Μόνο έτσι θα πα­γώ­σει το αυ­τά­ρε­σκο χα­μό­γε­λο του Μη­τσο­τά­κη και όλων των φι­λε­λέ οπα­δών της θε­ω­ρί­ας των δύο άκρων. 

Η νίκη σε βάρος της ΧΑ δεν ήρθε επει­δή ση­κώ­θη­κε «τεί­χος Δη­μο­κρα­τί­ας». Ήρθε επει­δή το κι­νη­μα­τι­κό, το αντι­φα­σι­στι­κό «άκρο» κα­τόρ­θω­σε να δια­πε­ρά­σει το «τεί­χος της Δη­μο­κρα­τί­ας» και να επι­βά­λει στις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες και στους θε­σμούς να αλ­λά­ξουν στάση απέ­να­ντι στους νε­ο­να­ζί. 

Δεν ξε­χνά­με ότι η ΧΑ συ­γκρο­τή­θη­κε και σαν μπρά­βος των εφο­πλι­στών και άλλων με­γα­λο­ερ­γο­δο­τών, με στόχο να χτυ­πη­θούν με τον πιο άγριο τρόπο οι πρω­το­πο­ρί­ες της αντί­στα­σης μέσα στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους. Η συ­στη­μα­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος είναι το πιο φυ­σιο­λο­γι­κό, αλλά και το πιο επεί­γον επό­με­νο βήμα του αντι­φα­σι­σμού. Εκεί χτί­ζε­ται η δύ­να­μη που μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­σει ορι­στι­κά προ­κλή­σεις όπως οι φα­σί­στες, αλλά και το πιο πο­λύ­πλο­κο δί­κτυο των συ­στη­μι­κών δυ­νά­με­ων που στη­ρί­ζουν το κα­θε­στώς της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο. 

Η κα­τεύ­θυν­ση αυτή έχει προ­γραμ­μα­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Σε όλη της την πο­ρεία η ΧΑ συ­νέ­νω­νε το ρα­τσι­σμό με τον εθνι­κι­σμό και τη φι­λο­πό­λε­μη πο­λι­τι­κή. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη διεκ­δι­κώ­ντας για λο­γα­ρια­σμό των Ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών το μέ­γι­στο εφι­κτό με­ρί­διο των υδρο­γο­ναν­θρά­κων και των ΑΟΖ στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, ξε­δι­πλώ­νει μια πο­λι­τι­κή που συν­δυά­ζει την ταύ­τι­ση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ στη γε­ω­στρα­τη­γι­κή στην πε­ριο­χή, με ένα πρό­γραμ­μα εξο­πλι­σμών και μι­λι­τα­ρι­στι­κής στρο­φής του ελ­λη­νι­κού κρά­τους (θη­τεία στα 18, επαγ­γελ­μα­τί­ες οπλί­τες κ.λπ.). Η σύ­γκρου­ση με αυτό το πρό­γραμ­μα, η απόρ­ρι­ψη των εξο­πλι­σμών, η απαί­τη­ση να δια­τε­θούν όλοι οι πόροι για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, η απόρ­ρι­ψη της εξο­ρυ­κτι­κής στρα­τη­γι­κής, η υπε­ρά­σπι­ση της ει­ρή­νης ως απο­φα­σι­στι­κού αγα­θού για την ερ­γα­ζό­με­νη πλειο­ψη­φία κ.ο.κ. είναι ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για να προ­χω­ρή­σου­με μετά την αντι­φα­σι­στι­κή νίκη που επι­ση­μο­ποι­ή­θη­κε στις 7 Οκτώ­βρη.