Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 489)

Στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιβεβαιώνει με τις επιθέσεις της (υγεία, παιδεία, καλλιτέχνες κ.ά.) ότι θα συνεχίσει ως «πολεμική μηχανή» του κεφαλαίου μέχρι τέλους.

Συν­δέ­ει την επι­βί­ω­σή της με την ικα­νό­τη­τά της να υλο­ποιεί με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα το σύ­νο­λο των απαι­τή­σε­ων των κα­πι­τα­λι­στών. Απέ­να­ντι σε αυτόν τον οδο­στρω­τή­ρα και αυτή τη στρα­τη­γι­κή, η πα­θη­τι­κή ανα­μο­νή της κάλ­πης και η προσ­δο­κία μιας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής-κυ­βερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής απέ­χει μίλια από τις ανα­γκαί­ες απα­ντή­σεις. 

Αυτή πα­ρα­μέ­νει η στρα­τη­γι­κή της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­λέ­γει να «κλι­μα­κώ­σει» με την αποχή από τις ψη­φο­φο­ρί­ες στη Βουλή. Πρό­κει­ται για ένα πυ­ρο­τέ­χνη­μα εξί­σου ακίν­δυ­νο με την… πα­ρου­σία του στις ψη­φο­φο­ρί­ες στη Βουλή τα πε­ρα­σμέ­να 3μιση χρό­νια. Αυτή η κα­ρι­κα­τού­ρα «ανέν­δο­του» απο­τε­λεί στην ουσία μια απο­λύ­τως εκλο­γο­κε­ντρι­κή κα­μπά­νια. 

 

Το ΠΑΣΟΚ, η «πο­λύ­φερ­νη νύφη» των επί­δο­ξων κυ­βερ­νή­σε­ων συ­νερ­γα­σί­ας, αλλά και ο βα­σι­κός δεύ­τε­ρος πόλος μιας πι­θα­νής  «προ­ο­δευ­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης», βλέ­πει σε αυτό το πυ­ρο­τέ­χνη­μα… «ανευ­θυ­νό­τη­τα», καθώς επι­στρα­τεύ­ει στην τε­λι­κή ευ­θεία προς τις κάλ­πες όλο το λε­ξι­λό­γιο της «σο­βα­ρό­τη­τας» και των «συ­ναι­νέ­σε­ων». 

Με τέ­τοιες «αντι­πο­λι­τεύ­σεις», δεν προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη που ο Μη­τσο­τά­κης συ­νε­χί­ζει ακά­θε­κτος τις επι­θέ­σεις του, ενώ το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα, οι ανά­γκες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των «από κάτω», βρί­σκο­νται θαμ­μέ­να κάτω από το χαλί στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση.

Για να υπε­ρα­σπι­στού­με τις ζωές μας απέ­να­ντι στο μπα­ράζ επι­θέ­σε­ων που δε­χό­μα­στε, οφεί­λου­με να αντι­πα­ρα­τά­ξου­με τη δική μας απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και να ορ­γα­νώ­σου­με τις αντι­στά­σεις μας με το ίδιο αί­σθη­μα «κα­τε­πεί­γο­ντος» με το οποίο εξα­πο­λύ­ει τις επι­θέ­σεις της η κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς. 

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις διαρ­κεί­ας των καλ­λι­τε­χνών δεί­χνουν το δρόμο σε όλους μας. Οι εντυ­πω­σια­κές παν-καλ­λι­τε­χνι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις που ένω­σαν στο δρόμο όλους τους αν­θρώ­πους του χώρου, ο κοι­νός αγώ­νας των σπου­δα­στών-στριών των καλ­λι­τε­χνι­κών σχο­λών και των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον κλάδο, οι ακτι­βι­σμοί, οι απερ­γί­ες, το μπα­ράζ κα­τα­λή­ψε­ων θε­ά­τρων  που παίρ­νει όλο και με­γα­λύ­τε­ρες δια­στά­σεις απο­τε­λούν ένα κά­λε­σμα αγώνα προς όλους κι όλες μας. Οι ελιγ­μοί της κυ­βέρ­νη­σης και οι μι­κρές ρωγ­μές που εμ­φα­νί­στη­καν υπεν­θυ­μί­ζουν ποιος είναι ο αντί­πα­λος που υπο­λο­γί­ζουν και ποια είναι η μόνη μέ­θο­δος που μπο­ρεί να τους βάλει φρένο.

Η μα­χη­τι­κό­τη­τα που έδει­ξε ο κό­σμος του πο­λι­τι­σμού χρειά­ζε­ται να «με­τα­λα­μπα­δευ­τεί» και σε άλ­λους κλά­δους. Η απερ­γία των εκ­παι­δευ­τι­κών πρω­το­βάθ­μιας και δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης στις 15 Φλε­βά­ρη, ενά­ντια στην ατο­μι­κή αξιο­λό­γη­ση και την επι­στρο­φή του «επι­θε­ω­ρη­τι­σμού», οφεί­λει να γίνει αντι­λη­πτή ως αφε­τη­ρία. Η απερ­γία της ΠΟ­Ε­ΔΗΝ στα νο­σο­κο­μεία στις 22 Φλε­βά­ρη, χρειά­ζε­ται να προ­ε­τοι­μα­στεί από τις δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς με σο­βα­ρό­τη­τα, ευ­ρύ­τη­τα και μα­χη­τι­κό­τη­τα -στα χνά­ρια των μα­ζι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων σε Ρέ­θυ­μνο και Ιε­ρά­πε­τρα, που προ­σέ­φε­ραν ένα «υπό­δειγ­μα» πλα­τιάς κι­νη­το­ποί­η­σης γύρω από την υπε­ρά­σπι­ση των νο­σο­κο­μεί­ων.  

Η επι­τυ­χία αυτών των απερ­γιών, η συ­νέ­χειά τους και η γε­νί­κευ­ση των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων, απο­τε­λεί ένα μο­νό­δρο­μο για να επα­να­φέ­ρου­με εμείς οι ίδιοι το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα στο επί­κε­ντρο, να σπά­σου­με την κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ναί­νε­ση της κε­ντρι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής, να κα­τα­φέ­ρου­με να στα­μα­τή­σου­με το πρό­γραμ­μα Μη­τσο­τά­κη.  

Σύμ­μα­χος σε αυτή την προ­σπά­θεια είναι τα μη­νύ­μα­τα από το εξω­τε­ρι­κό. Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί στην Πορ­το­γα­λία, με την συ­γκλο­νι­στι­κή απερ­γία διαρ­κεί­ας δεί­χνουν το δρόμο της κλι­μά­κω­σης στους συ­να­δέλ­φους τους εδώ. 

Το πο­λύ­μη­νο απερ­για­κό κύμα στη Βρε­τα­νία, όχι μόνο δεν υπο­χω­ρεί, αλλά εμπλέ­κει όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρους κλά­δους που διευ­ρύ­νουν το ερ­γα­τι­κό μέ­τω­πο, κα­τα­γρά­φο­ντας ρεκόρ δε­κα­ε­τιών. Απέ­να­ντι σε μια σκλη­ρή δεξιά κυ­βέρ­νη­ση και μια ακόμα πιο κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ναί­νε­ση (με τους Ερ­γα­τι­κούς να αρ­νού­νται να στη­ρί­ξουν τις απερ­γί­ες έστω και δη­μα­γω­γι­κά), οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι ερ­γα­ζό­με­νες έχουν κα­τορ­θώ­σει να δια­τη­ρή­σουν το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα στο επί­κε­ντρο όλης της δη­μό­σιας συ­ζή­τη­σης και να ανε­βά­σουν τον πήχη των προσ­δο­κιών/απαι­τή­σε­ων της ερ­γα­τι­κής τάξης. 

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στη Γαλ­λία προ­σφέ­ρει (όπως πάντα…) το πιο προ­ω­θη­μέ­νο πα­ρά­δειγ­μα αυτή τη στιγ­μή, με την με­γά­λη απερ­για­κή μάχη ενά­ντια στην επί­θε­ση του Μα­κρόν στο συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό σύ­στη­μα. Η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα με την οποία η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στέ­κε­ται ενά­ντια στην αύ­ξη­ση των ορίων συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης από τα 62 στα 64, επα­να­φέ­ρει στη συ­ζή­τη­ση «το δι­καί­ω­μα σε μια χα­ρού­με­νη ζωή» -που σε άλλες χώρες που πε­ρά­σα­με από πιο σκλη­ρές ήττες πα­σχί­ζουν να μας κά­νουν να το ξε­χά­σου­με ορι­στι­κά. Οι κυ­λιό­με­νες απερ­γί­ες, οι συ­νε­λεύ­σεις, οι δρά­σεις κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης που θυ­μί­ζουν εμ­βρυα­κά τις δυ­να­τό­τη­τες του «ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου», η κι­νη­το­ποί­η­ση μα­θη­τών-φοι­τη­τών πλάι στα συν­δι­κά­τα «για τους γο­νείς μας και για το μέλ­λον μας», η αντα­πό­κρι­ση των συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών στην πίεση της βάσης -όταν αυτή κι­νη­το­ποιεί­ται σε με­γέ­θη που κά­νουν σαφή την «εντο­λή» της, είναι δείγ­μα­τα της γαλ­λι­κής «τε­χνο­γνω­σί­ας» που έχει κα­θυ­στε­ρή­σει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση εκεί πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλη χώρα. Καθώς εκεί ο αγώ­νας είναι ο πιο προ­ω­θη­μέ­νος, το ίδιο ισχύ­ει και για τον διά­λο­γο γύρω από την ανα­γκαία κλι­μά­κω­σή που υπεν­θυ­μί­ζει πώς πη­γαί­νει κα­νείς σε μάχη όταν φι­λο­δο­ξεί να νι­κή­σει. 

Τί­πο­τε δεν εμπο­δί­ζει την «απερ­για­κή άνοι­ξη» να εξα­πλω­θεί και στη χώρα μας. Στην ήσυχη Δανία, που έχει τε­λειο­ποι­ή­σει και θε­σμο­θε­τή­σει την τέχνη της κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης (με τους «κοι­νω­νι­κούς εταί­ρους» να υπο­γρά­φουν πε­ριο­δι­κά πο­λυ­ε­τείς συμ­βά­σεις στη διάρ­κεια των οποί­ων απα­γο­ρεύ­ε­ται η απερ­για­κή δράση), η κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δη­λα­δή το ασυμ­βί­βα­στο με­τα­ξύ των ερ­γο­δο­τι­κών-κρα­τι­κών επι­διώ­ξε­ων και η συσ­σω­ρευ­μέ­νη οργή των ερ­γα­ζο­μέ­νων για την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά τους, σπρώ­χνει προς το εν­δε­χό­με­νο γε­νι­κής απερ­γί­ας στον ιδιω­τι­κό τομέα τον Μάρτη (όταν λήγει η τρέ­χου­σα ΣΣΕ), που αν τε­λι­κά συμ­βεί θα είναι η πρώτη μετά το 1998! 

Το μή­νυ­μα είναι κα­θα­ρό και έρ­χε­ται από πα­ντού -κα­θώς τα προ­βλή­μα­τα και οι επι­θέ­σεις είναι κοινά. Απέ­να­ντι στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη συ­ναί­νε­ση εντός των κοι­νο­βου­λί­ων, ξε­σπά­νε μα­ζι­κοί αγώ­νες ενά­ντια σε κυ­βερ­νή­σεις κάθε «χρώ­μα­τος», δε­ξιού στη Βρε­τα­νία, «προ­ο­δευ­τι­κού» στην Ιβη­ρι­κή, «ακρο­κε­ντρώ­ου» στη Γαλ­λία, «ευ­ρεί­ας συ­ναί­νε­σης» στη Δανία κ.ο.κ. Η κλι­μά­κω­ση της ερ­γα­τι­κής-απερ­για­κής δρά­σης απο­τε­λεί επι­τα­κτι­κή ανά­γκη και μο­νό­δρο­μο για την υπε­ρά­σπι­ση των τα­ξι­κών συμ­φε­ρό­ντων μας. Γί­νε­ται συ­νεί­δη­ση εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων πα­νευ­ρω­παϊ­κά ότι στις απερ­γί­ες βρί­σκε­ται η δύ­να­μή μας! Με αυτή τη συ­νεί­δη­ση οφεί­λει να πα­ρέμ­βει η Αρι­στε­ρά, στους χώ­ρους δου­λειάς, στις γει­το­νιές, στα σχο­λεία και στις σχο­λές. 

Ο προ­σα­να­το­λι­σμός αυτός οφεί­λει να «ση­μα­δέ­ψει» την πα­ρα­τε­τα­μέ­νη προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο από τη σκο­πιά των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Για να ανα­τρέ­ψου­με τις πο­λι­τι­κές του Μη­τσο­τά­κη, να τον «αχρη­στεύ­σου­με» ως απο­τε­λε­σμα­τι­κό πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο για τους κα­πι­τα­λι­στές, να σπά­σου­με τον εγκλω­βι­σμό των λαϊ­κών προσ­δο­κιών στον ασφυ­κτι­κά στενό κορσέ του «προ­ο­δευ­τι­σμού», να ενι­σχύ­σου­με τους πο­νο­κε­φά­λους των επι­τε­λεί­ων για την «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τα» της επό­με­νης μέρας. Αυτός θα είναι και ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος να συ­νε­χί­σου­με από κα­λύ­τε­ρες θέ­σεις τον αγώνα και την «επό­με­νη μέρα», απέ­να­ντι σε ό,τι κυ­βέρ­νη­ση κι αν προ­κύ­ψει.