Το υπογράφουν οι Δημήτρης Σαραφιανός, Δημήτρης Μητρόπουλος και Σταύρος Μαυρουδέας
Η χώρα διανύει την έκτη χρονιά κρίσης με δραματικές επιπτώσεις σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και, παρά τα κυβερνητικά φληναφήματα, δεν διαφαίνεται προοπτική εξόδου. Η μνημονιακή στρατηγική, που επέβαλε στη χώρα η ελληνική αστική τάξη κατ’ εντολή της ΕΕ, συνεχίζει να παραπαίει καθώς ούτε καν το πρόβλημα του χρέους δεν μπορεί να επιλύσει και ταυτόχρονα οι όποιες «επιτυχίες» της είναι τεχνητές και με τεράστιο κοινωνικό κόστος: «ευημερούν» λίγο κάποιοι αριθμοί με κόστος την αυξανόμενη δυστυχία της μεγάλης εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας.
Και όμως η Μνημονιακή στρατηγική παρουσιάζεται σαν μονόδρομος ενώ, παρά τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς αδυνατούν να προβάλλουν μία πειστική εναλλακτική πρόταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την καταστροφική ευρωπαϊκή «Μεγάλη Ιδέα» του συστήματος και ευελπιστεί σε κάποια συναινετική τροποποίηση των πιο βάρβαρων πλευρών της. Το ΚΚΕ ακολουθεί μία σεκταριστική πολιτική που υπονομεύει τους μαζικούς αγώνες και ανάγει τα πάντα σε μία χιλιαστική καρικατούρα σοσιαλισμού. Η εκτός των τειχών αριστερά, κατατρυχόμενη από ιδεοληπτικές διαιρέσεις, δεν κατορθώνει να συγκροτήσει το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός ρεαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση. Αυτή η έλλειψη μίας πειστικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης βαραίνει δραματικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων και οδηγεί στη σημερινή κινηματική άπνοια.
Είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ η συγκρότηση ενός αριστερού προγράμματος εξόδου από την κρίση που θα αντιμετωπίζει τα άμεσα προβλήματα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας και θα οδηγεί σε μία άλλη κοινωνικο-οικονομική δομή που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι αυτά των ντόπιων καρχαριών και των ξένων εταίρων και πατρώνων τους που έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Οι βασικοί πυλώνες ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:
* Καταγγελία του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων και κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων (για να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά τους).
* Άρνηση πληρωμών και μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους (για απαλλαγή της χώρας από το βάρος του).
* Έξοδος από την ΟΝΕ (για να μπορεί να εφαρμοσθεί μία φιλολαϊκή στρατηγική). Ελεγχόμενη διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του νέου νομίσματος μαζί με σύστημα ελέγχου των τιμών (για αποφυγή πληθωριστικώναυξήσεων).
* Έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων (για να αποτραπεί η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό).
* Σύστημα προοδευτικής φορολογίας (για εξεύρεση πόρων από την δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και τηνπάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγήςτ ου κεφαλαίου).
* Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (γιατί ήδη το πληρώνει ο λαός και για να εξασφαλισθούν οι μικρο-καταθέτες και η χρηματοδότηση του εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος).
* Κοινωνικά σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας (για να συγκροτηθεί μία οικονομία με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και υπό λαϊκό έλεγχο). Αυτό συνεπάγεται την κοινωνική ιδιοκτησία και έλεγχο των βασικών οικονομικών κλάδων και μία αντίστοιχη βιομηχανική πολιτική (δημιουργίας,προστασίας και στήριξης συγκεκριμένωνκλάδων).
* Φιλολαϊκή εισοδηματική πολιτική (μισθοί και συντάξεις που εξασφαλίζουν την ευημερία της μεγάλης εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας) και ανόρθωση της κοινωνικής πρόνοιας (υγεία, ασφάλιση) και της δωρεάν εκπαίδευσης.
* Σχεδιασμένη και πολυδιάστατη εξωτερική οικονομική και εμπορική πολιτική.
* Αναγκαίος άξονας ενός τέτοιου προγράμματος είναι η σύγκρουση με και η έξοδος από την ΕΕ. Η ευρωπαϊκή «Μεγάλη Ιδέα» της αστικής τάξης έχει οδηγήσει τη χώρα (όπως και οι προηγούμενες «Μεγάλες Ιδέες») στην κατάρρευση και απαγορεύει οποιαδήποτε φιλολαϊκή εναλλακτική πολιτική. Μέσα στη ευρω-φυλακή, με τους ολοένα και εντεινόμενους θεσμικούς περιορισμούς, κανένας άλλος δρόμος δεν επιτρέπεται.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα οικοδομεί την κοινωνική συμμαχία των εργαζόμενων με τους άνεργους και τα καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Η πάλη για την εφαρμογή του οδηγεί σε βαθύτερες αλλαγές σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Για την υλοποίηση του είναι αναγκαία η Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση όλων των αγωνιστών και δυνάμεων που κατανοούν την ανάγκη αυτής της φιλολαϊκής διεξόδου. Αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο πρέπει να βαδίσουν ο πλατύς κόσμος της Αριστεράς και της Εργασίας αλλά και όσες δυνάμεις το αντιλαμβάνονται σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β΄ και αλλού.
Μαυρουδέας Σταύρος, Πανεπιστημιακός
Μητρόπουλος Δημήτρης, Εκπαιδευτικός
Σαραφιανός Δημήτρης, Δικηγόρος
Για ένα αριστερό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση
Η χώρα διανύει την έκτη χρονιά κρίσης με δραματικές επιπτώσεις σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και, παρά τα κυβερνητικά φληναφήματα, δεν διαφαίνεται προοπτική εξόδου. Η μνημονιακή στρατηγική, που επέβαλε στη χώρα η ελληνική αστική τάξη κατ’ εντολή της ΕΕ, συνεχίζει να παραπαίει καθώς ούτε καν το πρόβλημα του χρέους δεν μπορεί να επιλύσει και ταυτόχρονα οι όποιες «επιτυχίες» της είναι τεχνητές και με τεράστιο κοινωνικό κόστος: «ευημερούν» λίγο κάποιοι αριθμοί με κόστος την αυξανόμενη δυστυχία της μεγάλης εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας.
Και όμως η Μνημονιακή στρατηγική παρουσιάζεται σαν μονόδρομος ενώ, παρά τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς αδυνατούν να προβάλλουν μία πειστική εναλλακτική πρόταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την καταστροφική ευρωπαϊκή «Μεγάλη Ιδέα» του συστήματος και ευελπιστεί σε κάποια συναινετική τροποποίηση των πιο βάρβαρων πλευρών της. Το ΚΚΕ ακολουθεί μία σεκταριστική πολιτική που υπονομεύει τους μαζικούς αγώνες και ανάγει τα πάντα σε μία χιλιαστική καρικατούρα σοσιαλισμού. Η εκτός των τειχών αριστερά, κατατρυχόμενη από ιδεοληπτικές διαιρέσεις, δεν κατορθώνει να συγκροτήσει το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός ρεαλιστικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση. Αυτή η έλλειψη μίας πειστικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης βαραίνει δραματικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων και οδηγεί στη σημερινή κινηματική άπνοια.
Είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ η συγκρότηση ενός αριστερού προγράμματος εξόδου από την κρίση που θα αντιμετωπίζει τα άμεσα προβλήματα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας και θα οδηγεί σε μία άλλη κοινωνικο-οικονομική δομή που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι αυτά των ντόπιων καρχαριών και των ξένων εταίρων και πατρώνων τους που έχουν οδηγήσει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Οι βασικοί πυλώνες ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:
* Καταγγελία του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων και κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων (για να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά τους).
* Άρνηση πληρωμών και μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους (για απαλλαγή της χώρας από το βάρος του).
* Έξοδος από την ΟΝΕ (για να μπορεί να εφαρμοσθεί μία φιλολαϊκή στρατηγική). Ελεγχόμενη διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του νέου νομίσματος μαζί με σύστημα ελέγχου των τιμών (για αποφυγή πληθωριστικώναυξήσεων).
* Έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων (για να αποτραπεί η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό).
* Σύστημα προοδευτικής φορολογίας (για εξεύρεση πόρων από την δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και τηνπάταξη της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγήςτ ου κεφαλαίου).
* Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (γιατί ήδη το πληρώνει ο λαός και για να εξασφαλισθούν οι μικρο-καταθέτες και η χρηματοδότηση του εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος).
* Κοινωνικά σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας (για να συγκροτηθεί μία οικονομία με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και υπό λαϊκό έλεγχο). Αυτό συνεπάγεται την κοινωνική ιδιοκτησία και έλεγχο των βασικών οικονομικών κλάδων και μία αντίστοιχη βιομηχανική πολιτική (δημιουργίας,προστασίας και στήριξης συγκεκριμένωνκλάδων).
* Φιλολαϊκή εισοδηματική πολιτική (μισθοί και συντάξεις που εξασφαλίζουν την ευημερία της μεγάλης εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας) και ανόρθωση της κοινωνικής πρόνοιας (υγεία, ασφάλιση) και της δωρεάν εκπαίδευσης.
* Σχεδιασμένη και πολυδιάστατη εξωτερική οικονομική και εμπορική πολιτική.
* Αναγκαίος άξονας ενός τέτοιου προγράμματος είναι η σύγκρουση με και η έξοδος από την ΕΕ. Η ευρωπαϊκή «Μεγάλη Ιδέα» της αστικής τάξης έχει οδηγήσει τη χώρα (όπως και οι προηγούμενες «Μεγάλες Ιδέες») στην κατάρρευση και απαγορεύει οποιαδήποτε φιλολαϊκή εναλλακτική πολιτική. Μέσα στη ευρω-φυλακή, με τους ολοένα και εντεινόμενους θεσμικούς περιορισμούς, κανένας άλλος δρόμος δεν επιτρέπεται.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα οικοδομεί την κοινωνική συμμαχία των εργαζόμενων με τους άνεργους και τα καταστρεφόμενα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Η πάλη για την εφαρμογή του οδηγεί σε βαθύτερες αλλαγές σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Για την υλοποίηση του είναι αναγκαία η Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση όλων των αγωνιστών και δυνάμεων που κατανοούν την ανάγκη αυτής της φιλολαϊκής διεξόδου. Αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο πρέπει να βαδίσουν ο πλατύς κόσμος της Αριστεράς και της Εργασίας αλλά και όσες δυνάμεις το αντιλαμβάνονται σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β΄ και αλλού.
Μαυρουδέας Σταύρος, Πανεπιστημιακός
Μητρόπουλος Δημήτρης, Εκπαιδευτικός
Σαραφιανός Δημήτρης, Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου