του Π. Μαυροειδή
Δεν επρόκειτο για κάποια διαφημιστική υπερβολή ή επικοινωνιακό ευφυολόγημα, αλλά για μια πολιτική στρατηγική. Την πήραν στα σοβαρά, τόσο οι λαϊκές μάζες, όσο και πλείστα ρεύματα της αριστεράς. Από προσωπικότητες της ΕΑΜικής αριστεράς και του ευρωκομμουνισμού, έως διάφορες ομάδες και μεμονωμένοι αγωνιστές τροτσκιστικής και μαοϊκής αναφοράς. Το ΚΚΕ στο σύνολό του σχεδόν, αντιστάθηκε οργανωτικά, αλλά παραδόθηκε απόλυτα σχεδόν πολιτικά και ιδεολογικά, με τα αλήστου μνήμης συνθήματα ‘’αλλαγή δε γίνεται χωρίς το ΚΚΕ’’ και το περιβόητο ‘’άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων’’.
Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, κανείς από όλους αυτούς δε θέλει να θυμάται τις περισπούδαστες αναλύσεις για ‘’προοδευτικό μπλοκ εξουσίας’’ που θα έβαζε τη δεξιά ‘’στο χρονοντούλαπο της ιστορίας’’.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι μια περιφρονημένη, υπό διάλυση κλαδική της ΝΔ. Η επιβίωσή του, ως ελιά, παραποτάμια και άλλα τέτοια κρίνει σε μεγάλο βαθμό τη μακροημέρευση της δεξιάς συντηρητικής πολιτικής.
Φυσικά, θα πει κάποιος, θα μπορούσαν να πάνε και αλλιώς τα πράγματα. Ας πούμε πως θα μπορούσαν. Εκείνο όμως το δίλημμα, δεν ήταν μόνο λαθεμένο ως προς το δήθεν θετικό πόλο του, της επαγγελίας δηλαδή μιας ουσιαστικής ‘’αλλαγής’’ από το ΠΑΣΟΚ. Ήταν και απόλυτα αντιδραστικό, ακριβώς επειδή απαιτούσε ταυτόχρονα την εκμηδένιση κάθε άλλου δρόμου, που τον ταύτιζε με τη ...δεξιά.
‘’Ο κόσμος ξεχνάει εύκολα’’, λέει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και συνήθως είναι έτσι.
Σήμερα, πάνω από 30 χρόνια μετά, για τον ΣΥΡΙΖΑ το δίλημμα είναι ‘’Μέρκελ ή ΣΥΡΙΖΑ’’ ή ‘’Μέρκελ ή Ελλάδα’’.
Κοντολογίς, αν δεν είσαι με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι σίγουρο ότι είσαι όχι απλά με τη δεξιά, αλλά και ενάντια στην Ελλάδα. Είσαι με τη ...Μέρκελ.
Ας κάνουμε τον αναγκαίο πολιτικό σχολιασμό.
Οι αντι-Μερκελικές πλειοδοσίες κρύβουν την μειοδοσία και υποταγή σε μια ευρωζώνη και ΕΕ που σημαίνουν μνημόνια διαρκείας και μάλιστα συνταγματικά ‘’δεμένα’’.
Το πλεόνασμα αναφορών στην Ελλάδα εν είδει σχολικής έκθεσης, λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού για την εκκωφαντικό έλλειμμα οποιασδήποτε αναφοράς σύγκρουσης με την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Λες και υποφέρουν όλοι με τον ίδιο τρόπο στην Ελλάδα. Σε μια στιγμή που η πολιτική του κεφαλαίου, ντόπιου και πολυεθνικού, σαρώνει τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των φτωχομεσαίων αγροτών, των επιστημόνων, των νέων, των μικρών επαγγελματιών, ο ΣΥΡΙΖΑ, δε βγάζει άχνα για το κεφάλαιο. Άντε το πολύ πολύ να μιλήσει για ‘’τραπεζοκρατία’’ ή για τους ‘’ολιγάρχες των ΜΜΕ’’.
Με τον τρόπο αυτό η συζήτηση φεύγει από το ερώτημα: ‘’Συνέχιση με άλλο ρυθμό και διαχείριση ή ανατροπή της δολοφονικής μνημονιακής πολιτικής που επιβάλλουν κυβερνήσεις, ΕΕ, τρόικα και κεφάλαιο;’’
Με ένα μαγικό όσο και αποπροσανατολιστικό τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ κηρύσσει εχθρό τη Μέρκελ και σύμμαχο την ΕΕ και την ευρωζώνη, ακριβώς τη στιγμή που η ΕΕ και η ευρωζώνη επιβάλλουν τα μνημόνια, με την καθοδήγηση της Μέρκελ και τη συμφωνία της ελληνικής ολιγαρχίας.
Ίσως όμως η σημασία να μη βρίσκεται στην άμεση πολιτική σημασία που έχει αυτό το ψευτοδίλημμα. Το κυριότερο είναι ακριβώς η απόλυτη αντιδραστικότητα του, στον τρόπο που τίθεται: Αν δεν υποταχτείτε σε μια αυταπάτη για μια ουσιώδη αλλαγή εντός των ορίων της ΕΕ και του κεφαλαίου, ε, τότε είστε με τη Μέρκελ! Δεν υπάρχει δηλαδή, μόνο ή κυρίως, μια πολιτική διεκδίκηση για ένα συγκεκριμένο –ατελέσφορο κατά τη γνώμη μας- περιεχόμενο απάντησης στην κοινωνική καταστροφή που βιώνουμε, αλλά απαιτείται εκβιαστικά η εκμηδένιση, η λοιδορία και απαξίωση κάθε αριστερής, αντι –ΕΕ και αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής. Κοντολογίς: ‘’θα καείτε μαζί μου, αλλιώς δεν έχετε λόγο ύπαρξης’’. Δηλαδή, κατάργηση κάθε άλλης αριστερής εναλλακτικής, έστω μελλοντικής.
Πρόκειται για μια αντιγραφή αποπροσανατολιστικών διλλημάτων της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, των οποίων η αριστερά έχει υπάρξει τραγικό θύμα. Υποτίθεται ότι μέσω αυτών η σημερινή εν δυνάμει κυβερνώσα αριστερά, επιχειρεί να ρίξει τους αντιπάλους της στο λάκκο που αυτοί έσκαψαν.
Το αντίθετο κάνει.
Η άλλη όψη των δήθεν διλημμάτων είναι η λογική του μονόδρομου.Μονόδρομος η ΕΕ. Μονόδρομος η ‘’αγορά’’. Μονόδρομος η πληρωμή του χρέους.
Υπάρχει άραγε πιο αντιδραστική θεωρία από αυτήν που θεωρεί ότι οι κοινωνίες, οι άνθρωποι, δεν καθορίζουν τη μοίρα τους και δεν έχουν επιλογές;
Θυμάμαι ένα συντηρητικό καθηγητή μας στο Πολυτεχνείο να επαναλαμβάνει σχεδόν μονότονα: ‘’Να θυμάστε τούτο: Όλα τα προβλήματα, έχουν τουλάχιστον δύο λύσεις’’. Αυτός μιλούσε για τα τεχνικά προβλήματα, με τη σχετική ‘’ουδετερότητά’’ τους. Και φτάνουμε σήμερα στο σημείο, σε ότι αφορά τα κοινωνικά ζητήματα, δυνάμεις της αριστεράς να μιλούν υπέρ όχι μόνο υπέρ ενός δρόμου υποταγής, εν προκειμένω στην ΕΕ και στις προτεραιότητες της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά και να βαφτίζουν αυτό το δρόμο ως ...μονόδρομο. Και από πάνω να απαιτούν να μας πάρουν μαζί τους στο γκρεμό. Ε, όχι δα!
Πηγή : aristeroblog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου