Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η ΕΕ αποτελεί υπερεθνικό ιμπεριαλιστικό σχηματισμό σε οικονομικό και πολιτικό πεδίο. Από την εποχή της Ένωσης του Άνθρακα και του Χάλυβα και, στη συνέχεια, της ΕΟΚ αυτό ήταν σαφές (επρόκειτο περί καπιταλιστικής ολοκλήρωσης με επιθετικά χαρακτηριστικά). Όμως σήμερα, στην εποχή της «γερμανικής ηγεμονίας», η εμπέδωση του νεοφιλελεύθερου «δημοκρατικού ολοκληρωτισμού», με τη μετάλλαξη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε «κυβερνητική δημοκρατία» σε εθνικό επίπεδο και τον απολυταρχικό συγκεντρωτισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε διεθνικό, καθώς και η επιθετική έξοδος της ΕΕ στον πλανήτη (ευρωπαϊκός προστατευτισμός, πατέντες, υπερεκμετάλλευση και λεηλασία χωρών και περιοχών εκτός αλλά και εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας, κοινωνικός αποκλεισμός των μεταναστών-ριών με επακόλουθη αύξηση του ρατσισμού και του φασισμού, πλήρης στρατιωτικοποίηση των ανατολικών και των νότιων συνόρων της και ενεργής συμμετοχή ευρωπαϊκών στρατευμάτων σε ιμπεριαλιστικές εισβολές κ.λπ.) βοούν ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ «σπίτι των λαών», αλλά είναι αδύνατο να μεταρρυθμιστεί και να εκδημοκρατιστεί, να «στεγάσει» μια άλλη πολιτική υπέρ των λαών και των εργαζομένων. Μια τέτοια πολιτική ελπίζουμε ότι μπορεί να επικρατήσει στην Ευρώπη, όμως «όχημά» της δεν θα είναι η ΕΕ, αλλά μια διεθνική κοινότητα ελεύθερων λαών και αλληλέγγυων χωρών.
Με αυτή την έννοια, η μόνη στρατηγική που θεωρούμε ότι πρέπει να έχουν η ριζοσπαστική Αριστερά και το κοινωνικό κίνημα είναι ο διεθνιστικός συντονισμός των αγώνων ενάντια στην ΕΕ για τη διάλυσή της στην κατεύθυνση της κοινότητας των λαών. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι προϊόν μιας ευθύγραμμης και ταυτόχρονης πορείας σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, η ταξική πάλη και ο κοινωνικός ανταγωνισμός έχουν διαφορετικούς ρυθμούς από τόπο σε τόπο οι σπίθες έρχονται από διάφορα σημεία, η πυρκαγιά ξεσπάει σε ένα μέρος και στη συνέχεια μπορεί να εξαπλωθεί... Τούτο σημαίνει ότι οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις σε μια χώρα μπορούν να την οδηγήσουν σε πλήρη ρήξη με την ΕΕ, επομένως στην αποχώρηση ή και την αποβολή της από αυτή πολλώ δε μάλλον από την Ευρωζώνη. Όμως, η διαφορά του αντικαπιταλιστικού διεθνιστικού «αντιευρωπαϊσμού» από το δεξιό εθνικιστικό «ευρωσκεπτικισμό» έγκειται ακριβώς σε αυτό: Ο πρώτος οικοδομεί σε επικρατειακό και διεθνικό πεδίο τις προϋποθέσεις για την αντικαπιταλιστική μετάβαση στη χώρα του και τη ρήξη με την ΕΕ, ώστε να λειτουργήσει σαν μεταδοτική σπίθα και σε άλλες, ενώ ο δεύτερος επιδιώκει μέσω της αποδέσμευσης από την ΕΕ τη διατήρηση του εθνικού στάτους χωρίς να αμφισβητείται το υπάρχον καθεστώς. Πρόκειται για θεμελιώδη διαφορά, γι΄ αυτό ακριβώς ενώ επιδιώκουμε τη διάλυση της ΕΕ «από τα αριστερά», απευχόμαστε τη διάλυσή της «από τα δεξιά» δεν ξεχνάμε ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ξεκίνησαν από τη Γηραιά Ήπειρο.
Βέβαια, υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις (στην Ελλάδα μάλιστα ισχυρές, καθώς αμφισβητούνται έντονα στα χρόνια του Μνημονίου αξίες όπως η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία, αλλά και εξαιτίας της μεγάλης σοσιαλπατριωτικής παράδοσης της ελληνικής Αριστεράς) που προτάσσουν την αποδέσμευση από την ΕΕ ως στρατηγική για τη ριζοσπαστικοποίηση των υποτελών τάξεων και τη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα. Επ΄ ουδενί ταυτίζουμε αυτές τις δυνάμεις με τους εθνικιστές «ευρωσκεπτικιστές», ωστόσο τους καταλογίζουμε σοβαρά λάθη. «Βάζοντας μπροστά το κάρο και πίσω το άλογο» καλλιεργούν αυταπάτες σε τμήματα των εργαζομένων ότι με την έξοδο από την ΕΕ και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα απαλλαγούν από τη μνημονιακή λαίλαπα, αμβλύνοντας τις διαχωριστικές με το δεξιό και ακροδεξιό «αντιμνημονιακό» νεοφιλελεύθερο εθνικισμό, ενώ παράλληλα, ανάγοντας την αποδέσμευση σε στρατηγική, συρρικνώνουν τη δυνατότητα συνεργασίας στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων με χώρους που δεν έχουν την άποψη της εξόδου από την ΕΕ, αλλά είναι κατά της «Ευρώπης του κεφαλαίου, του ρατσισμού και του πολέμου».
Κατά τη γνώμη μας, μια αντικαπιταλιστική διεθνιστική πολιτική κατά της ΕΕ πρωτίστως σημαίνει:
* Συντονισμός των αγώνων και των κινημάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε όσο το δυνατό περισσότερους τομείς (συνδικαλισμός, μεταναστευτικό, κοινά αγαθά, περιβάλλον, καταστολή κ.λπ.).
Έμπρακτη αλληλεγγύη σε λαούς, εκτός και εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, που υποφέρουν από τον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό.
Περιφερειακή συνεργασία (ο ευρωπαϊκός νότος ή, σωστότερα, η λεκάνη της Μεσογείου αποτελεί έναν από τους τόπους μιας τέτοιας συνεργασίας) μεταξύ κινημάτων, αλλά και κρατών αν καταστεί δυνατό για το συντονισμό της αντίστασης απέναντι στο νεοφιλελεύθερο απολυταρχισμό της ΕΕ και των ισχυρών κρατών της, καθώς και έμπρακτες πρωτοβουλίες ευνοϊκής ανταλλαγής προϊόντων ή θέσπισης περιφερειακών νομισμάτων για συγκεκριμένες χρήσεις.
Και φυσικά, ένταση του αγώνα στις χώρες μας για την απαλλαγή μας από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, αναγκαία προϋπόθεση για τη διάλυση της ΕΕ, για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας.
Το κείμενο αποτελεί περίληψη της εισήγησης του Δικτύου στο σεμινάριο για το αντικαπιταλιστικό κίνημα στην Ευρώπη, που έγινε στο Alter Summit τον Ιούνιο του 2013 στην Αθήνα.
Πηγή : Red NoteBook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου