Ή μητέρα τού Ιησού, ή Μαρία, ήταν σύζυγος τού Ιωσήφ. Ή παρθενογένεση αποτελεί μυθοπλασία. Ό άγγελος Γαβριήλ απευθύνεται στη Μαρία και την ενημερώνει για την εγκυμοσύνη της: «Ή εγκυμοσύνη θα γίνει από τό Αγιον Πνεύμα. Θά σέ επισκιάσει ή δύναμη τού Υψίστου. Καί τό βρέφος σου θά όνομασθεί Υίός Θεού»9.
Μετά τή γέννηση τού Ιησού ή μαία απευθύνεται στή Σαλώμη — θεωρείται αδελφή τής Μαρίας. «Παρθένος έγέννησεν ό ού χωρεί ή φύσις αυτής». Καί άπαντα ή Σαλώμη. «Έάν μή βαλώ τόν δάκτυλόν μου καί ερευνήσω τήν φύσιν αυτής, ού μή πιστεύσω ότι παρθένος έγέννησεν».10
Λέγει ό Ιωσήφ στόν ιερέα γιά τή σύζυγο του Μαρία καί τή γέννηση τού Ίησού: «Καθαρός είμι έξ αυτής». Καί ό ιερεύς απάντησε: «Μή ψευδομαρτύρει αλλά λέγε τό αληθές• έκλεψας τούς γάμους αυτής καί ούκ έφανέρώσας τοις υιοίς τού Ισραήλ, καί ούκ έκλινας τήν κεφαλήν σου ύπό τήν κραταιάν χείρα όπως ευλογηθεί τό σπέρμα σου. Καί Ιωσήφ έσίγησεν». 11
Ή παρθενογένεση καί ή ανάσταση τού Ιησού εμφανίζονται ώς δόγματα, εντελώς όμως έξωκοσμικά καί προϊόντα φαντασίας, ψεύδη καί πλάνη τών συντακτών τών κειμένων τής Καινής Διαθήκης. Ωστόσο, οί δύο αυτοί μύθοι, έντελώς άντιιστορικοί καί άντεπιστημονικοί, θά αποτελέσουν τά θεμέλια τού χριστιανισμού. Ή μυθοπλαστική ανάσταση του Χριστού καί ή «άνοδος στόν ουρανό», θά δικαιολογήσουν τόν χαρακτηρισμό του ώς «υίός θεού».
Ούτε τά ευαγγέλια ούτε οί επιστολές τών αποστόλων έχουν ιστορικότητα. Ή φανταστική παράδοση γιά τή γέννηση τού Ιησού, τήν ανάσταση καί τήν «άνοδο στόν ουρανό» δημιουργήθηκε άπό αρχαίους θρησκευτικούς μύθους. Για τή γέννηση τού βασιλιά Σαργών, τού ιδρυτή τής Βαβυλώνος υπάρχει κείμενο στό οποίο ό μονάρχης ισχυρίζεται: Ή μητέρα μου ήταν παρθένος, ό πατέρας μου άγνωστος. Αποτελούσαν τά αναγκαία στοιχεία γιά νά εμφανισθεί ώς υιός θεού.
Ό Άσσουρμπανιμπάλ βασιλιάς τών Άσσυρίων, έλεγε ότι είναι υίός της Ίστάρ πού τόν γέννησε ώς παρθένος. Ό Βούδδας θεωρείται υίός τής παρθένου Μάγια. Ό θεός Άγκνι στις ινδικές Βέδες εμφανίζεται ώς υίός παρθένου. Οί ίδιες δοξασίες καί στους Μογγόλους. Ακόμη καί οί Πέρσες ισχυρίζονταν ότι ό Ζαρατούστρα ήταν υίός παρθένου, όπως καί ό Μίθρας. Στή συριακή θρησκευτική μυθολογία ή θεά Άταργάτις γέννησε θεό ώς παρθένος. Στην αρχαιοελληνική μυθολογία ή Ήρα, σύζυγος τού Διός, γέννησε ώς… παρθένος, τόν «Ηφαιστο. Στήν Αίγυπτο, ή θεά Ίσις, σύζυγος τού Όσιρι, γέννησε ώς παρθένος τόν θεό Ώρο!
Στόν χριστιανισμό ό μύθος τής παρθενογένεσης οφείλεται σέ λανθασμένη μετάφραση κειμένου τής Π. Διαθήκης. Ή φράση «νέα γυναίκα» — «άλμά» στήν εβραϊκή γλώσσα — μεταφράσθηκε ώς «παρθένος». Ιδού πώς αποδόθηκε στά ελληνικά φράση τού Ήσαϊα άπό τούς Έβδομήκοντα: «Ιδού ή παρθένος έν γαστρί έξει, καί τέξεται υίόν, καί καλέσεις τό όνομα αυτού Εμμανουήλ»12.
Πρέπει νά σημειωθεί ότι οί Έβδομήκοντα μετέφρασαν τήν Π. Διαθήκη στήν Αίγυπτο, έπί Πτολεμαίου τού Φιλαδέλφου, όπου ή παρθενογένεσις αποτελούσε μυθολογική θρησκευτική παράδοση.
Μετά τή γέννηση τού Ιησού ή μαία είπε στή Σαλώμη: «Παρθένος έγέννησεν ό ού χωρεί ή φύσις αυτής». Καί άπαντα ή Σαλώμη: «Έάν μή βαλώ τόν δάκτυλόν μου καί ερευνήσω τήν φύσιν αυτής, ού μή πιστεύσω ότι παρθένος έγέννησεν»13. Οί περί τήν Μαρία, κατά τή γέννηση τού Ιησού έκραύγαζαν ότι «βασιλεύς έγεννήθη μέγας τω Ισραήλ»14.
Οί Ίουδαίοι είχαν εξαγριωθεί επειδή κατά τόν Ιωάννη, ό Ιησούς έλεγε: «Είμαι ό άρτος έξ ουρανού». Καί απαντούσαν: «Δέν είναι αυτός ό Ιησούς υίός τοϋ Ιωσήφ πού εμείς γνωρίζομε; Γιατί λέει ότι κατέβηκε άπό τόν ουρανό;»15.
Καί άπαντα ό Ίησούς: «»Οποιος πιστεύει σ” έμενα θά έχει ζωή αιώνια. Έγώ είμαι ό άρτος τής ζωής»16.
Λέγει ό Ιωσήφ στόν ιερέα γιά τή σύζυγο του Μαρία, τήν μητέρα του Ίησού. «Καθαρός είμι έξ αυτής». Καί ό ιερεύς απάντησε: «Μή ψευδομαρτύρει άλλά λέγε τό αληθές έκλεψας τούς γάμους αυτής καί ούκ έφανέρωσας τοις υιοίς Ισραήλ, καί ούκ έκλινας τήν κεφαλήν σου ύπό τήν κραταιάν χείρα όπως λογηθή τό σπέρμα σου. Καί Ιωσήφ έσίγησεν»17.
Κατά τόν ευαγγελιστή Μάρκο ό Ιησούς είχε αδελφούς καί αδελφές, τέκνα του Ιωσήφ καί τής Μαρίας. Οί μαθητές τού Ιησού εκφράζουν τήν απορία τους γιά τή γέννηση του: «Δέν είναι ό χτίστης, ό γιός τής Μαρίας, αδελφός τού Ιακώβου καί Ίωση καί Ιούδα καί Σίμωνος; Καί δέν είναι έδώ πλάι μας οί αδελφές του;»18.
Ό Ιωσήφ, ό σύζυγος τής Μαρίας, υπέθεσε ότι ή εγκυμοσύνη της προήλθε άπό ένωση της μέ … αγγέλους! Υποπτεύθηκε επίσης μοιχεία! Καί άναλογίστηκε ένα απόσπασμα τής Π. Διαθήκης γιά τήν τιμωρία τών μή ενάρετων γυναικών, τών μοιχευομένων: «Καί άφού τις ποτίσει (ό ιερεύς) μέ νερό, τότε, άν είναι μολυσμένη καί αδίκησε τόν άνδρα της, θά εισχωρήσει σ” αυτή τό νερό, περιέχει τήν κατάρα, θά πρησθεί ή κοιλιά της καί θά σαπίσει ό μηρός της καί θά καταντήσει γυναίκα – κατάρα ανάμεσα στόν λαό»19.
Κατά τήν Καινή Διαθήκη ή εγκυμοσύνη τής Μαρίας και ή γέννηση τού Χριστού έγινε άπό είσοδο, «έν γαστρί», τού Άγιου Πνεύματος 20 Ή «παρθενογένεση» τού Ιησού θεμελιώνει τόν μύθο ότι είναι «υίός τοϋ θεού». Καί ό Λούθηρος μεταφράζει τή φράση τού Ήσαϊα όπου αναφέρεται ή εβραϊκή λέξη «άλρά» πού σημαίνει «νέα γυναίκα» μέ τή λέξη… παρθένος! Ή σύνοδος τής Έφέσου τού 331 μ.Χ. θά διακηρύξει ότι ή Παναγία είναι «μητέρα τού θεού»! Καί προειδοποιεί: «Οποιος δέν αναγνωρίζει τήν Μαρία ώς «μητέρα θεού» καί «άγια παρθένο» είναι καταραμένος! Στήν καθολική Εκκλησία, στή λειτουργία των ναών ονομάζεται «αειπαρθένος»!
Ό απόστολος Παύλος δέν αναφέρει τή λέξη «παρθένος». «Ό θεός έστειλε τόν υιό του πού γεννήθηκε άπό μιά γυναίκα»21. Σέ μιά συγκέντρωση παρευρίσκονταν ή μητέρα τού Ιησού καί οί αδελφοί του. “Αλλά ό Ιησούς θεωρεί αδελφούς καί μητέρα όσους πιστεύουν στόν ρόλο τους ώς υίός θεού 22!
Ό φιλόσοφος Κέλσος (Β” αί. μ.Χ.) χαρακτηρίζει μύθο τήν παρθενογένεση καί προσωπικό εφεύρημα τού Χριστού. Στήν πραγματικότητα, γράφει ό Κέλσος, ό Χριστός είναι καρπός τών ερωτικών σχέσεων τής Μαρίας μέ ένα Ρωμαίο στρατιώτη, τόν Ρanthera. Πρόκειται επομένως περί μοιχείας. Ό Ιησούς δηλαδή υπήρξε τέκνο εξώγαμο. Κατά τούς θεολόγους τό όνομα Ρanthera αποτελεί παράφραση τής λέξης παρθένος. Ό Ιησούς δέν είναι υίός παρθένου άλλά τούΡanthera . Τήν άποψη αυτή καταγράφει ό Ώριγένης σέ κείμενο του κατά τού Κέλσου 23.
Ή «παρθενογένεση» τού Χριστού αποτελεί μίμηση τών αρχαιότερων μύθων πού εμφανίζουν τούς δυνάστες — αυτοκράτορες — μονάρχες, τυράννους κ.λπ. — ώς υιούς θεών, όπως στίς περιπτώσεις τών φαραώ τής Αιγύπτου καί τού Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου. Ή εγκυμοσύνη τής Μαρίας άπό τόν “Αγιον Πνεύμα προκάλεσε χλευασμούς στόν κόσμο τών Ιουδαίων. Ή λέξη πνεύμα — «Ρουάχ» στά εβραϊκά — είναι θηλυκό. Καί αναφωνούσαν: Πώς είναι δυνατόν νά μείνει έγκυος άπό… γυναίκα;
Στήν Καινή Διαθήκη καταγράφεται ό μύθος γιά τή γονιμοποίηση της Μαρίας άπό τό … Άγιον Πνεύμα πριν ενωθεί μέ τόν σύζυγο. Ενεφανίσθη άγγελος στόν Ιωσήφ, σέ όνειρο του, προειδοποιώντας τον γιά τή γέννηση τού Ιησού «έκ πνεύματος Αγίου»24!
Ό μύθος γιά τόν αστέρα πού έφώτιζε τόν χώρο όπου γεννήθηκε ό Ιησούς θά επαναληφθεί κατά τή Ρωμαιοκρατία γιά τόν Καίσαρα. Κατά τόν θάνατο του ένας κομήτης παρέλαβε τήν ψυχή του καί τήν ανέβασε στόν… ουρανό! Ακολούθησε ό μύθος γιά τήν άνοδο στον ουρανό τής ψυχής τού αυτοκράτορα Αυγούστου μετά τήν αποτέφρωση του! Ό Ιησούς, απευθυνόμενος στους Ίουδαίους διαψεύδει τά περί γεννήσεως του ύστερα άπό μοιχεία. Καί διακηρύσσει ότι πατέρας του είναι ό θεός 25!
Στήν Καινή Διαθήκη δέν ταυτίζονται, στά ευαγγέλια καί στά άλλα κείμενα, οί αναφορές στή γέννηση τοϋ Ιησού. Ό Μάρκος αναφέρεται μόνο στή βάπτιση. Ή αποσιώπηση της παρουσίας αδελφών τού Χριστού καί ή εμφάνιση του ώς υιού παρθένου αποτελεί μίμηση κειμένου τής Π. Διαθήκης: «Άπηλλοτριωμένος έγεννήθην τοις άδελφοίς μου καί ξένος τοις υίοίς τής μητρός μου»26.
Ή παρθενογένεση εντάσσεται στή θρησκευτική μυθολογία τών Αιγυπτίων. Ό «θεός» έσπευδε νά ενωθεί μέ τή γυναίκα του δυνάστη της χώρας γιά νά γεννηθεί ό νέος φαραώ, «υίός θεού»27. Αλλά καί στήν αρχαία ελληνική μυθολογία αναφέρεται ότι ό Περσεύς, ιδρυτής τών Μυκηνών γεννήθηκε άπό τήν παρθένο Δανάη.
Τήν ψευδολογία τής παρθενογένεσης διακηρύσσουν καί οί Αντιδικομαριανίται (στήν Αραβία τό Δ” αί. μ.Χ.) πού χαρακτηρίζονται αιρετικοί28.
Τήν παρθενογένεση έχαρακτήρισε ανακρίβεια καί ένας άπό τούς αρχηγούς τών Αντιδικομαριανιτών Helvidius. Επετέθη όμως εναντίον του μέ δριμύτητα ό Ιερώνυμος, ένας άπό τούς δυτικούς «Πατέρες τής Εκκλησίας» υπερασπιζόμενος τήν παράδοση 29. Τό 391 μ.Χ. ό επίσκοπος Bonosus υποστήριξε, αναφερόμενος στά κείμενα της Καινής Διαθήκης, στους αδελφούς τού Ιησού, τόν μύθο τής παρθενίας. Αμέσως ό Αμβρόσιος εκκλησιαστικός ηγέτης τών Μεδιολάνων, έσπευσε νά τόν καθαιρέσει 30! Στή Σύνοδο τού Λατερανού, ή «άειπαρθενία» τής Μαρίας καθιερώθηκε ώς δόγμα!
Τά περί ανάστασης τού Χριστού αποτελούν μυθική παράδοση καί όχι ιστορικό γεγονός. Σ” αυτή τή συμβολική θεολογική διακήρυξη, πού εντάσσεται στόν χώρο τών φανταστικών «θαυμάτων» καί τού πρωτογονισμού τών ανθρώπων, θεμελιώθηκε ό χριστιανισμός, όπως όλες οί θρησκείες μέ αίτια τήν απουσία γνώσεων καί επιστημονικών ερευνών.
Ό Χριστός διέδιδε, πολλά χρόνια πριν άπό τόν διωγμό, ότι θά αναστηθεί μετά τή σταύρωση του καί θά ανέλθει στόν ουρανό! Έλεγε στους μαθητές του: θά τόν φονεύσουν καί τήν τρίτη ήμερα θά αναστηθεί 31. Κατά τήν είσοδο του στήν Ιερουσαλήμ, ομιλώντας στους μαθητές, αναφερόταν σέ βασανισμούς καί ανάσταση 32. Καί σέ άλλο ευαγγέλιο αναφέρονται προβλέψεις του Χριστού σύλληψη, θανάτωση καί ανάσταση 33.
Φανταστικές περιγραφές συνοδεύουν τόν θάνατο τού Ιησού στόν σταυρό 33α. Στήν Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι ή στέγη τού ναού τής Ίερουσα σχίσθηκε άπό τήν κορυφή ώς τά θεμέλια, έγινε σεισμός στή Γη καί οί πέτρες διαλύθηκαν. Τά μνήματα άνοιξαν καί πολλά σώματα «άγιων» βγήκαν άπό τάφους καί εμφανίσθηκαν στήν πόλη 34!
Κατά τόν ευαγγελιστή Ιωάννη οί Ιουδαίοι αξίωσαν τή θανάτωση τού Ιησού επειδή αποκαλούσε πατέρα τόν θεό — τόν Γιαχβέ τών Εβραίων — καί εξίσωνε τόν εαυτό του μέ τόν «Κύριον»35! Καί άπαντα ό Ιησούς: «Άν πιστεύετε στόν Μωυσή θά πιστεύετε καί σέ μένα. Επειδή γιά μένα αυτός έγραψε». 36.
Στήν Καινή Διαθήκη καταγράφεται ότι τό πτώμα τού Ιησού οδηγήθηκε σέ ειδικό τάφο, άπό όπου εξαφανίσθηκε μαζί μέ τούς άλλους δύο εσταυρωμένοι•;. Οί Ιουδαίοι γνωρίζοντας τά περί αναστάσεως τοποθέτησαν φρουρούς στον τάφο γιά νά μήν αφαιρεθεί τό πτώμα. «Υστερα άπό τή σταύρωση δόθηκε εντολή γιά φρούρηση τού τάφου του γιά νά παρεμποδισθεί ή αρπαγή τού πτώματος άπό «οπαδούς»37.
Ή Μαρία ή Μαγδαληνή καί ή Σαλώμη μόλις έφθασαν στόν τάφο τού Ιησού πού ήταν ανοικτός είδαν ένα λευκοντυμένον «άγγελο» πού ανήγγειλε την… ανάσταση 38! Κατά τή δεύτερη επίσκεψη στόν τάφο είδαν δύο λευκοντυμένους «αγγέλους»39. Ό Ματθαίος, στή μυθική του αφήγηση, ισχυρίζεται ότι όταν οί γυναίκες πλησίασαν τόν τάφο «έγινε μεγάλος σεισμός. «Αγγελος Κυρίου κατέβηκε άπό τόν ουρανό, κύλισε τήν πέτρα καί κάθησε πάνω της. Είχε τήν όψη αστραπής καί τό ένδυμα του ήταν λευκό σάν χιόνι» 40!
Στήν Καινή Διαθήκη αναφέρεται ότι οί μαθητές τού Χριστού έφαγαν καί ήπιαν μαζί του μετά τήν… ανάσταση 41! Ό μύθος τής ανάστασης καταλήγει μέ αυτή τή φράση: «Ό Κύριος ανέβηκε στόν ουρανό καί κάθισε στά δεξιά τού θεού» 42.
Ό απόστολος Παύλος γράφει ότι πολλοί αμφισβήτησαν τήν ανάσταση τών νεκρών. «Αυτό σημαίνει ότι αποκλείεται καί ή ανάσταση τού Χριστού». Καί συμπεραίνει: «»Αν ό Χριστός δέν αναστηθεί, μάταιη ή πίστη σας. Διότι άν δέν ανασταίνονται οί νεκροί ούτε ό Χριστός αναστήθηκε. Άν μόνο σ” αυτή τή ζωή έλπίζομε στόν Χριστό είμαστε οί πιό ελεεινοί άπό τούς ανθρώπους» 43. Σέ άλλο σημείο τής επιστολής ό απόστολος Παύλος προβλέπει ότι μετά τήν ανάσταση του Χριστού όλοι οί νεκροί… θά επανέλθουν στή ζωή 44! Κατά τόν ευαγγελιστή Ιωάννη «ήρθε ή στιγμή πού οί νεκροί θά ακούσουν τή φωνή τού Χριστού καί θά αναστηθούν» 45! Ό απόστολος Παύλος γράφει ότι «μέλλει νά γίνει ανάσταση νεκρών δικαίων καί άδικων, μέ θεϊκή παρέμβαση»46!
Πολλοί διανοούμενοι συγκρίνουν τή μυθική ανάσταση τού Χριστού μέ τή μυθική ανάσταση του Άδώνιδος καί άλλων προσώπων τής θρησκευτικής μυθοπλασίας τής ελληνικής αρχαιότητος! Δύο παραδείγματα: Ό Ιταλός συγγραφέας Pettazzoni γράφει: «Ό Χριστός πεθαίνει καί ανασταίνεται όπως ό Άδωνις, όπως ό Όσιρις, όπως ό Άττις»47! Γράφει καί ό Γάλλος Charles Vellay: «Ό Άδωνις, θλιμμένος καί καταδιωκόμενος, ξαναζωντανεύει όπως ό Χριστός. Καί ιδού ό Χριστός, ένας ξαναγεννημένος Άδωνις» 48!
Αλλά καί σέ χριστιανικά κείμενα αναφέρεται ανάσταση νεκρών σωμάτων, τών «καλών» γιά ευδαιμονία καί τών «κακών» γιά εκδίκηση. Γράφει ό ευαγγελιστής Ιωάννης: «Έρχεται ή ώρα έν ή πάντες οί έν τοις μνημείοις άκούσονται τήν φωνήν αυτού (τού θεού) καί έκπορεύσονται, οί τά αγαθά ποιήσαντες είς άνάστασιν ζωής οί δέ τά φαύλα πράξαντες είς άνάστασιν κρίσεως» 49. Στήν ανάσταση τών… νεκρών αναφέρεται καί ό Ματθαίος 50. Τό «ευαγγελικό γεύμα» πρός τούς νεκρούς «θά γίνεται όπως στους αγγέλους»!
Τόν μύθο αυτό θά ενστερνισθούν καί οί μουσουλμάνοι στό Κοράνιο. Οί αναστημένοι «άπιστοι» θά εμφανισθούν ανάπηροι, επειδή τό σώμα τους είχε ακρωτηριασθεί στό πύρ τής Κόλασης!
Ή ιδέα της ανάστασης έχει περσική προέλευση. Οί Σαδδουκαίοι δέν πίστευαν διόλου στήν ανάσταση 51. Στήν Καινή Διαθήκη αναφέρεται ανάσταση νεκρών μέ πρωτοβουλία τού Χριστού. «Αμήν, αμήν λέγω ύμίν, ότι έρχεται ώρα καί νύν έστιν, ότε οί νεκροί άκούσονται τής φωνής του υιού τού Θεού, καί οί άκούσαντες ζήσονται» 52.
Άλλά καί στόν αρχαίο ελληνικό κόσμο είχε καλλιεργηθεί ή ιδέα τής μετεμψύχωσης. Έγραφε ό Εμπεδοκλής: «Γεννήθηκα πρώτα σάν αγόρι καί κορίτσι, ήμουν φυτό, πουλί καί ύστερα ψάρι»! Στή μετεμψύχωση πίστευαν ό Πλάτων καί ό Πλωτίνος. Ό Πρωταγόρας, αντιθέτως, έγραφε: «Γιά τούς θεούς δέν γνωρίζω τίποτα. Ούτε άν υπάρχουν ούτε άν δέν υπάρχουν».
Τό «θαύμα» τής ανάστασης κυριαρχεί σέ όλες τις αρχαίες θρησκείες. Ό Ταμμούζ, χαλδαϊκή θεότης, ό Σύριος Άδωνις καί ό Άττις τής Φρυγίας, ό Αιγύπτιος Όσιρις, ό θρακικός Διόνυσος, όλοι «θεοί», πέθαναν καί αναστήθηκαν ύστερα άπό τρεις ή τέσσερες ημέρες! Άλλά καί ό θεός Μαρδούκ τής Βαβυλώνος αναστήθηκε!
Τή χριστιανική μυθολογία τής ανάστασης καταδικάζουν οί προτεστάντες της Δύσης. «Ενας θεολόγος, ό Grass, γράφει: «Όλες οί αφηγήσεις γιά τήν ανάσταση είναι μυθικές. Ή ιστορικότητα της είναι αμφισβητούμενη». «Ενας άλλος θεολόγος, ό Campenhausen, γράφει ότι όλες οί αφηγήσεις γιά τήν ανάσταση στήν Καινή Διαθήκη δέν έχουν καμμιά ομοιότητα. Καί προσθέτει: Στά κείμενα τού Ματθαίου κυριαρχούν οί απίθανες αφηγήσεις καί οί αντιφάσεις. Ό Μάρκος ήταν μεταγενέστερος καί τά κείμενα του δέν έχουν καμμιά θεμελίωsη ιστορική. Κυριαρχούν τά μυθολογικά στοιχεία.
Στήν Καινή Διαθήκη καταγράφεται ότι μαθητές τού Χριστού έκλεψαν κατά τή νύχτα τό πτώμα του άπό τόν τάφο κατά τή διάρκεια τού ύπνου τών στρατιωτικών φρουρών 52. Σχολιάζει ό Γκαίτε: «Ό τάφος είναι ανοιχτός. Τί θαύμα «ναι αυτό; Αναστήθηκε ό Κύριος. Ποιος τό πιστεύει αυτό; Κάποιοι «μασκαράδες» έκλεψαν τό πτώμα»53. Ό επικούρειος φιλόσοφος Κέλσος (Β” αι. μ.Χ.) γράφει γιά τόν τάφο τού Ιησού: «Ποιος τόν είδε; Μόνο ένα τρελλό θηλυκό»54. Εννοεί τήν Μαγδαληνή.
Ό μύθος γιά τήν κατάβαση τού Χριστού στόν Κάτω Κόσμο εμφανίζεται τον Β” αιώνα μ.Χ. Άπό τόν Δ” αί. καθιερώνεται ώς ιστορικό γεγονός. Πρόκειται γιά επανάληψη μύθων άλλων θρησκειών: τής βαβυλωνιακής, τής αίγυπτιακής καί τής ελληνικής. Στή βαβυλωνιακή θρησκευτική μυθολογία κατέληξαν στόν Κάτω Κόσμο, στά έγκατα τής Γης, ή θεά Ίστάρ, ό θεός Μαρδούκ καί «θεός Νεργκάλ. Στήν αρχαία ελληνική μυθολογία κατάβαση στόν Άδη έγινε τόν Διόνυσο, τόν Ηρακλή, τόν Όρφέα κ.ά.
Στήν Καινή Διαθήκη δέν άναφέρεται κατάβαση τού Χριστού στήν Κόλαση. Καταγράφεται μόνο ή «άνοδος» στόν «παράδεισο» τού ουρανού 55.
Ανάληψη στόν ουρανό καταγράφεται σέ άλλες θρησκευτικές μυθολογίες. Θεοί καί ήρωες ανέρχονται στόν «ουράνιο παράδεισο». Ανάμεσα τους ό Ηρακλής, ή Κυβέλη, ό Μίθρας, ό Όμηρος,
Ακόμη καί Ρωμαίοι δυνάστες, όπως ό Καίσαρ καί ό Αύγουστος. Κατά τόν Ιουστίνο ή υπερφυσική γέννηση, ή ανάληψη καί τά διάφορα «θαύματα» έντάσονται σέ όλες τίς αρχαίες θρησκείες. Οί,ειδωλολάτρες έμπαιναν στά ιερά ύστερα άπό καθαρμό, όπως καί στους ναούς τών πρώτων χριστιανικών αίώνων. 56
Παραπομπές
9. Πνεύμα άγιον έπελεύσεται έπί σέ καί δύναμις Υψίστου έπισκιάσαι σοι• διό καί τό γεννώμενον άγιον κληθήσεται Υιός του Θεού (Κατά Λουκάν, α, 35).
10 Ευαγγελία Απόκρυφα, σ. 36.
11 Ευαγγελία Απόκρυφα, σ. 28-29.
12. Ησαΐας, Ζ’, 14.
13. Ευαγγέλια «Απόκρυφα, σ. 36.
14. Όπ, σ. 38.
15. Ούχ ούτος έστιν Ιησούς ό υίός Ιωσήφ; … Πώς ούν λέγει ούτος ότι έκ του ουρανού καταβέβηκα; (Κατά Ίωάννην, στ, 41-42).
16. ό πιστεύων εις έμέ έχει ζωήν αίώνιον έγώ ειμί ό άρτος τής ζωής (Κατά Ίωάννην, στ’, 47).
17. Ευαγγέλια Απόκρυφα, σ. 29.
18. ούχ ούτος έστιν ό τέκτων, ό υίός Μαρίας, αδελφός του Ιακώβου καί Ίωση καί Ιούδα καί Σίωνος; Καί ούκ είσίν αϊ άδελφαί αύτού ώδε πρός ημάς; Καί έσκανδαλίζοντο έν αύτώ (Κατά Μάρκον, στ’, 3).
19. καί μετά ταύτα ποτιεί (ό Ιερεύς) τήν γυναίκα τό ύδωρ. Καί έσται, έάν ή μεμιασμένη καί η λάθη τόν άνδρα αυτής, καί είσελεύσεται εις αυτήν τό ύδωρ του έλεγμού τό έπικαταρώμενον, χρησθήσεται τήν κοιλίαν, καί διαπεσείσαι ό μηρός αυτής, καί έσται ή γυνή εις άράν τω λαώ αυτής (Αριθμοί, Ε’, 26-27).
20. ευρέθη έν γαστρί έχουσα έκ Πνεύματος Αγίου (Κατά Ματθαίον, α’, 18). Τό γάρ έν αυτή γεννηθέν έκ Πνεύματος έστιν Αγίου (Κατά Ματθαίον, α’, 20).
21. έξαπέστειλεν ό Θεός τόν υίόν αύτού, γενόμενον έκ γυναικός (Επιστολή Παύλου, Πρός Γαλατάς, Δ’, 4).
22. Έρχονται ούν οί αδελφοί καί ή μήτηρ αϋτού… είπον δέ αύτω. Ιδού ή μήτηρ σου καί οί αδελφοί σου… Καί περιβλεψάμενος κύκλω τούς περί αυτόν καθήμενους λέγει. «Ιδε ή μήτηρ μου καί οί αδελφοί μου. “Ός γάρ άν ποιήση τό θέλημα τοϋ Θεού, ούτος αδελφός μου καί αδελφή μου καί μήτηρ έστί (Κατά Μάρκον, γ’, 31-35).
23. Κατά Κέλσου, κεφ. Α’, 28-30.
24. πριν ή συνελθείν αυτούς ευρέθη έν γαστρί έχουσα έκ Πνεύματος Αγίου. Ιωσήφ δέ… έβουλήθη λάθρα άπολύσαι αυτήν… άγγελος Κυρίου κατ” όναρ έφάνη αύτώ λέγων… μή φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ τήν γυναίκα σου- τό γάρ έν αύτη γεννηθέν έκ Πνεύματος έστιν Αγίου (Κατά Ματθαίον, Α’, 18-21).
25. Ημείς έκ πορνείας ού γεγεννήμεθα• ένα πατέρα έχομεν τόν Θεόν (Κατά Ίωάννην, η’, 41).
26. Ψαλμοί, 68, 9.
27. Arthur Drews Die Marienmythe Jena 1928, σ. 24.
28. «Ο.π., σ. 148.
29. De perpetua divirginitate beatae Mariae.
30. Arthur Drews, ο.π., σ. 149.
31. Καί άποκτενούσιν αυτόν καί τη τρίτη ήμερα έγερθήσεται (Κατά Ματθαίον, ιζ’, 22-23).
32. καί μαστιγώσαι καί σταυρώσαι καί τη τρίτη ήμερα άναστήσεται (Κατά Ματθαίον, κ’, 19).
33. Καί ιδού άναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα καί ό υίός του άνθρωπου παραδοθήσεται τοίς άρχιερεύσι καί τοίς γραμματεύσι, καί κατακρινούσιν αυτόν θανάτφ καί παραδώσουσιν αυτόν τοίς έθνεσι καί έμπαίζουσιν αύτώ καί μαστιγώσουσιν αυτόν καί έμπτύσουσιν αυτόν καί άποκτενούσιν αυτόν καί τη τρίτη ήμερα άναστήσεται (Κατά Μάρκον, ι, 33-34).
33α. Ή σταύρωση τού Ίησού έγινε μέ εντολή τής ρωμαϊκής εξουσίας πού είχε υποδουλώσει τήν Παλαιστίνη ύστερα άπό πολυαίμακτη εκστρατεία. Ήταν ή καθιερωμένη στή Ρώμη μέθοδος θανάτωσης τών έχθρων. Τό 71 π.Χ., μετά τήν εξέγερση τών δούλων τής Ιταλίας, κατά τόν περίφημο σπαρτακικό πόλεμο, έξι χιλιάδες αιχμάλωτοι σταυρώθηκαν σέ δημόσιο δρόμο μήκους 200 χιλιομέτρων, μεταξύ Ρώμης καί Καπύης (Κυρ. Σιμόπουλος, Βασανιστήρια καί εξουσία, Αθήνα 1987, σ. 124).
34. Καί ιδού τό καταπέτασμα του ναού έσχίσθη εις δύο άπό άνωθεν έως κάτω- καί ή γή έσείσθη καί αί πέτραι έσχίσθησαν καί τά μνημεία άνεώχθησαν καί πολλά σώματα τών κεκοιμημένων αγίων ήγέρθη, καί εξελθόντες έκ τών μνημείων, κατά τήν έγερσιν αύτού, είσήλθον εις τήν άγίαν πόλιν καί ενεφανίσθησαν πολλοίς (Κατά Ματθαίον, κζ’, 51-53).
35. Οί Ιουδαίοι έζήτουν αυτόν άποκτείναι… άλλά καί πατέρα ίδιον έλεγε τόν Θεόν, ίσον εαυτόν ποιών τώ Θεώ (Κατά Ίωάννην, ε’, 16-18).
36. Εί γάρ έπιστεύετε Μωυσή έπιστεύετε έν έμοί” περί γάρ έμού εκείνος έγραψεν (Κατά Ίωάννην, ε’, 45-46).
37. Κύριε έμνήσθημεν ότι εκείνος ό πλάνος είπε ζών, μετά τρείς ημέρας εγείρομαι. Κέλευσον ούν άσφαλισθήναι τόν τάφον έως τής τρίτης ημέρας• μήποτε έλθόντες οί μαθηταί αυτού νυκτός κλέψωσιν αυτόν καί είπωσι τω λαω, ήγέρθη άπό νεκρών (Κατά Ματθαίον, κζ’, 63-64).
38. Καί είσελθούσαι είς τό μνημείον, είδον νεανίσκον καθήμενον έν τοίς δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν. Ό δέ λέγει αύταίς… ήγέρθη ούκ έστιν ώδε (Κατά Μάρκον, ιστ’, 5-7).
39. Καί θεωρεί δύο αγγέλους έν λευκοίς καθεζομένους (Κατά Ίωάννην, κ’, 12).
40. Καί ίδού, σεισμός έγένετο μέγας• άγγελος γάρ Κυρίου καταβάς έξ ουρανού προσελθών άπεκύλισε τόν λίθον άπό τής θύρας καί έκάθητο επάνω αύτού• ην δέ ή ιδέα ώς αστραπή καί τό ένδυμα αυτού λευκόν ώσεί χιών (Κατά Ματθαίον, κη’, 2-4).
41. Συνεφάγομεν καί συνεπίομεν αύτώ μετά τό άναστήναι αυτόν έκ νεκρών (Πράξεις τών Αποστόλων, ι, 41-42).
42. Ό μέν ούν Κύριος, μετά τό λαλήσαι αύτοίς, άνελήφθη έν τόν ούρανόν καί έκάθισεν έκ δεξιών του Θεού (Κατά Μάρκον, ιστ’, 19).
43. Εί δέ Χριστός κηρύσσεται ότι έκ νεκρών έγήγερται, πώς λέγουσί τινές έν ύμίν, ότι άνάστασις νεκρών ούκ έστιν; Εί δέ άνάστασις νεκρών ούκ έστιν, ουδέ Χριστός έγήγερται• εί δέ Χριστός ούκ έγήγερται, κενόν άρα τό κήρυγμα ημών, κενή δέ καί ή πίστις υμών… Εί γάρ νεκροί ούκ εγείρονται, ουδέ Χριστός έγήγερται• εί δέ Χριστός ού έγήγερται, ματαία ή πίστις υμών… εί έν τή ζωή ταύτη ήλπικότες έσμέν έν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων έσμέν (Επιστολή Παύλου, Πρός Κορινθίους Α’, ιε’, 12-20).
44. Νυνί δέ Χριστός έγήγερται έκ νεκρών απαρχή τών κεκοιμημένων έγένετο… ούτω καί έν Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται (Επιστολή Παύλου, Πρός Κορινθίους Α’, ιε’, 20-22).
45. Έρχεται ώρα καί νύν έστιν ότε οί νεκροί άκούσονται τής φωνής τού υιού του Θεού, καί άκούσαντες ζήσονται (Κατά Ίωάννην, ε’, 25).
46. Ελπίδα έχων είς τόν Θεόν… άνάστασιν μέλλειν έσεσθαι νεκρών, δικαίων καί άδικων (Πράξεις τών Αποστόλων, κδ’, 15).
47. Raffaele Pettazzoni. I Misteri, σ. 316.
48. Charles Vellay. Adonis Thammouz, σ. 177.
49. Κατά Ίωάννην, ε’, 28-29.
50. Κατά Ματθαίον, κβ’, 29-30.
51. Σαδδουκαίοι μέν λέγουσι μή είναι άνάστασιν μήτε άγγελον μήτε πνεύμα (Πράξεις τών
Αποστόλων, κγ’, 8).
52 Οτι οί μαθηταί αυτού νυκτός έλθόντες έκλεψαν αυτόν, ημών κοιμωμένων (Κατά Ματθαίον κη’, 13).
53. Venetianichen Epigrammen
54. Ώριγένης, Celsus, 2, 55.
55. διέστη άπ” αυτών καί άνεφέρετο είς τόν ούρανόν (Κατά Λουκάν, κδ’, 51). Ώριγένης, Κέλσος, 1, 37.
Πηγή : Βαθύ Κόκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου