Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 475)

Το τέταρτο κύμα της πανδημίας είναι εδώ. Όπως έγκαιρα είχαν προειδοποιήσει οι επιστήμονες, αλλά και τα συνδικαλιστικά όργανα των υγειονομικών, αυτό το κύμα ξεκινάει από το υψηλότερο σημείο του προηγούμενου, απειλώντας να πάρει εφιαλτικές διαστάσεις.

Πέρα από τους προ­φα­νείς κιν­δύ­νους για τη ζωή των απλών αν­θρώ­πων, αυτή η εξέ­λι­ξη ανα­δει­κνύ­ει τις εγκλη­μα­τι­κές ευ­θύ­νες της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη. Που δί­νο­ντας από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα στην προ­ώ­θη­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντερ­γα­τι­κών «με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων» και στους εξο­πλι­σμούς, αρ­νή­θη­κε πει­σμα­τι­κά να ενι­σχύ­σει το δη­μό­σιο σύ­στη­μα υγεί­ας και να πάρει τα στοι­χειώ­δη μέτρα προ­στα­σί­ας στα μέσα με­τα­φο­ράς, στα σχο­λεία και στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας. 

Ακόμα και στο προ­σφι­λές για την κυ­βέρ­νη­ση πεδίο της «ατο­μι­κής ευ­θύ­νης», είναι ολο­φά­νε­ρες οι πο­λι­τι­κές-κρα­τι­κές ευ­θύ­νες. Το χα­μη­λό επί­πε­δο εμ­βο­λια­σμού στην Ελ­λά­δα, σε αντί­θε­ση με άλλες χώρες ανά­λο­γου δυ­να­μι­κού, ερ­μη­νεύ­ε­ται μόνο μέσα από την υπο­τί­μη­ση της πρω­το­βάθ­μιας πε­ρί­θαλ­ψης. Που έχο­ντας στα­θε­ρές και μό­νι­μες σχέ­σεις με τον πλη­θυ­σμό επί τόπου, είναι η μόνη δύ­να­μη που θα μπο­ρού­σε να τον πεί­σει, αλλά και να ορ­γα­νώ­σει γρή­γο­ρα και απο­τε­λε­σμα­τι­κά υψη­λό­τε­ρα επί­πε­δα εμ­βο­λια­σμού.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της κτη­νω­δί­ας της πο­λι­τι­κής της ΝΔ είναι το γε­γο­νός ότι, μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες, ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός προ­βλέ­πει μεί­ω­ση (!) των δα­πα­νών για τη Δη­μό­σια Υγεία κατά 200 εκατ. ευρώ, και ακόμα χει­ρό­τε­ρα επι­βά­λει τη διά­θε­ση με­γα­λύ­τε­ρου τμή­μα­τος των κον­δυ­λί­ων για την Υγεία προς τον ιδιω­τι­κό τομέα και τις με­γά­λες φαρ­μα­κευ­τι­κές εται­ρί­ες.

Αυτή η ασύ­στο­λη υπο­τί­μη­ση της ση­μα­σί­ας της ζωής των απλών αν­θρώ­πων, ανα­δει­κνύ­ε­ται σή­με­ρα στους πιο δια­φο­ρε­τι­κούς το­μείς της κοι­νω­νι­κής ζωής. Η δο­λο­φο­νία του Νίκου Σα­μπά­νη από τους αστυ­νο­μι­κούς, η δο­λο­φο­νία του Δη­μή­τρη Δα­γκλή από το βάρ­βα­ρο τρόπο ορ­γά­νω­σης της ερ­γα­σί­ας που έχει επι­βλη­θεί στο κά­τερ­γο της Cosco, ο θά­να­τος ενός ακόμα δια­νο­μέα στους δρό­μους της Θεσ­σα­λο­νί­κης, η ατέ­λειω­τη λίστα από γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες μέσα στο κλίμα απο­χα­λί­νω­σης του σε­ξι­σμού, τα πει­ρα­τι­κά push back των συ­νο­ριο­φυ­λά­κων και του Λι­με­νι­κού που οδη­γούν στο χαμό άγνω­στους αριθ­μούς προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών, πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν ως μια ενιαία και αδιά­σπα­στη πρό­κλη­ση.

Είναι ο φόρος αί­μα­τος που κα­λεί­ται να πλη­ρώ­σει η τάξη μας και γε­νι­κό­τε­ρα ο κό­σμος των «από κάτω», προ­κει­μέ­νου να στη­ρι­χτεί η πο­λι­τι­κή που ανα­γνω­ρί­ζει ένα μόνο νόμο και μία μόνο θρη­σκεία: την αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου. Και ακρι­βώς γι’ αυτό «λα­τρεύ­ει» την ενί­σχυ­ση των ιδεών του ρα­τσι­σμού, του εθνι­κι­σμού, του σε­ξι­σμού, της υπο­τα­γής μπρο­στά στις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής.

Αυτή η πο­λι­τι­κή ορ­γα­νώ­νει σή­με­ρα μια πρω­το­φα­νή κλι­μά­κω­ση της λι­τό­τη­τας. Οι «πα­γω­μέ­νοι» μι­σθοί και συ­ντά­ξεις, αλλά και όποια απο­τα­μί­ευ­ση έχει απο­μεί­νει στα λαϊκά νοι­κο­κυ­ριά, δια­βρώ­νο­νται με τα­χύ­τη­τα από τον πλη­θω­ρι­σμό (που τον Οκτώ­βρη «έτρε­χε» με 3%). Και η ακρί­βεια, το κύμα ανα­τι­μή­σε­ων στα είδη πλα­τιάς λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης, όπως τα τρό­φι­μα και τα καύ­σι­μα, κάνει τα πράγ­μα­τα ακόμα χει­ρό­τε­ρα. Ο χει­μώ­νας που έρ­χε­ται θα είναι μια με­γά­λη δο­κι­μα­σία για όσους ερ­γά­ζο­νται για να ζουν.

Δεν υπάρ­χει τί­πο­τα «αντι­κει­με­νι­κό» σε αυτή την κα­τά­στα­ση. Με το κό­στος της αγο­ράς μιας από τις Μπελ­χά­ρα που πα­ράγ­γει­λε ο Μη­τσο­τά­κης, θα μπο­ρού­σε να ανα­βαθ­μι­στεί ποιο­τι­κά το ΕΣΥ. Με το κό­στος λίγων από τα Ραφάλ, θα μπο­ρού­σε να απο­γειω­θεί το επί­πε­δο του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου. Με λίγη από την «απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα» που δεί­χνουν οι κυ­βερ­νη­τι­κοί απέ­να­ντι στους απερ­γούς και τους δια­δη­λω­τές, θα μπο­ρού­σε να επι­βλη­θεί στις «αγο­ρές» ο έλεγ­χος των τιμών και η απα­γό­ρευ­ση των ανα­τι­μή­σε­ων. Όμως η κυ­βέρ­νη­ση είναι προ­ση­λω­μέ­νη στην ορ­γά­νω­ση μιας κο­λοσ­σιαί­ας με­τα­φο­ράς πλού­του από τους πολ­λούς προς τους λί­γους, από το δη­μό­σιο προς το ιδιω­τι­κό, στην ορ­γά­νω­ση μιας ανα­δια­νο­μής υπέρ του κε­φα­λαί­ου και σε βάρος του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας.

Αυτή η πο­λι­τι­κή πρέ­πει να ανα­τρα­πεί, με τρόπο που «να μη μεί­νει πέτρα πάνω στην πέτρα».

Τα καλά νέα είναι ότι αρ­χί­ζει να εμ­φα­νί­ζε­ται η δύ­να­μη που μπο­ρεί να ανα­λά­βει αυτό το κα­θή­κον. Η ερ­γα­τι­κή νίκη στην e-food μπο­ρεί να απο­δει­χθεί ση­μείο κα­μπής, γιατί το μή­νυ­μα έγινε αντι­λη­πτό από ευ­ρύ­τε­ρες ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες. Είναι εν­δει­κτι­κή η αντο­χή της απερ­για­κής αν­θε­κτι­κό­τη­τας στην Cosco, παρά τις με­γά­λες πιέ­σεις που αντι­με­τώ­πι­σε. Είναι εν­δει­κτι­κή η άνο­δος της συμ­με­το­χής, παρά τις προ­φα­νείς δυ­σκο­λί­ες, σε όλα τα πρό­σφα­τα ερ­γα­τι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια.

Ο Μη­τσο­τά­κης γνω­ρί­ζει ότι αυτός είναι ο πραγ­μα­τι­κός αντί­πα­λος της πο­λι­τι­κής του και γι’ αυτό θω­ρα­κί­ζε­ται απέ­να­ντί του. Το νόημα του νόμου Χα­τζη­δά­κη είναι να κάνει όλο και πιο δύ­σκο­λη την απερ­για­κή δράση, την κλι­μά­κω­ση και το συ­ντο­νι­σμό της.

Η ανα­τρο­πή του νόμου Χα­τζη­δά­κη είναι βα­σι­κό ζή­τη­μα της πε­ριό­δου, συ­γκρί­σι­μο με το κα­θή­κον της αδρα­νο­ποί­η­σης του νόμου 330 που είχε επι­βά­λει η Δεξιά στα χρό­νια της Με­τα­πο­λί­τευ­σης. Αν αυτό το τε­ρα­τούρ­γη­μα επι­βλη­θεί στην πράξη, θα οδη­γή­σει σε υπο­χώ­ρη­ση και σε δο­μι­κές αλ­λα­γές μέσα στο ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, όπως το γνω­ρί­ζου­με. Αυτό το κα­θή­κον μπο­ρεί σή­με­ρα να μοιά­ζει δύ­σκο­λο, να ταυ­τί­ζε­ται με τη βιω­σι­μό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη, αλλά θα πρέ­πει να το εκτι­μή­σου­με με­σο­πρό­θε­σμα: ο νόμος Χα­τζη­δά­κη θα έρθει σε άμεση αντί­θε­ση με κάθε κί­νη­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, είτε αυτή θα αφορά οι­κο­νο­μι­κά αι­τή­μα­τα, ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις κ.ο.κ., είτε θα αφορά την πάλη της για γε­νι­κό­τε­ρες αλ­λα­γές. Γι’ αυτό είναι απα­ραί­τη­τη η επι­μο­νή όλων των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων του κι­νή­μα­τος στο αί­τη­μα της ανα­τρο­πής αυτού του απερ­γο­κτό­νου νόμου, όπως και η σύν­δε­ση κάθε συ­γκε­κρι­μέ­νης κι­νη­το­ποί­η­σης με αυτό το αί­τη­μα.

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα έχει πε­ρά­σει ξανά από ανά­λο­γες δο­κι­μα­σί­ες. Το 1989-92 ανέ­τρε­ψε το πρώτο κύμα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, των κυ­βερ­νή­σε­ων του πα­τρός Μη­τσο­τά­κη. Απέ­να­ντι στο ΠΑΣΟΚ του Κώστα Ση­μί­τη, ένα γι­γά­ντιο απερ­για­κό κύμα ανέ­τρε­ψε το νόμο Γιαν­νί­τση για το Ασφα­λι­στι­κό. Με αυτές τις «πα­ρα­δό­σεις» έχου­με να με­τρη­θού­με σή­με­ρα.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εκεί­νων των με­γά­λων αγώ­νων δεν ήταν μόνο η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και η με­γά­λη μα­ζι­κό­τη­τα. Ήταν επί­σης ότι το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα βά­ζο­ντας τέ­τοιους με­γά­λους στό­χους, πε­τύ­χαι­νε μια ιδιαί­τε­ρα προ­ω­θη­μέ­νη ενο­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, αλλά και τη συ­γκέ­ντρω­ση της υπο­στή­ρι­ξης με­γά­λων τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού στους στό­χους, στην τα­κτι­κή και στις επι­διώ­ξεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Είναι επί­σης καλό νέο ότι σή­με­ρα φα­νε­ρά μέσα στα ερ­γα­τι­κά αγω­νι­στι­κά πε­ρι­βάλ­λο­ντα ενι­σχύ­ο­νται οι από­ψεις ότι για να πε­τύ­χου­με το μέ­γε­θος των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων που χρεια­ζό­μα­στε, οφεί­λου­με να κι­νη­θού­με ενω­τι­κά, να προ­σπα­θή­σου­με να συ­γκε­ντρώ­σου­με δυ­νά­μεις στον αγώνα, με τη μέ­θο­δο του Ενιαί­ου Με­τώ­που. Βή­μα­τα όπως το συλ­λα­λη­τή­ριο στις 4 Νο­έμ­βρη θα πρέ­πει να εν­θαρ­ρυν­θούν, να ενι­σχυ­θούν, να γε­νι­κευ­τούν.

Μέσα στη δράση είναι που μπο­ρεί να ανα­δει­χθεί κα­λύ­τε­ρα το «πρό­γραμ­μα» των ερ­γα­τι­κών απα­ντή­σε­ων. Μια απλή ματιά στα αι­τή­μα­τα των υπαρ­κτών απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, μια επι­σκό­πη­ση των ερ­γα­τι­κών προ­κη­ρύ­ξε­ων, δεί­χνει ότι κρί­σι­μα ζη­τή­μα­τα ενός τέ­τοιου «προ­γράμ­μα­τος» έχουν ήδη πα­ρου­σια­στεί.

Μέσα στην ενω­τι­κή και ανα­βαθ­μι­σμέ­νη απερ­για­κή δράση, ενι­σχύ­ε­ται πάντα η δυ­να­τό­τη­τα της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης, δεν αμ­βλύ­νο­νται αλλά οξύ­νο­νται τα κρι­τή­ρια του κό­σμου μας για να το­πο­θε­τη­θεί και να κα­θο­ρί­σει γε­νι­κό­τε­ρες πο­λι­τι­κές απα­ντή­σεις που αφο­ρούν τη στρα­τη­γι­κή και την τα­κτι­κή της Αρι­στε­ράς.

Σε αυτόν τον πα­ρά­γο­ντα πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θού­με σή­με­ρα: να υπάρ­ξει κλι­μά­κω­ση της ερ­γα­τι­κής απά­ντη­σης ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη, με στόχο την ανα­τρο­πή της.