Πάνος Γκαργκάνας: «Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η συγχώνευση σε μια μεγάλη εκλογική «προοδευτική παράταξη», αλλά η στήριξη, η σύνδεση και η κλιμάκωση των εργατικών αντιστάσεων που ξεδιπλώνονται»
Πέντε δεκαετίες αγώνων συμπλήρωσε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ). Από τις ηγετικές μορφές στον χώρο της επαναστατικής Αριστεράς, ο Πάνος Γκαργκάνας ξεδιπλώνει αυτή τη διαδρομή από τότε που μια μικρή ομάδα ίδρυσε την Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) τον Οκτώβρη του 1971 μέχρι σήμερα.
Ο συγγραφέας και διευθυντής της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη» υπήρξε ο ορισμός του ταξικού αποστάτη - γιος βουλευτή της ΕΡΕ και βιομηχάνου, με λαμπρές σπουδές στην Αγγλία, πολιτικοποιήθηκε την καυτή δεκαετία του ’60. Στα 75 του, αισιόδοξος και χαμογελαστός, λέει πως «άξιζε και αξίζει κάθε στιγμή και κάθε βήμα».
● Πενήντα χρόνια ΟΣΕ - τι άφησε μισός αιώνας σαν παρακαταθήκη και τι ονειρεύεστε για το μέλλον; Τι σημαίνει να είναι κανείς τροτσκιστής σήμερα;
Κάνουμε αυτή τη συζήτηση καθώς συμπληρώνονται 104 χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, που έφερε τους εργάτες και τις εργάτριες στην εξουσία και έδειξε πόσο απελευθερωτική είναι η εργατική δημοκρατία. Το να είσαι επαναστάτης σήμερα σημαίνει να συνεχίζεις εκείνη την παράδοση και αυτό κάνει μεγάλη διαφορά στο πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Αυτό δείχνει και η εμπειρία των 50 χρόνων από τη δημιουργία της Οργάνωσης Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ) αρχικά και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (ΣΕΚ) στη συνέχεια.
Ο χώρος της επαναστατικής Αριστεράς (ή της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς όπως καθιερώθηκε στα ΜΜΕ) ξαναζωντάνεψε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και έπαιξε ρόλο ατμομηχανής για τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης και όχι μόνο. Εδώ και δεκαετίες ανοίγει δρόμους για όλη την Αριστερά και το μαζικό κίνημα σε όλα τα μέτωπα: ενάντια στον ρατσισμό, στον σεξισμό, στην πατριδοκαπηλία. Ως ΟΣΕ και ως ΣΕΚ έχουμε συμβάλει πάντα σε αυτόν τον ρόλο.
1992: Στον δρόμο, στις απεργίες που γκρέμισαν τον
Κωνσταντίνο Μητσοτάκη
Από τα πρώτα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης καθιέρωνε τον όρο «λαθρομετανάστης» πριν από 30 χρόνια μέχρι την καταδίκη της Χρυσής Αυγής πέρυσι. Και από τις απεργίες της Μεταπολίτευσης μέχρι το απεργιακό κύμα σήμερα στα νοσοκομεία, στον επισιτισμό, στον Πειραιά.
● Στο αιώνιο δίλημμα της Αριστεράς «μεταρρύθμιση ή επανάσταση» υπερασπίζεστε με συνέπεια τον επαναστατικό δρόμο. Ωστόσο, βλέπετε επαναστατικά ρεύματα γύρω μας; Και πώς ερμηνεύετε το γεγονός πως ακόμα και μετά την πτώχευση της χώρας, δεν είδαμε επαναστατικές εκρήξεις;
Ο καπιταλισμός παγκόσμια περνάει μια μακρόσυρτη κρίση, οικονομική, πολιτική, υγειονομική, περιβαλλοντική, εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, και ξεσηκώνει μαζικές αντιστάσεις και μια νέα ριζοσπαστικοποίηση σχεδόν παντού, από τη Χιλή και τη Βολιβία στη Λατινική Αμερική μέχρι το Σουδάν αυτές τις μέρες, ξανά, στην Αφρική. Μια πρόσφατη μελέτη με τίτλο World protests - a study of key protest issues in the 21st century, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η περίοδος θυμίζει 1848, 1917 και 1968!
Χρειάζεται, όμως, μια Αριστερά που να αξιοποιεί τις δυνατότητες. Αυτό επιβεβαιώνει και η ελληνική εμπειρία. Οι απεργίες, οι πλατείες, η ΕΡΤ, οι αγώνες που γκρέμισαν τον ΓΑΠ, τον Παπαδήμο και τον Σαμαρά έδωσαν το κύμα που έφερε την κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς», αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χαράμισε την ευκαιρία.
● Σε καιρούς νεοφιλελεύθερους και μάλλον συντηρητικούς, ο χώρος της Αριστεράς -κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλετικής- είναι ζωντανός αλλά κατακερματισμένος. Κάθε κόμμα, μικρό ή μεγάλο, έχει και τη δική του αλήθεια. Πόσο απειλητική μπορεί να είναι η Αριστερά για τον καπιταλισμό;
Η Αριστερά ποτέ δεν ήταν μονολιθική. Ακόμα και στη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης, στα σοβιέτ δεν υπήρχαν μόνο οι μπολσεβίκοι. Ο σεχταρισμός είναι κακός σύμβουλος για όσους παλεύουν να αλλάξουν την κοινωνία. Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι η συγχώνευση σε μια μεγάλη εκλογική «προοδευτική παράταξη», αλλά η στήριξη, η σύνδεση και η κλιμάκωση των εργατικών αντιστάσεων που ξεδιπλώνονται. Ο κόσμος ξεπερνάει την απογοήτευση από τους συμβιβασμούς της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και δίνει μάχες ενάντια στην καταστροφική κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το δείχνουν οι απεργοί της COSCO, της eFood, των νοσοκομείων.
Η επαναστατική Αριστερά, και το ΣΕΚ μαζί της, μπορεί να παίξει ξανά τον ρόλο ατμομηχανής που ενισχύει αυτή την προοπτική. Να ανατρέψουμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τους αγώνες μας και να ανοίξουμε μια νέα Μεταπολίτευση που θα φέρει τους εργάτες να πάρουν τον έλεγχο σε όλους τους τομείς. Η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές δεν έχουν λύσεις ούτε για την οικονομία ούτε για την πανδημία. Η εργατική εναλλακτική είναι ρεαλιστική προοπτική.
2020: Σύλληψη από την αστυνομία για συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης
για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου
● Ο σοσιαλισμός είναι μια έννοια που κακόπαθε στην Ελλάδα, όπως και η επανάσταση. Πόσο αφορούν τους νέους ανθρώπους; Και, αντίστροφα, πόσο επαναστάτης μπορεί να είναι κανείς μετά από κάποια ηλικία;
Ενα πολύτιμο σύνθημα της επαναστατικής Αριστεράς και του ΣΕΚ έλεγε ότι «Τον Σοσιαλισμό τον χτίζουν οι εργάτες και όχι τα τανκς και οι γραφειοκράτες». Το φωνάζαμε όταν διαδηλώναμε ενάντια στην καταστολή της Τιενανμέν στην Κίνα και ξανά και ξανά στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού».
Οι επαναστάτες μιας κάποιας ηλικίας μπορούν να είναι πολύτιμοι για να εξηγούν τι πήγε στραβά τις προηγούμενες φορές. Και οι νέοι έχουν κάθε λόγο να γίνονται επαναστάτες απέναντι σε ένα σύστημα που ποδοπατάει τις ελπίδες τους ήδη από τη σχολική ηλικία. Νέοι και παλιοί μαζί, οργανωμένοι σε επαναστατική Αριστερά, μπορούμε να έχουμε όλο το μέλλον δικό μας.
1977: Με τον ηγέτη της πορτογαλικής «επανάστασης με τα γαρύφαλλα»
Οτέλο ντε Καρβάλιο όταν επισκέφθηκε τα γραφεία της ΟΣΕ στην Αθήνα
● Επιτρέψτε μου μια τελευταία, προσωπική ερώτηση. Υπήρξατε ο ορισμός του ταξικού αποστάτη - γιος βουλευτή της ΕΡΕ και βιομηχάνου, με λαμπρές σπουδές στην Αγγλία σε μια εποχή που κάτι τέτοιο ήταν σπάνιο, και απορρίψατε μια μάλλον εύκολη ζωή. Στα 75 σας πια, πώς αποτιμάτε αυτή τη διαδρομή; Τι θα λέγατε σε έναν πιτσιρικά που βρίσκεται τώρα στο σταυροδρόμι της ζωής του;
Οταν ήμουν νεολαίος στη δεκαετία του 1960, οι νέοι και οι νέες που έπαιρναν αυτόν τον δρόμο ήταν χιλιάδες εδώ στην Ελλάδα και εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Ηταν τα χρόνια του «15%» και «Προίκα στην Παιδεία» για τους μαθητές της γενιάς μου. Με τον Μάη του 1968 ανακαλύψαμε ότι η πάλη για να αλλάξουμε τον κόσμο είναι ξανά παγκόσμια. Εμένα προσωπικά με βοήθησαν ο Περικλής Κοροβέσης, ο Γιώργος Βότσης και η Μαρία Στύλλου να προχωρήσω σε αυτή τη διαδρομή οργανωμένα και άξιζε και αξίζει κάθε στιγμή και κάθε βήμα.
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα άγριας εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης. Θέλει τη μεγάλη πλειοψηφία να δουλεύει σαν άψυχο εξάρτημα μηχανής και ένα μικρό κομμάτι να ελπίζει ότι θα βρει μια θέση υπηρέτη για τα λαμόγια που κάνουν κουμάντο. Η προτροπή μου σε κάθε νέο είναι να πάρει τον δρόμο του αγώνα ενάντια σε αυτό το σύστημα γιατί μόνο έτσι μπορεί να σώσει την ανθρωπιά του, και προσωπικά και για την κοινωνία ολόκληρη.
Ντίνα Δασκαλοπούλου - Πηγή : Εφημερίδα Των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου