Πολιτική Απόφαση Της Συνδιάσκεψης Της ΔΕΑ

1. Η περίοδος που διανύουµε καθορίζεται από την πολιτική/εκλογική νίκη της Δεξιάς στις εκλογές του Ιούλη του 2019.

Το τι­µό­νι των κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­µε­ων έχει ανα­λά­βει η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ηγε­σία της ΝΔ υπό τον Κυρ. Μη­τσο­τά­κη, µε ένα πρό­γρα­µµα που συ­νο­ψί­ζε­ται στην ενί­σχυ­ση των επι­χει­ρή­σε­ων, χωρίς προ­σχή­µα­τα, δι­στα­γµούς και ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­στο­λές. Αυτό αντι­κει­µε­νι­κά ση­µαί­νει επι­τά­χυν­ση των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων (που υπήρ­ξαν η βα­σι­κή επι­λο­γή της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των δα­νει­στών-συ­µµά­χων της, σε όλη την πε­ρί­ο­δο µετά το ξέ­σπα­σµα της κρί­σης) και εντα­τι­κο­ποί­η­ση της επί­θε­σης ενά­ντια στα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­µα­τα.

Ο "φι­λε­λευ­θε­ρι­σµός" του Μη­τσο­τά­κη στην οι­κο­νο­µι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή, συν­δυά­ζε­ται άρ­ρη­κτα µε τις πιο πα­ρα­δο­σια­κές και αντι­δρα­στι­κές πο­λι­τι­κές της Δε­ξιάς σε όλα τα άλλα µέ­τω­πα: η ενί­σχυ­ση των κα­τα­σταλ­τι­κών µη­χα­νι­σµών, η πο­λι­τι­κή επι­βο­λής «νόµου και τάξης», η υπο­νό­µευ­ση των δη­µο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών και δι­καιω­µά­των, η προ­ώ­θη­ση του ρα­τσι­σµού, του εθνι­κι­σµού και του σε­ξι­σµού, θα είναι ση­µα­ντι­κές µάχες της πε­ριό­δου.

2. Η συ­γκρά­τη­ση των εκλο­γι­κών δυ­νά­µε­ων που πέ­τυ­χε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ερµη­νεύ­ε­ται από την απέ­χθεια του κό­σµου προς τη Δεξιά, όπως και από την πο­λι­τι­κή απο­τυ­χία των εγ­χει­ρη­µά­των της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

2α. Το τµήµα του κό­σµου που απο­δε­σµεύ­τη­κε από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αρ­νού­µε­νο να απο­δε­χθεί τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη µνη­µο­νια­κή πο­λι­τι­κή των κυ­βερ­νή­σε­ων Τσί­πρα, υπήρ­ξε ση­µα­ντι­κών δια­στά­σε­ων. Όµως η πο­λι­τι­κή του ΚΚΕ και τα αδιέ­ξο­δα των βα­σι­κών µε­τω­πι­κών συ­γκρο­τή­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς (της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) δεν του έδω­σαν πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση, αφή­νο­ντάς το να "χαθεί" κυ­ρί­ως στη θά­λασ­σα της απο­χής και στη ψήφο στο ΜΕ­ΡΑ­25.

Θα είναι σο­βα­ρό πο­λι­τι­κό λάθος να θε­ω­ρη­θεί αυτός ο κό­σµος που "χά­θη­κε" εκλο­γι­κά, ως πο­λι­τι­κά και κι­νη­µα­τι­κά χα­µέ­νος: στις ση­µε­ρι­νές συν­θή­κες και µε το κε­ντρί της πο­λι­τι­κής Μη­τσο­τά­κη που έχει πάρει τη θέση της σύγ­χυ­σης που δη­µιουρ­γού­σε η, τάχα, αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα, ο κό­σµος αυτός µπο­ρεί να παί­ξει κρί­σι­µο ρόλο στην ανα­σύ­ντα­ξη του ευ­ρύ­τε­ρου κι­νή­µα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η µε­τε­ω­ρι­κή εµφά­νι­ση του ΜΕ­ΡΑ­25 δεν έχει τα πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά θε­µέ­λια που θα του επι­τρέ­ψουν να έχει ανο­δι­κή συ­νέ­χεια, µετά την επι­τυ­χία του στις κάλ­πες. Οι ισχυ­ρές δό­σεις σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κών ιδεών στην πο­λι­τι­κή γρα­µµή -όπως και στην κα­τα­γω­γή και τη δια­δρο­µή του Γ. Βα­ρου­φά­κη- δεν πρέ­πει να υπο­τι­µώ­νται.

2β. Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σµα του Ιούλη του 2019 ερµη­νεύ­ουν τα πρα­γµα­τι­κά πε­πρα­γµέ­να των κυ­βερ­νή­σε­ων Τσί­πρα: η υιο­θέ­τη­ση των µνη­µο­νια­κών νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­µε­ταρ­ρυ­θµί­σε­ων, ο ενα­γκα­λι­σµός µε τις ιµπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­µεις (τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ του Τραµπ), η εν­σω­µά­τω­ση στην εθνι­κι­στι­κή/κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή (στα Βαλ­κά­νια και στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο), η επι­µο­νή στην απα­ρά­δε­κτη πο­λι­τι­κή για τους πρό­σφυ­γες και τους µε­τα­νά­στες (στα όρια του θε­σµι­κού ρα­τσι­σµού), ήταν ταυ­το­τι­κές εξε­λί­ξεις για ένα κόµµα που αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­ταν ως ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά.

Αυτά τα κυ­βερ­νη­τι­κά πε­πρα­γµέ­να του Τσί­πρα κα­θο­ρί­ζουν τα όρια στην πο­λι­τι­κή του σή­µε­ρα ως αντι­πο­λί­τευ­ση, αλλά και τα θε­µέ­λια για τη µε­τε­ξέ­λι­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε ένα πλή­ρως σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κό-κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό κόµµα/πα­ρά­τα­ξη, στην εποχή της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­ε­ρης µε­τάλ­λα­ξης της σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τί­ας διε­θνώς. Η "πα­σο­κο­ποί­η­ση" σή­µε­ρα έχει λι­γό­τε­ρη σχέση µε τη σο­σιαλ­δη­µο­κρα­τι­κή πο­λι­τι­κή στα τέλη του 20ού αιώνα και µε­γα­λύ­τε­ρη οµοιό­τη­τα µε τις πο­λι­τι­κές που ανα­πτύσ­σει ο Μα­κρόν στη Γαλ­λία ή ανέ­πτυ­ξε ο Ρέν­τσι στην Ιτα­λία. Αυτήν την προ­ο­πτι­κή κί­νη­σης προς τα δεξιά, µε απο­κλει­στι­κό στόχο µια 2η κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία, έχει ήδη ανα­δεί­ξει -µε λόγια και µε πρά­ξεις- η ηγε­τι­κή οµάδα γύρω από τον Αλ. Τσί­πρα, µέσα στην εκ­κω­φα­ντι­κή σιωπή εκεί­νων που πα­ρέ­µει­ναν µέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015 διεκ­δι­κώ­ντας έναν ρόλο "αρι­στε­ρής" πτέ­ρυ­γάς του.

3. Αυτή η εξέ­λι­ξη, µετά την καµπή των εκλο­γών του 2019, συχνά πε­ρι­γρά­φε­ται ως συ­γκρό­τη­ση ενός "νέου δι­κο­µµα­τι­σµού". Πρά­γµα­τι, δια­µορ­φώ­θη­καν δύο ισχυ­ροί εκλο­γι­κά πόλοι, µε­τα­το­πι­σµέ­νοι πο­λι­τι­κά, ως "οµπρέ­λες" που επι­χει­ρούν να εκ­φρά­σουν το παλιό δί­πο­λο "συ­ντη­ρη­τι­σµός - δη­µο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη", επι­τυγ­χά­νο­ντας την πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση ή τη συρ­ρί­κνω­ση άλλων πο­λι­τι­κών σχε­δί­ων, µε την προ­ο­πτι­κή να εναλ­λάσ­σο­νται σχε­τι­κά οµαλά στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Το ΚΚΕ, το µο­να­δι­κό κόµµα µε µα­ζι­κή επιρ­ροή εκτός αυτού του δι­πό­λου, µε την πο­λι­τι­κή που επι­λέ­γει, λει­τουρ­γεί κυ­ρί­ως ως κα­τα­γρα­φή της αυ­το­νο­µί­ας και της δια­φο­ράς του και όχι ως κέ­ντρο πρα­γµα­τι­κών πρω­το­βου­λιών µε στόχο την ου­σια­στι­κή αντί­στα­ση και την ανα­τρο­πή.

3α. Αυτή η πε­ρι­γρα­φή της νέας πο­λι­τι­κής συ­γκυ­ρί­ας δεν είναι ολο­κλη­ρω­µέ­νη και ακρι­βής. Ο "νέος δι­κο­µµα­τι­σµός" είναι ακόµα υπό κα­τα­σκευή, δεν είναι δο­µη­µέ­νος και στα­θε­ρός, όπως ήταν το "σύ­στη­µα" µε­τα­ξύ ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ στην προ της κρί­σης πε­ρί­ο­δο ("σύ­στη­µα" που και αυτό είχε πε­ρά­σει τις δικές του πε­ρι­πέ­τειες, µέχρι να εµπε­δω­θεί ως πο­λι­τι­κό/κυ­βερ­νη­τι­κό µο­ντέ­λο στην υπη­ρε­σία του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σµού). Η ηγε­τι­κή οµάδα Τσί­πρα, αλλά και ορα­τές δυ­νά­µεις µέσα στη ΝΔ, τρέ­χουν αυτήν την τα­κτο­ποί­η­ση, αλλά έχουν ακόµα πολλά καρ­βέ­λια να φάνε πριν φτά­σουν σε µια νέα πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση.

3β. Το ση­µα­ντι­κό­τε­ρο από τα προ­βλή­µα­τά τους, είναι η επι­δεί­νω­ση των οι­κο­νο­µι­κών συν­θη­κών διε­θνώς.

Το σύ­νο­λο των ανα­λυ­τών (ακόµα και των συ­στη­µι­κών) συ­γκλί­νει στην άποψη ότι το ερώ­τη­µα δεν είναι, πλέον, το εάν ο κα­πι­τα­λι­σµός βα­δί­ζει προς µια νέα "βαθιά ύφεση" (ανά­λο­γη ή και χει­ρό­τε­ρη από εκεί­νη του 2007-08), αλλά κυ­ρί­ως το πότε αυτή θα ξε­σπά­σει. Η πλειο­ψη­φία συ­γκλί­νει στην εκτί­µη­ση ότι αυτό θα συ­µβεί στον πα­ρό­ντα πο­λι­τι­κό χρόνο, πι­θα­νό­τα­τα µέσα στο 2020.

Οι συ­νέ­πειες θα είναι σει­σµι­κού χα­ρα­κτή­ρα για τον ακόµα εξα­σθε­νη­µέ­νο από την προη­γού­µε­νη κρίση ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σµό. Η συ­µφω­νία µε τους δα­νει­στές, που πήρε τον ψευ­δε­πί­γρα­φο τίτλο της "εξό­δου" απ0ό τη µνη­µο­νια­κή εποχή, στη­ρί­ζε­ται στην αι­σιό­δο­ξη εκτί­µη­ση µιας µα­κράς πε­ριό­δου οµα­λής ανά­πτυ­ξης. Μια νέα διε­θνής επι­δεί­νω­ση θα κάνει ανέ­φι­κτη την προ­ο­πτι­κή µεί­ω­σης των αι­µα­τη­ρών "πλε­ο­να­σµά­των" και θα κα­τα­στή­σει υπο­χρε­ω­τι­κή την επι­βο­λή νέων ακόµα πιο βάρ­βα­ρων προ­γρα­µµά­των λι­τό­τη­τας και πε­ρι­κο­πών. Το ποια κυ­βέρ­νη­ση, ποιο κόµµα ή συ­να­σπι­σµός κο­µµά­των, θα µπο­ρέ­σει να επε­ξερ­γα­στεί, θα το­λµή­σει να προ­τεί­νει, και θα µπο­ρέ­σει να επι­χει­ρή­σει να επι­βά­λει µια τέ­τοια πο­λι­τι­κή, δεν έχει για την ώρα απά­ντη­ση.

3γ. Οι πο­νο­κέ­φα­λοι των πο­λι­τι­κών επι­τε­λεί­ων εντεί­νο­νται, µέσα από τη "µε­τά­στα­ση" της οι­κο­νο­µι­κής κρί­σης στην πο­λι­τι­κή κρίση και στην κρίση των αντα­γω­νι­σµών που ήδη µαί­νε­ται διε­θνώς. Το Brexit, ο εµπο­ρι­κός πό­λε­µος ΗΠΑ-Κί­νας, οι αλ­λα­γές των συ­µµα­χιών στη γε­ω­πο­λι­τι­κή σκα­κιέ­ρα, η ενί­σχυ­ση των ρευ­µά­των της εθνι­κι­στι­κής-ρα­τσι­στι­κής ακρο­δε­ξιάς, η πα­ρά­λυ­ση των διε­θνών ορ­γα­νι­σµών µπρο­στά σε προ­φα­νείς απει­λές όπως η κλι­µα­τι­κή αλ­λα­γή, είναι µόνο κά­ποιες από τις συ­ντε­τα­γµέ­νες που πε­ρι­γρά­φουν την πα­γκό­σµια κα­τά­στα­ση, µια κα­τά­στα­ση που πε­ρι­πλέ­κε­ται και επι­δει­νώ­νε­ται κα­θη­µε­ρι­νά.

3δ. Οι εν­δοϊ­µπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σµοί φτά­νουν στην πε­ριο­χή µας µε µορφή πολύ πιε­στι­κή πο­λι­τι­κά.

Η Ελ­λά­δα έχει ανα­δει­χθεί σε «στρα­τη­γι­κό» στή­ρι­γµα των ΗΠΑ στο ση­µα­ντι­κό τόξο Πο­λω­νία-Ελ­λά­δα-Ισ­ρα­ήλ. Η αντι­ι­µπε­ρια­λι­στι­κή πάλη πα­ρα­µέ­νει κα­θο­ρι­στι­κή υπο­χρέ­ω­ση στην πο­λι­τι­κή της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο ο ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σµός για τις ΑΟΖ φτά­νει σε επι­κίν­δυ­νο ση­µείο. Εδώ η αντι­ι­µπε­ρια­λι­στι­κή πάλη συ­να­ντιέ­ται µε τον αντιε­θνι­κι­σµό, µε την πάλη ενά­ντια στον πό­λε­µο και τον µι­λι­τα­ρι­σµό, όπως και µε το ταυ­το­τι­κό ζή­τη­µα της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες και τους µε­τα­νά­στες.

Στις «εξο­ρύ­ξεις», στη νέα Με­γά­λη Ιδέα (υπό την αι­γί­δα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ) οι αντα­γω­νι­σµοί για κυ­ριαρ­χία στις ΑΟΖ συν­δέ­ο­νται µε την από­λυ­τη αδια­φο­ρία για τις πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές επι­πτώ­σεις, για τον κίν­δυ­νο της κλι­µα­τι­κής αλ­λα­γής, αλλά και τον «τζόγο» µε φα­ρα­ω­νι­κά έργα (αγω­γός East Med) µε­γά­λης επι­κιν­δυ­νό­τη­τας.

Η ανά­δει­ξη των συν­δέ­σε­ων σε όλα αυτά τα µέ­τω­πα, η ρήξη µε την «εθνι­κή ενό­τη­τα», απο­τε­λεί υπο­χρέ­ω­ση και είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για να αντι­µε­τω­πι­στεί απο­τε­λε­σµα­τι­κά το ανερ­χό­µε­νο ρεύµα του ακρο­δε­ξιού εθνι­κι­σµού/ρα­τσι­σµού.

3ε. Αυτή η ει­κό­να έχει στη βάση της ερµη­νεί­ας της την υπο­χώ­ρη­ση -που πολ­λοί ερµή­νευ­σαν ως ορι­στι­κή ήττα- του µε­γά­λου κύ­µα­τος ερ­γα­τι­κών αγώ­νων και λαϊ­κών εξε­γέρ­σε­ων που ση­µά­δε­ψαν την αµέ­σως µετά την κρίση του 2007-08 πο­λι­τι­κή πε­ρί­ο­δο (αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στη νότια Ευ­ρώ­πη, αρα­βι­κές εξε­γέρ­σεις, λαϊ­κοί αγώ­νες στη Λατ. Αµε­ρι­κή κ.ο.κ.).

Το πιο ελ­πι­δο­φό­ρο στοι­χείο στη συ­γκυ­ρία είναι η τάση επα­νε­µφά­νι­σης των µα­ζι­κών αγώ­νων σε µε­γά­λη κλί­µα­κα: Οι εξε­γέρ­σεις στην Αλ­γε­ρία, στο Λί­βα­νο και στο Ιράκ, οι αγώ­νες στην Αί­γυ­πτο, η εµβλη­µα­τι­κή εξέ­γερ­ση στη Χιλή και η αντί­στα­ση στη Βο­λι­βία, ο πα­ρα­τε­τα­µέ­νος αγώ­νας στο Χονγκ-Κονγκ, είναι µια "αλυ­σί­δα" που δεν µπο­ρεί να υπο­τι­µη­θεί.

Στο "κέ­ντρο" του πα­γκό­σµιου συ­στή­µα­τος, το νέο κύµα της δρά­σης των γυ­ναι­κών ενά­ντια στην ενι­σχυ­µέ­νη εκµε­τάλ­λευ­ση που υφί­στα­νται, όπως και ενά­ντια στο σε­ξι­σµό, αλλά και η µε­γά­λη µα­ζι­κό­τη­τα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων για την κλι­µα­τι­κή αλ­λα­γή, απο­δει­κνύ­ουν την αν­θε­κτι­κό­τη­τα των κοι­νω­νι­κών κι­νη­µά­των.

Για τη δική µας άποψη, οι εξε­λί­ξεις στη Γαλ­λία έχουν ξε­χω­ρι­στό εν­δια­φέ­ρον: οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες, µε την πιο "κε­ντρι­κο­ποι­η­µέ­νη" µορφή, της γε­νι­κής απερ­γί­ας και της ανα­κυ­κλού­µε­νης διαρ­κούς απερ­για­κής δρά­σης, επι­στρέ­φουν ως κο­ρµός της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης και παίρ­νουν τα σκυ­τά­λη από τα κί­τρι­να γι­λέ­κα. Αξί­ζει να θυ­µό­µα­στε ότι η προη­γού­µε­νη γε­νι­κευ­µέ­νη ερ­γα­τι­κή δράση στη Γαλ­λία, ο µε­γά­λος απερ­για­κός Δε­κέ­µβρης του 1995, ήταν ο πα­ρά­γο­ντας που είχε "προ­α­ναγ­γεί­λει" τη διε­θνή κλι­µά­κω­ση των αγώ­νων και του ρι­ζο­σπα­στι­σµού που ακο­λού­θη­σε µε το κί­νη­µα ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σµιο­ποί­η­ση.

3στ. Συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας όλους αυ­τούς τους πα­ρά­γο­ντες, το συ­µπέ­ρα­σµά µας είναι ότι -παρά τη ση­µα­ντι­κή ήττα που προη­γή­θη­κε- ο πο­λι­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας της πε­ριό­δου που έρ­χε­ται είναι "ανοι­χτός". Το απο­τέ­λε­σµα δεν έχει κρι­θεί και η "πε­ρι­πέ­τεια" -για όλες τις πλευ­ρές, και τους από πάνω και τους από κάτω- θα συ­νε­χι­στεί. Με αυτήν την εκτί­µη­ση και αυτήν την νο­ο­τρο­πία θα πρέ­πει να επι­χει­ρή­σου­µε στους µήνες που έρ­χο­νται.

4. Αυτή η εκτί­µη­ση είναι κα­θο­ρι­στι­κή για τις επι­λο­γές τόσο της δικής µας οι­κο­δό­µη­σης, όσο και της συ­νέ­χειας της προ­σπά­θειάς µας για µια ευ­ρύ­τε­ρη µε­τω­πι­κή συ­γκρό­τη­ση της µά­χι­µης, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Όπου έχου­µε να αντι­µε­τω­πί­ζου­µε έναν δί­δυ­µο κίν­δυ­νο: αφε­νός, του δια­λυ­τι­σµού µέσα σε µε­ταρ­ρυ­θµι­στι­κούς µέ­σους όρους, αφε­τέ­ρου, της σε­χτα­ρι­στι­κής ανα­δί­πλω­σης, που οδη­γεί σε πα­θη­τι­κό­τη­τα, σε ανα­στο­λή κρί­σι­µων κα­θη­κό­ντων για ένα απώ­τε­ρο µέλ­λον, υπό το πρό­σχη­µα ότι τώρα προη­γεί­ται η κο­µµα­τι­κή οι­κο­δό­µη­ση.

4α. Η ΔΕΑ από το 2015 επέ­µει­νε, µέσα από τη συ­µµε­το­χή στη ΛΑΕ στην προ­σπά­θεια για τη δια­µόρ­φω­ση ενός µε­τω­πι­κού "πόλου" που θα έδινε εναλ­λα­κτι­κή στη δεξιά κα­τρα­κύ­λα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της επο­χής του µνη­µο­νί­ου 3. Η υπο­χρέ­ω­ση αυτή ήταν αυ­το­νό­η­τη στις εκλο­γές του Σε­πτέ­µβρη 2015. Η ΛΑΕ στις εκλο­γές του 2019 έφτα­σε στην πο­λι­τι­κή κα­τάρ­ρευ­ση. Είχε προη­γη­θεί η απο­τυ­χία συ­γκρό­τη­σης του αρι­στε­ρού δυ­να­µι­κού που για ένα διά­στη­µα είχε συ­σπει­ρω­θεί ή είχε ελ­πί­σει στη ΛΑΕ.

Τα βα­σι­κά αίτια της κα­τάρ­ρευ­σής της το 2019 ήταν:

α) Η πο­λι­τι­κή γρα­µµή. Η κε­ντρι­κή ηγε­σία της ΛΑΕ "διά­βα­σε" τη στρο­φή τµη­µά­των της κυ­ρί­αρ­χης τάξης προς τον προ­στα­τευ­τι­σµό, τον οι­κο­νο­µι­κό εθνι­κι­σµό και την οχύ­ρω­ση στο "δικό της" κρά­τος λόγω της όξυν­σης των αντα­γω­νι­σµών (Τραµπ, Brexit κ.ά.) ως µια τάχα "αντι­κει­µε­νι­κά προ­ο­δευ­τι­κή" ρήξη µε την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σµιο­ποί­η­ση. Στρά­φη­κε προς µια πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξης στην "εθνι­κή κυ­ριαρ­χία" και στο "εθνι­κό κρά­τος" ως πι­θα­νών οχυ­ρών προ­στα­σί­ας των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών µαζών µέσα στην κρίση, αδια­φο­ρώ­ντας για τη γειτ­νί­α­ση αυτών των ιδεών µε το ανερ­χό­µε­νο ρεύµα της "λαϊ­κι­στι­κής" ακρο­δε­ξιάς. Δυ­στυ­χώς στην Ελ­λά­δα αυτή η κα­τεύ­θυν­ση συ­νέ­βα­λε σε υπο­τί­µη­ση των κιν­δύ­νων του εθνι­κι­στι­κού ρεύ­µα­τος (Πρέ­σπες, Αλ­βα­νία και κυ­ρί­ως ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σµός) και οδή­γη­σε στην αυ­τα­πά­τη µιας εκλο­γι­κής στή­ρι­ξης από τµή­µα­τα του "εθνι­κού-πα­τριω­τι­κού" χώρου. Αυτή η τάση που προ­βλή­θη­κε στο δη­µό­σιο λόγο αυ­θαί­ρε­τα και ασύ­ντα­κτα, ερµη­νεύ­ει τα τρα­γι­κά ηγε­τι­κά λάθη που έγι­ναν µέσα στη µακρά προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο και οδή­γη­σαν στην απο­µό­νω­ση της ΛΑΕ από το ευ­ρύ­τε­ρο αρι­στε­ρό δυ­να­µι­κό.

β) Έναν προ­γρα­µµα­τι­σµό εκλο­γο­κε­ντρι­κό, που υπο­βά­θµι­ζε τη σχε­δια­σµέ­νη πα­ρέ­µβα­ση και την ανα­γκαία έµφα­ση στην οι­κο­δό­µη­ση ενω­τι­κών σχη­µά­των σε χώ­ρους και γει­το­νιές που θα βοη­θού­σαν το ρί­ζω­µα της ΛΑΕ και το δέ­σι­µο µε τον κόσµο που ήταν ενερ­γός. Ένα αρ­χη­γι­κό και υπερ­συ­γκε­ντρω­τι­κό µο­ντέ­λο λει­τουρ­γί­ας και δη­µό­σιας πα­ρέ­µβα­σης, που δεν αντι­στοι­χεί σε µε­τω­πι­κό σχήµα, ούτε στις ανά­γκες της πε­ριό­δου. Αυτό το µο­ντέ­λο δεν επέ­τρε­ψε ου­σια­στι­κές διορ­θώ­σεις στην πο­λι­τι­κή γρα­µµή, στην ορ­γα­νω­µέ­νη πα­ρέ­µβα­ση και στην ορ­γα­νω­τι­κή πο­λι­τι­κή, ακόµα και όταν τα προ­βλή­µα­τα βο­ού­σαν.

Μέσα στην εξέ­λι­ξη αυτή ακο­λου­θή­σα­µε δια­φο­ρε­τι­κές τα­κτι­κές: από τη συ­µµε­το­χή στο «πρώτο βα­γό­νι», στο "βήµα στο πλάι" και στη συ­νέ­χεια στην ανα­γκαία όλο και πιο συχνά δη­µό­σια δια­φο­ρο­ποί­η­ση της ΔΕΑ και του ΚΔ (αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, συ­νυ­πο­γρα­φή µε άλλες ορ­γα­νώ­σεις για τα "εθνι­κά", αυ­τό­νο­µα δικά µας υλικά κ.ο.κ.), όπως και στην προ­σπά­θεια για έναν εναλ­λα­κτι­κό πόλο πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης µαζί µε την ΑΡΑΝ και την ΑΡΑΣ στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ.

Μετά τις εκλο­γές δη­λώ­σα­µε ότι για εµάς η ΛΑΕ έφτα­σε "στο τέλος της δια­δρο­µής της". Δεν εκτι­µού­µε πια ότι µπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το "κέ­ντρο" δια­δι­κα­σιών ανα­σύ­ντα­ξης.

Οι επι­λο­γές που έγι­ναν µετά τις ευ­ρω­ε­κλο­γές κα­τέ­στη­σαν ανέ­φι­κτο ακόµα και το να προ­κύ­ψει ένας ενιαί­ος, έστω µί­νι­µουµ, απο­λο­γι­σµός.

Με τη συ­µµε­το­χή της στην "πρω­το­βου­λία των 4", η ΔΕΑ ου­σια­στι­κά ανήγ­γει­λε το τέλος της εµπλο­κής της στην ΛΑΕ. Αυτήν την από­φα­ση επι­βε­βαιώ­νει η Συν­διά­σκε­ψή µας.
Θε­ω­ρού­µε ότι µε­γά­λο µέρος των συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών που δου­λέ­ψα­µε µαζί στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ θα είναι πο­λύ­τι­µοι σε µελ­λο­ντι­κές µε­τω­πι­κές δρά­σεις. Η συ­νερ­γα­σία µαζί τους σε µακρό χρόνο έχει χτί­σει σχέ­σεις και δυ­να­τό­τη­τες που µπο­ρούν ξανά να φα­νούν χρή­σι­µες. Αυτή η προ­ο­πτι­κή θα πρέ­πει να δια­φυ­λα­χθεί. Σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση θα είναι θε­τι­κό να στα­µα­τή­σουν όλοι να χρη­σι­µο­ποιούν τον τίτλο της ΛΑΕ και οι ορ­γα­νώ­σεις που την συ­να­πο­τέ­λε­σαν να πα­ρε­µβαί­νουν µε το όνοµα και τα σύ­µβο­λά τους.

4β. Η κα­τάρ­ρευ­ση της ΛΑΕ και η πα­ράλ­λη­λη απο­τυ­χία της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, δεν πρέ­πει να οδη­γή­σουν σε σε­χτα­ρι­στι­κή ανα­δί­πλω­ση, σε πα­ραί­τη­ση από την πο­λι­τι­κή που διεκ­δι­κεί την ενό­τη­τα στη δράση, συ­στη­µα­τι­κά και επί­µο­να, σε µια πε­ρί­ο­δο κρί­σι­µη για τον κόσµο µας.

Υπάρ­χουν δυ­νά­µεις που επι­χεί­ρη­σαν στην προη­γού­µε­νη πε­ρί­ο­δο είτε µέσα στη ΛΑΕ, είτε µέσα στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, είτε στα κι­νή­µα­τα χωρίς "κε­ντρι­κή" µε­τω­πι­κή επι­λο­γή, που έχουν βγά­λει ανά­λο­γα συ­µπε­ρά­σµα­τα και µπο­ρούν να στη­ρί­ξουν ένα νέο ξε­κί­νη­µα.

Στην πα­ρού­σα φάση πρό­κει­ται για δυ­νά­µεις της µά­χι­µης, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η "πρω­το­βου­λία των 4" (ΑΡΑΝ, Ανα­µέ­τρη­ση, ΔΕΑ, Συ­νά­ντη­ση) δεί­χνει ένα δρόµο. Η σύν­θε­ση µπο­ρεί και πρέ­πει να διευ­ρυν­θεί. Σε αυτόν το δρόµο θα προ­χω­ρή­σου­µε. Χωρίς βια­σύ­νες. Η συ­στη­µα­το­ποί­η­ση κοι­νών πα­ρε­µβά­σε­ων, ο συ­ντο­νι­σµός κι­νη­µα­τι­κών σχη­µά­των δρά­σης (αυ­το­διοι­κη­τι­κές κι­νή­σεις, γυ­ναι­κείο κί­νη­µα, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές πα­ρε­µβά­σεις, νε­ο­λαία και όλο και πιο επί­µο­να στα ερ­γα­τι­κά), οι κοι­νές πο­λι­τι­κές συ­ζη­τή­σεις/εκ­δη­λώ­σεις πάνω σε κρί­σι­µα θέ­µα­τα της συ­γκυ­ρί­ας, είναι τα κα­θή­κο­ντα της στι­γµής. Κά­νο­ντας αυτά και επι­µέ­νο­ντας σε υπεύ­θυ­νη διεύ­ρυν­ση θα πρέ­πει να επι­διώ­ξου­µε να φτά­σου­µε σε ένα συ­γκρο­τη­µέ­νο "χώρο" δια­λό­γου και κοι­νής δρά­σης. Μέσα από αυτόν το δρόµο θέ­λου­µε να συ­γκρο­τη­θεί µια νέα µε­τω­πι­κή πρω­το­βου­λία της µά­χι­µης, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που σε ερ­χό­µε­νες πο­λι­τι­κές ανα­µε­τρή­σεις θα πρέ­πει να διεκ­δι­κή­σει το ρόλο της εναλ­λα­κτι­κής απέ­να­ντι στο δί­πο­λο Μη­τσο­τά­κης-Τσί­πρας.

5. Η επι­µο­νή στη "µε­τω­πι­κή" πο­λι­τι­κή, δεν πρέ­πει να κα­τα­νο­εί­ται ως αντί­φα­ση µε τα κα­θή­κο­ντα της αυ­τό­νο­µης δικής µας συ­γκρό­τη­σης. Αντί­θε­τα, από καιρό γνω­ρί­ζου­µε ότι ορ­γα­νώ­σεις µε όσο το δυ­να­τόν πιο ξε­κά­θα­ρη "ταυ­τό­τη­τα" είναι αυτές που έχουν την αυ­το­πε­ποί­θη­ση να στη­ρί­ξουν πρα­γµα­τι­κά και ει­λι­κρι­νά χρή­σι­µες µε­τω­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες.

Θα συ­νε­χί­σου­µε µε αµεί­ω­τη έντα­ση την έµφα­ση στην οι­κο­δό­µη­ση της ορ­γά­νω­σής µας. Η κα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή λει­τουρ­γία των ΠΟ, η τα­κτο­ποί­η­ση της πα­ρέ­µβα­σής µας στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα, η συ­νέ­χεια της ανά­πτυ­ξής µας στη νε­ο­λαία, η επι­µο­νή στη δου­λειά για την ενί­σχυ­ση των αυ­το­διοι­κη­τι­κών κι­νή­σε­ων όπου συ­µµε­τέ­χου­µε, η στή­ρι­ξη των θε­µα­τι­κών οµά­δων συ­ντρό­φων και συ­ντρο­φισ­σών της ΔΕΑ στο γυ­ναι­κείο/αντι­σε­ξι­στι­κό κί­νη­µα, στις πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, στον αντι­ρα­τσι­στι­κό-αντι­φα­σι­στι­κό αγώνα, πε­ρι­γρά­φουν βα­σι­κές υπο­χρε­ώ­σεις της νέας ΚΕ που εκλέ­γει η Συν­διά­σκε­ψη, αλλά και όλων των δυ­νά­µε­ων της Ορ­γά­νω­σης.

Σε αυτήν την προ­σπά­θεια τα "ερ­γα­λεία" δια­µόρ­φω­σης και προ­βο­λής της γρα­µµής µας -η εφη­µε­ρί­δα, το πε­ριο­δι­κό, οι εκ­δό­σεις, οι δρα­στη­ριό­τη­τες στην Κο­µµού­να- έχουν απο­δει­χθεί πο­λύ­τι­µα και θα πρέ­πει να ενι­σχυ­θούν µε κάθε ανα­γκαίο τρόπο.

Με εµπι­στο­σύ­νη στις δυ­νά­µεις του κι­νή­µα­τος και της τάξης µας, αλλά και στα συ­µπε­ρά­σµα­τα από τη συ­νο­λι­κή δια­δρο­µή της Ορ­γά­νω­σής µας, θα πρέ­πει να αντι­µε­τω­πί­σου­µε µια πε­ρί­ο­δο γε­µά­τη κιν­δύ­νους και προ­κλή­σεις, αλλά επί­σης γε­µά­τη από ευ­και­ρί­ες ανα­σύ­ντα­ξης.