Πρωτοχρονιάτικο Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός,

είναι η επανάσταση και ο κομμουνισμός!

Η Νέα Χρονιά 2020 είναι η Χρονιά της Θύελλας της Ιστορίας.

Δύο εμβληματικά γεγονότα την σημαδεύουν από την αρχή της κιόλας:

Η γιγάντια πρωτοχρονιάτικη λαϊκή συγκέντρωση στην Πλατεία της Αξιοπρέπειας στο Σαντιάγκο της Χιλής με κεντρική πολεμική κραυγή: 2020 - La Revolución continúa! Η Επανάσταση συνεχίζεται!

Η πολεμική αυτή κραυγή ακούγεται, ήδη από το 2019, απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου: από την Χιλή και την Βολιβία, ως το Σουδάν, την Αλγερία, το Λίβανο και το Ιράκ.

Η πολιορκία από τις Ιρακινές μάζες της αμερικανικής πρεσβείας στην Βαγδάτη, το κέντρο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη χώρα και στην περιοχή - για πρώτη φορά από το 1979, όταν η αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη καταλήφθηκε από τις δυνάμεις της Ιρανικής Επανάστασης. Την εισβολή των μαζών ακολούθησε η θρασύδειλη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί, αρχηγού των Δυνάμεων Αλ Κουντς των Φρουρών της Επανάστασης και του Αμπού Μάχντι αλ Μουχαντίς, ηγέτη των Ιρακινών πολιτοφυλακών Λαϊκής Κινητοποίησης,στο διεθνές αεροδρόμιο της Βαγδάτης,με αμερικανικό drone, κατά διαταγή του Τραμπ, του γκάνγκστερ παλιάτσου στον Λευκό Οίκο.

Αυτό το νέο έγκλημα κρατικής τρομοκρατίας κλιμακώνει την απειλή πολεμικής ανάφλεξης, όχι μόνο με στόχο το Ιράν αλλά και όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένου του Αιγαίου και της Κύπρου.

Τα γεγονότα αυτά αποτελούν, για άλλη μια φορά, δραματική επιβεβαίωση της ιστορικής φύσης της ιμπεριαλιστικής εποχής σαν εποχής πολέμων και επαναστάσεων.

Όλοι οι καταπιεσμένοι, όλα τα θύματα της εκμετάλλευσης σ' όλο τον κόσμο πρέπει να ετοιμαστούμε, να οργανωθούμε, να οικοδομήσουμε την επαναστατική Διεθνή και να παλέψουμε για τη νίκη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, τον πόλεμο και την απειλή εξάλειψης κάθε ζωής πάνω στην γη.


Παγκόσμια Κρίση


Οι θύελλες των επαναστατικών αγώνων από χώρα σε χώρα, οι πυρκαγιές των πολέμων που φουντώνουν κι επεκτείνονται, η ραγδαία οικολογική καταστροφή γεννιούνται από την προχωρημένη αποσύνθεση του παρακμασμένου καπιταλιστικού συστήματος που γνωρίζει από το 2007-08 την χειρότερη κρίση της Ιστορίας του.

Αυτή η κρίση, την χρονιά που πέρασε γνώρισε μια δραματική καμπή που έκανε τους ίδιους τους καπιταλιστές να μιλούν τον Αύγουστο του 2019 για “καλοκαίρι του τρόμου”. Έγινε πια φανερό ότι ουσιαστικά απέτυχαν να σώσουν τις τράπεζες και συνολικά το σύστημα τα “ανορθόδοξα” οικονομικά μέτρα που πήρανε πάνω από μια δεκαετία (“προγράμματα αναθέρμανσης”, “ποσοτική χαλάρωση”, χαμηλά ή και αρνητικά επιτόκια κ.λπ.), τα τρισεκατομμύρια ρευστότητας που ρίξανε και κατευθύνθηκαν στο χρηματοοικονομικό σύστημα σε συνδυασμό με την πιο άγρια “λιτότητα”, τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού σε βάρος των εργατικών-λαϊκών μαζών. Η βαρβαρότητα της τελευταίας δεκαετίας απέτυχε να δημιουργήσει όρους υπέρβασης της δομικής, συστημικής κρίσης, ανοίγοντας τον δρόμο σε μια τρισχειρότερη επιδείνωσή της.

Η προσπάθεια των κεντρικών τραπεζών σε HΠΑ και ΕΕ να αναστρέψουν την νομισματική πολιτική, να σταματήσουν τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης και να ανεβάσουν τα επιτόκια, καθώς είχαν σχηματιστεί τεράστιες κερδοσκοπικές “φούσκες”- βόμβες, χειρότερες και πιο καταστροφικές από εκείνες που προηγήθηκαν της έκρηξης του 2007-08, προκάλεσαν σεισμούς κι απέτρεψαν την “επιστροφή στην κανονικότητα”. Αντίθετα ανανεώθηκε η ίδια, αν και οικτρά αποτυχημένη, πολιτική. Όπως είπε ο Μάριο Ντράγκι, λίγο πριν αποχωρήσει από την προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: “Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μπορούμε να προχωρήσουμε μόνο με μικρά βήματα” - μόνο δηλαδή με την τακτική του “βλέποντας και κάνοντας”.Τί άλλο είναι αυτό παρά ομολογία στρατηγικού αδιεξόδου, απουσία μεσο - και μακροπρόθεσμης στρατηγικής, αδυναμία να υπάρξει μια αποφασιστική στρατηγική πρωτοβουλία από την μεριά του κεφαλαίου;

Τα πιο συνειδητά τμήματα του κεφαλαίου βλέπουν αυτό στο οποίο μένουν τυφλοί πολλοί μέσα στην Αριστερά, καθεστωτική, “ριζοσπαστική” ή και την λεγόμενη “επαναστατική”. Μετά την χρεοκοπία της μεταπολεμικής κεϋνσιανής στρατηγικής σταθεροποίησης του καπιταλισμού το 1971, χρεοκόπησε το 2007-08 και η “νεοφιλελεύθερη” στρατηγική που τη διαδέχτηκε με τον μύθο της θατσερικής ΤΙΝΑ (“There Is No Alternative - Δεν Υπάρχει Άλλη Εναλλακτική”). Η ειρωνεία της πανούργας Ιστορίας είναι ότι η χρεοκοπία και της δεύτερης, “εναλλακτικής” πολιτικο-οικονομικής στρατηγικής που ανέπτυξε ο παρακμασμένος καπιταλισμός για να αποτρέψει ένα νέο κραχ μετά από εκείνο του 1929 και μια διεθνοποίηση της Οκτωβριανής Επανάστασης, αφήνει την κεφαλαιοκρατία “μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο” χωρίς άλλη εναλλακτική παρά την (μη) εναλλακτική της... ΤΙΝΑ, ένα νεκροβίωτο “νεοφιλελευθερισμό” - ζόμπι.

Φουντώνουν οι εμπορικοί πόλεμοι μεταξύ HΠΑ - Κίνας - ΕΕ - Ιαπωνίας, ορθώνονται ξανά, όπως την δεκαετία του 1930, τείχη δασμών, προστατευτισμού, ακραίου οικονομικού εθνικισμού που μολύνει το αίμα της πολιτικο-κοινωνικής ζωής με ξενοφοβία, ρατσισμό, φασισμό. Οξύνονται οι ιμπεριαλιστικοί, περιφερειακοί, εθνικοί ανταγωνισμοί, ξεσπούν και εξαπλώνονται βάρβαροι πόλεμοι, ξεριζώνονται πληθυσμοί, γιγαντώνονται τα μεταναστευτικά-προσφυγικά κύματα για να συναντήσουν τείχη, τον εγκλεισμό, τον θάνατο στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στα σύνορα της Αμερικής.

Κάποιοι μιλούν για “απο-παγκοσμιοποίηση”. Όμως, “η τάση στην παγκόσμια αγορά βρίσκεται μέσα στην ίδια την έννοια του κεφαλαίου” (Μαρξ), Ο παγκόσμιος χαρακτήρας των παραγωγικών δυνάμεων, της οικονομίας, της πολιτικής, της πολιτιστικής ζωής εγκαθιδρύθηκε από το ίδιο τον καπιταλισμό στην αναζήτηση ιδιωτικού κέρδους. Κι ο καπιταλισμός, όχι μόνο η νομισματική πολιτική του, έφτασε σε ιστορικά όρια. Δεν υπάρχει επιστροφή στον φιλελευθερισμό των προηγούμενων αιώνων. Η χρηματιστική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση των τελευταίων τριάντα χρόνων γνώρισε την “ενδόρηξη” (implosion) το 2008. Η διεθνής αλληλοσύνδεση, όμως, που η ίδια χρηματιστική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση ώθησε στα άκρα της, κι η οποία έρχεται σε σύγκρουση ασυμφιλίωτη με το αστικό Κράτος-Έθνος, δεν έχει εξαφανιστεί. Ίσα-ίσα, η κυριαρχία της εκδηλώνεται στην παγκοσμιότητα της κρίσης, στους εθνικούς ανταγωνισμούς για ηγεμονία στο ίδιο παγκοσμιοποιημένο και συνάμα κατακερματιζόμενο έδαφος. Επαναφέρει με το πιο βίαιο τρόπο το διακύβευμα της εποχής μας: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, ή ακριβέστερα σήμερα, Παγκόσμιος Σοσιαλισμός ή εξάλειψη κάθε ζωής.


Κι η Ελλάδα;


Ενώ ο πλανήτης σαρώνεται από κρίση κι εξεγέρσεις, πολιτικές θύελλες και πυρκαγιές, πολεμικές και “φυσικές”, ο “Κούλης” Μητσοτάκης κι η υπεραντιδραστική κυβέρνησή του θριαμβολογούν ότι μας φέρνουν την… “κανονικότητα”! Υπόσχονται μια “Ελλάδα-όαση” μέσα στον κατακλυσμό, επιχειρώντας να εφαρμόσουν στην ήδη καθημαγμένη χώρα μας τις αιματηρές συνταγές που απέτυχαν στη Χιλή του Πινοσέτ και του Πινέϊρα: ξεπουλώντας και ιδιωτικοποιώντας τα πάντα, καταπατώντας όλα τα εργασιακά διακαιώματα και τις ελευθερίες του λαού με αντεργατικούς-αντιλαϊκούς νόμους αλλά προπαντός με τα ρόπαλα, τις πλαστικές σφαίρες, τις βόμβες κρότου-λάμψης, τις εισβολές στα σπίτια, την διαπόμπευση και τα ξεγυμνώματα των “χακί” βανδάλων του παρασημοφορημένου από το Εφ Μπι Άι Χρυσοχοΐδη, με τα τσιρίγματα του Άδωνη στην κυβερνητική τηλε-μονοκρατορία των ΜΜΕ και τις φασιστικές απειλές περί “αναγκαστικότητας” της βίας του τσεκουροφόρου Βορίδη, με την προκλητική εισαγγελική κάλυψη/ενθάρρυνση των φονιάδων της ναζιστικής ‘Χρυσής Αυγής” και του κάθε Κορκονέα.

Το ΕΕΚ προειδοποίησε και τονίζει ξανά: δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια επιστροφή μιας συντηρητικής Δεξιάς στην κυβέρνηση, όπως την γνωρίσαμε στη Μεταπολίτευση αλλά για την πιο αντιδραστική κυβέρνηση από τον καιρό της πτώσης της χούντας, την πιο επικίνδυνη -αλλά και την πιο σαθρή.

Η ίδια η κυβέρνηση Μητσοτάκη - Χρυσοχοΐδη – Βορίδη - Άδωνη και τα μαδημένα κακόφωνα “παπαγαλάκια” της στα ΜΜΕ αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας την Μεταπολίτευση και την “ηγεμονία της Αριστεράς” κι ευαγγελίζονται μια επιστροφή στα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια, έτσι ώστε, όπως διακήρυξε ο Βορίδης, “να μην ξαναδεί ποτέ την εξουσία η Αριστερά, σε όλες τις μορφές της, είτε με τα όπλα είτε με την κάλπη”. Πρόκειται για ανοικτή πρόκληση σε προληπτική αντεπανάσταση.

Η μετεμφυλιοπολεμική, φασίζουσα αυτή ρητορική θέλει να αξιοποιήσει την πολιτική χρεοκοπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Θερίζει ό,τι έσπειρε με την “κωλοτούμπα” του ο Τσίπρας και το τρίτο και πιο φαρμακερό μνημόνιο: την βαθιά απογοήτευση στον λαό, την υποχώρηση των μαζικών αγώνων, το προσκύνημα στους ιμπεριαλιστές των HΠΑ και της ΕΕ, τη δυσφήμιση της Αριστεράς, προδοσίες που άνοιξαν τον δρόμο στη μαύρη Δεξιά με περικεφαλαία τον κοκκορόφτερο “Κούλη”.

Η εκλογική, όμως, ήττα των ρεφορμιστών του ΣΥΡΙΖΑ το 2019 δεν μπορεί καθόλου να συγκριθεί με την στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1949, με την βαριά πολιτική ήττα του επαναστατικού εργατικού -λαϊκού κινήματος, της ίδιας της Επανάστασης που γεννήθηκε με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και είχε ήδη προδοθεί, με τις συμφωνίες της ηγεσίας του ΚΚΕ με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές και τους Έλληνες αστούς στον Λίβανο, την Καζέρτα και την Βάρκιζα, για να γίνει σφάγιο στον βωμό των διεθνών συμφωνιών του σοβιετικού σταλινισμού με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό στη Γιάλτα και το Πότσδαμ.

Η εμφυλιοπολεμική ρητορική της τωρινής κυβέρνησης της Δεξιάς βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την παρούσα ιστορική συγκυρία. Αυτό δεν κάνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη λιγότερο αλλά περισσότερο επικίνδυνη. Είναι υποχρεωμένη για να σταθεροποιηθεί να στηριχτεί όχι τόσο στις φρούδες ελπίδες “ελαφρύνσεων” σε τμήματα των μικροαστών και παραχωρήσεων σε “εθνικούς εργολάβους”, σε μηντιάρχες, εφοπλιστές, μαφιόζους και διεθνείς κερδοσκόπους, όσο στο Κράτος της καταστολής και στην πρόσδεση στον ιμπεριαλισμό και τους πολεμικούς του τυχοδιωκτισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια, το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.

Η εμπλοκή στις επιθετικές ενέργειες του ιμπεριαλισμού που κλιμακώνεται τώρα με την αμερικανοθρεμένη Δεξιά, προωθήθηκε ήδη από τον ΣΥΡΙΖΑ - ο οποίος επαίρεται μάλιστα γι’ αυτό, προχωρώντας, στο όνομα του κλιμακούμενου ανταγωνισμού με την Τουρκία του Ερντογάν, στη συγκρότηση της μαύρης συμμαχίας Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ υπό την κηδεμονία των HΠΑ, την επ’ αόριστον επέκταση κι ενίσχυση των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, την συμφωνία για τον αγωγό αερίου EastMed. Ο ρόλος βαστάζου, σταθμάρχη και χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού δεν προασπίζει την ειρήνη αλλά φέρνει εγγύτερα έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο αντιδραστικό κι από τις δυο μεριές. Πριν ένα αιώνα οδηγηθήκαμε στην Μικρασιατική Καταστροφή για τα πετρέλαια της Μοσούλης. Θα δεχτούμε μια επανάληψη της τραγωδίας, σε ακόμα πιο κολοσσιαία κλίμακα, για να πάρει το μερτικό της η ελληνική άρχουσα τάξη στην εκμετάλλευση των πετρελαίων και του αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο από την αμερικανική Exxon, την γαλλική Total, την ιταλική Eni; Για να αποτρέψουμε το πολεμικό σφαγείο και να σπάσουμε τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και των καπιταλιστικών εταιρειών του, πρέπει να ανατρέψουμε τα ντόπια στηρίγματά τους, τους ντόπιους εκμεταλλευτές μας.

Ο εχθρός είναι μέσα στην ίδια μας την χώρα! Δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια των στρατοκρατών και των πετρελαιάδων!Πόλεμο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Μετατροπή του σε σοσιαλιστική επανάσταση και στις δύο πλευρές του Αιγαίου! Επαναστατικός διεθνισμός στην πράξη!

Δεν πρόκειται για αφηρημένη ουτοπία. Η προετοιμασία της ειρήνης αρχίζει με τον ταξικό πόλεμο, εδώ και τώρα!

Ταξικό πόλεμο , πρώτα απ’ όλα, ενάντια στην κυβέρνηση της Δεξιάς, των αφεντικών που υπηρετεί, των αντιδραστικών νόμων της, ενάντια στο Κράτος της καταστολής και της πείνας, με τις μεθόδους της μαζικής ταξικής πάλης, με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συνενώνοντας τους αγώνες, με την ετοιμασία και διεξαγωγή Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας μέχρι την νίκη, την ανατροπή της.

Τέρμα στην μιζέρια και στην κλάψα ότι “τίποτε δεν γίνεται”! Το μαστίγιο της κυβέρνησης στις ράχες μας ήδη προκαλεί τις πρώτες μαζικές κινητοποιήσεις, όπως στην Πορεία του Πολυτεχνείου και στην επέτειο της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ‘08, παρόλη την κρατική τρομοκρατία και την θρασύδειλη βάρβαρη καταστολή σε γυναικόπαιδα προσφύγων στις καταλήψεις, ενάντια στα ανυπόταχτα Εξάρχεια, ενάντια σε ξεμοναχιασμένους νέους και γυναίκες. Η κυβέρνηση άνοιξε ταυτόχρονα πολλά και διάφορα μέτωπα, πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να κουμαντάρει. Το ερώτημα δεν είναι το εάν αλλά το πότε θα ξεσπάσει η συσσωρευόμενη λαϊκή οργή. Στη Χιλή ξεσηκώθηκαν, όπως λένε οι εξεγερμένοι “όχι μόνο για τα 30 πέσος αύξησης στα εισιτήρια του Μετρό αλλά για 30 χρόνια λιτότητας και καταστολής”. Έτσι όταν η ώρα της αλήθειας φτάσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πληρώσει όχι μόνο για τα δικά της κακουργήματα αλλά και για όλες τις δεκαετίες της “λιτότητας, για όλα τα μνημόνια, ακόμα και για το μνημόνιο που υπέγραψε ο Τσίπρας...

Είναι μια υπεραντιδραστική, επικίνδυνη αλλά και σαθρή κυβέρνηση, σε μια χώρα ήδη κατεστραμμένη, με ένα λαό που έχει μετατραπεί σε έθνος αποκλήρων και προπαντός μέσα στη δίνη μιας επιδεινούμενης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, μπροστά σε ένα τσουνάμι εξεγέρσεων όπου γης και δίπλα στο ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής.

Η πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη καθόλου δεν σημαίνει, όπως ισχυρίζεται η συντηρητική γραφειοκρατία του ΚΚΕ, “διευκόλυνση” της επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Είμαστε αδιάλλακτα αντίθετοι στη ξαναζεσταμένη σούπα μιας “κυβερνώσας” ψευτο-Αριστεράς και της “πολιτικής της κωλοτούμπας”. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να πετύχει μια γρήγορη επάνοδο στα κυβερνητικά πόστα, μέσα σε συνθήκες επιδεινούμενης διεθνούς κρίσης και με συρρικνωμένη την προδομένη λαϊκή βάση του. Γι’ αυτό και ασκεί την πιο ανόρεχτη, πλαδαρή, τάχα “υπεύθυνη αντιπολίτευση”. Μεταλλάσσεται σε μια άνευρη αστική “κεντροαριστερά” που δεν μπορεί να έχει καλύτερη τύχη από την μετάλλαξη του άλλοτε κραταιού ΚΚ Ιταλίας στο “Δημοκρατικό Κόμμα”. Η “πασοκοποίηση” που πολλοί βλέπουν, με καλό ή κακό μάτι, δεν είναι παρά απορρόφηση του πασοκικού πολιτικού προσωπικού χωρίς την λαϊκή βάση που είχε το παλιό ΠΑΣΟΚ της Μεταπολίτευσης. Όσο κι αν τμήματα της αστικής τάξης ποντάρουν στον πρασινορόζ ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα σαν εναλλακτική σε μια ΝΔ που θα σπάσει τα μούτρα της, κάτι τέτοιο θα έχει κοντά ποδάρια.

Είμαστε αντίθετοι στην παράλογη “λογική του μικρότερου κακού” που η Ιστορία απέδειξε ξανά και ξανά ότι οδηγεί στο χειρότερο κακό. Η απότομη εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, “σερφάροντας” πάνω στο παλιρροϊκό κύμα των αντιμνημονιακών αγώνων, και προβάλλοντας σαν πρόταση εξουσίας, για να ακολουθήσει η γνωστή, αξιοθρήνητη υποταγή του στην τρόϊκα και η άδοξη πτώση του, ακριβώς λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών χαρακτηριστικών της, δεν αποτελεί απλώς ένα κοινοβουλευτικό επεισόδιο εναλλαγής στην αστική κυβέρνηση. Είναι μια κρίσιμη στρατηγική εμπειρία, δηλαδή μια εμπειρία που στο κέντρο της έχει την κρίση πολιτικής εξουσίας και ταξικής κυριαρχίας και τις δυνατότητες λύσης της.

Μια ασυνάρτητη αλλά υπαρκτή ρεφορμιστική στρατηγική για την εξουσία δοκιμάστηκε και ηττήθηκε το 2012-15. Ναυάγησε οικτρά η αντίληψη ότι η οικονομική συστημική κρίση που προκαλεί πολιτική κρίση εξουσίας, κρίση στην οποία αντικειμενικά διακυβεύεται η ίδια η ταξική κυριαρχία, σε συνθήκες ακραίας οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης, μπορεί να λυθεί με την κοινοβουλευτική νίκη κι εγκαθίδρυση μιας “αριστερής κυβέρνησης” στα πλαίσια του καπιταλισμού. Μιας αριστερής κυβέρνησης, μάλιστα, που δηλώνει εκ των προτέρων την στήριξή της στη “συνέχεια του (αστικού) Κράτους” και τον “σεβασμό στις διεθνείς συμφωνίες της χώρας”, στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των HΠΑ και του ΔΝΤ! Δεν ήταν τυχαίο ότι πριν αλέκτωρ λαλήσει, ήδη τον Φεβρουάριο του 2015, ένα μήνα μετά την πρώτη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, Βαρουφάκης και Τσίπρας υπογράφουν με την τρόικα το πρωτόκολλο ντροπής που οδηγεί στο μνημόνιο μετά λίγους μήνες, κάτω από τους χείριστους όρους κι ενάντια στην δηλωμένη λαϊκή βούληση με το 61% στο Δημοψήφισμα…

Το Βατερλό της στρατηγικής της “αριστερής κυβέρνησης” συνοδεύτηκε με το φιάσκο της “αριστερότερης” εκδοχής της, που εκφράστηκε στην λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τάχα η έκβαση θα ήταν καλύτερη εάν η αριστερή κυβέρνηση προχωρούσε με “βαθμιαίες ρήξεις” με την ΕΕ και το κεφάλαιο, κάτω από την “πίεση από τα αριστερά” τόσο εντός Κόμματος και κυβέρνησης όσο και εξωκοινοβουλευτικά από τα κοινωνικά κινήματα. Είναι γνωστή η οικτρή κατάληξη όσων ακολούθησαν αυτήν την γραμμή είτε μεμονωμένοι είτε μέσα από τις γραμμές της Αριστερής Πλατφόρμας κι αργότερα της ΛΑΕ του “αριστερού” εθνικισμού, συπεριλαμβανομένων και των συνοδοιπόρων τους στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Αλλά κι όσες αριστερές δυνάμεις αντιπολιτεύτηκαν αυτήν την στρατηγική της “αριστερής κυβέρνησης” μέσα στον καπιταλισμό και μέσα στην ΕΕ -ή κι έξω απ’ αυτήν με επιστροφή στην δραχμή- είτε πρόκειται για το σταλινικό ΚΚΕ είτε για δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απέτυχαν να προσφέρουν μια δική τους πειστική αριστερή εναλλακτική στο ΣΥΡΙΖΑ. Έμειναν μοναχά στη θέση μιας αντιπολίτευσης χωρίς πρόταση εξουσίας. Κι αυτότην στιγμή που η καπιταλιστική χρεοκοπία έθετε το καίριο ζήτημα της εξουσίας. Όχι απλώς ποιο κοινοβουλευτικό κόμμα αλλά ποια τάξη και σε συμμαχία με ποιες ταξικές δυνάμεις ενάντια στην άρχουσα τάξη, με ποιο πρόγραμμα, με την δική τους αυτο-οργάνωση σε λαϊκές συνελεύσεις κι Επιτροπές, με μαζική άμεση δράση και επιβάλλοντας την δική τους πολιτική εξουσία, θα μπορούσε να βγάλει την εργατική τάξη και τον λαό από την κρίση και την κοινωνική καταστροφή.

Η περιχαράκωση δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του προπαγανδισμού και του ακτιβισμού. Η περίκλειστη “πολιτική ορθότητα και καθαρότητα” της κάθε οργάνωσης αγνοεί ότι όταν υπάρχειμια στρατηγική εμπειρία, όπως εκείνη του 2010-2015, τούτη δεν αφορά μονάχα τα εμπλεκόμενα πολιτικά κόμματα αλλά επίσης την ίδια την εργατική τάξη και τις ετερογενείς λαϊκές μάζες σε αναβρασμό και αναζήτηση διεξόδου. Μια Αριστερά που θέλει να είναι επαναστατική, να ασκήσει τον επαναστατικό ρόλο μιας οργανωμένης προλεταριακής πρωτοπορίας πρέπει να βρίσκεται, έστω και σαν μειοψηφία, μέσα στις μάζες, σε διαρκή διάλογο μαζί τους, να παρεμβαίνει στα ρήγματα που ανοίγει στην αυθόρμητη συνείδησή τους η ταξική πάλη και η κρίση. Να μαθαίνει αλληλεπιδρώντας με τις μάζες πώς να μετουσιώνει τις ανάγκες τους σε επαναστατική πολιτική, πρόγραμμα, σχέδιο δράσης, οργάνωση, επαναστατική πράξη με προοπτική την δική τους εξουσία και την καθολική κοινωνική χειραφέτηση, τον κομμουνισμό.

Η διεκδίκηση της πολιτικής ανεξαρτησίας της εργατικής τάξης από όλα τα αστικά κόμματα και τα αστικά σχέδια, μαζί και η απόρριψη της γραμμής ουράς στον κεντροαριστερό ΣΥΡΙΖΑ, δεν σημαίνει παγίδευση στην αυτο-αναφορικότητα ή σνομπάρισμα των λαϊκών τάξεων και των αγωνιστών, μαζί κι όσων ακολούθησαν ή ακολουθούν την κοινοβουλευτική κι εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τον αναρχικό -αντιεξουσιαστικό χώρο.

Η ενιαία δράση σε όλα τα καυτά κοινωνικά ζητήματα, για το ψωμί, την δουλειά, την ελευθερία, την Παιδεία, την Υγεία, τον πολιτισμό, ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τον σεξισμό, τον φασισμό, τον πόλεμο, την καταστροφή της Φύσης και της ζωής, είναι αναγκαία όσο ποτέ για να ξεπεραστεί ο κατακερματισμός δυνάμεων που λειτουργεί παραλυτικά στην ταξική πάλη . Παρά την υπάρχουσα διασπορά , υπάρχει και ειλικρινής αγωνία και αναζήτηση σε όλους τους μάχιμους χώρους του κινήματος για μια εναλλακτική χειραφετητική διέξοδο . Πρέπει να ανοίξει ο πιο πλατύς , συντροφικός διάλογος μέσα στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους αγωνιστές, ανοργάνωτους κι οργανωμένους να δημιουργηθούν οι όροι της σύγκλισης σε ένα Ενιαίο ταξικό Μέτωπο πάλης , χωρίς απεμπόληση αρχών ή εγκατάλειψη της πάλης για πολιτική -προγραμματική αποσαφήνιση των στόχων.

Αποτελεί προϋπόθεση για να υπάρξει σύνδεση, διάλογος, ανάπτυξη μαζικής συνείδησης ότι η μόνη διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση είναι η επαναστατική ανατροπή του συστήματος, η εργατική εξουσία, η σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομίας σε νέες βάσεις, και ο πανανθρώπινος ελευθεριακός κομμουνισμός, χωρίς αφεντικά, γραφειοκράτες, στρατοκράτες, σύνορα και κράτη.

Την χρονιά αυτή που άρχισε με τον πιο θυελλώδη τρόπο πρέπει επειγόντως να βγάλουμε όλοι κι όλες τα αναγκαία μαθήματα. Πρώτα-πρώτα, οι πιο μαχητικές και πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού, νεολαιΐστικου, γυναικείου και πλατύτερου λαϊκού κινήματος. Μαζί και το ΕΕΚ, ετοιμάζοντας το επόμενο κρίσιμο 17ο Συνέδριό του την Άνοιξη του 2020, τον απαραίτητο θεωρητικό επανεξοπλισμό -για την ακρίβεια, ένα αληθινό ποιοτικό άλμα στη μαρξιστική θεωρία- σαν οδηγό στην πολιτική του αναδιοργάνωση και πράξη, στην πάλη για τον κομμουνισμό, το επαναστατικό κόμμα νέου τύπου και την επαναστατική, αναγεννημένη Τέταρτη Διεθνή που απαιτούν οι καιροί.

Πρωτοχρονιά 2020