Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 494)

 

 

Οι δεύτερες κάλπες του Ιούνη επιβεβαίωσαν και ενίσχυσαν το αρνητικό αποτέλεσμα της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης.

Σε συν­θή­κες πρω­το­φα­νούς εκλο­γι­κής απο­συ­σπεί­ρω­σης κι απο­θάρ­ρυν­σης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, όπως απο­τυ­πώ­θη­κε στην ιστο­ρι­κά υψηλή αποχή, ο Μη­τσο­τά­κης πε­τυ­χαί­νει μια πο­λι­τι­κή νίκη, η οποία με­γε­θύ­νε­ται από την κα­τάρ­ρευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα κάνει πιο πικρό η πα­ρου­σία τριών ακρο­δε­ξιών κομ­μά­των στη Βουλή, όπως και η απο­τυ­χία του ΜΕ­ΡΑ­25-Συμ­μα­χία για τη Ρήξη να ξε­πε­ρά­σει το όριο ει­σό­δου. Αυτός ο αρ­νη­τι­κός εκλο­γι­κός-κοι­νο­βου­λευ­τι­κός συ­σχε­τι­σμός (που το θε­τι­κό νέο της ενί­σχυ­σης του ΚΚΕ δεν είναι επαρ­κές για να τον αντι­στρέ­ψει), είναι που δη­μιουρ­γεί μια αί­σθη­ση πο­λι­τι­κής δύ­να­μης για την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, πα­ρό­τι αυτή κα­τέ­γρα­ψε την ίδια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δύ­να­μη με εκεί­νη του 2019 και της πε­ρα­σμέ­νης θη­τεί­ας.

Αυτός ο συ­σχε­τι­σμός εις βάρος της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, δη­μιουρ­γεί την αυ­το­πε­ποί­θη­ση που αντα­να­κλά­ται στην προ­κλη­τι­κή σύν­θε­ση της νέας κυ­βέρ­νη­σης, που προει­δο­ποιεί για την επι­τά­χυν­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επι­θε­τι­κό­τη­τας. Αλλά αυτή η αυ­το­πε­ποί­θη­ση είναι «συ­γκρα­τη­μέ­νη». Η επι­μο­νή του Μη­τσο­τά­κη ενά­ντια σε εκ­δη­λώ­σεις αλα­ζο­νεί­ας, αλλά και η με­τε­κλο­γι­κή συ­νέ­χεια της δη­μα­γω­γί­ας (για μι­σθούς, συ­ντά­ξεις), είναι κά­ποιες εν­δεί­ξεις της επί­γνω­σης στου Μα­ξί­μου ότι η νέα θη­τεία δεν θα είναι βόλτα στο πάρκο. Το τέλος του ευ­νοϊ­κού οι­κο­νο­μι­κού «φεγ­γα­ριού» για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, οι διε­θνείς κλυ­δω­νι­σμοί (από τον ου­κρα­νι­κό πό­λε­μο και τις πα­ρε­νέρ­γειές του μέχρι το πρό­σφα­το επι­κίν­δυ­νο φλερτ του Ισ­ρα­ήλ με μια με­γά­λη ανά­φλε­ξη στη Μέση Ανα­το­λή), ο ερ­γα­το­λαϊ­κός θυμός που έμει­νε «βου­βός» στην κάλπη αλλά έχει δώσει με­γά­λα δείγ­μα­τα γρα­φής στο δρόμο όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα είναι πα­ρά­γο­ντες που θα κρί­νουν την πο­ρεία των εξε­λί­ξε­ων.

Ο χώρος στα δεξιά της ΝΔ, θα επι­χει­ρή­σει να αξιο­ποι­ή­σει τις δυ­να­τό­τη­τες που του έδω­σαν οι εκλο­γι­κές επι­τυ­χί­ες για να πιέ­σει προς μια ακόμα πιο αντι­δρα­στι­κή με­τα­τό­πι­ση της πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας. Η εμπει­ρία της νίκης επί της Χρυ­σής Αυγής, το γε­γο­νός ότι η ακρο­δε­ξιά να έχει –ακόμα– «ανα­κάμ­ψει» από τις συ­νέ­πειές της, και τα αυ­ξη­μέ­να αντα­να­κλα­στι­κά που έχει απο­κτή­σει ο κό­σμος του κι­νή­μα­τος μετά από αυτή την εμπει­ρία, οφεί­λουν να αξιο­ποι­η­θούν για να τους φρά­ξου­με το δρόμο. Η ιστο­ρία με το Pride στα Χανιά ήταν ένα μικρό δείγ­μα αυτής της δυ­να­τό­τη­τας.

Η συ­σπεί­ρω­ση του κό­σμου των κι­νη­μά­των και της Αρι­στε­ράς, η ορ­γά­νω­ση και η μα­ζι­κή στή­ρι­ξη των «δικών μας» γε­γο­νό­των απο­κτούν κομ­βι­κή ση­μα­σία στη μάχη ενά­ντια στην δεξιά κυ­βέρ­νη­ση και τις ακρο­δε­ξιές εφε­δρεί­ες.

Το φε­τι­νό Αντι­ρα­τσι­στι­κό Φε­στι­βάλ είχε εξε­λι­χθεί σε ένα κε­ντρι­κό σταθ­μό στο «κα­λε­ντά­ρι» κάθε ακτι­βι­στή και ακτι­βί­στριας μετά το δρα­μα­τι­κό έγκλη­μα στην Πύλο αλλά και το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα. Οι τρι­κλο­πο­διές που ισο­δυ­να­μού­σαν με από­πει­ρα ακύ­ρω­σής του, απο­τυ­πώ­νουν ένα κε­ντρι­κο­πο­λι­τι­κό κλίμα που κάνει τους κάθε λογής αντι­δρα­στι­κούς να θε­ω­ρούν ότι «τους παίρ­νει». Η ακόμα πιο απο­φα­σι­στι­κή και ακόμα πιο μα­ζι­κή στή­ρι­ξη του Φε­στι­βάλ θα είναι μια πρώτη, ηχηρή απά­ντη­ση από τον κόσμο της αντί­στα­σης και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ότι θα μας βρουν μπρο­στά τους. Η με­γά­λη δια­δή­λω­ση για την Πύλο, λίγο μετά την «κρυά­δα» της πρώ­της κάλ­πης, υπεν­θύ­μι­σε αυτή τη δυ­να­τό­τη­τα.

Το Φε­μι­νι­στι­κό Φε­στι­βάλ τον ερ­χό­με­νο Σε­πτέμ­βρη, θα είναι ένα ακόμα τέ­τοιο πο­λι­τι­κό-κοι­νω­νι­κό «γε­γο­νός», συ­σπεί­ρω­σης του κό­σμου που στή­ρι­ξε την ανά­δυ­ση ενός μα­ζι­κού-μα­χη­τι­κού φε­μι­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος στην Ελ­λά­δα τα τε­λευ­ταία χρό­νια, μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που θέ­λουν να «δια­γρά­ψουν» οι αντι­δρα­στι­κοί τύπου «Νίκη», αλλά και κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη που φλερ­τά­ρουν με πο­λι­τι­κές διαιώ­νι­σης κι ενί­σχυ­σης της έμ­φυ­λης ανι­σό­τη­τας, στο όνομα της «πα­ρα­δο­σια­κής οι­κο­γέ­νειας».

Η δια­δή­λω­ση των συν­δι­κά­των στη ΔΕΘ οφεί­λει να είναι μια πρώτη πα­ρου­σία της ερ­γα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης απέ­να­ντι στο πρό­γραμ­μα που θα πα­ρου­σιά­σει ο Μη­τσο­τά­κης. Η ομό­φω­νη από­φα­ση της ΓΣ της ΔΟΕ για συ­νέ­χεια του αγώνα ενά­ντια στην αξιο­λό­γη­ση και τη νέα χρο­νιά, λίγο μετά τις δεύ­τε­ρες εθνι­κές κάλ­πες, ήταν ένα πρώτο «μή­νυ­μα» στην κυ­βέρ­νη­ση, ότι η εκλο­γι­κή νίκη δεν ση­μαί­νει και «λυ­μέ­να χέρια». Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει με­γά­λες προ­κλή­σεις κι επι­θέ­σεις και οι δυ­νά­μεις της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς οφεί­λουν να ετοι­μά­ζο­νται για νέες μάχες, με τα μάτια στραμ­μέ­να σε αυτόν τον κοι­νω­νι­κό συ­σχε­τι­σμό.

Μέσα από την συ­στη­μα­τι­κή κοινή δράση μέσα, από και για αυτές τις αντι­στά­σεις μπο­ρεί να βρει τη δύ­να­μη η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά να στη­ρί­ξει ένα νέο ξε­κί­νη­μα. Αυτή η «με­θο­δο­λο­γία» επι­χει­ρεί­ται να δια­γρα­φεί από την ιστο­ρία στους «απο­λο­γι­σμούς» της «επο­χής Τσί­πρα», που πα­σχί­ζουν να πεί­σουν ότι ένας χα­ρι­σμα­τι­κός ηγέ­της, με κά­ποιες ευ­φυ­είς εκλο­γι­κές τα­κτι­κές, «απο­γεί­ω­σε» ένα μικρό κόμμα του 3%. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι άλλη: Πε­ρι­λαμ­βά­νει τα «καύ­σι­μα» του διε­θνούς κι­νή­μα­τος ενά­ντια στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, την κοινή δράση μέσα σε αυτό, το συ­στη­μα­τι­κό διά­λο­γο, τις με­τα­το­πί­σεις («αρι­στε­ρή στρο­φή» ΣΥΝ), την στή­ρι­ξη και την πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση αγώ­νων όπως το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα του 2006-07, δο­κι­μα­σί­ες όπως ο Δε­κέμ­βρης του 2008, τα ακόμα πιο προ­ω­θη­τι­κά καύ­σι­μα του αντι­μνη­μο­νια­κού κι­νή­μα­τος και της επι­λο­γής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (ή πιο σωστά, της τότε αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γάς του μαζί με άλ­λους, πχ ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) να συν­δε­θεί με αυτό και να δώσει αρι­στε­ρό­στρο­φη κα­τεύ­θυν­ση στο ρι­ζο­σπα­στι­σμό. Μέσα από μια τέ­τοια δια­δρο­μή έγινε εφι­κτή η τότε έξο­δος από το αρ­νη­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον του «κό­σμου μετά το 1989».

Έτσι και τώρα, η τα­ξι­κή πάλη και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα είναι αυτά που θα κρί­νουν τις δυ­να­τό­τη­τες ανα­τρο­πής του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού, εφό­σον οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς επι­χει­ρή­σουν από κοι­νού, ει­λι­κρι­νά και συ­στη­μα­τι­κά να συν­δε­θούν μαζί τους, ενώ προ­χω­ρούν το διά­λο­γο «τι να κά­νου­με».

Από αυτό το συν­δυα­σμό «αντι­κει­με­νι­κών» κι «υπο­κει­με­νι­κών» πα­ρα­γό­ντων θα κρι­θεί και το ερώ­τη­μα αν η κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το σκη­νι­κό από­λυ­της ρευ­στό­τη­τας «στα αρι­στε­ρά του κέ­ντρου» θα «με­τα­φρα­στεί» σε ήττα όλης της Αρι­στε­ράς ή σε νέα δυ­να­τό­τη­τα για ένα νέο ξε­κί­νη­μα.

Με πρώτο σταθ­μό, ως προς την εκλο­γι­κή θερ­μο­μέ­τρη­ση, τις δη­μο­τι­κές-πε­ρι­φε­ρεια­κές του Οκτώ­βρη. Όπου η ΝΔ θα επι­χει­ρή­σει να ενι­σχύ­σει την ει­κό­να εκλο­γι­κής κυ­ριαρ­χί­ας και η ακρο­δε­ξιά θα ψάξει νέες ευ­και­ρί­ες μο­νι­μο­ποί­η­σης-διεύ­ρυν­σης της πα­ρου­σί­ας της. Όπου θα παι­χτεί η συ­νέ­χεια της «αντα­γω­νι­στι­κής συ­νύ­παρ­ξης» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΠΑΣΟΚ και της μάχης για τους συ­σχε­τι­σμούς εντός του «προ­ο­δευ­τι­σμού». Με το ΚΚΕ να οδεύ­ει προς μια νέα από­πει­ρα στε­νής «κα­τα­γρα­φής» της δύ­να­μής του, οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να βρουν κοινό βη­μα­τι­σμό για να δοθεί από κοι­νού η μάχη κα­το­χύ­ρω­σης της πα­ρου­σί­ας αυτού του «χώρου», απέ­να­ντι και στη λαι­μη­τό­μο-Βο­ρί­δη του 3%. Όχι ως αυ­το­σκο­πός, αλλά ως πρώτο βήμα για την ανα­σύ­ντα­ξή του και την προ­σπά­θεια να πα­ρέμ­βει απο­τε­λε­σμα­τι­κά στην γε­μά­τη προ­κλή­σεις πε­ρί­ο­δο που άνοι­ξαν οι δι­πλές κάλ­πες του 2023.