Ο Μητσοτάκης κρατάει το σκήπτρο απόλυτου μονάρχη και τώρα μέσα σε μια Βουλή χωρίς αντίπαλο. Η επιστροφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη Μεταπολίτευση μοιάζει πια με μακρινή ανάμνηση. Από τις κάλπες βγήκε μια Βουλή-ζόμπι, βαμμένη “πολύχρωμη”, κατά τα γούστα του Κούλη: κυριαρχεί το χρώμα μπλε-μαρέν σε φόντο μελανόφαιο των Ναζί του Κασιδιάρη μαζί με το μαύρο των πιο μαύρων ρασοφόρων του σκοταδισμού. Μαζί τους και τα παρδαλά χρώματα μιας “Πλεύσης” χωρίς μπούσουλα, με παντιέρα το σύνθημα των Γάλλων φασιστών του μεσοπολέμου: “ούτε δεξιά ούτε αριστερά”.
Ποια αντιπολίτευση θα αντιμετωπίσει τον εκλεκτό εκπρόσωπο των κεφαλαιοκρατών και της ιμπεριαλιστικής Δύσης:
Η θλιβερή, κεντροαριστερή “αξιωματική αντιπολίτευση” του ΣΥΡΙΖΑ, αποψιλωμένη και σε διαλυτική κρίση, δεν έχει καν το δικαίωμα, να καταθέσει πρόταση μομφής, καθώς με 47 βουλευτές δεν φτάνει το όριο των 50 που απαιτεί ο αντιδραστικός Κανονισμός της Βουλής;
Ή, μήπως, το δεξιόστροφο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, στο οποίο από την πρώτη στιγμή των Προγραμματικών Δηλώσεων, προτάθηκε ανοικτά από τον Μονάρχη συνεργασία στην ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων και στην Αναθεώρηση του Συντάγματος σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση;
Ή, μήπως ο εσμός των ομογάλακτων ακροδεξιών;
Το σταλινικό ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι είναι “η μόνη αντιπολίτευση μέσα κι έξω από την Βουλή”. Πώς; Με αριστερά λόγια μέσα στην Βουλή και δεξιά πρακτική έξω από την Βουλή; Όπως τον Δεκέμβρη του 2008; Με τον ίδιο τρόπο που μποϊκόταρε το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα του 2015; Ή όταν το 2021 ματαίωσε την τελευταία στιγμή την Γενική Απεργία ενάντια στον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη; Ή όταν αρνήθηκε την εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων μετά το έγκλημα στα Τέμπη; Θα απειλήσει ποτέ την κυβέρνηση Μητσοτάκη και προπαντός την εξουσία του κεφαλαίου μια αντιπολίτευση που περιορίζεται μόνο σε “πιέσεις” με αυστηρά ελεγχόμενες, τελετουργικές συγκεντρώσεις και εκτονωτικές κινητοποιήσεις, όπου θα εξασφαλίζει “να μην σπάσει τζάμι”;
Η αιώνια επίκληση των “αρνητικών πολιτικών και ταξικών συσχετισμών” κι η μετατόπιση στο αόριστο, απώτατο μέλλον της πάλης για την εργατική εξουσία, σε συνθήκες οξυνόμενης καπιταλιστικής κρίσης, καλύπτουν το γεγονός ότι η γραφειοκρατία του ΚΚΕ γίνεται ξανά και ξανά, και μάλιστα την πιο κρίσιμη στιγμή της ταξικής πάλης, δικλείδα ασφαλείας και “σταθεροποίησης” του κλυδωνιζόμενου αστικού συστήματος εξουσίας κι εκμετάλλευσης.
Η άρχουσα τάξη έχει συνείδηση της κρισιμότητας των καιρών. Ξέρει πολύ καλά ότι ο εκλεκτός της νίκησε στις εκλογές γιατί δεν είχε αντίπαλο στην διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας κι ούτε θα απειληθεί μελλοντικά από το ΠΑΣΟΚ ή από κάποια απίθανη σύγκλιση και συνασπισμό ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζει ότι η κυβερνώσα Δεξιά δεν έχει αντίπαλο στην Βουλή. Ξέρει, όμως, ότι και η εκλογική νίκη της, παρόλο το αρνητικό βάρος και την σύγχυση που σπέρνει, δεν είναι ανεξάντλητη παρακαταθήκη και άτρωτη ασπίδα. Μπορεί και πρέπει να αποδειχθεί πύρρεια. Οι φτηνές δάφνες των εκλογών, όπου οι μισοί ψηφοφόροι γύρισαν τις πλάτες τους στις κάλπες, προπαντός στις 25 Ιουνίου στις οποίες ο νικητής Μητσοτάκης εκλέχθηκε με το 21,3% των ψηφοφόρων καθόλου δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν τις γοργά επερχόμενες θύελλες από τις διεθνείς και εθνικές εξελίξεις της καπιταλιστικής κρίσης. Το μονοπόδαρο αστικό πολιτικό σύστημα με αποδυναμωμένες τις εφεδρείες του πατάει σε κινούμενη άμμο. Η τεράστια αποχή, του 47%, σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόρους, αντανακλά τη διαδικασία εγκατάλειψης της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από τις μάζες. Το παλιό σύστημα πεθαίνει, το νέο δυσκολεύεται να αναδυθεί. Κι ο “απόλυτος μονάρχης”, ο “βασιλιάς” Κούλης, είναι γυμνός.
Με δεμένο, για την ώρα, τον γάιδαρο στην Βουλή, εκείνο που φοβούνται οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνώντες είναι η ανάπτυξη και εμφάνιση ισχυρού, μαχητικού και ασυμβίβαστου αντίπαλου ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ, στην αρένα της πάλης των τάξεων. Εκείνος που μπορεί να την απειλήσει είναι ο ιστορικός ταξικός της αντίπαλος, η εργατική τάξη που επικεφαλής των φτωχών λαϊκών μαζών μπορεί να σπάσει τα δεσμά της κοινωνικής μίζερης ρουτίνας, να αμφισβητήσει την ίδια την αστική ταξική κυριαρχία και με την αναγκαία ταξική συνείδηση, οργάνωση, πρόγραμμα, επαναστατική ηγεσία να διεκδικήσει την ίδια την εξουσία.
Η άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή τους θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν και να καταστείλουν την εμφάνιση, την ανάπτυξη και την μαζική δράση ενός τέτοιου αντιπάλου. Το επαναστατικό καθήκον του ΕΕΚ και της μαχόμενης πρωτοπορίας είναι ακριβώς το αντίθετο: η πολιτική συγκρότηση, οργάνωση και ασυμβίβαστη πάλη μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης σε όλα τα μέτωπα, κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά, για την διαρκή λαϊκή κινητοποίηση σε κάθε μάχη, μεγάλη ή μικρή, μέχρι τη νίκη – την κατάληψη της εξουσίας και την σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.
2. Οι εκλογές του 2023 δεν ήταν μία από τα ίδια. Στη στρεβλή τους εικόνα πρέπει να βρούμε το καινούργιο, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Τι τελείωσε και τι αρχίζει;
Παρόλες τις θριαμβολογίες των μεν και τις θρηνωδίες των δε, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλοί άλλοι, μιλούν απλώς για κλείσιμο του ιστορικού κύκλου που άνοιξε το 2012 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην τρικυμία των μνημονίων και των αντιμνημονιακών λαϊκών αγώνων.
Στην πραγματικότητα ο ιστορικός κύκλος είναι πολύ ευρύτερος και διεθνής. Αγκαλιάζει το παλιρροϊκό κύμα των πρωτοφανών κινητοποιήσεων και εξεγέρσεων που ξέσπασαν μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008 – Αραβική Άνοιξη, “Αγανακτισμένο锨στην Ισπανία, αντιμνημονιακοί αγώνες στην Ελλάδα, Γκεζί Παρκ στην Τουρκία κ.λπ. Περιλαμβάνει και τους πολιτικούς σχηματισμούς που αναδύθηκαν μέσα, δίπλα ή και “σερφάροντας” πάνω στο πρώτο αυτό κύμα που ξεσήκωσε η παγκόσμια κρίση – και που έχουν τύχη παρόμοια με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Το συνοδεύουν στην άνοδο και την πτώση το Ποδέμος στην Ισπανία, το Αριστερό Μπλοκ στη Πορτογαλία, το ΝΡΑ στην Γαλλία ή, αργότερα, και το Μέτωπο της Αριστεράς και των Εργαζομένων – Eνότητα (FIT-U) στην Αργεντινή.
Η πολιτική υποχώρησή τους και οι αρνητικές συνέπειες στο μαζικό κίνημα έδωσαν ώθηση στην άνοδο ή και επάνοδο των δυνάμεων της άκρας Δεξιάς και της συντηρητικής αντεπανάστασης, χωρίς, όμως, να έχει επέλθει ακόμα μια τελική έκβαση στον κοινωνικό πόλεμο, η στρατηγική επικράτηση τού ενός και η συντριβή τού άλλου αντίπαλου. Το δείχνει το παράδειγμα της εξεγερμένης Γαλλίας, ένα προμήνυμα για όλη την Ευρώπη της καπιταλιστικής κρίσης και του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τον αδύνατο κρίκο στον ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο Βορρά.
Για να βγουν τα αναγκαία μαθήματα, ενόψει του νέου ιστορικού κύκλου που ανοίγει, οι εμπειρίες του πρώτου διεθνούς κύματος αγώνων που πυροδότησε το κραχ του 2008, “η μητέρα όλων των κρίσεων”, πρέπει να αντιμετωπιστούν από την μαρξιστική πρωτοπορία και το εργατικό-λαϊκό κίνημα ως στρατηγικές εμπειρίες, με την έννοια που έδινε στον όρο ο Τρότσκυ.Σαν τα απαραίτητα υλικά για την επεξεργασία μιας νικηφόρας στρατηγικής της χειραφέτησης που σαν κάθε αληθινή πολιτική στρατηγική στο κέντρο της έχει όχι απλώς την βελτίωση των συσχετισμών αλλά το ίδιο το διακύβευμα της πολιτικής εξουσίας.
Ο προηγούμενος ιστορικός κύκλος έχει σημαδευτεί με βαθύ εντύπωμα από τις καταρρεύσεις του 1989-91 στην Ανατολική Ευρώπη και προπαντός την διάλυση της ΕΣΣΔ και την στροφή στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Παρόλο που το μύθευμα του “τέλους της Ιστορίας” γρήγορα κατάρρευσε, το κυρίαρχο μοτίβο, τα τελευταία 30 χρόνια, μέσα στην Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική είναι: “ Ο κύκλος που άνοιξε η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 έκλεισε”
Στις συνθήκες γενικού αποπροσανατολισμού, την ίδια περίοδο η παγκόσμια συστημική κρίση έσπρωξε ξανά τις εργατικές και λαϊκές μάζες σε αγώνες ιστορικής κλίμακας. Μέσα στην αντίφαση αυτή διαμορφώθηκε και η φενάκη ότι μπορεί να ξεπεραστεί τόσο ο ρεφορμισμός που διαλυόταν στο νεοφιλελευθερισμό όσο και ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης που προσέκρουσε σε αδιέξοδο, και να βρεθεί ένας “τρίτος δρόμος στον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα”. Όχι σαν αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας του Μπλαιρ ή του Σημίτη ή του γραφειοκρατικού “υπαρκτού σοσιαλισμού” που κατάρρευσε άδοξα και τραγικά αλλά μιας “νέας ριζοσπαστικής Αριστεράς”, που συνδυάζει το μαχητικό μαζικό κίνημα έξω από την Βουλή με ταυτόχρονη εκλογική ανάδειξη “αριστερών” ή “προοδευτικών” κυβερνήσεων, που θα φέρει κοινωνικές αλλαγές χωρίς, όμως, να αμφισβητείται η “συνέχεια του (αστικού) Κράτους”, χωρίς άμεση ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, και χωρίς επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Η λεγόμενη άκρα ή και αντικαπιταλιστική Αριστερά, στο μεγαλύτερο μέρος της, έγινε το αριστερό άκρο του τόξου αυτής της “ριζοσπαστικής Αριστεράς” ασκώντας κριτική και πίεση και χωρίς να βάζει άμεσα, θεωρώντας το πρόωρο, ξεπερασμένο ή και ανεπιθύμητο, το ζήτημα της επαναστατικής ρήξης και πάλης για εργατική εξουσία. Η τάση αυτή προσαρμόστηκε “κριτικά” στην πίεση της “κυβερνώσας ριζοσπαστικής Αριστεράς” ή και ενσωματώθηκε στην αριστερή εκδοχή του προτάγματός της. Με επικλήσεις στο Ενιαίο Μέτωπο, το ταύτισαν με την εκλογική σύμπραξη με την “κυβερνώσα ριζοσπαστική Αριστερά” ή και με τη δημιουργία στα αριστερά της εκλογικών μπλοκ αριστερών οργανώσεων και ομάδων, αλληλοσυγκρουόμενων για την συνολική πολιτική κατεύθυνση και, κυρίως, για την πρωτοκαθεδρία. Με κινητήρια δύναμη τον εκλογικισμό, κυριάρχησε η τάση για την δημιουργία “πλατειών αντικαπιταλιστικών μετώπων” (τύπου Αριστερού Μπλοκ ή και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και “πλατειών αντικαπιταλιστικών κομμάτων” (σαν το “μετα-τροτσκιστικό” ΝΡΑ στην Γαλλία) – που παρά την ανάγκη και την επίκληση της αντικαπιταλιστικής ενότητας γίνανε χώρος φατριαστικών περιχαρακώσεων και συγκρούσεων μηχανισμών, συχνά ερήμην των ίδιων των αγωνιστών της βάσης. Τελικά, οι εγγενείς φυγόκεντρες τάσεις και η σύγκρουση του κεντρισμού τους με τις ανάγκες της εποχής και του εργατικού κινήματος εμπόδισαν αυτούς τους σχηματισμούς να μετατραπούν σε εναλλακτική δύναμη και λύση στην κρίση της Αριστεράς. Έτσι είχαν την τύχη της “κυβερνώσας Αριστεράς” του Σάντσεθ, του Κόστα και του Τσίπρα (όπως δείχνουν οι περιπτώσεις του Ποδέμος, του Αριστερού Μπλοκ, του μετώπου ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ, η συντελεσμένη πολυδιάσπαση του ΝΡΑ, η φατριαστική πολυδιάσπαση του αργεντίνικου FIT-U ή και η σημαντική εκλογική πτώση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, και χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα όλες οι δυνάμεις του πολιτικού φάσματος, από την διάσπαρτη άκρα Δεξιά, την κυβερνώσα Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, έως την Άκρα Αριστερά, με εθνοκεντρική μυωπία ή και τυφλότητα, δεν βλέπουν την σχέση του κλεισίματος του διεθνούς ιστορικού κύκλου με την ποιοτική τομή που επισφραγίζουν οι εθνικές εκλογές του Μαΐου και Ιουλίου 2023. Γι’ αυτό, και μετά τις εκλογές, απουσιάζει κάθε ουσιαστική σε βάθος κριτική και κάθε στοχαστική αυτοκριτική που δεν θα είναι αυτομαστίγωμα και αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Συνεχίζουν πολιτικά να λένε και να πράττουν όσα λέγανε και έπρατταν προεκλογικά. Την ίδια πορεία τυφλών προς τον γκρεμό.
3. Χωρίς την ανίχνευση του αλλαγμένου παγκόσμιου ιστορικού πλαισίου, είναι αδύνατο τα δούμε και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει ο νέος κύκλος που ανοίγει και στην Ελλάδα: μετά από 15 χρόνια άλυτης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και τώρα με τον εκρηκτικό συνδυασμό αφυπνισμένου πληθωρισμού, ανόδου επιτοκίων, οικονομικής κάμψης, κρίσης του χρέους κι ετοιμόρροπου διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος (Ετήσια Αναφορά 2023 της Διεθνούς Τράπεζας Διακανονισμών – International Bank of Settlements/BIS, της λεγόμενης και “κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών)· με ένα διεθνή ΝΑΤΟικό πόλεμο δια πληρεξουσίου στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ουκρανία, ενάντια στη Ρωσία, μια τραγωδία με τεράστιο κόστος για τους λαούς αλλά και την ίδια την Ευρώπη και την ιμπεριαλιστική ΕΕ· με την κλιμάκωση της γεωπολιτικής κρίσης και οικονομικής σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας· με την Παλαιστίνη και την Μέση Ανατολή ξανά στις φλόγες· με μια καθημαγμένη από κάθε άποψη Ελλάδα στο σταυροδρόμι όλων των διεθνών αντιφάσεων.
Ο γραμματέας του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ, ενόψει και της Συνόδου στο Βίλνιους, διακρίνει τρεις άξονες δράσης του ΝΑΤΟ: ο ένας στην περιοχή της Αρκτικής και της Σκανδιναβίας, ο δεύτερος εκτείνεται από την Βαλτική στην Κεντρική Ευρώπη και ο τρίτος διασχίζει Βαλκάνια, Μαύρη Θάλασσα και Ανατολική Μεσόγειο. Ο τρίτος αυτός άξονας συμπεριλαμβάνει και την Ελλάδα με τις δουλικές ευλογίες των κρατούντων αλλά και σε αναβαθμισμένο ρόλο την Τουρκία του Ερντογάν μετά την συμφωνία για τα F-16, την άρση του τουρκικού βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ με όρο την επανέναρξη των διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Η πρώτη συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Ερντογάν στο Βίλνιους δεν έχει τίποτα να κάνει με την άμβλυνση των επικίνδυνων και αντιδραστικών ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών σε Αιγαίο, Κύπρο και Ανατολική Μεσόγειο. Εντάσσεται πλήρως στα ολέθρια για τους λαούς, μαζί και για τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό, πολεμικά σχέδια της ευρω-ατλαντικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.
Η υποταγή στον ιμπεριαλισμό δεν περιορίζεται στο γεωπολιτικό πεδίο αλλά ριζώνει στο οικονομικό. Πίσω από τους καπνούς των πυροτεχνημάτων της θριαμβεύουσας ΝΔ και τα τεχνητά φώτα των πετσωμένων ΜΜΕ, το “επιτελικό κράτος” βρίσκεται σε συνεννόηση με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και τα όργανά του για να αποφύγει τα χειρότερα τουλάχιστον την επόμενη διετία ή και τριετία.
Πριν καν απευθυνθεί στη Βουλή, ο Μητσοτάκης έδωσε πρώτα τα διαπιστευτήριά του στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο με την συνέντευξή του στο Bloomberg. Πρώτα πρόσφερε γη και ύδωρ με διαβεβαιώσεις ότι η πολιτική του είναι “foreign investors friendly – φιλική στους διεθνείς επενδυτές” που περιμένουν να πέσουν σαν γύπες της κερδοσκοπίας σε ό,τι απέμεινε κερδοφόρο από την Ελλάδα, πριν και μετά την περιβόητη “επενδυτική βαθμίδα”.
Οι υποσχέσεις – δεσμεύσεις για μείωση του δημόσιου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ στο140% μέχρι το 2027, για πρόωρη αποπληρωμή των διμερών δανείων του πρώτου μνημονίου και “λογικά(!;) πρωτογενή πλεονάσματα” απομύζησης έχουν να κάνουν με τις νέες επείγουσες ανάγκες του διεθνούς πιστωτικού συστήματος μετά τη νέα τραπεζική κρίση σε ΗΠΑ και Ευρώπη στις αρχές του 2023 και τις εντεινόμενες ανησυχίες των πιστωτών από προηγούμενους διακανονισμούς μετάθεσης μέσα στον χρόνο της αποπληρωμής του γιγάντιου χρέους πάμπολλων υπερχρεωμένων χωρών, μαζί και της Ελλάδας.
Στην ίδια λογική βρίσκονται και οι δηλώσεις στο Μπλούμπεργκ για το ξεπούλημα κι άλλου τμήματος 30% της δημόσιας συμμετοχής στο αεροδρόμιο της Αθήνας, αλλά και του δημόσιου μεριδίου στις ελληνικές τράπεζες, μαζί και η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας κ.λπ. Αυτές οι δρακόντειες διαβεβαιώσεις – δεσμεύσεις στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και τους διεθνείς κερδοσκόπους παρουσιάστηκαν εκ των υστέρων, με πανηγυρισμούς στις προγραμματικές δηλώσεις στη νέα ελληνική Βουλή-ζόμπι σαν “πολυδύναμος εκσυγχρονισμός”! Με άλλα λόγια, προσφέρει με ακριβό αντίτιμο φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
Ο Μητσοτάκης, ήδη από την πρώτη πρωθυπουργική θητεία του, δεν έκρυψε ότι πρότυπό του είναι ο πρώην τραπεζίτης Πρόεδρος Μακρόν και η μακρονική οικονομική στρατηγική με τα τρία σκέλη: α. προσέλκυση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου από το Σίτυ στο Παρίσι μετά το Brexit β. περικοπή φόρων στους μεγαλοεπιχειρηματίες γ. “απορρύθμιση της αγοράς εργασίας”. Κι ο Μητσοτάκης, πιθηκίζοντας τον Γάλλο Βοναπαρτίσκο δίνει γη και ύδωρ στους διεθνείς “επενδυτές” κερδοσκόπους, χωρίς η ρημαγμένη ημι-περιφερειακή Ελλάδα να είναι μητροπολιτική ιμπεριαλιστική Γαλλία, χαρίζει φοροαπαλλαγές στους “έχοντες” και “κατέχοντες” και ξεχαρβαλώνει, με τον εργατοφάγο Χατζηδάκη πριν και τώρα με τον ακροδεξιό Άδωνη, την ήδη ξεχαρβαλωμένη “αγορά εργασίας – λάστιχο”…
Η στρατηγική Μακρόν α λα Μητσοτάκη υπόσχεται μόνο μια Ελλάδα σερβιτόρων όπως στη Ρόδο, μια ελλαδική Ταϊλάνδη, περιφρουρούμενη από φράκτες στον Έβρο, και τα push-backs του Λιμενικού, σε μια Μεσόγειο-νεκροταφείο απελπισμένων προσφύγων.
Οι “ά(χ)ριστοι” (αν)εγκέφαλοι του “επιτελικού” κράτους θέλουν να αγνοούν ότι το γαλατικό μοντέλο τους, η στρατηγική Μακρόν απέτυχε οικτρά. Γιγάντωσε όλες τις κοινωνικές ανισότητες προκαλώντας ηφαιστειακές εκρήξεις και εξεγέρσεις, από τα “κίτρινα γιλέκα”, τα γιγάντια συλλαλητήρια και τις απεργίες κατά του αντι-συνταξιοδοτικού νόμου, μέχρι εντελώς πρόσφατα την πανεθνική εξέγερση της προλεταριακής νεολαίας κατά της φονικής ρατσιστικής αστυνομίας, προμήνυμα για όλη την Ευρώπη της κρίσης.
Ο νέος ιστορικός κύκλος που ανοίγει στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και διεθνώς, αυτό που αρχίζει μετά από τον τερματισμό του προηγούμενου κύκλου, είναι μια νέα φάση ανοικτού κοινωνικού ταξικού πολέμου.
4. Ο ταξικός εχθρός στην Ελλάδα νίκησε χωρίς αντίπαλο στο προνομιακό γι’ αυτόν πεδίο ενός αστικού κοινοβουλευτισμού που ψυχορραγεί. Η εργατική τάξη, ο φτωχός λαός, εμείς, μπορούμε να τον νικήσουμε στο δικό μας προνομιακό πεδίο: στην ταξική πάλη. Σε όλα τα αντιλαϊκά μέτωπα που ανοίγει η κυβέρνηση, το κράτος, το κεφάλαιο, η κρίση τους – αλλά και στα κοινωνικά μέτωπα που ανοίγει η δική μας ανεξάρτητη δράση ενάντια στην ακρίβεια, την ανεργία, τον εκβαρβαρισμό της εργασίας, τις εξώσεις, το πλιάτσικο των κοινών αγαθών και των δημόσιων χώρων από τους κερδοσκόπους, τον κάθε είδους ρατσισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τις γυναικοκτονίες, την έμφυλη βία, τον πόλεμο κατά των προσφύγων και μεταναστών, ενάντια στους φασίστες και τους κρατικούς προστάτες τους, τον ιμπεριαλισμό του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, τον πόλεμό τους, την κλιματική καταστροφή.
Το χτύπημα σε έναν καταπιεσμένο ή μία καταπιεσμένη είναι χτύπημα για όλους τούς καταπιεσμένους! Κανένας μόνος, καμιά μόνη! Η δύναμή μας είναι στην ενότητα στην ταξική δράση, τις συλλογικές δράσεις και δομές κοινωνικής και πολιτικής αλληλεγγύης, στην λαϊκή αυτο-οργάνωση, στα ταξικά σωματεία! Πρωταρχικό βάρος στη νέα γενιά!
Αυτό είναι το εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί, να ανθοφορήσει και να καρπίσει η ταξική πολιτική συνειδητοποίηση, να βρει ανταπόκριση ο επαναστατικός προσανατολισμός, το πρόγραμμα, η πάλη για την αλλαγή του κόσμου, με την αναγκαία πάντα, πρωτοπόρα, παρέμβαση μιας μαχόμενης εμπροσθοφυλακής, πολιτικά ανεξάρτητης, οργανωμένης, εκπαιδευμένης σε έναν αδογμάτιστο, δημιουργικό, επαναστατικό μαρξισμό των ανοιχτών οριζόντων, αδιάλλακτα διεθνιστικής, της εμπροσθοφυλακής που φιλοδοξεί να οικοδομήσει μαζί με την Διεθνή το τεταρτοδιεθνιστικό ΕΕΚ.
Μια εμπροσθοφυλακή που πρέπει και μπορεί με τις πρωτοβουλίες της να αποδείξει το δικαίωμά της να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πρακτικού και θεωρητικού αγώνα, να χαράζει επαναστατικό προσανατολισμό δρώντας μέσα στις μάζες σε ένα ταραγμένο κόσμο συνεχών αλλαγών και απότομων στροφών, χωρίς να φοβάται να λέει την αλήθεια ενάντια στην λεγόμενη “ κοινή γνώμη” δεν μπορεί ούτε να είναι εσωστρεφής και αυτο-αναφορική ούτε να προσκολλάται και να διαλύεται, στο όνομα των “συμμαχιών”, σε πολιτικές ή συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και κεντριστικά συγκροτήματα, όπου ο ένας θέλει να “καπελώσει” τον άλλο.
Είμαστε έτοιμοι να συστρατευτούμε ισότιμα, σε κοινή δράση σε κάθε συγκεκριμένο ταξικό ζήτημα πάλης ενάντια τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, τα όργανά τους, χωρίς να απεμπολούμε την πολιτική μας ανεξαρτησία, τις αρχές και το πρόγραμμά μας .
Η προτεραιότητα που δίνουμε στο πεδίο της ταξικής πάλης δεν σημαίνει ότι περιφρονούμε τις εκλογικές μάχες. Προετοιμαζόμαστε για συμμετοχή στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου 2023 και στις Ευρωεκλογές του 2024. Η απουσία μας από τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2023 οφείλονταν, όπως έχουμε εξηγήσει και άλλοτε, στην απόρριψη από την ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την τελευταία στιγμή, της πρότασής μας για συνεργασία με ισοτιμία και σεβασμό στην διαφορετική πολιτική φυσιογνωμία, όπως είχε γίνει τον Σεπτέμβριο του 2015. Τελικά, μετά από κωλυσιεργίες, τον Μάρτιο του 2023 μας ανακοινώθηκε ότι η συνεργασία είναι αδύνατη γιατί η πολιτική μας ενάντια στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία κατά της Ρωσίας ήταν ασύμβατη με την θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για “ίσες αποστάσεις” απέναντι σε ΝΑΤΟ και Ρωσία. Ενάντια στις μακροχρόνιες συντροφικές σχέσεις που είχαμε, σαν… “παραχώρηση” μας ζήτησαν να ενσωματωθούμε απλώς στο ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να βγάλουμε ανακοίνωση υποστήριξής της από το ΕΕΚ… Φυσικά, το τελεσίγραφο απορρίφθηκε από το ΕΕΚ.
Το θέμα του πολέμου, κυρίως, χαράζει πλέον μια ανεξίτηλη διαχωριστική γραμμή μέσα στην Αριστερά που ένα μέρος της διεθνώς, κυρίως στη Δύση, τάχτηκε με το ΝΑΤΟ κι ένα άλλο, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα, καλύφθηκε με τις “ίσες αποστάσεις” κατά του ΝΑΤΟ και του ρωσικού “ιμπεριαλισμού”, ενώ ένα πλειοψηφικό μέρος στον Παγκόσμιο Νότο στέκεται κατά του ΝΑΤΟ και ευνοϊκά προς την Ρωσία και την Κίνα.
Όσον αφορά το ΕΕΚ παραμένουμε ακλόνητοι στην γραμμή που υποστηρίζουμε μαζί με τους διεθνείς συντρόφους μας, του Κέντρου Ρακόφσκυ. Από την άλλη μεριά, γραφειοκρατικά ουκάζια να γίνουμε ουρά ή να αυτοδιαλυθούμε, στο όνομα του “Ενιαίου” ή του “αντικαπιταλιστικού μετώπου” δεν θα γίνουν ποτέ δεκτά από το ΕΕΚ.
Το ΕΕΚ, στη νέα φάση του κοινωνικού πολέμου και στην πορεία του προς το επόμενο 19ο Συνέδριό του θα αναστοχαστεί και θα επανεξετάσει τα ιδιαίτερα υπαρκτά προβλήματά του και τα ανοιχτά ζητήματα που αναδείχτηκαν στην ιστορική περίοδο που τερματίστηκε, στο φως της περιόδου που ανοίγει. Θα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην δημιουργική ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας και στην εκπαίδευση στελεχών και με οδηγό την θεωρία θα οργανώσει την πράξη του. Ζωτικό ρόλο θα παίξει η θεωρητική μας δουλειά στην 15η Διεθνή Μαρξιστική μας Κατασκήνωση στις 26-30 Ιουλίου 2023 και η συνολική διεθνής μας πάλη στα πλαίσια του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκυ”..
Ο μέγας ιστορικός κύκλος της μετάβασης στον κομμουνισμό που άνοιξε με την έναρξη της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης τον Οκτώβρη του 1917, για το ΕΕΚ και όχι μόνο, δεν έκλεισε. Αντίθετα η ίδια η εποχή της μετάβασης πέρα από το κεφάλαιο και πέρα από το Κράτος-Λεβιάθαν μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση της. Συνεχίζουμε την πάλη κάτω από την κόκκινη σημαία του Λένιν, του Τρότσκυ, των μπολσεβίκων για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, τον παγκόσμιο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Η ΚΕ του ΕΕΚ
8 Ιουλίου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου