ΟΚΔΕ Αντιδραστικό, Μέτριο Και Γελοίο Πρόσωπο

 

Προδημοσίευση από την Εργατική Πάλη Ιούλη-Αυγούστου 

Στον πρόλογο του περίφημου έργου του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» ο Μαρξ, έγραψε:

«(…) η πάλη των τάξεων στη Γαλλία δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και τέτοια κατάσταση που έδωσαν τη δυνατότητα σ’ ένα μέτριο και γελοίο πρόσωπο να παίξει το ρόλο του ήρωα»[1]. Αυτή η κατάσταση όπως την περιγράφει ο Μαρξ ταιριάζει πλήρως όχι μόνο με το πρόσωπο του «ήρωα» Μητσοτάκη, αλλά και με αυτό που εκπροσωπεί, κοινωνικά και πολιτικά.

 

Όλα τα ΜΜΕξαπάτησης παρουσιάζουν αυτό το μέτριο και γελοίο πρόσωπο με το λουδοβίκιο ύφος, σαν μοναδικό ηγέτη και ήρωα, και επαναλαμβάνουν τα ψέματα και τις υποσχέσεις για καλύτερους μισθούς, καλύτερη δημόσια υγεία, καλύτερο κράτος, καλύτερη ζωή σε μια ισχυρή Ελλάδα, πράγματα που όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αλλά αποτελούν και αντιστροφή της.

Τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια

Η νίκη της ΝΔ στις εκλογές δεν δικαιώνει την πολιτική που άσκησε στην προηγούμενη τετραετία. Η κάλπη δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ ούτε για εγκλήματα όπως των Τεμπών, ούτε για τον χαφιεδισμό των υποκλοπών, ούτε για τον αντεργατικό νόμο Χατζηδάκη, ούτε για την πανεπιστημιακή αστυνομία και γενικότερα την καταστολή και την αστυνομοκρατία, ούτε για την οικειοθελή «φορολόγηση» των εφοπλιστών την ώρα που η φοροληστεία των εργατικών και λαϊκών μαζών έχει χτυπήσει κόκκινο, ούτε για τα δισ. ευρώ στους ολιγάρχες της ενέργειας, ούτε για το ότι ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τις 20 πρώτες μέρες του μήνα κ.λπ., κ.λπ. Δυστυχώς, όλα αυτά και τόσα άλλα, ήρθαν σε δεύτερη μοίρα στην εκλογική συμπεριφορά των μαζών, προκειμένου να καταδικαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη χειρότερα οι νεοφιλελεύθεροι αγριάνθρωποι του Μητσοτάκη εξασφαλίζουν ακόμη μια κυβερνητική θητεία, η όποια όχι μόνο αναμένεται, αλλά είναι σίγουρο ότι θα είναι πολύ σκληρή και δύσκολη για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τις φτωχές λαϊκές μάζες, για όλους τους «από κάτω», για τον κόσμο μας.

Η πολύχρονη δομική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού μετατρέπεται σε παρατεταμένο σάπισμα. Αυτή την κατάσταση έχει να αντιμετωπίσει η «νέα» κυβέρνηση των άχ(ρ)ηστων. Δεν χρειάζεται καμιά αυταπάτη. Η νέα κυβερνητική θητεία του Μητσοτάκη θα είναι μια περίοδος διαρκούς έντασης και επιτάχυνσης της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας του κεφαλαίου, προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των ιμπεριαλιστών. Αυτή η προοπτική έχει προαναγγελθεί και το επιβεβαιώνει η προκλητική σύνθεση της, τα πρώτα κυβερνητικά μισόλογα και η πρωτοφανής και μοναδική υποστήριξη που απολαμβάνει το μέτριο και γελοίο πρόσωπο. Βέβαια όλα αυτά και κυρίως το αντιδραστικό πρόγραμμα της ΝΔ θα κριθούν στους δρόμους και όχι στα κοινοβουλευτικά λογύδρια από τα οποία οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, θα κριθούν από την πορεία της ταξικής πάλης και κυρίως από την οικοδόμηση μιας επαναστατικής αριστεράς, μέσα σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής επιδείνωσης, συγκρούσεων των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων, περιβαλλοντικής καταστροφής και μεγαλύτερων αποσταθεροποιητικών πιέσεων για τον ελληνικό καπιταλισμό.

Όμως, η περίοδος που ανοίγεται δεν θα είναι σκληρή και δύσκολη μόνο για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Θα είναι δύσκολη αν όχι δυσκολότερη για την αστική τάξη και τις πολιτικές της δυνάμεις και κυρίως για τη ΝΔ που θα βρίσκεται στην κυβέρνηση. Η επαναστατική αριστερά, η ΟΚΔΕ, πρέπει να καταπολεμήσουν κάθε πνεύμα πεσιμισμού, που εδράζεται σε μια λανθασμένη ανάγνωση της πραγματικής κατάστασης του ελληνικού καπιταλισμού (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής). Ωστόσο, δεν αρκεί μόνο αυτό, χρειάζεται προσοχή και χρειάζεται να λάβουμε υπόψη και άλλους παράγοντες. Να πως θέτει ο Λένιν το ζήτημα: «Θα ήταν λάθος να νομίζει κανείς ότι οι επαναστατικές τάξεις έχουν πάντα αρκετή δύναμη για να πραγματοποιήσουν την επανάσταση, όταν αυτή η επανάσταση έχει ωριμάσει πέρα για πέρα λόγω των συνθηκών της κοινωνικοοικονομικής εξέλιξης. Όχι, η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη τόσο έλλογα και τόσο «βολικά» για τα πρωτοπόρα στοιχεία. Η επανάσταση μπορεί να ωριμάσει, ενώ οι δυνάμεις των επαναστατών δημιουργών αυτής της επανάστασης μπορεί να φανούν ανεπαρκείς για την πραγματοποίηση της, τότε η κοινωνία σαπίζει και αυτό το σάπισμα παρατείνεται κάποτε ολόκληρες δεκαετίες»[2]. Ο Λένιν συνιστούσε την προσοχή γιατί η κοινωνία δεν είναι συγκροτημένη λογικά και κατά συνεπεία η συνείδηση των ανθρώπων δεν ωριμάζει ανεξάρτητα αυτής της συγκρότησης, ιδιαίτερα σε μια κοινωνία και σ’ ένα σύστημα που σαπίζουν, μια κατάσταση που επιτείνεται από την έλλειψη αγώνων.

Οι πρώτοι μήνες της κυβέρνησης θα έχουν μια κρίσιμη σημασία. Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση των άχ(ρ)ηστων νεοφιλελεύθερων θα επιχειρήσει να περάσει τα πιο αντιδραστικά νομοσχέδια της, από ένα τεράστιο σύνολο που εξήγγειλε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο (120 μεταρρυθμίσεις κ.ά.). Τέλος, όπως τόνισε ο ίδιος ο Μητσοτάκης, θέλοντας να δείξει πόσο αποφασισμένος είναι για την ψήφιση νέων αντιλαϊκών νόμων, όσο και για την εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων, θύμισε ότι, «στην πρώτη μας θητεία έχουμε ψηφίσει παραπάνω από 400 νόμους, όμως οι στόχοι μας πρέπει να είναι πιο φιλόδοξοι, όχι ως προς τον αριθμό των νόμων που θα ψηφίζουμε αλλά κυρίως στην εφαρμογή όσων νόμων έχουμε ψηφίσει», στην προσπάθειά του τα αντιδραστικά εκτρώματα (πανεπιστημιακή αστυνομία, περιορισμός συγκεντρώσεων, πορειών και διαδηλώσεων κ.ά.) να μη μείνουν στα χαρτιά, πολλά από αυτά κάτω από την παρέμβαση του εργατικού κινήματος.

Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για καθυστέρηση. Οι πολιτικές του Μητσοτάκη πρέπει να απαντηθούν αμέσως, με όσο το δυνατόν καλύτερο και πιο οργανωμένο τρόπο. Η ενότητα του κινήματος πρέπει να είναι μια βασική γραμμή δράσης. Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, ο αγώνας και η ενότητα μέσα στο κίνημα είναι βασικοί παράγοντες για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η ΟΚΔΕ –όπως έκανε πάντα– θα δώσει όλες της τις δυνάμεις για την επίτευξη αυτών των στόχων.

[1] Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2005, σελ. 8.

[2] Β. Λένιν, Τι να κάνουμε, εκδ. Σύγχρονη Εποχή σελ. 30