ΔΕΑ : Για Τις Εκλογές 2023

 

Η νίκη της ΝΔ προαναγγέλει επιτάχυνση της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας - Το αποτέλεσμα θα κριθεί στο δρόμο

 

Στις εκλο­γές του Ιούνη επι­βε­βαιώ­θη­κε και ενι­σχύ­θη­κε η αρ­νη­τι­κή τροπή των απο­τε­λε­σμά­των του Μάη.

Οι δί­δυ­μες εκλο­γές του 2023 ση­μα­δεύ­τη­καν από την απο­συ­σπεί­ρω­ση και την απο­γο­ή­τευ­ση του κάτω τμή­μα­τος της κοι­νω­νί­ας. Στην ανα­μέ­τρη­ση του Ιούνη η συμ­με­το­χή πε­ριο­ρί­στη­κε στο 52,8%, κα­τα­γρά­φο­ντας ιστο­ρι­κό χα­μη­λό ρεκόρ.

Σε αυτές τις συν­θή­κες η ΝΔ του Μη­τσο­τά­κη πέ­τυ­χε μια κα­θα­ρή πο­λι­τι­κή/εκλο­γι­κή νίκη. Η ΝΔ πήρε το 40,55% από το 52,8% των ψη­φι­σά­ντων, μια πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη που αντι­στοι­χεί (πε­ρί­που) στο 30% του πραγ­μα­τι­κού πλη­θυ­σμού. Στη­ριγ­μέ­νη κυ­ρί­ως στο 1/3 των «προ­νο­μιού­χων» (της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, των εύ­πο­ρων με­σο­στρω­μά­των και της κοι­νω­νι­κής και εκλο­γι­κές επιρ­ρο­ής τους), η Δεξιά κα­τορ­θώ­νει να ανα­νε­ώ­σει την πα­ρα­μο­νή της στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία και να ανα­κτή­σει την πο­λι­τι­κή πρω­το­βου­λία, μετά από δο­κι­μα­σί­ες που την έφε­ραν στα όρια της κα­τάρ­ρευ­σης (υπο­κλο­πές, Τέμπη κ.ά.). Ο Μη­τσο­τά­κης θα δια­θέ­τει κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία 158 εδρών, μια δύ­να­μη τυ­πι­κά ανά­λο­γη με την προη­γού­με­νη, που όμως θα είναι ισχυ­ρό­τε­ρη πο­λι­τι­κά, μέσω του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού και της κρί­σης της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης.

Η δεύ­τε­ρη κυ­βερ­νη­τι­κή θη­τεία του Μη­τσο­τά­κη θα είναι μια πε­ρί­ο­δος έντα­σης και επι­τά­χυν­σης της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επι­θε­τι­κό­τη­τας του κε­φα­λαί­ου, μια πε­ρί­ο­δος δο­κι­μα­σί­ας για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τις λαϊ­κές μάζες. Αυτή η προ­ο­πτι­κή έχει προ­α­ναγ­γελ­θεί και επι­βε­βαιώ­νε­ται στην προ­κλη­τι­κή σύν­θε­ση της νέας κυ­βέρ­νη­σης. Η μοίρα αυτού του προ­γράμ­μα­τος θα κρι­θεί στους δρό­μους και όχι στους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς, θα κρι­θεί στην πο­ρεία της τα­ξι­κής πάλης, μέσα σε συν­θή­κες διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κής επι­δεί­νω­σης και με­γα­λύ­τε­ρων απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κών πιέ­σε­ων για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό.

Η αί­σθη­ση που αφή­νουν τα απο­τε­λέ­σμα­τα γί­νε­ται πιο πικρή, μέσα από την εκλο­γι­κή επι­τυ­χία των 3 ακρο­δε­ξιών ψη­φο­δελ­τιών. Δίπλα στους εθνι­κι­στές της «Ελ­λη­νι­κής Λύσης» του Βε­λό­που­λου, τώρα οι θρη­σκό­λη­πτοι υπε­ρα­ντι­δρα­στι­κοί της «Νίκης» και κυ­ρί­ως οι φα­σί­στες «Σπαρ­τιά­τες» του Κα­σι­διά­ρη θα δια­θέ­τουν τα πο­λι­τι­κά και υλικά προ­νό­μια που δίνει η εί­σο­δός τους στη Βουλή. Ο χώρος αυτός κε­φα­λαιο­ποιεί τώρα τον διε­θνή άνεμο της ενί­σχυ­σης της ακρο­δε­ξιάς, μα­ζεύ­ει τους καρ­πούς του θε­σμι­κού-κρα­τι­κού ρα­τσι­σμού και του εθνι­κι­σμού και σε­ξι­σμού της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, αλλά και αξιο­ποιεί την υπο­χω­ρη­τι­κό­τη­τα της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης σε εμ­βλη­μα­τι­κή ση­μεία της σχε­τι­κής θε­μα­το­λο­γί­ας (φρά­χτες, εξο­πλι­σμοί κ.ά.). Πα­ρό­τι η ρα­τσι­στι­κή-φα­σι­στι­κή ακρο­δε­ξιά δεν έχει «αναρ­ρώ­σει» από τη δια­λυ­τι­κή κρίση της Χρυ­σής Αυγής, δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο υπο­τί­μη­σης: το κί­νη­μα πρέ­πει συ­στη­μα­τι­κά να τους φρά­ξει κάθε βήμα ανά­πτυ­ξης και ει­δι­κό­τε­ρα το κρί­σι­μο βήμα ανα­συ­γκρό­τη­σης της δυ­να­τό­τη­τας για βίαια δράση στο δρόμο.

Αυτή η συ­νο­λι­κά αρ­νη­τι­κά εξέ­λι­ξη δεν είναι δυ­να­τόν να ερ­μη­νευ­τεί σωστά αν δεν συ­νυ­πο­λο­γί­σει κα­νείς τις δια­λυ­τι­κές συ­νέ­πειες της γραμ­μής και της τα­κτι­κής της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η «κω­λο­τού­μπα» του 2015, το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο-μνη­μο­νια­κό πε­ριε­χό­με­νο της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής με­τα­ξύ 2015-19, η συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές το 2018 που ψευ­δε­πί­γρα­φα ονο­μά­στη­κε «έξο­δος από τα μνη­μό­νια», η συ­ναι­νε­τι­κή και εγκλω­βι­σμέ­νη στα κα­θε­στω­τι­κά όρια αντι­πο­λί­τευ­ση στον Μη­τσο­τά­κη, συ­μπυ­κνώ­θη­καν τώρα στη «στρο­φή προς το κέ­ντρο», στην προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια ελά­χι­στων δε­σμεύ­σε­ων, στο one man show του Τσί­πρα και στο κομ­φού­ζιο σχε­τι­κά με την κυ­βερ­νη­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή που επε­δί­ω­κε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δεν απο­τε­λεί υπερ­βο­λή ο ισχυ­ρι­σμός ότι η δί­δυ­μη εκλο­γι­κή νίκη του Μη­τσο­τά­κη τον Μάη και τον Ιούνη, έχει ως χο­ρη­γό τη γραμ­μή και την τα­κτι­κή του Αλ. Τσί­πρα.

Με τα «ερ­γα­λεία» που επέ­λε­ξε η ηγε­σία του, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχασε με­τα­ξύ Μάη και Ιούνη πε­ρί­που 200.000 ψη­φο­φό­ρους του! Εάν υπο­λο­γί­σου­με σε σχέση με το υψη­λό­τε­ρο ση­μείο εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στις εκλο­γές του Γε­νά­ρη του 2015, τότε θα δια­πι­στώ­σου­με ότι πε­ρισ­σό­τε­ρο από 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι απέ­συ­ραν στα­δια­κά την εμπι­στο­σύ­νη που κά­πο­τε ενα­πό­θε­σαν στα ψη­φο­δέλ­τια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ! Η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που πα­ρου­σιά­ζε­ται ως «διεύ­ρυν­ση» και ως ο μο­να­δι­κός δρό­μος προς τη διεκ­δί­κη­ση της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας, απο­δει­κνύ­ε­ται τώρα ότι απο­τε­λεί το δρόμο προς την απο­συ­σπεί­ρω­ση, το δια­λυ­τι­σμό, την πο­λι­τι­κή ήττα. Οι ση­μα­ντι­κές απώ­λειες με­τα­ξύ Μάη και Ιούνη υπο­δει­κνύ­ουν ότι αυτή η κα­τη­φό­ρα είναι για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπρο­στά και όχι πίσω του. Οι με­τε­κλο­γι­κές πο­λι­τι­κές αντι­δρά­σεις ήταν ακόμα πιο απο­γοη­τευ­τι­κές: ο Τσί­πρας δή­λω­σε την (ανα­με­νό­με­νη) επι­μο­νή να δια­τη­ρή­σει τον έλεγ­χο του κόμ­μα­τος, ενώ μέχρι στιγ­μής δεν έχει ακου­στεί καμιά στε­λε­χι­κή φωνή που να τολμά να θέσει τα στοι­χειώ­δη και αυ­το­νό­η­τα ζη­τή­μα­τα μετά από μια τόσο σο­βα­ρή ήττα.

Το ΠΑΣΟΚ αξιο­ποιώ­ντας τα κενά και τις αντι­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­τυ­χε το Μάη ένα πο­σο­στό επι­στρο­φής σε ρόλο με κά­ποια δυ­να­μι­κή (676.000 ψή­φους και 11,46%). Στις εκλο­γές του Ιούνη έχασε 60.000 ψή­φους (ένα όχι ευ­κα­τα­φρό­νη­το 10% της δύ­να­μής του) απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι αυτή η επι­στρο­φή γί­νε­ται με «βήμα σα­λι­γκα­ριού». Όμως φαί­νε­ται να κα­το­χυ­ρώ­νει ήδη ότι η προ­ο­πτι­κή της «σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής ανα­σύν­θε­σης» είναι πλέον μια επι­χεί­ρη­ση με δύο συ­νο­μι­λη­τές –τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Τσί­πρα και το ΠΑΣΟΚ της επο­χής Αν­δρου­λά­κη– και όχι με έναν πρω­τα­γω­νι­στή και έναν κο­μπάρ­σο.

Τις με­γά­λες απώ­λειες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπό­ρε­σαν να κερ­δί­σουν ικα­νο­ποι­η­τι­κά τα κόμ­μα­τα και τα ψη­φο­δέλ­τια στα αρι­στε­ρά του.

Το ΚΚΕ με τις 426.000 ψή­φους και το 7,23% τον Μάη και τις 400.000 ψή­φους και το 7,7% τον Ιούνη, ση­μειώ­νει μια άνοδο της επιρ­ρο­ής του σε σύ­γκρι­ση, όμως, με προη­γού­με­νες χα­μη­λές επι­δό­σεις του. Η άνο­δος αυτή αντα­να­κλά κυ­ρί­ως την ορ­γα­νω­μέ­νη δράση του στο ερ­γα­τι­κό-συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και στη νε­ο­λαία. Όμως σε σύ­γκρι­ση με τις προ του 2015 με­γα­λύ­τε­ρες εκλο­γι­κές επι­δό­σεις του ΚΚΕ, αλλά και συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­ντας τις με­γά­λες απώ­λειες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η άνο­δος αυτή δεν μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί ικα­νο­ποι­η­τι­κή. Ανα­δει­κνύ­ε­ται έτσι ένα πάγιο πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα: εάν και κατά πόσο το ΚΚΕ ανα­λαμ­βά­νει τις πο­λι­τι­κές ευ­θύ­νες που αντι­στοι­χούν στο μέ­γε­θός και στην ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­σή του. Η σύν­θε­ση της Βου­λής που βγήκε τον Ιούνη, θα αυ­ξή­σει τις πιέ­σεις πάνω στην ηγε­σία του ΚΚΕ για ανά­λη­ψη με­γα­λύ­τε­ρων ευ­θυ­νών απ’ ό,τι μέχρι σή­με­ρα συ­νη­θί­ζει.

Η «Συμ­μα­χία για τη Ρήξη» γύρω από το ΜΕ­ΡΑ­25, αν είχε κα­τορ­θώ­σει να κρα­τή­σει τις ψή­φους που πήρε στις εκλο­γές του Μάη, θα είχε μπει στη Βουλή στις εκλο­γές του Ιούνη. Έχασε πε­ρί­που 25.000 ψή­φους και ορια­κά απέ­τυ­χε (2,49%). Έχει ση­μα­σία να θυ­μί­σου­με ότι το ΜΕ­ΡΑ­25 μπήκε στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο με δη­μο­σκο­πι­κή πρό­βλε­ψη για άνετη υπέρ­βα­ση του ορίου του 3%. Οι αι­τί­ες της απο­τυ­χί­ας του θα πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θούν κυ­ρί­ως στις πο­λι­τι­κές αστο­χί­ες που ξε­δί­πλω­σε μέσα στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο. Η ορατή ρι­ζο­σπα­στι­κή στρο­φή των μελών του, ει­δι­κά μέσα στον τε­λευ­ταίο χρόνο, θα πρέ­πει τώρα να βρει την πο­λι­τι­κή δύ­να­μη για επι­βί­ω­ση χωρίς την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πα­ρου­σία.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ έκανε στις εκλο­γές του Μάη ένα μικρό βήμα ανα­σύ­ντα­ξης, με τις 31.760 ψή­φους και το 0,54%. Όμως στις εκλο­γές του Ιούνη έχασε τη μισή επιρ­ροή της και πε­ριο­ρί­στη­κε στις 15.950 ψή­φους και το 0,31%. Σε ένα μειο­ψη­φι­κό και κατ’ ανά­γκη «πρω­το­πο­ρια­κό» ακρο­α­τή­ριο, η επί­κλη­ση της γε­νι­κής αύ­ξη­σης της απο­χής δεν αρκεί για να ερ­μη­νεύ­σει την υπο­χώ­ρη­ση. Απο­δει­κνύ­ε­ται μια «χα­λα­ρή» σχέση, ακόμα και με ένα τόσο στενό ακρο­α­τή­ριο, που θα έπρε­πε να βάλει σε συ­νο­λι­κό­τε­ρη επα­νε­ξέ­τα­ση την αέναη εκλο­γι­κή τα­κτι­κή που βα­σί­ζε­ται στην (αυ­το­προσ­διο­ρι­ζό­με­νη) υπε­ρο­χή ενός κά­ποιου «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος».

Η πε­ρί­ο­δος που έρ­χε­ται θα είναι σκλη­ρή, ει­δι­κά στο ξε­κί­νη­μά της. Θα ση­μα­δευ­τεί από την εντα­τι­κο­ποί­η­ση και τη συ­νο­λι­κο­ποί­η­ση της επί­θε­σης των «από πάνω» ενά­ντια στον κόσμο μας. Η ορ­γα­νω­μέ­νη Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να πα­λέ­ψει συ­στη­μα­τι­κά για να μην επι­τρέ­ψει να ανα­πτυ­χθεί κλίμα απο­γο­ή­τευ­σης και κι­νη­μα­τι­κής ανα­δί­πλω­σης. Είναι ση­μα­ντι­κό να θυ­μί­σου­με ότι η πε­ρί­ο­δος θα έχει με­γά­λες δυ­σκο­λί­ες και «πε­ρι­πέ­τειες» για την κυ­ρί­αρ­χη τάξη και κατά συ­νέ­πεια και για την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη. Η Γαλ­λία των με­γά­λων απερ­για­κών αντι­στά­σε­ων ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή του Μα­κρόν είναι ένα ση­μα­ντι­κό και σύγ­χρο­νο πα­ρά­δειγ­μα που θυ­μί­ζει ότι ο νι­κη­τής των εκλο­γών δεν έχει τη δυ­να­τό­τη­τα την επό­με­νη μέρα να κάνει ό,τι θέλει. Οι πρώ­τες μάχες ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη θα πρέ­πει να ορ­γα­νω­θούν ως «υπο­δείγ­μα­τα». Με σο­βα­ρό­τη­τα, με συ­νέ­πεια, με ενω­τι­κό και απο­φα­σι­στι­κό τρόπο. Στις μέρες που έρ­χο­νται η με­θο­δο­λο­γία και οι πρα­κτι­κές του Ενιαί­ου Με­τώ­που θα είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για να παί­ξουν οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς έναν πραγ­μα­τι­κά δη­μιουρ­γι­κό και ωφέ­λι­μο ρόλο.