ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΒΙΕΡΑΤΟΣ (1927 -2023)

"'Εφυγε " χθες, 16/6, ο αγωνιστής - τροτσκιστής και ιστορικός του εργατικού κινήματος, Δ. Λιβιεράτος.

 

 

Μια μικρή αφιέρωση στην μνήμη του, απόσπασμα από το βιβλίο του ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (ένας διανοούμενος επαναστάτης) εκδόσεις Γλάρος, 1992 

 

            ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ Π. ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

 

Τη νύκτα της 1ης προς την 2α Ιουνίου 1943 τμήμα καταστροφών του ΕΛΑΣ του Αρχηγείου Ρούμελης τίναξε τη σιδηροδρομική σήραγγα του Κούρνοβου τη στιγμή που περνούσε από αυτήν μία Ιταλική αμαξοστοιχία γεμάτη Ιταλούς στρατιώτες. 

Σε αντίποινα οι Ιταλοί άρπαξαν 107 κρατούμενους από το στρατόπεδο της Λάρισας, τους μετέφεραν στο Νεζερό και εκεί τουφέκισαν στις 6 Ιουνίου 104 από αυτούς.

Την τελευταία στιγμή εξαιρέθηκαν 3 που οδηγηθήκαν προς την Αθήνα. Η αφήγηση που ακολουθεί ανήκει στον Πέτρο Πατρέλη, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, που είχε συλληφθεί και βρισκόταν φυλακισμένος στο στρατόπεδο της Λάρισας. Είναι ένας από τους τρεις κρατουμένους που εξαιρέθηκε την τελευταία στιγμή από την εκτέλεση. Το απόσπασμα της παραθέτουμε πάρθηκε από το "Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης" της ΕΡΤ που σκηνοθέτησε ο Α.Βογιάζος :

...Ακουλούθησε μετά την επιβίβαση η πορεία των αυτοκινήτων προς την Λάρισα και προς την Εθνική Οδό. Σ' όλο το δρόμο και μέσα στην Λάρισα τα τραγούδια αντηχούσαν παντού. Όλοι τραγουδούσαμε πατριωτικά ελληνικά τραγούδια και πηγαίναμε πλέον προς το θάνατο. Τα οράματα μας τη στιγμή εκείνη ήταν μια ελεύθερη πατρίδα που θα μας τοποθετούσε μέσα στους σωρούς των θυμάτων της ελευθερίας, και κάποτε κάποιοι θα μας θυμόνταν. Ο δρόμος κράτησε περίπου μιάμιση ώρα και σ΄ ένα ύψωμα κοντά στο Δομοκό σταματήσανε τα αυτοκίνητα και άρχισε πάλι η διαδικασία της ανάγνωσης των καταλόγων. Τους κρατούμενους που κατέβαζαν από το δρόμο προς ένα ύψωμα όπου κυκλικά προσχωρούσαν οι δύο κατόπιν των άλλων. Τα συνθήματα και οι φωνές των μελλοθανάτων εγιομίσανε όλη την περιοχή. Κάποιος Πουλιόπουλος δικηγόρος, κρατούμενος μελλοθάνατος έβγαλε ένα λόγο, στα ιταλικά, προς τους Ιταλούς στρατιώτες. Οι μελλοθάνατοι βγάζαν τα ρολόγια τους και τα σπάγανε για να μην πέσουν λάφυρα στα χέρια των Ιταλών. Και σ' αυτή τη στιγμή απάνω τελειώνει η ανάγνωση του καταλόγου και σταματάει στους 104.

Χωρίς άλλη ειδοποίηση και χωρίς τίποτα να μεσολαβήσει το αυτοκίνητο εις το οποίο είμαστε εμείς οι τρεις ( Σωτήρης Σουκαράς, Πέτρος Πατρέλης, Νίκος Ρενιέρης) ξεκινάει και τραβάει προς την Αθήνα όπου και φτάσαμε στις φυλακές Αβέρωφ μεσημέρι της ίδιας μέρας. 

ΠΑΝΘΗΡΑΣ *29