ΣΔΚΕ -Εργατική Δημοκρατία
Το κείμενο που ακολουθεί είναι παρατηρήσεις στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ. Ελπίζουμε να ωθήσουν σε μια συγκροτημένη συζήτηση και κοινή δράση.
ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
Το 16ο Συνέδριο της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ – ελληνικό τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (RCI) που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 14-15 Δεκεμβρίου 2024, κατέληξε σ’ ένα πολιτικό κείμενο απόφαση που, όποιος θέλει, μπορεί να το διαβάσει στην διεύθυνση https://marxismos.com/deftero-meros-politikou-keimenou-eko/ . Στο κείμενο αυτό υπάρχει μια εκτενή αναφορά σε ζητήματα του εργατικού κινήματος στην χώρα μας.
Χωρίς να μειώνουμε καθόλου την μεγάλη σημασία που έχουν αναφορές του κειμένου στις διεθνείς και εθνικές κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι, το εργατικό κίνημα, είναι το κλειδί όλων των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Στο κείμενο που ακολουθεί θα επικεντρωθούμε στο τμήμα που αφορά το ελληνικό εργατικό κίνημα. Και οι παρατηρήσεις μας, όσο αυστηρές κι αν μπορεί να θεωρηθούν, είναι μια καλόπιστη κριτική προσέγγιση που ελπίζουμε να ωθήσουν σε μια συγκροτημένη συζήτηση για κοινή δράση για τα προβλήματα του εργατικού κινήματος.
Το κείμενο-απόφαση των συντρόφων της ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ (αναφερόμενη στο εξής, λόγω συντομογραφίας, ως ΕΚΟ), στο θέμα του εργατικού κινήματος, αφιερώνει αρκετές σελίδες σε σωστές θεωρητικές αναφορές και αποσπάσματα του Μαρξ, του Ένγκελς και του Λένιν, και σε πολλά στατιστικά στοιχεία, για να καταλήξει στο σωστό συμπέρασμα ότι «και στην Ελλάδα .. η εργατική τάξη είναι και από αριθμητική άποψη η ισχυρότερη κοινωνική δύναμη στον πληθυσμό». Ένα συμπέρασμα, βέβαια, που είναι ήδη αποδεδειγμένο πάνω από 100 χρόνια και έχει εδραιωθεί επιστημονικά από την ανάλυση του Π. Πουλιόπουλου το 1934 στο βιβλίο του «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;». Όμως, όσο κι αν η πολυσέλιδη αυτή αναφορά είναι χρήσιμη, επιμορφωτικά και επιβεβαιωτικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί μια διερεύνηση και εξέταση της σημερινής κατάστασης του εργατικού κινήματος.
1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στο ελληνικό εργατικό κίνημα έχουν τις αιτίες τους στις εξελίξεις που διαμορφώθηκαν όχι μόνο στις τελευταίες δύο δεκαετίες αλλά σε ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο, από την αρχή της οποίας ξεκίνησε μια διαδικασία ανασυγκρότησής του. Ωστόσο, το κείμενο-απόφαση των συντρόφων της ΕΚΟ αυτοπεριορίζεται μόνο στην τελευταία «δεκαπενταετία». Και, μάλιστα, η περιγραφή αυτής της περιόδου γίνεται με γενικόλογο και ασαφή τρόπο, που μοιάζει περισσότερο μ΄ ένα «δημοσιογραφικό» αναμάσημα παρά σε μια ανάλυση κατανόησης της πραγματικής κατάστασης του εργατικού στρατοπέδου. Με μια σχηματική χρονική «τακτοποίηση» της 15ετίας την διασπούν σε 10 χρόνια «ανόδου», (2006-2016, που τα χαρακτηρίζουν, μάλιστα, ως «παρατεταμένη προεπαναστατική περίοδο»!), σε 4 χρόνια καθόδου «μεγάλων ηττών» και «προδοσιών» (2016-2020), και από 2021 σε περίοδο νέας «αφύπνισης». Ένα γενικά σωστό ιστορικό σχήμα που, όμως, δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα της συγκεκριμένης δεκαπενταετίας.
Οπωσδήποτε το εργατικό κίνημα στερείται επαναστατικής ηγεσίας. Και οι υπάρχουσες σημερινές ηγεσίες, αστικές και «εργατικές», κάνουν ότι μπορούν για να αποτρέψουν την δράση του και κάθε δυνατότητα νίκης του. Και είναι αλήθεια επίσης ότι τις εργατικές μάζες, εξαιτίας της καπιταλιστικής πραγματικότητας, τις διαπερνάει ένα αυξανόμενο κύμα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας που προκαλεί τριγμούς στο καθεστώς, τις κυβερνήσεις του και στα κόμματα που το στηρίζουν. Και αυτή η αγανάκτηση εκδηλώνεται με κάθε αφορμή που δίνεται. Ξεπηδάει ορμητικά με κάθε ευκαιρία κάνοντας, με ξεκάθαρο τρόπο, φανερή την παρουσία της. Μόνο που εξαιτίας της ανοργανωσιάς, της πολυδιάσπασης και της έλλειψης επαναστατικής ηγεσίας, αυτές οι εκδηλώσεις αποκτούν αποσπασματικό χαρακτήρα ξεσπασμάτων, χωρίς μεγάλη αποτελεσματικότητα. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που καταφέρνουν μερικές νίκες ικανοποίησης των αιτημάτων τους.
Όμως, με την μετονομασία της αυξανόμενης εργατικής οργής και των αμυντικών ξεσπασμάτων σε «άνοδο» και «αφύπνιση» του εργατικού κινήματος, χάνεται η συνολική πραγματική εικόνα και προσαρμόζεται η πραγματικότητα σε αυτό που θέλουμε να βλέπουμε.
Πολύ πιο πριν από την 15ετία, το εργατικό κίνημα βρίσκεται εγκλωβισμένο στις μέγγενες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού. Και συνεχίζει να βρίσκεται. Όλο αυτό το διάστημα, με συστηματικό και μεθοδευμένο τρόπο, στραγγάλισαν κάθε έννοια λειτουργίας των συνδικαλιστικών εργατικών οργανώσεων, επέβαλαν μια στυγνή γραφειοκρατία στην λειτουργία τους, απέκλεισαν τους εργάτες από κάθε δυνατότητα παρέμβασης σε αυτή, οδηγώντας στην μεγάλη απομαζικοποίησή τους. Οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα (και κυρίως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ) κατάφεραν να στήσουν αυτόν τον γραφειοκρατικό αποπνικτικό αναπαραγόμενο μηχανισμό ελέγχου του εργατικού κινήματος, εξασφαλίζοντας, φυσικά, στα μέλη του πολλά προνόμια και οφέλη. Αυτό είχε σαν συνέπεια την μεθοδική διατήρηση και διαιώνιση της οργανωτικής και αγωνιστικής πολυδιάσπασης του εργατικού κινήματος, στο πνίξιμο κάθε προσπάθειας συντονισμού της εργατικής αντίστασης σε ενιαίο εργατικό αγώνα, στην συστηματική και μεθοδική εκτόνωση της εργατικής αγανάκτησης με εικονικές «γενικές απεργίες» και όλα τα αντεργατικά κόλπα που έχουμε γνωρίσει σε ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο με ηγέτη την εκάστοτε διοίκηση της ΓΣΕΕ, στην διαιώνιση της αποκάρδιωσης, της απογοήτευσης και της εξατομίκευσης των εργατικών μαζών.
Σ’ αυτή την τραγική κατάσταση, βασικός αρωγός στάθηκε και η ηγεσία του ΚΚΕ. Που παρά τις βαρύγδουπες διαπιστώσεις και διακηρύξεις για την ανάγκη της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, μένει σταθερά προσηλωμένη στην σεκταριστική διατήρηση των «δικών» της δυνάμεων και την συμβιβαστική στάση της απέναντι στα προβλήματα του εργατικού κινήματος, για χάρη της εξυπηρέτησης της ψηφοσυλλεκτικής κοινοβουλευτικής λογικής της και της λαϊκομετωπικής πολιτικής της.
Έτσι, τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης δέχονται σταδιακά πλήγματα που χειροτερεύουν από χρόνο σε χρόνο. Στο μισθολογικό, στο συνταξιοδοτικό, στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα υπάρχει μια σταθερή επιδεινούμενη αλλοίωση. Αναμφίβολα, τα σοβαρά χτυπήματα που έχουν δεχτεί τα εργατικά δικαιώματα, δεν έχουν προκαλέσει ακόμα μια συντριπτική ήττα της εργατικής τάξης αλλά, ωστόσο, αφαιρούν όλο και περισσότερο την δύναμή της για συντονισμένη, οργανωμένη και προγραμματισμένη αγωνιστική απάντηση ενάντια στην διογκούμενη επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του.
Υπάρχει δυνατότητα αποτελεσματικής απάντησης και αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος στην πραγματικότητα αυτή; Αναμφίβολα ΝΑΙ. Που απαιτεί όμως, πρώτα απ’ όλα από τους κομμουνιστές, να δουν την πραγματικότητα κατάματα, να προσδιορίσουν τα μεγάλα αγκάθια που πνίγουν την συγκροτημένη ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και να παλέψουν για την οριστική τους αντιμετώπιση με προγραμματισμένη δράση και όχι με καθησυχαστικές αφηγήσεις και εξωπραγματικά ευχολόγια.
2. ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΕΓΓΕΝΕΣ ΠΟΥ ΠΝΙΓΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Οπωσδήποτε, η σοβαρή εκτεταμένη ανάλυση των προβλημάτων του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα είναι καθήκον που ξεπερνάει τα όρια αυτού κειμένου. Απαιτεί μια οργανωμένη συλλογική συζήτηση. Ωστόσο, από την εμπειρία ολόκληρης της μεταπολιτευτικής περιόδου, μπορούμε να τα ταξινομήσουμε, ξεκινώντας μια ουσιαστική συζήτηση γι’ αυτά.
Α. Πολυδιάσπαση αγωνιστική και οργανωτική:
Το πιο τραγικό κομμάτι που χαρακτηρίζει την κατάσταση του εργατικού κινήματος είναι η πολυδιάσπαση των δυνάμεών του. Η πολυδιάσπαση των οργανώσεών του και των αγώνων του. Κάθε τμήμα της εργατικής τάξης έχει μείνει μόνο του απέναντι στην κεφαλαιοκρατική επίθεση. Οι εργάτες του κάθε εργοστασίου, του κάθε κλάδου, της κάθε πόλης, αναγκάζονται, απομονωμένοι από τους άλλους, να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, που χτυπιούνται άγρια. Και όταν, απογοητευμένοι και συνήθως ηττημένοι, τελειώνουν, αρχίζουν μετά άλλοι και πάει λέγοντας. Κι αν προσπαθήσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους τότε επεμβαίνουν οι μηχανισμοί του εργατοπατερικού μηχανισμού της ΓΣΕΕ και των άλλων οργανώσεών του, για να τους εμποδίσουν.
Η κυρίαρχη οργανωτική δομή, βάση πολυδιάσπασης εργατοπατερικού ελέγχου
Έως την ανατροπή του χουντικού καθεστώτος, στο εργατικό κίνημα, κυριαρχούσε η κλαδική, ομοιοεπαγγελματική μορφή οργάνωσης. Με την μεταπολίτευση και τους έντονους αγώνες που άρχισαν από την έναρξή της, η κλαδική μορφή έρχονταν σε κατάφωρη αντίθεση με την οικονομική πραγματικότητα. Πολλά κλαδικά επαγγέλματα είχαν συγκεντρωθεί κάτω από την σκέπη του ίδιου εργοστασίου. Και η κλαδική δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με τον μεγάλο διαχωρισμό των διεκδικήσεων, δημιουργούσε αξεπέραστα προβλήματα στην λήψη αποφάσεων από τα πολλά χωριστά Δ.Σ. του κάθε κλαδικού σωματείου.
Η πραγματικότητα αυτή οδήγησε στην γέννηση των «εργοστασιακών σωματείων». Τα οποία ενσωμάτωσαν, στην ίδια συνδικαλιστική οργάνωση, όλους τους εργαζόμενους του εργοστασίου, ανεξάρτητα του επαγγέλματός τους. Στην δεκαετία ‘70 και ‘80 ραγδαία είδαμε να γεννιούνται τέτοια σωματεία, που σχημάτισαν μάλιστα και δική τους Ομοσπονδία. Τα οποία έγιναν και ιδεολογικός σκοπός πολλών συνδικαλιστικών και πολιτικών παρατάξεων. Ωστόσο, με αυτό τον τρόπο η μια διάσπαση «αντιμετωπίστηκε» εν μέρει, με μια άλλη, εξίσου σοβαρή. Κάθε εργοστασιακό σωματείο ένωσε τους εργαζόμενους διάφορων κλάδων αλλά «χώρισε» τα εργοστάσια του ίδιου κλάδου παραγωγής μεταξύ τους!
Έτσι, σε μια εποχή που ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ενοποιήσει την οικονομία και τους εργαζόμενους σε κλάδους παραγωγής με κοινά προβλήματα, το ελληνικό εργατικό κίνημα είναι τεμαχισμένο σε κλαδικά και εργοστασιακά σωματεία με αμέτρητα ξεχωριστά κέντρα αποφάσεων και ομοσπονδίες, που ενισχύουν την ανάπτυξη και διαιώνιση της γραφειοκρατίας και βοηθάνε με κάθε τρόπο στον εργατοπατερικό έλεγχό τους. Η οργάνωση σε ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΤΑ ΚΛΑΔΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, βασισμένα σε άμεσα εκλεγμένες και άμεσα ανακλητές εργοστασιακές επιτροπές, με κατοχυρωμένη λειτουργία της εργατικής δημοκρατίας, από την βάση ως την κορυφή, αποτελεί πια μια αναγκαιότητα που ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της οικονομίας και του εργατικού κινήματος, ενάντια στην πολυδιάσπασή του.
Δυστυχώς, η απόφαση-κείμενο των συντρόφων της ΕΚΟ, εκφράζει διαφορετική άποψη. Αναφερόμενη, στο κείμενό της, στον «ρόλο της ‘’χαμηλής συνδικαλιστικής πυκνότητας’’ στον ιδιωτικό τομέα» μιλάει για την «μεγάλη ποσότητα μικρών επιχειρήσεων στην ελληνική οικονομία» που «συνιστά στοιχείο της σχετικής καθυστέρησης του ελληνικού καπιταλισμού σε σύγκριση με την υπόλοιπη αναπτυγμένη καπιταλιστική Δύση». Αλλά τι εννοούν με αυτό; Απ’ ότι καταλαβαίνουμε, αμφισβητούν ότι ο βαθμός συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στην ελληνική οικονομία είναι αρκετά μεγάλος για να την πάλη για Συνδικάτα κατά κλάδο παραγωγής.
Δυστυχώς, η προσέγγιση αυτή της‘’χαμηλής συνδικαλιστικής πυκνότητας’’ φαίνεται να επηρεάζει καθοριστικά την ανάλυσή των συντρόφων για το εργατικό κίνημα. Με παράδοξο τρόπο ετυμηγορούν με βεβαιότητα ότι «το πρόβλημα δεν είναι οργανωτικό… δεν είναι πρόβλημα οργανωτικής πολυδιάσπασης» και όποιος, μάλιστα, το θεωρεί ως τέτοιο είναι «οπορτουνιστής και αριστεριστής»! Εκτιμούν ότι οι 2 συνομοσπονδίες (ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ), με τα 700.000 εγγεγραμμένα μέλη που εμφανίζουν στα κιτάπια τους, οι 119 Ομοσπονδίες και τα 80 Εργατικά Κέντρα αποτελούν, για την εργατική τάξη, μια «πανίσχυρη οργανωμένη δύναμη»!!. Σε μια εποχή που οι εκτιμήσεις για την συμμετοχή των εργατών στα σωματεία την κατεβάζουν στο 3%, οι σύντροφοι, επικαλούνται αναξιόπιστα στοιχεία από την ηγεσία της ΓΣΕΕ, για συμμετοχή στα άδεια «συνδικάτα» του 21,3% των εργατών!
Αλλά, αν η κατάσταση είναι όπως την περιγράφουν οι σύντροφοι της ΕΚΟ, τότε ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα του εργατικού κινήματος με την «πανίσχυρη οργανωμένη δύναμη»; Είναι η «γραφειοκρατία», λένε. Και πως δημιουργήθηκε η «γραφειοκρατία» αυτή; Αν η αιτία αυτής της υπαρκτής πραγματικά γραφειοκρατίας είναι μόνο η «ύπαρξη μιας σειράς προνομίων εξαγοράς συνείδησης και άλλων υλικών παραγόντων» (αλλά δεν έχει σχέση με την οργανωτική δομή του κινήματος) τότε είναι μόνο ζήτημα ηθικής των ηγετών των σωματείων που συμμετέχουν στην γραφειοκρατία;
Απάντηση, από την απόφαση/κείμενο των συντρόφων της ΕΚΟ, δεν δίνεται. Αλλά η διαβεβαίωση που δίνουν, με σιγουριά, ότι η γραφειοκρατία δεν είναι και «τεράστιο εμπόδιο» αφού «θα τείνει να γίνει ‘’θρύψαλα’’ όταν οι εργατικές μάζες κινητοποιηθούν και εισέλθουν αποφασιστικά στο προσκήνιο…» αποτελεί προβολή «απάθειας». Η θέση αυτή οδηγεί αναπόφευκτα στο: όλα θα γίνουν από μόνα τους και δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι.
Β. ΓΣΕΕ – Κρατικός, κομματικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός
Η ΓΣΕΕ και η εκάστοτε διοίκησή της, εγκεκριμένη από κρατικούς και κομματικούς μηχανισμούς του καθεστώτος, αποτελεί την κορωνίδα του εγκατεστημένου εργατοπατερικού μηχανισμού πάνω στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Είναι αυτή που σύμφωνα και με τους συντρόφους της ΕΚΟ, οργανώνει τις «αποσπασματικές εκτονωτικές 24ωρες γενικές απεργίες, -κατά μία έννοια και απεργοσπαστικές…- οι οποίες στην πραγματικότητα δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις γενικές, αφού σε αυτές στην καλύτερη περίπτωση κινητοποιούνται σχετικά μαζικά μόνο τα τμήματα εργαζομένων του στενού και ευρύτερου κρατικού τομέα». (Παρεμπιπτόντως να τονισθεί ότι οι «γενικές» αυτές απεργίες, που περιγράφονται σωστά με αυτόν τον τρόπο από το κείμενο-απόφαση των συντρόφων της ΕΚΟ, χρησιμοποιούνται από τους ίδιους και σαν επιχείρημα – απόδειξη της ανόδου του κινήματος!).
Οποιαδήποτε, λοιπόν, λύση για το εργατικό κίνημα, περνά, αναπόφευκτα, από την αντιμετώπιση του ζητήματος της ΓΣΕΕ. Τι πρέπει να κάνουν και να λένε στους εργάτες οι κομμουνιστές; Οι σύντροφοι της ΕΚΟ, σωστά σπεύδουν να δώσουν μια απάντηση: «μια υπομονετική καμπάνια, της συνδικαλιστικής Αριστεράς, για την διεξαγωγή μιας πλατιάς συζήτησης στα συνδικάτα με κατάληξη ένα δημοκρατικό συνέδριο ίδρυσης μιας ενιαίας Γενικής Συνομοσπονδίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα για την εκλογή μιας νέας, μαχητικής μη γραφειοκρατικής ηγεσίας.»
Κάποιος, βέβαια -παρακάμπτοντας το ασαφές περιεχόμενο του ορισμού «συνδικαλιστικής Αριστεράς»- θα ήταν δικαιολογημένος να αναρωτηθεί: Στο ίδιο κείμενο-απόφαση, λίγο πριν, αναφέρεται ότι το πρόβλημα του εργατικού κινήματος δεν είναι οργανωτικό. Και όποιος τολμάει να το πει τότε είναι οπορτουνιστής και αριστεριστής! Τώρα, με αυτή την πρότασή για την ΓΣΕΕ προκύπτει μια «οργανωτική» λύση. Πως εξηγείται αυτό;
Όμως η πρόταση αυτή η ίδια, θεμελιώνει κάποια λύση για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις του εργατικού κινήματος και την απελευθέρωση της ΓΣΕΕ από την γραφειοκρατία; Έστω ότι, με κάποιο τρόπο, εφαρμόζεται. Από ποιους θα συζητηθεί «πλατιά μέσα στα ‘’συνδικάτα’’»; Από τα γραμμένα μέλη τους που ακόμα και με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ είναι γύρω στο 21%; Και οι υπόλοιποι εργάτες (στην καλύτερη περίπτωση το 79%) δεν θα πρέπει συμμετέχει στην «πλατιά συζήτηση» και στην διαδικασία της νέας ηγεσίας; Και με ποιο τρόπο θα εξασφαλιστεί ότι δεν θα επαναληφθεί η γνωστή διαδικασία των συνεδρίων της ΓΣΕΕ ή η εκλογή νέων γραφειοκρατών του κρατικού και του κομματικού συνδικαλισμού; Μήπως η «πλατιά συμμετοχή» θα το εξασφαλίσει; Ναι, αν ήταν πραγματικά πλατιά η συμμετοχή, θα μπορούσε να είναι μια εγγύηση. Με βάση όμως τα «εγγεγραμμένα μέλη» δεν θα είναι καθόλου πλατιά αφού θα αφορά μόνο το 21% και επιπλέον η συζήτηση θα γίνεται κάτω από τον έλεγχο των ίδιων των γραφειοκρατών του εργατοπατερισμού. Πως θα μπορούσε λοιπόν να επιτευχθεί μια «νέα μαχητική μη γραφειοκρατική ηγεσία» και όχι μια ακόμη νέα εργατοπατερική;
Η πρόταση αυτή λοιπόν, αφήνει πάρα πολλά κενά που οδηγούν αντίθετα από τις προθέσεις. Μήπως οι σύντροφοι της της ΕΚΟ πρέπει να ξανασκεφτούν και να επαναδιατυπώσουν την πρότασή τους;
Η δική μας αντίστοιχη πρόταση, της «ΣΔΚΕ-Εργατικής Δημοκρατίας», που διατυπώνεται ανελλιπώς για πολλές δεκαετίες, είναι η εξής:
Να παλέψουμε να γίνουν, σε προσδιορισμένο διάστημα, ελεύθερες και δημοκρατικές συζητήσεις σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο εργασίας, όπου θα ακουστούν όλες οι απόψεις για τα συγκεκριμένα θέματα ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και της διαμόρφωσης του προγράμματος κοινής δράσης ενάντια στην κεφαλαιοκρατική επίθεση και για την ανάκτηση των χαμένων κατακτήσεων. Η συζήτηση αυτή να καταλήξει σε Γενικές Συνελεύσεις στον κάθε χώρο, όπου πρέπει να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα αν είναι γραμμένοι ή όχι στα σημερινά σωματεία. Και ναληφθούν σ’ αυτές, δημοκρατικά, συγκεκριμένες αποφάσεις. Εκλεγμένοι αντιπρόσωποι αυτών των Συνελεύσεων να συγκροτήσουν ένα Πανεργατικό Συνέδριο όπου θα παρθούν αποφάσεις για τα συζητηθέντα θέματα και θα εκλέξει μια νέα ηγεσία που θα αναλάβει την ΓΣΕΕ.
Γ. Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο
Σε κάθε περίοδο που οι εργάτες και οι άλλοι εργαζόμενοι βρίσκονται στην πολιτική επίδραση των διαφόρων ρεφορμιστών και δυνάμεων αστικού προσανατολισμού, οι οποίοι από κοινού καλλιεργούν την πολυδιάσπαση, την απογοήτευση και την υποταγή στο εκμεταλλευτικό καθεστώς, οι κομμουνιστές, για να φτάσουν στις εργατικές μάζες και να προωθήσουν τις ανατρεπτικές επαναστατικές ιδέες του σοσιαλισμού, έχουν μόνο την λενινιστική ταχτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Είναι αυτή που μπορεί να κατορθώσει να συσπειρώσει αγωνιστικά την εργατική τάξη στην βάση των κοινών ταξικών συμφερόντων, ανεξάρτητα από διαχωρισμούς πολιτικών προσανατολισμών, εθνικότητας, γλώσσας, θρησκεύματος ή χρώματος.
Δυστυχώς, στο κείμενό-απόφαση της ΕΚΟ, η μόνη αναφορά για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο είναι στην κριτική, που σωστά κάνει, στην ηγεσία του ΚΚΕ για την «πεισματική απόρριψη της λενινιστικής τακτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου». «Πεισματικά», όμως, και οι ίδιοι οι σύντροφοι, δεν αναφέρονται καθόλου στην ανάγκη του. Πως εξηγείται αυτό; Την σωστή κριτική που κάνουν προς την ηγεσία του ΚΚΕ δεν θάπρεπε να την συνοδεύουν με την δική τους πρόταση για όσα έπρεπε να κάνει και δεν κάνει; Δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί με ποιον ακριβώε τρόπο θάπρεπε να προωθηθεί η ταχτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, πάνω σε ποια θέματα έπρεπε να κινηθεί και σε ποιες δυνάμεις να απευθυνθεί; Χωρίς αυτά τι νόημα έχει η κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ;
Αλλά, αν θεωρούν περιττή την προώθηση της ταχτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου μέσα στο εργατικό κίνημα, ποια άλλη ταχτική, προτείνουν ή επιλέγουν για την παρέμβαση σ΄ αυτό; Ακόμα και την πρότασή τους για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας στις οργανώσεις του εργατικού συνδικαλισμού πως σκέφτονται να την προωθήσουν έμπρακτα στις δεδομένες σημερινές συνθήκες; Δυστυχώς ούτε και σ΄ αυτό υπάρχει κάποια απάντηση!!
Δ. Τι πρέπει να κάνουμε;
Εμείς πιστεύουμε ότι οι επαναστάτες κομμουνιστές, μπροστά στα μεγάλα προβλήματα του εργατικού κινήματος , δεν μπορούν να δείξουν καμιά απάθεια. Τα καθήκοντα που πρέπει να επιτελέσουμε και να δουλέψουμε σκληρά γι’ αυτά, είναι πολλά. Παρ΄ όλο πού ξεπερνούν σε μέγεθος και βαρύτητα κατά πολύ τις μικρές αριθμητικές δυνάμεις μας. Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε, να προωθήσουμε έμπρακτα τις λύσεις που θα βοηθήσουν την ταξική συσπείρωση και την ενδυνάμωση της αγωνιστικής εργατικής δυνατότητας. Και παροτρύνουμε τους συντρόφους της ΕΚΟ να ξαναδούν το ζήτημα και να αποφασίσουν να κάνουν το ίδιο.
Εμείς, η ΣΔΚΕ/Εργατική Δημοκρατία, φέρνουμε για συζήτηση την συγκεκριμένη πρότασή μας, όπως διατυπώθηκε, από τον Μάη 2016, στην μπροσούρα της Κίνησής μας «Η Λενινική Ταχτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου». Προτείνουμε λοιπόν τα εξής:
«Τα μέλη του Συνδέσμου Διεθνιστών Κομμουνιστών Ελλάδας (Σ.Δ.Κ.Ε.) έχουν ιδιαίτερα την πεποίθησή ότι το Μανιφέστο και οι θέσεις για την λενινική πολιτική ταχτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, πρέπει να μπουν και πάλι στο επίκεντρο της πάλης του κάθε κομμουνιστή αγωνιστή για την ταξική ενοποίηση της εργατικής τάξης και του κατακερματισμένου εργατικού κινήματος, για την διεθνιστική και εργατοδημοκρατική ανασύνταξη και αναγέννησή του.
Εμείς οι λιγοστοί μα σταθεροί οπαδοί των ιδεών του Λένιν και του Τρότσκι,πιστεύουμε βαθιά ότι: «το ενιαίο μέτωπο είναι ένα βασικό ταχτικό μέσο των κομμουνιστών όσον καιρό πλατιές εργατικές μάζες βρίσκονται κάτω από την επιρροή αντίπαλων οργανώσεων, πολιτικών και συνδικαλιστικών», όπως έγραψε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Ε., ο Π. Πουλιόπουλος, το 1940, κλεισμένος στο κάτεργο της Ακροναυπλίας.
Ότι, μόνο με τη μαχητική, την υπομονετική και επίμονη δράση όλων των αληθινών κομμουνιστών για το Ενιαίο Μέτωπο, για την Εργατική Συμμαχία ταξικής μαζικής πάλης, προγραμματισμένης, ενάντια στην επίθεση του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Μόνο με τον αδιάκοπο αγώνα «για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών… για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω», θα νικηθούν οι εργατοκάπηλοι διασπαστές, οι ψευτοσοσιαλιστές, οι ψευτοκομμουνιστές, οι δήθεν αριστεροί πράχτορες του σαπισμένου καπιταλισμού, οι κάθε μάρκας σοσιαλπροδότες, και τα «Λαϊκά Μέτωπά» τους.
Μόνο με την πάλη για το λενινικό Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο, για την Εργατική Συμμαχία ταξικής αντεπίθεσης, θα ενωθεί και θα ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα, θα μαζικοποιηθούν τα αποδεκατισμένα εργατικά συνδικάτα, θα συντριφτεί η κεφαλαιοκρατική βαρβαρότητα και θ’ ανοίξει ο δρόμος για την διεθνική εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό των Εργατικών Συμβουλίων και της Εργατικής Δημοκρατίας, για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Σοβιετικές Πολιτείες της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου!
Γι’ αυτό, ο Σ.Δ.Κ.Ε., καλεί κάθε αληθινό κομμουνιστή, όλους του μαχητές του Κ.Κ.Ε., του Π.Α.Μ.Ε. και τις ομάδες ολόκληρης της Κομμουνιστικής Αριστεράς, να στηριχτούν στις ιδρυτικές θέσεις και αποφάσεις της μπολσεβίκικης Κομμουνιστικής Διεθνούς και στους αντίστοιχους αγώνες της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης και της 4ης Διεθνούς. Και να αναλάβουν αγώνα για τη συγκρότηση του λενινικού Ενιαίου προλεταριακού Μετώπου, για την Εργατική Συμμαχία απόκρουσης της καπιταλιστικής επίθεσης!
Για το σχηματισμό Επιτροπών Εργατικής Συμμαχίας παντού, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε εργατική γειτονιά και συνοικία.
Για τη σύγκληση ανοιχτών εργατικών Συνελεύσεων, με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων και των ανέργων, ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις και κομματικές προτιμήσεις. Συνελεύσεις αληθινά δημοκρατικές, που θα συζητήσουν ελεύθερα κάθε πρόταση για ένα σχέδιο ενιαιομετωπικής ταξικής πάλης. Και θα εκλέξουν αντιπροσώπους για ένα πανεργατικό Συνέδριο, για τη συγκρότηση της Εργατικής Συμμαχίας και την επεξεργασία του προγράμματος δράσης της.
Οι ηγέτες των κομμάτων, των πολιτικών οργανώσεων και των εργατικών συνδικάτων, που θα θελήσουν ειλικρινά να πάρουν μέρος στη δημιουργία του Ενιαίου Ταξικού Μετώπου, δεν έχουν παρά να παρουσιάσουν τις προτάσεις τους δημόσια και να τις βάλουν στη διαδικασία δημοκρατικής συζήτησης των Συνελεύσεων και του Συνεδρίου. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, τον αποφασιστικό ρόλο πρέπει να τον έχουν οι απλοί αγωνιστές του κομμουνιστικού και του εργατικού κινήματος, αυτοί που σηκώνουν το βάρος του κάθε αγώνα.
Χωρίς Συνελεύσεις όλων των εργαζομένων, πραγματικά δημοκρατικές, δίχως ελεύθερη, αβίαστη και ακηδεμόνευτη, έκφραση όλων των απόψεων και προτάσεων, είναι αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε συζήτηση και προσπάθεια για την δημιουργία αληθινού ενιαίου μετώπου οργανωμένης ταξικής πάλης του συνόλου των προλεταριακών μαζών, ενάντια στο ενιαίο μέτωπο της κεφαλαιοκρατίας.
Οι συμφωνίες κορυφών και κεκλεισμένων των θυρών, δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το λενινικό ενιαίο εργατικό μέτωπο («από τα κάτω και από τα πάνω») που εμείς προτείνουμε. Τέτοιες εργατοπατερίστικες γραφειοκρατικές συμφωνίες ανήκουν στο γνωστό παρελθόν της παραποίησης των μαρξιστικών ιδεών. Και της απόκρυψης των ιδρυτικών θέσεων της μπολσεβίκικης Κομμουνιστικής (3ης) Διεθνούς!
Οι πρωτοπόροι αγωνιστές της εργατικής τάξης, οι αληθινοί μαχητές του κομμουνιστικού κινήματος (σε όποιο κόμμα ή οργάνωση κι αν βρίσκονται) έχουν χρέος ταξικό να κάνουν οδηγό της πάλης τους τις προλεταριακές ιδρυτικές θέσεις της 3ης Κομμουνιστικής Διεθνούς! Να ορθώσουν αποφασιστικά το ανάστημά τους ενάντια σε όλες τις μορφές ταξικής συνεργασίας και ιδιαίτερα ενάντια στις παγίδες των λεγόμενων λαϊκών μετώπων. Και να αναλάβουν θαρραλέο αγώνα για να μπει τέλος στην καταστροφική διάσπαση και την αποδιοργάνωση της εργατικής τάξης. Για να συγκροτηθεί το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, η Εργατική Συμμαχία. Με αφετηρία: «τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών», όπως σωστά το λέει το Μανιφέστο του 3ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που την διέλυσαν οι σταλινικοί αναθεωρητές! Και χαντάκωσαν ξανά και ξανά το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα!
Είναι τώρα παραπάνω από φανερό ότι μόνο με την πάλη για το λενινικό ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου, θα ανασυνταχθεί και θα ανορθωθεί το προδομένο και κομματιασμένο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα.
Μόνο με την ταξική Εργατική Συμμαχία, μπορεί η εργατική τάξη να αποκρούσει την ληστρική επίθεση του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου. Να πετάξει έξω από τις οργανώσεις της τις εργατοπατερικές κλίκες. Να πάρει στα χέρια της την διοίκηση των συνδικάτων. Να καταργήσει τους αντεργατικούς νόμους και τα μνημόνια. Να επανακαταχτήσει τα καταπατημένα δικαιώματά της. Και να ετοιμαστεί για να γκρεμίσει τη σαπισμένη κι απάνθρωπη καπιταλιστική εξουσία. Να επιβάλει τον σοσιαλισμό των Εργατικών Συμβουλίων.
Με άλλα λόγια, το καθήκον των κομμουνιστών και όλων των επαναστατών, δεν είναι να χτίζουν λαϊκά μέτωπα («Λαϊκές Συμμαχίες») δηλαδή δούρειους ίππους ταξικής συνεργασίας και προδοσίας. Αντίθετα, το καθήκον μας είναι να βαδίσουμε αποφασιστικά στο δρόμο που μας έδειξαν οι πρωτεργάτες της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι ηγέτες της Οχτωβριανής Επανάστασης.
Βέβαιοι ότι, μόνο το Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο των εργατών, με επικεφαλής του γνήσιους κομμουνιστές ηγέτες, μπορεί να συντρίψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τη φασιστική πανούκλα, που ξανασηκώνει απειλητικά το αποκρουστικό ναζιστικό κεφάλι της».
Με βάση αυτή την πρόταση, αυτή την λογική, καλούμε τους συντρόφους της ΕΚΟ να την συζητήσουμε, να την αλλάξουμε ή να την προσαρμόσουμε όπου νομίζουν και να την κάνουμε κοινό οδηγό καθημερινής δράσης, απευθυνόμενοι προς κάθε εργάτη, προς κάθε αγωνιστή νεολαίο, προς κάθε κομμουνιστή και σοσιαλιστή του εργατικού κινήματος.
Ιανουάριος 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου