Το τέταρτο μέρος του πολιτικού κειμένου που αποφάσισε το 16ο Συνέδριο της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Οργάνωσης, του ελληνικού τμήματος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς (Αθήνα, 14 & 15 Δεκεμβρίου 2024). Διαβάστε σε αυτό το μέρος: Ο Μαρξ και η αυξανόμενη εργατική εξαθλίωση- Οι αληθινές διαστάσεις της ανεργίας στην Ελλάδα και το φαινόμενο της έλλειψης εργατικών χεριών- Η θηλιά των χαμηλών μισθών και της ακρίβειας- Το χρυσάφι ρέει στον αντίπαλο πόλο
Ο Μαρξ και η αυξανόμενη εργατική εξαθλίωση
Οι αστοί και οι ρεφορμιστές, ισχυρίζονται ότι στο βαθμό που αναπτύσσεται η καπιταλιστική παραγωγή, βελτιώνεται τάχα και η κατάσταση των εργατών και σβήνουν οι διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Αντίθετα, ο Κ. Μαρξ στον 1ο τόμο του «Κεφαλαίου», αναπτύσσοντας τον γενικό νόμο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, έδειξε ότι η εξέλιξη του καπιταλισμού έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση του κεφαλαίου στον ένα πόλο της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπου συγκεντρώνεται τεράστιος πλούτος, πολυτέλεια, παρασιτισμός, σπατάλη και τεμπελιά από την πλευρά της τάξης των καπιταλιστών εκμεταλλευτών, ενώ ταυτόχρονα, στον άλλο πόλο της κοινωνίας, εντείνεται η εκμετάλλευση, αυξάνεται η ανεργία και υποχωρεί το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων εκμεταλλευομένων.
Ο Μαρξ τόνισε ότι η χειροτέρευση της κατάστασης της εργατικής τάξης παράγεται από το γεγονός ότι η συσσώρευση του κεφαλαίου πραγματοποιείται μέσα από την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, και έτσι, η ίδια αυτή διαδικασία της συσσώρευσης προκαλεί αναπόφευκτα την ανεργία και την εξαθλίωση. Και συνοψίζοντας αυτή την ιδέα κατέληξε στο εξής: «Η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο σημαίνει λοιπόν ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, μόχθου δουλειάς, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης και ηθικού ξεπεσμού στον αντίθετο πόλο, δηλαδή στην πλευρά της τάξης, που παράγει το ίδιο το προϊόν της με τη μορφή του κεφαλαίου» (Μαρξ, «Κεφάλαιο», τόμ. Ι, σελ. 671). Και λίγο πιο κάτω, στο ίδιο έργο, συμπέρανε ότι με την ανάπτυξη του καπιταλισμού συντελείται μια διαδικασία εξαθλίωσης του προλεταριάτου, περιγράφοντάς τη με την ακόλουθη φράση: «…στο μέτρο που συσσωρεύεται το κεφάλαιο, να χειροτερεύει υποχρεωτικά η κατάσταση του εργάτη, αδιάφορο αν είναι καλή ή κακή η πληρωμή του» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», τ. 1, σελ. 668). Αυτές οι ιδέες του Μαρξ συνηθίζεται να αποκαλούνται θεωρία της αυξανόμενης εξαθλίωσης.
Οι αστοί και οι ρεφορμιστές έχουν κοροϊδέψει και εκχυδαΐσει αυτή την ιδέα, ταυτίζοντάς τη με μια καρικατούρα της, λέγοντας ότι ο Μαρξ υποστήριξε ότι το βιοτικό επίπεδο των εργατών θα πρέπει διαρκώς να χειροτερεύει με έναν απόλυτο τρόπο. Όμως η φράση του Μαρξ «αδιάφορο αν είναι καλή ή κακή η πληρωμή του» ακριβώς εννοεί ότι ο χαρακτήρας της εξαθλίωσης είναι όχι μόνο απόλυτος, αλλά και σχετικός.
Η σχετική εξαθλίωση του προλεταριάτου συνίσταται στο ότι μπορεί ο εργατικός μισθός για μια περίοδο να αυξάνεται, όμως αυτό γίνεται συχνά με τη μείωση του συνολικού μεριδίου της εργατικής τάξης στο εθνικό εισόδημα, ενώ αντίστοιχα το μερίδιο των καπιταλιστών αυξάνεται. Βέβαια, για μια προσωρινή περίοδο – και αυτό πουθενά ο Μαρξ δεν το αρνήθηκε – η άνοδος της ταξικής πάλης από την πλευρά τον εργατών μπορεί να αναγκάζει την αστική τάξη σε παραχωρήσεις για να σωθεί η εξουσία της, κι έτσι το μερίδιο των εργατών στο εθνικό εισόδημα να αυξάνει μαζί με εκείνο τον καπιταλιστών ή αναλογικά ακόμα περισσότερο.
Αλλά στον βαθμό που το καπιταλιστικό σύστημα διατηρείται στη ζωή, η αστική τάξη επιδιώκει να πάρει πίσω αυτές τις παραχωρήσεις το συντομότερο δυνατό, αμέσως μόλις της το επιτρέψουν οι συνθήκες, συνήθως με το ξέσπασμα μιας κρίσης. Τότε η εργατική τάξη υφίσταται μέσα από την αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας, όχι μόνο σχετική, αλλά και απόλυτη αύξηση της εξαθλίωσης. Και η απόλυτη εξαθλίωση του προλεταριάτου συνίσταται όχι μόνο στην πτώση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και στην αύξηση της εντατικοποίησης της εργασίας που φθείρει τον οργανισμό του εργάτη και βέβαια, στην αύξηση της μαζικής και μόνιμης ανεργίας.
Οι αληθινές διαστάσεις της ανεργίας στην Ελλάδα και το φαινόμενο της έλλειψης εργατικών χεριών
Η εργατική τάξη στην Ελλάδα υφίσταται σήμερα μια γενική αύξηση της εξαθλίωσης, και σχετική, δηλαδή σε σύγκριση με τα κέρδη των καπιταλιστών και το εθνικό εισόδημα, αλλά και απόλυτη, δηλαδή σε σύγκριση με τα επίπεδα που βρισκόταν το βιοτικό της επίπεδο τα προηγούμενα χρόνια, και ιδιαίτερα στην προ μεγάλης ύφεσης 2008-2016 περίοδο.
Στο πεδίο της ανεργίας, αξίζει να θυμηθούμε ότι ο μεγαλύτερος αριθμός ανέργων μέσα στην κρίση εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 2013, με 1.349.495 καταγεγραμμένους άνεργους και ποσοστό 27,5% του εργατικού δυναμικού. Σήμερα, με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (γ’ τρίμηνο του 2024), ο αριθμός των καταγεγραμμένων ανέργων ανέρχεται σε 428.400 άτομα και ποσοστό 9% του εργατικού δυναμικού. Μέσα σ’ αυτούς τους επίσημα καταγεγραμμένους άνεργους, ο αριθμός των μακροχρόνια ανέργων είναι 242.000 άτομα ή αλλιώς το 56,49% του συνόλου, στοιχείο που δείχνει την ύπαρξη ενός αξιοσημείωτου επίσημα καταγεγραμμένου ποσοστού οργανικής, μόνιμης ανεργίας. Επίσης, η επίσημη ανεργία των νέων 15-29 ετών ανέρχεται σε περίπου 30% και μειώνεται σ’ ένα ποσοστό πέριξ του 25% μόνο κατά τους θερινούς μήνες λόγω των προσωρινών θέσεων που ανοίγουν στον τουριστικό κλάδο. Αυτό το ποσοστό άνεργων νέων καθιστά την Ελλάδα δεύτερη μέσα στην ΕΕ μετά την Ισπανία.
Η μείωση της επίσημα καταγεγραμμένης ανεργίας, ασφαλώς, αντανακλά την (αργή και ανεπαρκή όπως εξηγήσαμε) ανάκαμψη του ελληνικού ΑΕΠ κατά τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Ο αριθμός του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού, δηλαδή των ατόμων μεταξύ 15 και 75 ετών που δεν εργάζονται και δεν αναζητούν εργασία, τον Δεκέμβριο του 2013 ήταν 3.388.927 άτομα. Αφαιρουμένων των συνταξιούχων που υπήρχαν εκείνη τη χρονιά μεταξύ αυτών των ηλικιών (1.640.000 άτομα), είχαμε 1.749.000 μη συνταξιούχους και οικονομικά μη ενεργούς ανθρώπους. Σήμερα (γ’ τρίμηνο 2024) ο αντίστοιχος αριθμός των μη συνταξιούχων και οικονομικά μη ενεργών ανθρώπων είναι 1.662.563 άτομα. Αυτό μας δείχνει ότι παρά την ανάκαμψη των τελευταίων χρόνων, ο αριθμός των μη συνταξιούχων και οικονομικά μη ενεργών ανθρώπων μειώθηκε μέσα σε 11 ολόκληρα χρόνια από το ανώτατο σημείο της κρίσης μόλις κατά 86.364 άτομα.
Στην πλειονότητά της, αυτή η μεγάλη μάζα ανθρώπων που βρίσκονται σε παραγωγικές ηλικίες και εμφανίζονται να μην αναζητούν εργασία, στην πραγματικότητα είναι άνεργοι, ή έστω κατά ένα μέρος ημι-άνεργοι, δηλαδή περιστασιακά εργαζόμενοι στη μαύρη αδήλωτη εργασία, και γι’ αυτό δεν καταγράφονται στο εργατικό δυναμικό. Η αιτία που εξηγεί αυτό το φαινόμενο, φυσικά, δεν είναι η τεμπελιά αυτών των ανθρώπων, όπως σαρκαστικά θα υποστήριζε κάποιος ακροδεξιός δημαγωγός. Η εξήγηση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι θέσεις εργασίας που άνοιξαν κατά την φάση ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού μετά το 2016, είναι άθλιες θέσεις, κακοπληρωμένης και υπερ-εκμεταλλευτικής εργασίας, οι οποίες δεν εξασφαλίζουν ούτε καν μια υποφερτή και στοιχειωδώς αξιοπρεπή προσωπική και οικογενειακή ζωή.
Αυτός ο άθλιος χαρακτήρας τους, ωθεί τμήματα των νέων που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία να παρατείνουν τις σπουδές τους και να αποφεύγουν να αναζητήσουν εργασία, φυτοζωώντας από τις συντάξεις ή τα εισοδήματα των γονιών τους. Επίσης, απωθεί ανθρώπους μεγαλύτερων, αλλά επίσης παραγωγικών ηλικιών, οι οποίοι προτιμούν να φυτοζωούν εισπράττοντας το πενιχρό επίδομα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος (ή στην περίπτωση που υπάρχει, κάποιο ενοίκιο), συμπεριλαμβανομένων ιδιαίτερα αρκετών χιλιάδων γυναικών που συμβιβάζονται με την παθητική ιδιότητα της νοικοκυράς. Αυτονόητα, τμήματα από όλες αυτές οι κατηγορίες μη ενταγμένων στο εργατικό δυναμικό ανθρώπων, πιθανότατα εργάζονται περιστασιακά σε αδήλωτες «μαύρες» εργασίες.
Αν λοιπόν προσθέσουμε αυτή την άτυπη εφεδρική, μη αναζητούσα εργασία στρατιά ανέργων στον αριθμό των επίσημα καταγεγραμμένων ανέργων, καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά παρά την ανάκαμψη των τελευταίων χρόνων, η ανεργία σήμερα έχει εδραιωθεί ως μια μόνιμη κατάσταση πιθανότατα για αρκετά πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους, και σε κάθε περίπτωση, για κατά πολύ περισσότερους από τους επίσημα καταγεγραμμένους ως άνεργους.
Ο άθλιος λοιπόν χαρακτήρας, των κακοπληρωμένων και ακραία εκμεταλλευτικών θέσεων εργασίας που προσφέρονται σήμερα, σε συνδυασμό με την απότομη ανισορροπία που δημιούργησε η μαζική μετανάστευση Ελλήνων εργαζομένων στα χρόνια της κρίσης, τη μετεγκατάσταση ή επιστροφή χιλιάδων αλλοδαπών μεταναστών στις πατρίδες τους, και την τάση για αλλαγή επαγγέλματος σε όσους μετανάστες έχουν παραμείνει, από παραδοσιακά βαριές εργασίες προς στον τομέα των υπηρεσιών (π.χ. διανομές με μηχανάκι), είναι η αιτία που βρίσκεται σήμερα πίσω από την αδυναμία των εργοδοτών να βρουν εργαζόμενους σε μια σειρά κλάδους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι κλάδοι του τουρισμού και της εστίασης, όπου σύμφωνα με ανακοινώσεις των εργοδοτών σε αυτούς, «λείπουν» συνολικά 80.000 εργαζόμενοι, αλλά και οι ελλείψεις σε εργάτες γης, που και εκεί υπολογίζονται σε 60 με 80 χιλιάδες άτομα.
Επίσης, τεράστιες ελλείψεις υπάρχουν στον κλάδο της οικοδομής, όπου μια σχετική μελέτη του ΕΜΠ του 2023 έκανε λόγο για ανάγκη τουλάχιστον 200.000 επιπλέον εργαζόμενων (χειριστές βαρέων μηχανημάτων, μπετατζήδες, χτίστες, ακόμα και επιβλέποντες μηχανικοί) προκειμένου να αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία των εργοταξίων και να αυξηθούν οι βάρδιες. Το αποτέλεσμα είναι, μια τυπική κατασκευή πολυκατοικίας που απαιτούσε παλιότερα π.χ. 18 μήνες για να ολοκληρωθεί, να χρειάζεται πλέον τουλάχιστον 24 μήνες, ενδεχομένως κι ακόμα περισσότερο, καθώς δεν επαρκούν τα συνεργεία και εμφανίζονται καθυστερήσεις στην αναζήτηση και απασχόλησή τους.
Όλες αυτές οι στρεβλώσεις, σε τελική ανάλυση είναι το αποτέλεσμα του χάους που δημιουργεί η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής και αγοράς σε συνθήκες παρακμής και αποσύνθεσης του καπιταλισμού. Η μόνη οριστική και σταθερή λύση, είναι η εγκαθίδρυση μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, όπου το πρόβλημα της ανεργίας και της έλλειψης εργατικών χεριών σε κρίσιμους κλάδους θα αντιμετωπιστεί ριζικά μέσα από την καθιέρωση ανθρώπινων και αξιοπρεπών μισθών και συνθηκών εργασίας, την επιβολή κινητής κλίμακας ωρών εργασίας με μια δραστική μείωση των ωραρίων χωρίς μείωση αποδοχών, και με την εκτέλεση ενός σχεδίου μαζικών κρατικών επενδύσεων σε έργα υποδομής, στην κατασκευή κατοικιών και σε κοινωφελή προγράμματα παροχής περίθαλψης, κοινωνικής υποστήριξης και φροντίδας, και γενικότερα χρήσιμων υπηρεσιών στους ανθρώπους της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, το οποίο μπορεί να εκπονηθεί και να υπηρετηθεί μόνο από μια εργατική κυβέρνηση με την ενεργή συμμετοχή και τον έλεγχο της οργανωμένης εργατικής τάξης, χωρίς πλέον τον ζυγό του καπιταλιστικού κέρδους, θα γίνει μια ορθολογική αξιοποίηση σε κοινωνικά χρήσιμες και παραγωγικές δραστηριότητες όλων εκείνων των ανθρώπων που σήμερα φυτοζωούν και που οι δημιουργικές τους δυνάμεις «λιμνάζουν» και αχρηστεύονται στο κοινωνικό περιθώριο.
Η θηλιά των χαμηλών μισθών και της ακρίβειας
Οι χαμηλοί μισθοί και η ακρίβεια είναι τα μεγαλύτερα σημερινά δεινά της εργατικής τάξης. Είναι μια ζωντανή και διαρκής απόδειξη ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε παρακμή και δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους τα πιο βασικά αγαθά για την επιβίωση.
Από τον Απρίλιο του 2021 μέχρι τον Απρίλιο του 2024, σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΚΑ (Ινστιτούτο Καταναλωτή) είχαμε κατά μέσο όρο αύξηση τιμών κατά 30% στα τρόφιμα, κατά 17% στη στέγαση, κατά 23,5% στις μεταφορές και κατά 10,3% στην ένδυση και την υπόδηση. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία έδειξαν μια νέα αύξηση του πληθωρισμού σε ετήσια βάση τον Νοέμβριο ύψους 2,4%, με νέες περαιτέρω αυξήσεις τιμών ακόμα και σε σύγκριση με τον Οκτώβριο.
Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου είχαμε την επίσημη παραδοχή από την Τράπεζα της Ελλάδας της επώδυνης πραγματικότητας που βιώνει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με τη ληστρική ακρίβεια. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε, η Ελλάδα είναι σήμερα η ακριβότερη χώρα της Ευρωζώνης, με τιμές υψηλότερες κατά μέσο όρο 10% σε 41 βασικά αγαθά, σε σύγκριση με τον μ.ό. της Ευρωζώνης, και με πιο ακραία παραδείγματα την απόκλιση κατά 129% στο ανθρακούχο νερό, 100% στις χαρτοπετσέτες, 56% στο γάλα μακράς διαρκείας, 50% στον αλεσμένο καφέ και 54% το βούτυρο. Και η ληστεία στο λαϊκό εισόδημα, κορυφώθηκε το φετινό καλοκαίρι με μια αύξηση μέχρι και 100% στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια.
Σε ό,τι αφορά τους μισθούς, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat o μέσος πραγματικός μισθός στην Ελλάδα (υπολογιζόμενου δηλαδή του κόστους ζωής) υπολειπόταν το 2022 κατά 35% σε σχέση με το αντίστοιχο επίπεδο του 2009, τη χρονιά ουσιαστικής εισόδου στη μεγάλη ύφεση, ενώ η αγοραστική δύναμη των μισθών στην Ελλάδα, αποκλίνει σταθερά από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Το 2022, αντιπροσώπευε το 56,9% του μέσου μισθού στην Ευρωζώνη και ήταν η χαμηλότερη μεταξύ των χωρών της. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα του ΚΕΠΕ (Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών) που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Αύγουστο, οι μισθοί στην Ελλάδα σε πραγματική αγοραστική δύναμη, είναι χαμηλότεροι και από αυτούς της Βουλγαρίας.
Επίσης, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, οι μισθοί στην Ελλάδα τη διετία 2022-23 μειώθηκαν αθροιστικά κατά 9,4%, σε ποσοστό υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Η ίδια έρευνα αποκάλυψε επίσης, πως μόνο το 14% των εργαζομένων στην Ελλάδα καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας, το χαμηλότερο ποσοστό σε όλη την Ε.Ε. μετά την Πολωνία.
Οι επιπτώσεις της διπλής θηλιάς των χαμηλών μισθών και των υψηλών τιμών αντανακλώνται στα στοιχεία της έρευνας του ΟΟΣΑ που δημοσιεύθηκαν στις 12/11 και ήταν επίσης αποκαλυπτικά: η Ελλάδα βρίσκεται στις χειρότερες θέσεις μέσα στις 38 χώρες του ΟΟΣΑ σε κρίσιμους δείκτες όπως η αγοραστική δύναμη των μισθών (3η από το τέλος), το ποσοστό πολιτών που «δεν τα βγάζουν πέρα» (1η), και το ποσοστό ληξιπρόθεσμων δόσεων, ενοικίων και λογαριασμών (1η στην Ευρώπη).
Σχετικά δε, με τα γενικότερα χρέη των νοικοκυριών, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ΑΑΔΕ ο αριθμός όσων έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία είναι 4.000.000 άτομα, τα οποία οφείλουν συνολικά 106 δισ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2009 μέχρι το 2024 οι οφειλές αυτές έχουν τετραπλασιαστεί! Αυτό δείχνει ότι τα χρέη που έβαλε η μεγάλη ύφεση στις πλάτες των μαζών συνεχίζουν να βαραίνουν, όχι μόνο με τη μορφή κόκκινων δανείων, αλλά και με αυτή των υψηλών χρεών στην εφορία.
Ως αποτέλεσμα όλης αυτής της αυξανόμενης εξαθλίωσης, σύμφωνα με τα ευρήματά έρευνας του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων (ΙΜΕ) της ΓΣΕΒΕΕ για το 2023, 6 στα 10 νοικοκυριά (60,7%) δήλωσαν ότι το μηνιαίο εισόδημά τους επαρκεί μόνο για 19 ημέρες, 1 στα 2 νοικοκυριά περιόρισε τις δαπάνες του για ψυχαγωγία, ένδυση-υπόδηση και οικιακά είδη-συσκευές, ενώ ακόμα χειρότερα, 4 στα 10 νοικοκυριά δήλωσαν ότι καθυστέρησαν να αναζητήσουν την κατάλληλη θεραπεία για κάποιο ιατρικό πρόβλημα.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ πλέον το 26% του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο ακραίας φτώχειας και «κοινωνικού αποκλεισμού». Ωστόσο, σύμφωνα με έρευνα της Eurostat το ποσοστό των Ελλήνων που δηλώνουν ότι είναι ήδη φτωχοί διαψεύδει όλες τις στατιστικές, καθώς ανέρχεται σε 67% και είναι υπερδιπλάσιο του αντίστοιχου ποσοστού της Βουλγαρίας (33,2%).
Το χρυσάφι ρέει στον αντίπαλο πόλο
Υπάρχει όμως, ένα και μοναδικό πεδίο στο οποίο ο ελληνικός καπιταλισμός αριστεύει και αυτό είναι τα κέρδη των καπιταλιστών. Εκεί η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει λοιπόν στο βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης, ο λεγόμενος δείκτης καθαρών κερδών σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε η ΕΛΣΤΑΤ, όχι μόνο ανέκαμψε αρκετά πάνω από τα προ κρίσης υψηλά του επίπεδα, αλλά «απογειώθηκε» τη διετία 2022-2023 στο 147,3, πολύ πάνω από τη δεύτερη Ιρλανδία (133,6) και την τρίτη Κύπρο (127,3), και κινήθηκε ακόμα ψηλότερα σε σύγκριση με τις πιο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες.
Κατά το πρώτο 6μηνο του 2024 σημειώθηκε νέο ρεκόρ κερδοφορίας για τους εισηγμένους στο ΧΑ επιχειρηματικούς ομίλους, με αύξηση κατά 20%, φτάνοντας στα 5,7 δισ. ευρώ, στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων 18 ετών, και δείχνοντας στον εργαζόμενο λαό ποιος ωφελείται από την επίμονη, ληστρική ακρίβεια. Μόνο η εταιρεία του «ολιγάρχη» Μυτιληναίου εισέπραξε στο πρώτο 9μηνο του 2024 καθαρά κέρδη ύψους 482 εκ. ευρώ, ένα ποσό που είναι σχεδόν κατά 100 εκ. ευρώ μεγαλύτερο από τα συνολικά έσοδα που είχαν στο ίδιο διάστημα 185.067 άνθρωποι που διαβιούν με το επίδομα Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος.
Η συσσώρευση αμύθητου πλούτου στις τσέπες της ελληνικής αστικής τάξης αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά σε ρεπορτάζ του Οικονομικού Ταχυδρόμου που δημοσιεύθηκε στις 18/8/24, σύμφωνα με το οποίο, τα ελληνικών συμφερόντων υπεράκτια («μαύρα» και φοροδιαφεύγοντα) κεφάλαια ανέρχονται σε 140 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό ξεπερνά το συνολικό ποσό όλων των κρατικών εσόδων της Ελλάδας για δύο χρόνια!
Και, όπως φαίνεται στη διαβόητη σχετική ετήσια λίστα του περιοδικού Forbes για το 2023, είχαμε 4 νέους Έλληνες μεταξύ των δισεκατομμυριούχων παγκοσμίως, με το συνολικό αριθμό αυτών των «επιτυχημένων» Ελλήνων να φθάνει τους 10. Η συνολική περιουσία αυτών των επιφανών παρασίτων ανέρχεται σε 25,4 δισ. ευρώ. Αυτή η ποσότητα πλούτου 10 μονάχα Ελλήνων ξεπερνά κατά πολύ το άθροισμα των δαπανών που προβλέπει ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός του 2024 για την Εκπαίδευση και την Υγεία (19,05 δισ. ευρώ). Πόσο μεγάλα βήματα θα μπορούσαν να γίνουν για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού με την απαλλοτρίωση του πλούτου που σφετερίζονται 10 μονάχα διάσημες ελληνικές οικογένειες εκμεταλλευτών τεμπέληδων!
Ως συνέπεια αυτού του συνδυασμού σκανδαλωδών κερδών και αυξανόμενης εργατικής εξαθλίωσης, σύμφωνα με στοιχεία από τους τριμηνιαίους λογαριασμούς της ΕΛΣΤΑΤ, και συγκρίνοντας τα στοιχεία του Γ’ τριμήνου 2023 με το Α’ τρίμηνο 2019, οι μισθοί ως μερίδιο στο ΑΕΠ έπεσαν από 37% στο 34,2% ενώ αντίθετα τα κέρδη, από το 48% ανέβηκαν στο 52,3%. Αυτή η διαδικασία μπορεί να έχει μόνο μία ονομασία: ευθεία αναδιανομή εισοδήματος από την εργατική τάξη προς την αστική τάξη.
Αυτή η διαδικασία, αυτονόητα, θα ενταθεί με την επιστροφή από το 2025 των δημοσιονομικών κανόνων λιτότητας σε όλη την ΕΕ. Μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να ανακοπεί ριζικά, προς όφελος της εργαζόμενης πλειονότητας της κοινωνίας: η επαναστατική ανάδειξη στην εξουσία μιας εργατικής κομμουνιστικής κυβέρνησης, η οποία θα ακολουθήσει μια πολιτική που θα στοχεύει στη μεγαλύτερη δυνατή απαλλοτρίωση αυτών των τεράστιων κερδών και στην αξιοποίησή τους με σκοπό την ανόρθωση του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού, σε συνδυασμό με την κοινωνικοποίηση όλων των καπιταλιστικών μονοπωλίων που λυμαίνονται την παραγωγή και εμπορία των βασικών αγαθών διαβίωσης, στους κλάδους της ενέργειας, των τροφίμων, της κατασκευής κατοικιών, των επικοινωνιών, των μεταφορών και συγκοινωνιών, των υπηρεσιών Υγείας και Εκπαίδευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου