Η μαζική λαϊκή έκρηξη οργής την Κυριακή 26 Γενάρη έχει ταρακουνήσει όλο το πολιτικό τοπίο και έχει αναπτερώσει τις ελπίδες εκατομμυρίων ότι επιτέλους το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα μείνει ατιμώρητο.
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο επικρατεί πανικός. Ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του τρέχουν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της και αν έγιναν «λάθη», αυτά δεν ήταν συστηματική επιχείρηση «μπαζώματος». Αλλά όσο πιο πολύ προσπαθούν να στρίψουν δακρύβρεκτα, τόσο περισσότερο γελοιοποιούνται και αγωνιούν για το ποιοι θα πληρώσουν αυτή τη στροφή. Ακόμα και συστημικά ΜΜΕ αναγκάζονται να μιλούν για αντιφάσεις που δεν μπορεί να συμμαζέψει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και να προβλέπουν εσωκομματικές συγκρούσεις στη ΝΔ ενόψει ανασχηματισμού. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο και μεγαλώνουν οι δυνατότητες για την ανατροπή της.
Ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους στις 26 Γενάρη άλλαξε τα δεδομένα και στην αντιπολίτευση. Οι ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης θεωρούσαν μέχρι χθες ότι ο Μητσοτάκης παραμένει κυρίαρχος, ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2027 και μέχρι τότε τα κόμματά τους έχουν χρόνο για να ανασυνταχθούν και να αποφασίσουν τις μελλοντικές συνεργασίες τους. Τώρα, μετά την έκρηξη οργής για τα Τέμπη, οι ίδιες ηγεσίες ανακάλυψαν ότι το αίτημα της ανατροπής είναι επείγον και συζητούν για να καταθέσουν κοινή πρόταση μομφής ενάντια στην κυβέρνηση.
Είναι ένα βήμα προσαρμογής στη μαζική πίεση από τα κάτω, αλλά είναι λίγο. Καμιά κυβέρνηση δεν έχει πέσει μετά από πρόταση μομφής μέσα στη Βουλή. Αντίθετα, η εμπειρία εδώ και δεκαετίες (για να μην μιλήσουμε για παλιότερες εποχές) δείχνει ότι ο καθοριστικός παράγοντας είναι το «πεζοδρόμιο». Οι απεργοί των λεωφορείων ξεσήκωσαν το κίνημα που έριξε τον πατέρα Μητσοτάκη το 1993, οι «μέρες του Αλέξη» ανάγκασαν τον Καραμανλή τον μικρό να ομολογήσει ότι «το κοινωνικό κλίμα έχει βαρύνει» και να παραιτηθεί το 2009, οι αγώνες ενάντια στα Μνημόνια έφεραν τον παλιό δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σε κατάρρευση το 2012.
Και σήμερα, λοιπόν, η προτεραιότητα για να νικήσουμε βρίσκεται στην οργάνωση και κλιμάκωση του αγώνα από τα κάτω. Άμεσος σταθμός είναι η Πανεργατική απεργία στις 28 Φλεβάρη στην επέτειο των δυο χρόνων από το έγκλημα στα Τέμπη. Ήδη οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πιέζονται να προσαρμοστούν σε αυτή την απαίτηση και είναι ρεαλιστικό ότι μπορούμε να οργανώσουμε μια πανεργατική-σεισμό που θα κλιμακώσει τις πιέσεις και πάνω στην στριμωγμένη κυβέρνηση αλλά και πάνω στη διστακτική αντιπολίτευση.
Οργανωμένο κίνημα στους χώρους δουλειάς
Η μετατροπή της μαζικής οργής σε οργανωμένο κίνημα στους χώρους δουλειάς είναι το κλειδί για να φτάσουμε στη νίκη. Η νεολαία με το δικό της ξεσηκωμό βοηθάει σε αυτή την κατεύθυνση. Οι φοιτητές με το κίνημα των καταλήψεων πριν ένα χρόνο έπαιξαν ρόλο στην πολιτική απομόνωση της κυβέρνησης και μπορούν να το κάνουν τώρα ξανά. Οι μαθητές που ξεσηκώνονται ενάντια στην «Ωνάσεια» ιδιωτικοποίηση των σχολείων τους έχουν στο πλευρό τους και τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Χτίζονται οι συνδέσεις ανάμεσα στην οργή για τους νεκρούς των Τεμπών και τις καθημερινές συγκρούσεις με την κυβέρνηση σε όλα τα μέτωπα.
Το χτίσιμο αυτού του κινήματος στους χώρους δουλειάς είναι καθοριστικό για την προοπτική του. Πρώτα απ’ όλα γιατί το εργατικό κίνημα διαμορφώνει με τις μάχες του τα αιτήματα για τη δικαίωση του κοινού αγώνα. Πρέπει να πάρουμε τον έλεγχο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που βάζουν τις ζωές κάτω από τα κέρδη τους. Κρατικοποίηση των σιδηρόδρομων χωρίς αποζημίωση για την Hellenic Train και κάτω από εργατικό έλεγχο, εκεί βρίσκεται η λύση. Οι απεργοί σιδηροδρομικοί είναι αυτοί που μπορούν να υλοποιήσουν το τσάκισμα του φονικού κυκλώματος που έφτιαξε η ιδιωτικοποίηση των τρένων. Και έχουν παράδοση αγώνων που κάνουν πράξη τις απαιτήσεις μαζικών κινημάτων. Το 1999 μια απεργία των σιδηροδρομικών σταμάτησε στη Θεσσαλονίκη τα τανκς του ΝΑΤΟ υλοποιώντας τα συνθήματα του αντιπολεμικού κινήματος ενάντια στην επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.
Αυτή η παράδοση είναι ζωντανή σε όλη την εργατική τάξη. Οι απεργοί των Νοσοκομείων είναι αυτοί που μετατρέπουν σε δύναμη και δράση το κοινό αίσθημα οργής για τη λεηλασία του ΕΣΥ. Οι εκπαιδευτικοί με τις απεργίες τους αντιστέκονται στα σχέδια για μια Παιδεία για λίγους και εκλεκτούς.
Τα ενωτικά μαζικά συλλαλητήρια ανοίγουν την προοπτική της ανατροπής της κυβέρνησης. Και φράζουν το δρόμο στους ακροδεξιούς απατεώνες που προσπαθούν να καπηλευτούν τη μαζική οργή. Βγαίνουμε στους δρόμους και για τους νεκρούς των Τεμπών και για τους νεκρούς πρόσφυγες της Πύλου. «Τέμπη-Πύλος-Γάζα, ίδιοι δολοφόνοι» είναι το σύνθημά μας.
Αλλά αν οι κινητοποιήσεις περιοριστούν στην εκλογική προοπτική, τα συνθήματά μας κινδυνεύουν να μείνουν ανεκπλήρωτα, όπως έγινε με το «Κίνημα των Πλατειών» ενάντια στα Μνημόνια. Είναι ζωντανές οι μνήμες για το πώς η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 έφτασε να γίνει τρίτο Μνημόνιο το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς. Δεν χωρούν αυταπάτες ότι σήμερα ένα εκλογικό μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝεΑΡ («Κεντροαριστερό» ή «Λαϊκό») θα είναι αρκετό. Το ρίζωμα από τις πλατείες στους χώρους δουλειάς βάζει τις βάσεις για να μην περνάνε οι κοινοβουλευτικοί συμβιβασμοί. Για ένα εργατικό κίνημα που επιβάλλει το δίκιο του με τις δικές του δυνάμεις. Και πάνω σε τέτοιες βάσεις χτίζουμε την Αριστερά της επανάστασης και του Σοσιαλισμού για να φτάσουμε στην πιο μεγάλη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου