Για Την Πολιτική Πρόταση Τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ /// ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΗΜΑ

 Π.Ο. «Κόκκινο Νήµα»

                                                               

 

Η συζήτηση της πολιτικής πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνεται στις δυνάµεις της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής αριστεράς µε στόχο την ανασυγκρότησή τους. Από τη µεριά της πολιτικής οργάνωσης Κόκκινο Νήµα, θα θέλαµε κατ’ αρχήν να σταθούµε στις ραγδαίες εξελίξεις στο πεδίο των ενδοιµπεριαλιστικών συγκρούσεων µε την κατάρρευση του µισητού καθεστώτος Άσαντ και την ανάληψη από τις δυνάµεις του Άλ-Τζολάνι σε συνεργασία µε τον φιλοτουρκικό, συριακό εθνικό στρατό. 

 

Είναι βέβαιο ότι µετά από 54 χρόνια µονοκρατορίας των Άσαντ, στηριγµένη πάνω στην πιο στυγνή καταπίεση των λαϊκών τάξεων και των κάθε λογής κοινωνικών και πολιτικών αντιπολιτεύσεων, πρόκειται για ένα ευχάριστο νέο που ξαναβγάζει τον κόσµο στο δρόµο, τον ξεµουδιάζει και αναζωπυρώνει τις ελπίδες για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Όµως απέχει σηµαντικά από το να είναι αυτή  η πτώση του καθεστώτος προϊόν της ίδιας της δράσης των µαζών και των καταπιεσµένων λαϊκών τάξεων. Περισσότερο δηλώνει την αδυναµία Ρωσίας-Ιράν να διατηρήσουν τις προ υπάρχουσες ισορροπίες τρόµου στη Συρία την ίδια στιγµή που είχαν να αντιµετωπίσουν τεράστια άλλα ανοιχτά µέτωπα, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στο Λίβανο. Πρόκειται για επιβεβαίωση της αποσταθεροποίησης δεδοµένων και ισορροπιών δεκαετιών, όπως άλλωστε συµµετρικά εµφανίζεται στην υποχώρηση των άλλων µεγάλων δυνάµεων, ΗΠΑ-ΕΕ, στον πόλεµο στην Ουκρανία όπου αποδεικνύεται ότι το µπλοκ του ΝΑΤΟ πολύ απέχει από τη φιλοδοξία του να γονατίσει οικονοµικά και στρατιωτικά τη Ρωσία του Πούτιν που προελαύνει. Ένας πολύ-πολικός κόσµος µε ανάδειξη νέων ισχυρών µπλοκ (Ρωσίας-Κίνας) και BRICS και ταυτόχρονα ενίσχυση περιφερειακών δυνάµεων σε ισχυρούς παίκτες στην περιοχή (Τουρκία), ενισχύει την αβεβαιότητα και αποσταθεροποιεί τον πλανήτη, αναβαθµίζοντας τις περιφερειακές διενέξεις σε παγκόσµιες συρράξεις.

Αυτή η εξέλιξη εδράζεται στο έδαφος  µιας οικονοµικής βόµβας που ακούει στο όνοµα «παγκόσµιο χρέος» που σήµερα είναι υπερτριπλάσιο του παγκόσµιου ΑΕΠ. Είµαστε σε αναµονή του ξεσπάσµατος µιας νέας παγκόσµιας κρίσης χρέους και αυτό είναι που κάνει τις διεθνείς άρχουσες τάξεις και κυβερνήσεις να επιδιώκουν ολοένα µεγαλύτερες περικοπές δαπανών, µε την ΕΕ να αναπροσαρµόζει σε ακόµα σφιχτότερο κορσέ το νέο «Μεσοπρόθεσµο ∆ιαρθρωτικό Σχέδιο». Ένα σχέδιο που για την Ελλάδα των υπέρογκων εξοπλιστικών δαπανών, οδηγεί µε ακρίβεια στην ολοκληρωτική διάλυση του εναποµείναντος κοινωνικού κράτους και σε νέα λιτότητα µε την ώθηση σε εξαθλίωση κι άλλων τµηµάτων της κοινωνίας, στο όνοµα των πλεονασµάτων του 2,4-2,5 % ως το 2028.

Αν σε αυτά προσθέσουµε τη ραγδαία επιδεινούµενη κλιµατική κρίση, που είτε θα πνίγει τη Βαλένθια, είτε θα καίει την Καλιφόρνια έχουµε ανοιχτή ολόκληρη τη βεντάλια των αδιεξόδων της άρχουσας τάξης, που µετά την απογοήτευση των λαϊκών τάξεων από την εκδοχή των αριστερών κυβερνητικών εναλλακτικών, έχει επιταχύνει την κατάρρευση των πολιτικών ισορροπιών σε κεντρικές καπιταλιστικές χώρες και έχει αναδείξει την ακροδεξιά σε κεντρικό παίχτη διεθνώς.

Η εκλογή του Τραµπ µπορεί να µην σηµαίνει την άµεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, αλλά δίνει αέρα στα πανιά του AFD, των Λεπέν και Μελόνι. Κυβερνητικοί συνασπισµοί καταρρέουν σε Γαλλία, Γερµανία, Καναδά και αποτυχηµένα πραξικοπήµατα ξεσπούν σε Ν .Κορέα. Υπάρχει σοβαρή στροφή τµηµάτων της άρχουσας τάξης στον εθνικό προστατευτισµό και τα τελευταία προπύργια της «παγκοσµιοποίησης» καταρρέουν µαζί µε τον Μπάιντεν και την Καµάλα Χάρις. Ιδεολογικά, πολιτικά αυτό συνεπάγεται στροφή στον εθνικισµό, το αυταρχικό κράτος, τον µιλιταρισµό, τον ρατσισµό και τον σεξισµό. Ενώ η φασιστική απειλή δεν προκρίνεται ως λύση από την άρχουσα τάξη, όµως συντηρείται και παραµένει στη γωνία, διαθέσιµη για την πρώτη αναζωπύρωση του κινήµατος και της ανατρεπτικής αριστεράς.

Aυτή η πολιτική κρίση είναι συνθήκη που συµπεριλαµβάνει και την Ελλάδα, παρόλο που η ανικανότητα των εκδοχών της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης δίνει παράταση ζωής στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και απαιτεί απαντήσεις από την επαναστατική και αντικαπιταλιστική αριστερά. Γιατί ούτε το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ της θεσµικής ευθύνης, ούτε τα πολλών ειδών θραύσµατα του ΣΥΡΙΖΑ προ και µετά Κασσελάκη, είναι σε θέση να δώσουν στην εργατική τάξη κάποια σοβαρή εναλλακτική, αντί για νέες απογοητεύσεις. Ενώ το ΚΚΕ παρά την πρόσκαιρη εκλογική κυρίως απορρόφηση ενός τµήµατος της λαϊκής δυσαρέσκειας, εξακολουθεί να κινείται στο δρόµο της αυτοεκπληρούµενης προφητείας των συσχετισµών που δεν αλλάζουν όσο δεν µπαίνει στη µάχη, και δεν θα µπαίνει στη µάχη όσο οι  δυσµενείς συσχετισµοί δε θα αλλάζουν. Από αυτή την άποψη η πιθανότητα µιας ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που δεν θα περιορίζεται στα όρια µιας απλής διεύρυνσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Η εµπειρία του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει -όπως εύστοχα επισηµαίνει το κάλεσµα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-πως θα χρειαστεί να µην ανασυνταχτούµε ξανά πίσω από ρεφορµιστικές ή αστικές «ξένες» σηµαίες στο πολιτικό πεδίο, ούτε αντικαπιταλιστικές-επαναστατικές δυνάµεις να χρεωθούν ξανά ευθύνες των ρεφορµιστικών, ή «προοδευτικών διαχειριστών» του συστήµατος και τη διάψευση των ελπίδων των λαϊκών µαζών.

Την ίδια στιγµή παραµένει το ερώτηµα µε ποια πολιτική τακτική θα µπορέσει η αντικαπιταλιστική αριστερά να γίνει ορατή και υπολογίσιµη αντισυστηµική δύναµη στα µάτια ευρύτερων λαϊκών δυνάµεων. Προφανώς χωρίς πολιτικές εκπτώσεις.

Η συµπόρευση µε τις ηγεσίες των ρεφορµιστικών, κεντροαριστερών, κευνσιανών και άλλων επίδοξων διαχειριστών στο πολιτικό πεδίο είναι λάθος. Αυτό θα χρειαστεί να µη µεταφερθεί αυτούσιο στο κοινωνικό πεδίο και στους αγώνες. Όπου τόσο οι δυνάµεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, είναι πολύ περισσότερο αξιόµαχες και αναγνωρίσιµες, όσο και κόσµος που έχει κυβερνητικές αυταπάτες σε σχήµατα του «µικρότερου κακού», είναι διατεθειµένος να βαδίζει στο δρόµο του αγώνα µαζί µας αυξάνοντας τις πιθανότητες να τον κερδίσουµε και πολιτικά. Από την δική µας πλευρά δηλώνουµε διαθεσιµότητα για την συγκρότηση ενός νέου ευρύτερου αντικαπιταλιστικού µετώπου, που θα µπορέσει να λειτουργήσει τόσο ως κοίτη ισχυροποίησης των αγώνων, όσο και επιτάχυνσης της συγκρότησης της επαναστατικής αριστεράς που τόσο ανάγκη έχει η τάξη µας την εποχή που ο καπιταλισµός σαπίζει και οι εργαζόµενοι αναζητούν εναλλακτικές κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους.