Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 511)

 

                                          

 

Τα συλλαλητήρια της 26ης Γενάρη αποτέλεσαν το μεγαλύτερο κινηματικό γεγονός της τελευταίας δεκαετίας.

Ο συ­γκλο­νι­στι­κός όγκος των συ­γκε­ντρώ­σε­ων, η ευ­ρεία κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή τους σύν­θε­ση, το άπλω­μά τους σε πλα­τεί­ες και κε­ντρι­κά ση­μεία δε­κά­δων μι­κρών και με­γά­λων πό­λε­ων από τον Έβρο ως την Κρήτη, οι δρά­σεις σε πολ­λές πό­λεις του εξω­τε­ρι­κού, απο­τε­λούν στοι­χεία που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν πολύ με­γά­λες «στιγ­μές».

Η γε­νι­κευ­μέ­νη λαϊκή αντί­δρα­ση στην τρα­γω­δία των Τε­μπών συ­μπύ­κνω­σε από την πρώτη στιγ­μή και συ­νε­χί­ζει να συ­μπυ­κνώ­νει το αί­σθη­μα κα­θη­με­ρι­νής επι­σφά­λειας κι ανα­σφά­λειας, την αγα­νά­κτη­ση που συσ­σω­ρεύ­ε­ται απέ­να­ντι στη μί­ζε­ρη κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα που μας επι­φυ­λάσ­σει η «Ελ­λά­δα 2.0», το θυμό απέ­να­ντι στην αλα­ζο­νεία της κυ­βέρ­νη­σης που κα­θο­δη­γεί την πο­λι­τι­κή που μας κα­θη­λώ­νει στην σε αυτήν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα δρα­μα­τι­κά τε­λευ­ταία λόγια ενός θύ­μα­τος κρα­τι­κού εγκλή­μα­τος γί­νο­νται πο­λε­μι­κή κραυ­γή των ζω­ντα­νών: «I can’t breath!» («δεν μπορώ να ανα­σά­νω») φώ­να­ξε συλ­λο­γι­κά το Black Lives Matter το 2020. «Δεν έχω οξυ­γό­νο!» φώ­να­ξαν συλ­λο­γι­κά οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες που κα­τέ­βη­καν στους δρό­μους στις 26 Γε­νά­ρη.

Είναι μια κραυ­γή ενά­ντια σε όλα όσα «μας πνί­γουν», όλα όσα προ­κα­λούν «ασφυ­ξία» στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Η υπο­βάθ­μι­ση και η τα­ξι­κή δια­φο­ρο­ποί­η­ση του εκ­παι­δευ­τι­κού συ­στή­μα­τος και οι διώ­ξεις ενά­ντια στους εκ­παι­δευ­τι­κούς που αντι­στέ­κο­νται σε αυτά. Η κα­τάρ­ρευ­ση των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων που έχει πάρει δια­στά­σεις μεί­ζο­νος απει­λής για την υγεία ή και τη ζωή των φτω­χών. Η διαρ­κής πίεση στο ερ­γα­τι­κό ει­σό­δη­μα, που οδη­γεί χι­λιά­δες αν­θρώ­πους που ζουν (;) από τη δου­λειά τους να κά­νουν σκλη­ρές κα­θη­με­ρι­νές επι­λο­γές που υπο­βαθ­μί­ζουν τις συν­θή­κες ζωής τους, χωρίς να ξέ­ρουν αν μπο­ρούν να προ­γραμ­μα­τί­σουν τα στοι­χειώ­δη μέσα στις συν­θή­κες επί­μο­νης ακρί­βειας. Η διά­λυ­ση ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας υπο­δο­μών -από τα προ­βλή­μα­τα στον ΗΣΑΠ και τις προει­δο­ποι­ή­σεις των Ελεγ­κτών Ενα­έ­ριας Κυ­κλο­φο­ρί­ας, μέχρι την κρα­τι­κή ανε­πάρ­κεια απέ­να­ντι σε πλημ­μύ­ρες και πυρ­κα­γιές. Η έν­δεια που πιέ­ζει χι­λιά­δες φτω­χούς αγρό­τες προς την έξοδο από την ενα­σχό­λη­ση με τη γη. Η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση κάθε δη­μό­σιου αγα­θού, που φτά­νει σή­με­ρα να απει­λεί «ακόμα και το νερό».

Η σκλή­ρυν­ση του κρα­τι­κού αυ­ταρ­χι­σμού σε όλα τα επί­πε­δα, με την εγκλη­μα­τι­κή (με όλες τις έν­νοιες…) δράση της ΕΛΑΣ να απο­τε­λεί την πιο εμ­φα­νή πτυχή μιας λει­τουρ­γί­ας που πε­ρι­λαμ­βά­νει διώ­ξεις, πα­ρα­κο­λου­θή­σεις, αδια­φά­νεια γύρω από σκο­τει­νούς μη­χα­νι­σμούς επι­τή­ρη­σης. Τα διαρ­κή εγκλή­μα­τα στα χερ­σαία και τα θα­λάσ­σια σύ­νο­ρα ενά­ντια σε πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στριες, με την «Πύλο» να μπαί­νει δίπλα στα «Τέμπη» ως ένα ακόμα συ­νώ­νυ­μο της πο­λι­τι­κής που θυ­σιά­ζει αν­θρώ­πι­νες ζωές. Οι γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, η έμ­φυ­λη βία, η ανι­σό­τη­τα και η επί­θε­ση στα γυ­ναι­κεία δι­καιώ­μα­τα που έκανε πρώ­τες τις φε­μι­νί­στριες να μι­λή­σουν για την «επι­σφά­λεια της ζωής/ζωή στην επι­σφά­λεια».

Η κλι­μά­κω­ση της εξο­ρυ­κτι­κής στρα­τη­γι­κής που απει­λεί με νέες κα­τα­στρο­φές καθώς η κλι­μα­τι­κή κρίση παίρ­νει όλο και πιο άγρια μορφή. Οι θη­ριώ­δεις δα­πά­νες για τα όπλα που θα «υπε­ρα­σπί­σουν» τις εγκα­τα­στά­σεις των πε­τρε­λαιά­δων, απει­λώ­ντας με κοι­νω­νι­κή κα­τάρ­ρευ­ση σή­με­ρα -κα­θώς στε­ρούν πο­λύ­τι­μους κοι­νω­νι­κούς πό­ρους- και με πο­λε­μι­κή ανά­φλε­ξη αύριο -κα­θώς αυ­ξά­νει ο πει­ρα­σμός να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν. Η στενή συμ­μα­χία του ελ­λη­νι­κού κρά­τους με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, το οποίο επι­χει­ρώ­ντας να εκ­κα­θα­ρί­σει τη Γάζα από Πα­λαι­στί­νιους, ανέ­λα­βε και να «κα­νο­νι­κο­ποι­ή­σει» γε­νο­κτο­νι­κά εγκλή­μα­τα σε μια εποχή που οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί και οι εθνι­κι­σμοί απει­λούν την ει­ρή­νη. Το κλίμα αγριαν­θρω­πιάς που καλ­λιερ­γούν αυτές οι πο­λι­τι­κές και η απο­πνι­κτι­κή προ­πα­γάν­δα που τις συ­νο­δεύ­ει, δί­νο­ντας ευ­και­ρί­ες και δυ­να­τό­τη­τες στα πιο αντι­δρα­στι­κά πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα, με την έναρ­ξη της δεύ­τε­ρης θη­τεί­ας Τραμπ να προει­δο­ποιεί για το μέ­γε­θος της απει­λής που ση­μα­το­δο­τεί μια πι­θα­νή άνο­δός τους στην εξου­σία.

Όλα αυτά μας στε­ρούν οξυ­γό­νο, όλα αυτά απο­τε­λούν απει­λή για τις ζωές μας, είτε μι­λά­με για την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, είτε μι­λά­με κυ­ριο­λε­κτι­κά για την επι­βί­ω­ση. Απέ­να­ντι σε αυτές τις απει­λές, το παλιό και δια­χρο­νι­κό σύν­θη­μα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» οφεί­λει να λει­τουρ­γή­σει ως ενο­ποι­η­τι­κή ση­μαία για τους πολ­λα­πλούς αγώ­νες που ξε­δι­πλώ­νο­νται στα σχο­λεία, στα νο­σο­κο­μεία, στα αγρο­τι­κά μπλό­κα, στις κλα­δι­κές απερ­γί­ες (οι­κο­δό­μοι, τα­χυ­με­τα­φο­ρές κ.ά.), στη δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κή διεκ­δί­κη­ση του κομ­μέ­νου 13ου και 14ου μι­σθού (χρό­νια μετά την «έξοδο» από τα μνη­μό­νια), στη μάχη για το νερό, στη δια­δή­λω­ση αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη στις 8/2, σε όλες τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις που μπο­ρούν και χρειά­ζε­ται να ξε­δι­πλω­θούν στο δρόμο για την απερ­γία της 28ης Φλε­βά­ρη.

Το ξε­δί­πλω­μα αυτών των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων μπο­ρεί να διευ­κο­λυν­θεί από τη δια­θε­σι­μό­τη­τα που κα­τα­γρά­φη­κε στις 26 Γε­νά­ρη. Αλλά και αντί­στρο­φα, η ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια για πιο συ­στη­μα­τι­κή κι­νη­μα­τι­κή δράση μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει την «εξα­ΰ­λω­ση» αυτής της μα­ζι­κής δια­θε­σι­μό­τη­τας μέσα από τις πιέ­σεις της επι­στρο­φής στην σκλη­ρή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.

Η «πα­ρέμ­βα­ση των μαζών» σε αυτά τα συλ­λα­λη­τή­ρια είχε άμε­σες πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες, τα­ρα­κού­νη­σε τον Μη­τσο­τά­κη, επέ­βα­λε ατζέ­ντα και απέ­δει­ξε ότι «ο δρό­μος» μπο­ρεί να κάνει πο­λι­τι­κή, δί­νο­ντας στον κόσμο μας μια «χει­ρο­πια­στή» από­δει­ξη της δύ­να­μής του, σπά­ζο­ντας την ητ­το­πά­θεια του «γιατί να κα­τέ­βω, αφού δεν αλ­λά­ζει τί­πο­τα». Απέ­να­ντι σε αυτό το κλίμα έχουν άλ­λω­στε συ­γκε­ντρω­θεί τα πυρά των συ­στη­μι­κών δη­μο­σιο­γρά­φων, που δαι­μο­νο­ποιούν ή απα­ξιώ­νουν τον πα­ρά­γο­ντα του «από τα κάτω».

Στα χρό­νια μετά την συν­θη­κο­λό­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την ήττα του 2015, χύ­θη­καν τόνοι με­λά­νι για να πεί­σουν ότι ακο­λού­θη­σε η «ωρί­μαν­ση της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας», που άφησε τις «πλα­τεί­ες» πίσω της. Ο ισχυ­ρι­σμός λει­τουρ­γού­σε δια­βρω­τι­κά στο έδα­φος απο­θάρ­ρυν­σης κι απο­συ­σπεί­ρω­σης που είχε δια­μορ­φώ­σει η ήττα της «αντι­μνη­μο­νια­κής» πε­ριό­δου. Σή­με­ρα οι ίδιοι δη­μο­σιο­λο­γού­ντες, σχο­λιά­ζο­ντας τις προ­ο­πτι­κές μετά τα συλ­λα­λη­τή­ρια, ξορ­κί­ζουν το φά­ντα­σμα των «πλα­τειών» και κα­τα­χε­ριά­ζουν προ­λη­πτι­κά όποια δύ­να­μη θε­λή­σει να κάνει «πο­λι­τι­κή πε­ζο­δρο­μί­ου».

Η 26η Γε­νά­ρη (και οι πι­θα­νό­τη­τες αυτή να βρει συ­νέ­χεια) ρί­χνει ένα πολύ δια­φο­ρε­τι­κό-επί­και­ρο φως στην επέ­τειο των 10 χρό­νων από το 2015 και τη συ­ζή­τη­ση που έχει ήδη ανοί­ξει γύρω από αυτήν. Η δυ­να­τό­τη­τα του «πε­ζο­δρο­μί­ου» να κάνει πο­λι­τι­κή, η πα­ρέμ­βα­ση δυ­νά­με­ων της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στα «πο­λυ­συλ­λε­κτι­κά» κι­νή­μα­τα για να δώσει την μάχη να κι­νη­θούν αυτά αρι­στε­ρό­στρο­φα, η εκτί­να­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέσα από αυτές τις διερ­γα­σί­ες και την ανά­λη­ψη της πο­λι­τι­κής ευ­θύ­νης που αντι­στοι­χού­σε σε εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο, είναι εμπει­ρί­ες που θα χρεια­στεί σή­με­ρα «να θυ­μη­θούν οι πα­λιοί και να μά­θουν οι νε­ό­τε­ροι». Για να μπο­ρέ­σει να επι­χει­ρή­σει ξανά η ρι­ζο­σπα­στι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Το ίδιο ισχύ­ει και για τις αι­τί­ες της ήττας, τις στρα­τη­γι­κές που οδή­γη­σαν σε αυτή, τις ανε­πάρ­κειες που δεν μπό­ρε­σαν να την απο­τρέ­ψουν. Για να μπο­ρέ­σου­με την επό­με­νη φορά να επι­χει­ρή­σου­με κα­λύ­τε­ρα.