Ο Δημάκης δεν ήταν ένας «κανονικός» κρατούμενος. Δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν περίμενε παθητικά να λιώσει στα κελιά της εξουσίας. Επέλεξε να δώσει αγώνες. Αγώνες για ένα δικαίωμα που το κράτος διαφημίζει υποκριτικά ως αυτονόητο: την εκπαίδευση. Από ένα σύστημα που θέλει τους φυλακισμένους υποταγμένους και τους φτωχούς αμόρφωτους, η επιλογή του να μορφωθεί και να διεκδικήσει ήταν από μόνη της μια πράξη ανυπακοής. Και η εξουσία δεν συγχωρεί την ανυπακοή.
Ο Βασίλης πάλεψε μέσα στις φυλακές. Διάβασε, έδωσε εξετάσεις, πέτυχε την είσοδό του στο πανεπιστήμιο. Και τότε, ακριβώς επειδή διεκδίκησε, βρέθηκε στο στόχαστρο του σωφρονιστικού μηχανισμού. Του αρνήθηκαν τις εκπαιδευτικές άδειες, τον βασάνισαν ψυχολογικά, τον εξώθησαν επανειλημμένα σε απεργίες πείνας και δίψας για να υπερασπιστεί αυτό που κάθε ελεύθερος άνθρωπος θεωρεί δεδομένο. Έπαιξε τη ζωή του κορόνα-γράμματα όχι για να του χαριστεί κάτι, αλλά για να του επιτρέψουν να κάνει αυτό που το ίδιο το κράτος θεωρητικά προωθεί: να σπουδάσει.
Αυτή η συνεχής εκδικητική στάση του σωφρονιστικού μηχανισμού απέναντί του δεν ήταν ατύχημα. Ήταν πολιτική απόφαση. Το κράτος στέλνει ένα μήνυμα σε κάθε φυλακισμένο, σε κάθε φτωχό, σε κάθε αποκλεισμένο: «Δεν θα σας αφήσουμε να ξεφύγετε, δεν θα σας αφήσουμε να σηκωθείτε».
Ο Δημάκης όμως σήκωσε ανάστημα. Και για αυτό τον εξόντωσαν.
Ο θάνατός του δεν είναι «παραμέληση», δεν είναι «τραγική σύμπτωση». Είναι κρατική δολοφονία μεθοδευμένη μέσα από τις μικρές και μεγάλες αποφάσεις ενός μηχανισμού που επιβιώνει μόνο μέσω της εξουθένωσης και της συντριβής των ανθρώπων που εγκλωβίζει. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για τον κανόνα ενός συστήματος που αντιμετωπίζει τους φτωχούς, τους αποκλεισμένους, τους παραβατικούς ως αναλώσιμους.
Αν κάτι μας άφησε πίσω του ο Βασίλης Δημάκης, δεν είναι μόνο η αδικία της εξόντωσής του. Είναι το παράδειγμα της αντίστασης. Το ότι ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, ακόμα και μέσα στα μπουντρούμια της κρατικής καταστολής, υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι.
Η μνήμη του Βασίλη θα κρατηθεί ζωντανή μέσα από την αδιάκοπη πάλη ενάντια σε αυτό το σύστημα. Ένα σύστημα που προσπάθησε επανειλημμένα να τον συνθλίψει ψυχικά και σωματικά όχι γιατί φοβήθηκε τον άνθρωπο, αλλά γιατί φοβήθηκε το παράδειγμά του. Και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε: πως η μόνη πραγματική δικαίωση θα έρθει όταν γκρεμίσουμε τις φυλακές τους, τα σύνορά τους, το ίδιο τους το κράτος.
της Βίκυς Κανατά
Πηγή : Νέα Προοπτική
Ο θάνατος του Βασίλη Δημάκη μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού δεν είναι ούτε τυχαίος ούτε απρόβλεπτος. Είναι ένα ακόμα κεφάλαιο στη μακρά ιστορία σαδισμού του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος. Ένα σύστημα που δε στοχεύει στην επανένταξη, αλλά στην εκμηδένιση. Που δεν επιδιώκει να αποδώσει δικαιοσύνη, αλλά να συντρίψει όσους τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου