Μπροστά στις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που σηματοδοτεί η πτώση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από την αδυναμία διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και από τις εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις και μπροστά στην προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα, ο ρόλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι εξαιρετικά κρίσιμος.
Πιστεύουμε ότι πρέπει να αναδείξουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά ως την εναλλακτική λύση απέναντι στην αριστερή διαχείριση του συστήματος. Γι' αυτό πρέπει να παλέψουμε για μία ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλους τους χώρους της ταξικής πάλης (από το εργοστάσιο μέχρι το πανεπιστήμιο) αλλά και στις εκλογές.
Διαφωνούμε με την προωθούμενη πολιτική και εκλογική συμφωνία με την ΠΑΜΕΣ, κεντρική συνιστώσα της οποίας είναι το Σχέδιο Β του Αλ.Αλαβάνου και στην οποία συμμετέχουν οι ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ που επίσης συμμετέχουν και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ!! Οι λόγοι αναφέρονται αναλυτικά στην εισήγηση που μειοψήφησε στην ΚΣΕ της 30ης Δεκέμβρη 2014, και η οποία εμπλουτίζεται από τα πολλά χρήσιμα επιχειρήματα που αναπτύσσονται στις γραπτές τοποθετήσεις που κατάθεσαν μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –οργανωμένοι και ανένταχτοι- από την Ημαθία μέχρι τη Σάμο και τις οργανώσεις της Αττικής, όπως ο σ. Κ. Παπαδάκης.
Προτού συζητηθεί το θέμα στις ΤΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η πλειοψηφία της ΚΣΕ έσπευσε να δώσει όνομα στο νέο ψηφοδέλτιο («ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΠΑΜΕΣ») και να συζητάει την κατάρτιση των ψηφοδελτίων πληροφορώντας μας ότι σε αυτά θα συμμετέχουν και «επώνυμοι» αγωνιστές (σε αντίθεση με μας τους ανώνυμους). Πιστεύουμε ότι η τακτική που ακολουθείται από την πλειοψηφία της ΚΣΕ δεν συνάδει με την κουλτούρα δημοκρατίας και πολιτικής συζήτησης που έχουμε κατακτήσει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι ανησυχίες μας ασφαλώς δεν αφορούν το μέλος του Σχεδίου Β’ στην περιοχή μας, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές και μας συνδέουν σχέσεις αλληλεγγύης.
Η βασική διαφωνία μας όμως εστιάζει στο πολιτικό σχέδιο ακρωτηριασμού του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα και του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκεται σε εξέλιξη και στο οποίο η «συμπόρευση» αποτελεί την πρώτη πράξη. Πρόκειται για ένα πολιτικό σχέδιο που στοχεύει στη δεξιά μετατόπιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη μετέπειτα διάχυσή της σε ένα ευρύτερο μέτωπο της «αριστεράς του άλλου δρόμου», για να καλυφθεί το πολιτικό κενό που αφήνει η δεξιά μετατόπιση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα ότι ο αντικαπιταλισμός εμποδίζει την επικοινωνία μας με ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας έχει εκφραστεί από την ΠΑΜΕΣ προφορικά και γραπτά (ο αντικαπιταλισμός χαρακτηρίζεται ως «κούφιος βερμπαλισμός»). Στη θέση του προβάλλεται ένα "σχέδιο σωτηρίας του λαού", δηλαδή μία "πολιτική πρόταση που θα επιμένει σε παύση πληρωμών, εθνικό νόμισμα, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, σχεδιασμένη παραγωγική ανασυγκρότηση".
Το τετράπτυχο: "Παύση πληρωμών, εθνικό νόμισμα, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, σχεδιασμένη παραγωγική ανασυγκρότηση" χωρίς την «αντικαπιταλιστική αποδέσμευση» (όρος που πολύ σωστά αναφερόταν στα πρώτα κείμενα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), χωρίς δηλαδή την ανατροπή του αστικού κράτους και τον εργατικό έλεγχο στην παραγωγή, συνιστά μια ρεφορμιστική πολιτική που κάλλιστα μπορεί να υλοποιηθεί από μία αστική κυβέρνηση κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες (π.χ. ΗΠΑ στην κρίση του '29, Αργεντινή μετά το 2002, Κίνα σήμερα κ.α.).
Για μας η αντίθεση «κεφαλαίου – εργασίας» παραμένει ο βασικός τροφοδότης της ταξικής πάλης και δεν υποκαθίσταται από πολιτικές τακτικές όπως η αλλαγή νομίσματος ή νομισματικής πολιτικής, ή ρήξη με την οικονομική και ιμπεριαλιστική συμμαχία (ΕΕ, ΝΑΤΟ). Αυτές είναι συνθήκες αναγκαίες αλλά όχι ικανές για την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης.
Η «σχεδιασμένη παραγωγική ανασυγκρότηση» με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες δεν μπορεί να υλοποιηθεί σε συνθήκες όπου βασιλεύει η αναρχία της καπιταλιστικής αγοράς και ο ανελέητος ανταγωνισμός για το κέρδος. Την απάντηση τη δίνει ο εργατικός έλεγχος, ως διεκδίκηση από τη μεριά των εργατών του να αποφασίζουν οι ίδιοι για την παραγωγή, για τη ζωή τους και την κοινωνία. Ο κόσμος που αντιστάθηκε στα μνημόνια και τα καπιταλιστικά προγράμματα εξυγίανσης τα τελευταία 4 χρόνια μας έδωσε μια γεύση αυτής της δυνατότητας.
Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή σε συνδιασμό με τον κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία αποτελούν τους βασικούς πυλώνες του «μεταβατικού» προγράμματος όπως αυτό προκύπτει από τους σημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης και αποτελεί γέφυρα των άμεσων αιτημάτων για την εξουσία των εργαζομένων και το σοσιαλισμό.
Αν "ακρωτηριάσουμε" τον αντικαπιταλισμό για να πετύχουμε "ευρύτερες συμμαχίες στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ" τότε αρνούμαστε τον αναγκαίο ρόλο μας ως στήριγμα της εργατικής αντίστασης και της αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής προοπτικής. Το επιχείρημα των συντρόφων που υπερασπίζουν την αναγκαιότητα της συμπόρευσης, ότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε τους αγωνιστές που απογοητεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, κατά την εκτίμησή μας, λάθος. Η ιστορική εμπειρία από την πρώτη άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, θυμίζει πόσο εσφαλμένη ήταν η στάση των ρεφορμιστικών κομμάτων (KKE, KKE Εσωτερικού) να σπεύσουν να υιοθετήσουν τις θέσεις που εγκατέλειπε το ΠΑΣΟΚ στη δεξιά του μετατόπιση.
Ο τρόπος να κερδίσουμε τον κόσμο που θα αποδεσμεύεται από την αυταπάτη της «αριστερής κυβέρνησης» το επόμενο διάστημα είναι να οργανώσουμε την κοινή δράση μέσα στο κίνημα και να αναδείξουμε την αναγκαιότητα για την αντικαπιταλιστική εναλλακτική προοπτική.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολύτιμη κατάκτηση σ’αυτή τη συγκυρία. Τα μέλη της έπαιξαν και παίζουν σημαντικό ρόλο στις εργατικές αντιστάσεις, στους αγώνες της νεολαίας, στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό (και πρόσφατα και ενάντια στη σεξιστική καταπίεση) και τολμάμε να πούμε ότι τα περισσότερα από αυτά έχουν κατακτήσει τη συνείδηση μελους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν αναπτύξει δεσμούς αλληλεγγύης και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, παρά τις ιδεολογικές διαφορές στις καταβολές και τις όποιες δυσλειτουργίες των τοπικών οργανώσεων.
Αυτό πιστεύουμε ότι ισχύει και στην Τ.Ε. μας. Τις φορές που καταφέραμε να σπάσουμε τις αναστολές μας σαν Τοπική, που υπερβήκαμε την αντίληψη ότι την δική μας πολιτική παρέμβαση την καλύπτουν άλλα οργανωτικά σχήματα (συνδικαλιστικά, τοπικά, πολιτικά) τότε κάναμε εξωστρεφή βήματα στη σωστή κατεύθυνση: Διεκδικήσαμε να παίξουμε ρόλο και να αρθρώσουμε λόγο στις γειτονιές μας. Αυτή την παρέμβαση χρειάζεται να αναβαθμίσουμε και να εμβαθύνουμε, να δυναμώσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά. Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΚΣΕ δυστυχώς κινείται σε αντίρροπη κατεύθυνση. Προτάσσει μια από τα πάνω και προς τα δεξιά συμπόρευση, την οποία βαφτίζει «επιβεβαίωση» του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ στην πραγματικότητα είναι η άρνησή του.
Θέλουμε να τονίσουμε ξανά ότι περισσότερο από την ίδια την εκλογική συνεργασία, μας απασχολεί η προοπτική της διάχυσης – διάλυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα λαϊκομετωπικό μόρφωμα με φυσιογνωμία που «κλαδεύει» τα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά που κατακτήσαμε μέχρι σήμερα, αντί να τα εμβαθύνει και συγκεκριμενοποιήσει σε συνάρτηση με τη συγκυρία και τους αγώνες.
Κάθε συντρόφισσα και κάθε σύντροφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ - οργανωμένος ή ανένταχτος - θα πρέπει να σκεφτεί και να απαντήσει αν κάτι τέτοιο μας αξίζει.
Τη Δευτέρα 5 Γενάρη, στην τοπική συνέλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σας καλούμε να αποφασίσουμε ότι ΔΕΝ θέλουμε τον ακρωτηριασμό του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς χάριν της συνεργασίας μας με το Σχέδιο Β του Αλαβάνου.
Δήμητρα Κυρίλλου – ΣΕΚ
Κώστας Σκορδούλης – ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
Μέλη της ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Χαλανδρίου – Βριλησσίων - Ψυχικού
Το ΣΕΚ είναι για τα μπάζα.Το καλυτερο είναι να διωχτει απο την ανταρσυα.Το ΕΑΜ μιλούσε για αντί καπιταλισμό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑη καραμπα. Μαθαν πως @@@@ πλακωσαν κι οι καραμπες. Που ως γνωστον τη χτισανε την ανταρσυα ενω το σεκ τους ζηλευε.
ΑπάντησηΔιαγραφή