Είναι από τις στρατεύσεις που δεν θα αρνηθώ-στεναχωρηθώ για αυτές ποτέ και κυρίως γιατί βλέπω τους νέους συντρόφους μου να στέκονται όμορφοι απέναντι στη βία των κυρίαρχων. Βλέποντας τον Φορτσάκη να μιμείται τον Μουσολίνι και την υστερία των καναλιών και των διάφορων μυστήριων και μη, όλων αυτών βασικά που δεν τρελαίνονται με την αδικία,τα πεινασμένα παιδιά, τους ανέργους, τους Έλληνες μετανάστες σε χίλιες μεριές της γης, αλλά τους πειράζει αν κάποιος τολμά να περνάει το χαντάκι, να προσπαθεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, νιώθω καλύτερα τώρα που είμαι μακριά..
Πέρα από τα θετικά και τα αρνητικά μιας στράτευσης στα σχήματα της ΕΑΑΚ, μετά από χρόνια καταλαβαίνεις ότι ναι, υπάρχουν δύο κόσμοι τελικά και ένα μεγάλο χαντάκι που χωρίζει τους ανθρώπους στη στάση τους στη ζωή βασικά, και μετά τους χωρίζουν τα πολιτικά.
Οι Δαπίτες που ήξερα, πέτυχαν, για την ακρίβεια κάποιοι λίγοι, γιατί μερικούς τους είδα σε κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό (sic), έτσι και αλλιώς αυτό ήταν γραμμένο να συμβεί, είχε λεφτά ο μπαμπάς τους, έγλειψαν τους καθηγητές, τους έπαιξε η κυβέρνηση, έπρεπε να τους πληρώσουν γραμμάτια επειδή δολοφόνησαν τον Τεμπονέρα, προσαρμόστηκαν γρήγορα στα κόλπα και πατούσαν στα κεφάλια των δικών τους για να ανέβουν γρήγορα.
Εμείς (και το εννοώ με την ευρεία έννοια γιατί έγινα σύντροφος και αδερφός με λίγους αλλά εκλεκτούς, πολύ μετά τις σπουδές κυρίως στη Νέα Σμύρνη, επειδή βρεθήκαμε στο δρόμο) άλλοι-ες την παλεύουμε, έχουμε αμφιβολίες, ερωτηματικά και τα γνωστά, αλλά δύο πράγματα θα είναι πάντα σίγουρα:
το πρώτο, ότι το βράδυ δε φοβόμαστε στον ύπνο μας για τις μέρες που έρχονται, και επίσης ποτέ δε θα περπατήσουμε μοναχοί μας, γιατί πάντα θα υπάρχουν πολλοί-πολλές άλλοι που θα συνεχίζουν.
Για πάντα μαζί με αυτούς που πρέπει, μέχρι να ξεκινήσει ο επόμενος γύρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου