Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί (φύλλο Νο 447)

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο τη μοιρασιά των ΑΟΖ και την τύχη του μεγαλεπήβολου σχεδίου για τον υποθαλάσσιο αγωγό East Med, έχουν επιταχυνθεί επικίνδυνα.

Η συμ­φω­νία της Τουρ­κί­ας με τη Λιβύη για τον κα­θο­ρι­σμό των με­τα­ξύ τους ΑΟΖ, με την προ­ο­πτι­κή να κα­τα­τε­θεί στον ΟΗΕ και να στεί­λει, κατά συ­νέ­πεια, τις «αμ­φι­σβη­τή­σεις» σε Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο, αλ­λά­ζει άρδην την ει­κό­να σύμ­φω­να με την οποία η γραμ­μή του «άξονα» Ελ­λά­δα-Κύ­προς-Ισ­ρα­ήλ ήταν η φυ­σιο­λο­γι­κή έκ­φρα­ση ενός κά­ποιου Διε­θνούς Δι­καί­ου και οδη­γεί τις εξε­λί­ξεις σε ένα «τρα­πέ­ζι» όπου τα δε­δο­μέ­να της γε­ω­γρα­φί­ας και του το­πι­κού συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων θα είναι κατά πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­ρό­ντα.

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη επι­λέ­γει να αντι­δρά­σει «σκλη­ρά», επι­χει­ρώ­ντας να επα­να­φέ­ρει τις προη­γού­με­νες ισορ­ρο­πί­ες. Απει­λεί με απέ­λα­ση τον πρέ­σβη της Λι­βύ­ης, ανε­βά­ζει στην επι­φά­νεια τις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες για την «κυ­βέρ­νη­ση» της Λι­βύ­ης που μέχρι χθες ανα­γνώ­ρι­ζε μαζί με όλες τις δυ­τι­κές Με­γά­λες Δυ­νά­μεις (ανα­θέ­το­ντάς της, με­τα­ξύ άλλων, την εξο­ντω­τι­κή πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στους Αφρι­κα­νούς πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες), βάζει το θέμα στο υψη­λό­τε­ρο επί­πε­δο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η κρι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (μαζί με το ΚΙΝΑΛ) υπήρ­ξε κυ­ριο­λε­κτι­κά απί­στευ­τη. Οι «αντιε­θνι­κι­στές» των Πρε­σπών, κα­τη­γο­ρούν τώρα τον Μη­τσο­τά­κη για «πο­λι­τι­κή κα­τευ­να­σμού της Τουρ­κί­ας». Αλή­θεια, τι του προ­τεί­νουν να κάνει; Να ση­κώ­σει τα αε­ρο­πλά­να και να στεί­λει το στόλο στο Κα­στε­λό­ρι­ζο; Είναι μια στιγ­μή όπου η πο­λι­τι­κά­ντι­κη δη­μα­γω­γία συ­να­ντιέ­ται με τους πιο επι­κίν­δυ­νους υπαι­νιγ­μούς…

Και είναι πραγ­μα­τι­κά θλι­βε­ρό ότι ένα τμήμα της «κομ­μου­νι­στο­γε­νούς» Αρι­στε­ράς ακο­λού­θη­σε σε αυτό το ολι­σθη­ρό μο­νο­πά­τι που απαι­τεί «πιο σκλη­ρή» πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στην Τουρ­κία.

Αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι αυτή η πο­λι­τι­κή (που συχνά φτια­σι­δώ­νε­ται ως «αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή») οδη­γεί στην πιο βαθιά σύν­δε­ση στην ουρά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το σχέ­διο East Med είναι τμήμα της αμε­ρι­κα­νι­κής στρα­τη­γι­κής, το­πι­κά ηγε­μο­νεύ­ε­ται από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, την υλο­ποί­η­σή του έχουν ανα­λά­βει οι δυ­τι­κές πο­λυ­ε­θνι­κές εξο­ρύ­ξε­ων με ηγέτη την Exxon Mobil. Στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ κα­τα­φεύ­γει ο Μη­τσο­τά­κης, ζη­τώ­ντας προ­νο­μια­κή με­τα­χεί­ρι­ση και δί­νο­ντας σε αντί­τι­μο τη Σούδα, το Στε­φα­νο­βί­κι και την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη. Για να γίνει το ελ­λη­νι­κό κρά­τος «στρα­τη­γι­κός εταί­ρος» στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, δέ­χε­ται να γίνει «στρα­τη­γι­κό στή­ριγ­μα» του ΝΑΤΟ στο «τόξο ανά­σχε­σης» Πο­λω­νία-Ελ­λά­δα-Ισ­ρα­ήλ… Με αυτόν τον τρόπο και με αυτές τις λυ­κο­συμ­μα­χί­ες προ­φα­νώς δεν γί­νε­ται «αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή» πο­λι­τι­κή, αλλά ούτε καν ανε­ξάρ­τη­τη και δη­μο­κρα­τι­κή (ακόμα και με την αστι­κή έν­νοια) πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης.

Δεν είναι τυ­χαίο ότι αμέ­σως εμ­φα­νί­στη­καν επί σκη­νής οι στρα­τιω­τι­κοί, ζη­τώ­ντας προ­τε­ραιό­τη­τα και γεν­ναί­ες αυ­ξή­σεις στους εξο­πλι­σμούς. Και πράγ­μα­τι: αν κά­ποιος επι­θυ­μεί να γίνει «στρα­τη­γι­κός παί­κτης» σε μια νέα μοι­ρα­σιά στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, δεν χρειά­ζε­ται κυ­ρί­ως νο­μι­κά επι­χει­ρή­μα­τα και σε­μι­νά­ρια επί ενός αμ­φι­λε­γό­με­νου και αντι­φα­τι­κού Διε­θνούς Δι­καί­ου. Χρειά­ζε­ται πο­λε­μι­κά πλοία ανοι­χτής θα­λάσ­σης (φρε­γά­τες FREMM), υπερ­σύγ­χρο­να αε­ρο­πλά­να και πυ­ραυ­λι­κά συ­στή­μα­τα, ικανά να αντι­σταθ­μί­σουν την αριθ­μη­τι­κή υπε­ρο­χή του στρα­τού των απέ­να­ντι. Μόνο που έτσι, ανα­λαμ­βά­νει το ρίσκο να δει και τους απέ­να­ντι να εξο­πλί­ζο­νται ανα­λό­γως και να δει την πι­θα­νό­τη­τα «θερ­μής αντι­πα­ρά­θε­σης» να αυ­ξά­νει δρα­μα­τι­κά. Σε αυτόν το δρόμο έχει μπει η πο­λι­τι­κή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και επί ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και επί ΝΔ.

Ασφα­λώς αυτή η προ­ο­πτι­κή δεν είναι μο­νό­δρο­μος. Η κυ­ρί­αρ­χη τάξη είναι πάντα άπλη­στη, αλλά όχι πάντα πα­ρα­νοϊ­κή. Οι φωνές που ομο­λο­γούν ότι οι «μα­ξι­μα­λι­στι­κές» διεκ­δι­κή­σεις δεν είναι ρε­α­λι­στι­κές, ότι η «συ­νεκ­με­τάλ­λευ­ση» είναι η μο­να­δι­κή οδός αξιο­ποί­η­σης των υδρο­γο­ναν­θρά­κων, ότι αφού κα­τα­γρα­φούν οι αλ­λα­γές στον υπάρ­χο­ντα συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης μια νέα «συ­νεν­νό­η­ση» είναι ανα­γκαία, έχουν ήδη ακου­στεί από το εσω­τε­ρι­κό του κα­θε­στώ­τος, εδώ και στην Τουρ­κία (βλ. πχ. την ιδιό­μορ­φη ανταλ­λα­γή από­ψε­ων, μέσω συ­νε­ντεύ­ξε­ων, του Τούρ­κου πρέ­σβη στην Αθήνα και του ανα­πλη­ρω­τή Συμ­βού­λου Εθνι­κής Ασφα­λεί­ας Αθ. Ντό­κου). Όμως μια τέ­τοια «λε­λο­γι­σμέ­νη» αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κή στρα­τη­γι­κή των κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων απέ­χει, για την ώρα, κατά πολύ από το να κα­θο­δη­γεί τις εξε­λί­ξεις.

Και ο κίν­δυ­νος ενός «θερ­μού επει­σο­δί­ου», που μπο­ρεί να προ­κύ­ψει ακόμα και από ατύ­χη­μα και στη συ­νέ­χεια θα είναι δύ­σκο­λο να ελεγ­χθεί πο­λι­τι­κά για να μην εξε­λι­χθεί σε γε­νι­κό­τε­ρη ανα­μέ­τρη­ση, πα­ρα­μέ­νει πολύ σο­βα­ρός, όπως προει­δο­ποιούν οι ίδιοι οι στρα­τιω­τι­κοί.

Από αυτήν την πο­λι­τι­κή οι λαϊ­κές τά­ξεις δεν έχουν να πε­ρι­μέ­νουν τί­πο­τα θε­τι­κό. Οι εξο­ρύ­ξεις δεν θα μας ωφε­λή­σουν σε τί­πο­τα, ενώ απο­τε­λούν ση­μα­ντι­κό κίν­δυ­νο. Οι εξο­πλι­σμοί θα πλη­ρω­θούν από τις πε­ρι­κο­πές στο μισθό, τις συ­ντά­ξεις και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος. Η ανα­ζή­τη­ση συμ­μα­χι­κών στη­ριγ­μά­των στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ οδη­γεί σε αντι­δρα­στι­κό έλεγ­χο των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Και αν τα πράγ­μα­τα φτά­σουν στην τρέλα του πο­λέ­μου, οι ητ­τη­μέ­νοι θα είναι οι ερ­γά­τες και ο λαός όλων των αντι­μα­χό­με­νων.

Το να υψω­θεί, τώρα, η δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή «όχι πο­λε­μι­κά παι­χνί­δια για τις ΑΟΖ», είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για κάθε πο­λι­τι­κή που θέλει να υπε­ρα­σπί­ζει τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές μάζες σε όλα τα πεδία.