ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Μια Συναινετική Αριστερά Είναι Άχρηστη Για Την Τάξη Μας

Η βδομάδα που πέρασε ήταν αποκαλυπτική για την πορεία των πολιτικών εξελίξεων. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λίγο μετά τη συμπλήρωση των εκατό πρώτων ημερών της, βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα τριπλό κύμα κινητοποιήσεων -μαζικές απεργίες στα Νοσοκομεία και στους Δήμους και δίπλα τους συλλαλητήρια των φοιτητών. Την Τετάρτη και την Πέμπτη στο κέντρο της Αθήνας ξεδιπλώθηκαν εντυπωσιακές σκηνές. Τη μια μέρα η μοτοπορεία απεργών από τους Δήμους ενώθηκε με το πανελλαδικό συλλαλητήριο των απεργών από τα Νοσοκομεία, ενώ την επόμενη οι απεργοί από το πανελλαδικό συλλαλητήριο των Δήμων χειροκροτούσαν τους φοιτητές που έφταναν μαζικά στο Σύνταγμα.

Για τους υπουργούς του Μητσοτάκη όλα αυτά είναι μια δυσάρεστη έκπληξη καθώς νόμιζαν ότι ο κόσμος είναι μουδιασμένος μετά τις εκλογές και ότι κανένας κλάδος δεν θα τολμήσει να σηκώσει κεφάλι τόσο γρήγορα απέναντι στην επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση. Όσο και να προσπαθούν, όμως, να εξαφανίσουν τις κινητοποιήσεις από τα ΜΜΕ, το μήνυμα είναι ηχηρό και ήδη αντηχεί σε όλους τους χώρους.

Αγωνιστικές διαθέσεις

Για τις ηγεσίες της Αριστεράς, αυτή η εξέλιξη θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Οι εργαζόμενοι στα Νοσοκομεία είχαν δείξει τις αγωνιστικές διαθέσεις τους ήδη από τις αρχές Σεπτέμβρη με τη μαζική κινητοποίησή τους στη Θεσσαλονίκη την παραμονή της ΔΕΘ. Όσο για τους εργαζόμενους στους Δήμους, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξέχασε τη δυναμική απεργία με την οποία είχαν αναγκάσει τον Σκουρλέτη ως υπουργό Εσωτερικών να πάρει πίσω τις απολύσεις που είχε αναγγείλει.

Κι όμως, τη βδομάδα που ο Θεοδωρικάκος είχε να αντιμετωπίσει την ίδια οργή, οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς επέλεξαν να του προσφέρουν τη συναίνεσή τους, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι υπό την προεδρία του και να του δώσουν την ευκαιρία να μιλάει πανηγυρικά για ομοφωνία πάνω στα σχέδια για “ψήφο των αποδήμων”.

Η εικόνα όπου όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ τα βρίσκει με την κυβέρνηση σε ένα θέμα που αφορά στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες όπως το πώς εκλέγεται η Βουλή, είναι βάλσαμο για μια κυβέρνηση με πλαστή αυτοδυναμία, μια κυβέρνηση μειοψηφίας στην πραγματικότητα, που ήδη πολιορκείται από τη λαϊκή αγανάκτηση. Αλλά για την Αριστερά, αυτή η εξέλιξη είναι προβληματική.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει γυρίσει την πλάτη της στις κινητοποιήσεις και βαδίζει με την προοπτική ότι θα αναμετρηθεί με την κυβέρνηση στις κάλπες και μάλιστα όταν θα έρθει η συνταγματική ώρα τους, χωρίς πρόωρες αστάθειες και ανατροπές. Κακό του κεφαλιού της, καθώς η αστάθεια είναι το κύριο χαρακτηριστικό των εξελίξεων διεθνώς και στη γειτονιά μας. Αλλά το τι θα πάθει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο, αυτό που είναι πρόβλημα είναι να παρατείνεται η ζωή μιας κυβέρνησης που τα δίνει όλα στους καπιταλιστές.

Η ηγεσία του ΚΚΕ μιλάει για ανατροπές που φτάνουν στα λόγια μέχρι τον σοσιαλισμό, αλλά στις συγκεκριμένες επιλογές κινείται και αυτή στη λογική του κοινοβουλευτικού δρόμου. Είπε Ναι στον Θεοδωρικάκο, ενώ είπε Όχι στην κλιμάκωση των απεργιών με νέα Πανεργατική. Είναι επείγον να οργανώσουμε την επαναστατική αριστερά που λέει Όχι σε αυτά τα παιχνίδια και δίνει τις δυνάμεις της για να οργανώσει την εργατική αντεπίθεση