ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η Τάξη Ανοίγει Δρόμους Για Την Αριστερά

Η διπλή πανελλαδική απεργία αυτή τη βδομάδα, την Τετάρτη από τους εργαζόμενους στα Νοσοκομεία και την Πέμπτη από τους εργαζόμενους στους Δήμους, σηματοδοτεί χωρίς αμφιβολία την κλιμάκωση της εργατικής αντίστασης ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ένας 48ωρος ξεσηκωμός που έχει στο πλευρό του τη νεολαία με το ταυτόχρονο συλλαλητήριο των φοιτητών αλλά και την αλληλεγγύη όλων των εργατών.

Παράλληλα, όμως, φανερώνει ακόμη περισσότερα, αν δούμε την ευρύτερη εικόνα. Η εργατική αντίσταση εδώ ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα διεθνές κύμα κινητοποιήσεων που σαρώνει τον πλανήτη. Όπου και να γυρίσουμε τη ματιά μας, βλέπουμε μαζικά ξεσπάσματα που γεμίζουν τους δρόμους: Η Καταλονία στέλνει περήφανο χαιρετισμό στο Χονγκ-Κονγκ, οι Πρόεδροι του Ισημερινού και της Χιλής υποχωρούν έντρομοι μπροστά στα πλήθη που πλημμυρίζουν τις πρωτεύουσές τους την ίδια ώρα που το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στο Λίβανο. Οι διαδηλωτές στη Βηρυτό χαιρετίζουν τα αδέλφια τους στο Σουδάν και στην Αίγυπτο, λένε ανοιχτά ότι πιάνουν το νήμα της επανάστασης.

Σχεδόν παντού αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά μια εργατιά και μια νεολαία οργισμένη και ριζοσπαστικοποιημένη από την ατέλειωτη κοινωνική αδικία ενός καπιταλισμού σε μακρόσυρτη κρίση. Υπολογίζονται σε εφτά εκατομμύρια οι διαδηλωτές που κινήθηκαν παγκόσμια μέσα στον Σεπτέμβρη φωνάζοντας “Αλλάξτε το σύστημα, όχι το κλίμα”. Το τοπίο θυμίζει το περιβόητο “Καυτό φθινόπωρο” μετά τον ξεσηκωμό του Μάη 1968.

Μηνύματα

Όταν στα τέλη Αυγούστου η Εργατική Αλληλεγγύη μιλούσε πρωτοσέλιδα για ένα νέο καυτό φθινόπωρο, η συζήτηση στους κόλπους της Αριστεράς έμοιαζε κολλημένη στην εκτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων του Ιούλη, στάζοντας από απογοήτευση μέχρι ηττοπάθεια. Αλλά όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία, η τάξη ανοίγει δρόμους για την Αριστερά, αρκεί αυτή να ανταποκριθεί στα μηνύματά της.

Αναμφισβήτητο χαρακτηριστικό της σημερινής φάσης είναι το φθαρμένο κύρος των παραδοσιακών θεσμών και του πολιτικού κόσμου που τους διαχειρίζεται. Στην Αμερική, ο ύπατος θεσμός, ο “πλανητάρχης” κινδυνεύει στο πρόσωπο του Τραμπ να έχει την τύχη του Νίξον που σαρώθηκε από το τότε κύμα του κινήματος. Στην Ευρώπη, οι ηγέτες της ΕΕ παραπατούν από “ιστορικό λάθος” σε “ιστορικό λάθος” από τη Βρετανία ως τα Βαλκάνια. Ο κόσμος που διαδηλώνει διεθνώς την αλληλεγγύη του στους Κούρδους σιχαίνεται και τον Τραμπ και τον Πούτιν, και τον Ερντογάν και τον Άσαντ.

Εδώ, οι απεργίες και στις 24 Σεπτέμβρη και στις 2 Οκτώβρη και αυτή τη βδομάδα προχωράνε ενάντια σε μια κυβέρνηση που τυπικά περνάει “περίοδο χάριτος”. Προχωράνε παρά τη διαλυτική αδράνεια μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που προτιμάει να ψάχνει μέλη στο ίντερνετ αντί για τους αγώνες. Και οργανώνονται παρά την παράλυση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα.

Όλα αυτά είναι ανοιχτές προ(σ)κλήσεις για να οργανώσουμε τη συνέχεια. Και την κινηματική, συντονίζοντας και κλιμακώνοντας και τις απεργίες και τις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές μάχες. Αλλά και την πολιτική συγκρότηση, δυναμώνοντας την επαναστατική αριστερά: αυτήν που έχει ξεκάθαρο και στη θεωρία και στην πράξη ότι η απελευθέρωση είναι έργο της εργατικής τάξης και τρέχει πάντα πρώτη να ανταποκριθεί στα αγωνιστικά σκιρτήματά της για να τα φτάσει μέχρι το τέλος.