Το Editorial Tης "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 504)

Μετά την ιστο­ρι­κή επι­χεί­ρη­ση της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης στις 7 Οκτώ­βρη και τον επα­κό­λου­θο πό­λε­μο εξο­λό­θρευ­σης που εξα­πέ­λυ­σε το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ ενά­ντια στο λαό της Γάζας, η Πα­λαι­στι­νια­κή Υπό­θε­ση επα­νήλ­θε στο κέ­ντρο του διε­θνούς κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού αγώνα.

Και όπως συ­νέ­βη και σε άλλες αντί­στοι­χες στιγ­μές στην ιστο­ρία, αυτή η Υπό­θε­ση πα­ρα­κι­νεί σε δράση πλα­τιές κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις, που την ανα­γνω­ρί­ζουν και την αγκα­λιά­ζουν σαν δική τους.

Όχι άδικα, ούτε τυ­χαία. Ο ιδιαί­τε­ρος ρόλος του σιω­νι­στι­κού κρά­τους στη Μέση Ανα­το­λή αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα στο διε­θνές δια­κρα­τι­κό σύ­στη­μα, η ξε­χω­ρι­στή θέση του στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, έχουν ιστο­ρι­κά κα­τα­στή­σει την πάλη ενα­ντί­ον του ως ανα­πό­σπα­στο τμήμα του αγώνα ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό, την αποι­κιο­κρα­τία, την κα­τα­πί­ε­ση, την άδικη κα­πι­τα­λι­στι­κή «στα­θε­ρό­τη­τα».

Ο Πα­λαι­στι­νια­κός λαός είχε την γε­ω­γρα­φι­κή ατυ­χία να είναι το θύμα του σιω­νι­στι­κού σχε­δί­ου, με απο­τέ­λε­σμα ο αγώ­νας του για αυ­το­διά­θε­ση, ελευ­θε­ρία, δι­καιο­σύ­νη να έχει να αντι­με­τω­πί­σει τους διε­θνείς «θεούς και δαί­μο­νες» που στη­ρί­ζουν ή ανέ­χο­νται το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, γιατί τους είναι πο­λύ­τι­μο. Όπως το έθεσε ένας Πα­λαι­στί­νιος σύ­ντρο­φος σε μια από τις πολ­λές εκ­δη­λώ­σεις αυτών των μηνών: Δεν εί­μα­στε εμείς ξε­χω­ρι­στός λαός, απλά έχου­με ξε­χω­ρι­στό αντί­πα­λο.

Αλλά ο λαός αυτός ξε­χω­ρί­ζει γιατί αρ­νεί­ται επί δε­κα­ε­τί­ες να εξα­φα­νι­στεί από το χάρτη και συ­νε­χί­ζει επί δε­κα­ε­τί­ες να αγω­νί­ζε­ται για την απε­λευ­θέ­ρω­σή του. Αυτή η «ακλό­νη­τη επι­μο­νή», όπως -πολύ φτωχά και λει­ψά- θα με­τέ­φρα­ζε ίσως κα­νείς το «σο­μούντ», έκανε τους Πα­λαι­στί­νιους μια εμπρο­σθο­φυ­λα­κή του διε­θνούς αγώνα αλλά και πα­ρά­δειγ­μα που εμπνέ­ει όλα τα θύ­μα­τα της εκ­με­τάλ­λευ­σης και της κα­τα­πί­ε­σης.

Συμ­με­τρι­κά, ο «πα­γκό­σμιος» ρόλος του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ προ­κά­λε­σε μια «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» της θέσης της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης.

Οι πα­λαιό­τε­ροι θα θυ­μού­νται τις ιδιαί­τε­ρες σχέ­σεις του σιω­νι­στι­κού κρά­τους με ρα­τσι­στι­κά και αποι­κια­κά κράτη της Αφρι­κής, με τις δι­κτα­το­ρί­ες της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, την προ­θυ­μία του να ανα­λά­βει «βρώ­μι­κες» δου­λειές με τις οποί­ες δεν ήθε­λαν να λε­ρώ­σουν τα χέρια τους τα συμ­μα­χι­κά του κράτη στον «πο­λι­τι­σμέ­νο κόσμο».

Οι νε­ό­τε­ρες εξοι­κειώ­νο­νται με τον «πρω­το­πό­ρο» ρόλο του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ στην ανά­πτυ­ξη κι εξα­γω­γή τε­χνο­λο­γιών πα­ρα­κο­λού­θη­σης (Predator και λοιπά λο­γι­σμι­κά), τε­χνι­κών επι­τή­ρη­σης πλη­θυ­σμών­και συ­νό­ρων (drones, θερ­μο­κά­με­ρες κ.ά.), στην πο­λε­μι­κή «τε­χνο­λο­γία αιχ­μής», στην κα­τα­σταλ­τι­κή δια­χεί­ρι­ση πλή­θους (χη­μι­κά κλπ). Όλα αυτά «δο­κι­μά­ζο­νται» πάνω στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό -και ιδιαί­τε­ρα στη Γάζα- πριν εξα­χθούν­σε όλο τον πλα­νή­τη -για την πα­ρα­κο­λού­θη­ση πο­λι­τι­κών αντι­πά­λων, για την ενί­σχυ­ση του οπλο­στα­σί­ου και των με­θό­δων της αστυ­νο­μί­ας, για το κυ­νή­γι με­τα­να­στριών και προ­σφύ­γων, για την αντι­με­τώ­πι­ση «εσω­τε­ρι­κών εχθρών», για την εδραί­ω­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού και τις εξο­πλι­στι­κές κούρ­σες.

Η ιδε­ο­λο­γι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση όλων αυτών αντλεί από την προ­πα­γάν­δα περί «μο­να­δι­κής δη­μο­κρα­τί­ας στη Μέση Ανα­το­λή», περί «προ­κε­χω­ρη­μέ­νου φυ­λα­κί­ου του πο­λι­τι­σμού», απέ­να­ντι σε μια θά­λασ­σα «κα­θυ­στέ­ρη­σης» και «βαρ­βα­ρό­τη­τας».

Το «ροζ ξέ­πλυ­μα», η ισλα­μο­φο­βία και ο όχι-τό­σο συ­γκε­κα­λυ­μέ­νος ρα­τσι­σμός, η επί­κλη­ση στην ανω­τε­ρό­τη­τα των φι­λε­λεύ­θε­ρων «αξιών» που φτια­σι­δώ­νουν και κρύ­βουν από πίσω τους αυ­ταρ­χι­σμό και ανι­σό­τη­τα, είναι ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που επί­σης «συν­δέ­ουν» το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και την προ­πα­γάν­δα του με όσα έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με ιδε­ο­λο­γι­κά κι εμείς στα (δυ­τι­κά κυ­ρί­ως) κράτη.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, λέ­γε­ται συχνά ότι «ο αγώ­νας για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης, απε­λευ­θε­ρώ­νει κι εμάς».Ή αντί­στρο­φα ότι «για να απε­λευ­θε­ρω­θεί η Πα­λαι­στί­νη, πρέ­πει να απε­λευ­θε­ρω­θού­με όλοι».

Με αυτή την επί­γνω­ση, σή­με­ρα η Πα­λαι­στι­νια­κή Υπό­θε­ση αγκα­λιά­ζε­ται διε­θνώς από τη φοι­τη­τι­κή νε­ο­λαία με την αντια­ποι­κια­κή ευαι­σθη­σία, από το Black Lives Matter της πάλης ενά­ντια στη «λευκή ανω­τε­ρό­τη­τα», από τον δια­θε­μα­τι­κό φε­μι­νι­σμό, από τα «Queers for Palestine», από το νέο οι­κο­λο­γι­κό κί­νη­μα (Extinction Rebellion, Γκρέ­τα Τούν­μπεργκ κ.ά.), από συν­δι­κά­τα σε κλά­δους όπως οι με­τα­φο­ρές και η ενέρ­γεια, από αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, από πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς με ανα­φο­ρά στο διε­θνι­σμό και τον αντι­κα­πι­τα­λι­σμό. Η Πα­λαι­στι­νια­κή ση­μαία γί­νε­ται σύμ­βο­λο κάθε αγώνα για δι­καιο­σύ­νη και απε­λευ­θέ­ρω­ση.

Στην Ελ­λά­δα, οι ση­μαί­ες της Πα­λαι­στί­νης υψώ­θη­καν στα πα­νε­πι­στή­μια σε πολ­λούς ακτι­βι­σμούς. Πρέ­πει να ξα­ναϋ­ψω­θούν, σε έναν αγώνα μέσα στις σχο­λές, όπου η φοι­τη­τι­κή Αρι­στε­ρά κα­λεί­ται -ενώ­νο­ντας τις με­γά­λες δυ­νά­μεις που κα­τέ­γρα­ψε κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη- να απο­δεί­ξει τη χρη­σι­μό­τη­τα της ισχυ­ρής της πα­ρου­σί­ας. Δί­νο­ντας αγώνα για το δι­καί­ω­μα στην πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση και δράση ενά­ντια στην από­πει­ρα αυ­ταρ­χι­κής «απο­στεί­ρω­σης» των πα­νε­πι­στη­μί­ων, δί­νο­ντας αγώ­νας ενά­ντια στη σύν­δε­ση της έρευ­νας με την «αγορά», που σή­με­ρα ανα­δει­κνύ­ε­ται και πολ­λα­πλά συ­νέ­νο­χη με μια γε­νο­κτο­νία.

Οι ση­μαί­ες της Πα­λαι­στί­νης θα εμ­φα­νι­στούν στο Athens Pride και στο Europride στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, επι­διώ­κο­ντας να εκ­φρά­σουν όσους, όσες κι όσα θέ­λουν να δια­δη­λώ­σουν πε­ρή­φα­να, αλλά απο­στρέ­φο­νται το «ροζ πλυ­ντή­ριο», πι­στεύ­ουν στην αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ κα­τα­πιε­σμέ­νων, εμπνέ­ο­νται από το «No pride in genocide!».

Η Πα­λαι­στί­νη θα έχει ξε­χω­ρι­στή θέση φέτος στις συ­ζη­τή­σεις πολ­λών αντι­ρα­τσι­στι­κών φε­στι­βάλ του κα­λο­και­ριού. Δεν γί­νε­ται δια­φο­ρε­τι­κά σε γε­γο­νό­τα όπου θα συ­γκε­ντρω­θεί να συ­ζη­τή­σει ο κό­σμος των κι­νη­μά­των, που ανα­φέ­ρε­ται στις αξίες της αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της πάλης ενά­ντια στις κα­τα­πιέ­σεις. Με εμ­βλη­μα­τι­κό το σύν­θη­μα του Αντι­ρα­τσι­στι­κού Φε­στι­βάλ Αθή­νας: «Από τον Πύλο ως την Πα­λαι­στί­νη – Δεν Υπάρ­χει Ει­ρή­νη Χωρίς Δι­καιο­σύ­νη!».

Η Πα­λαι­στί­νη μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει αναμ­φί­βο­λα κρι­τή­ριο για πολύ κόσμο της Αρι­στε­ράς, που πη­γαί­νει αμή­χα­να προς τις κάλ­πες των ευ­ρω­ε­κλο­γών, και κα­λεί­ται να «μαυ­ρί­σει» (πα­λιούς και νέους) φί­λους του Ισ­ρα­ήλ, να στεί­λει μή­νυ­μα απο­δο­κι­μα­σί­ας στην συ­νέ­νο­χη πο­λι­τι­κή της ΕΕ, να ενι­σχύ­σει τις δυ­νά­μεις που το­πο­θε­τού­νται δια­χρο­νι­κά και αυ­θε­ντι­κά στο πλευ­ρό του Πα­λαι­στι­νια­κού λαού.

Η συ­ζή­τη­ση για την αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση, η πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση του ρι­ζο­σπα­στι­σμού που κι­νεί­ται σή­με­ρα ενά­ντια στη γε­νο­κτο­νία, επί­σης πρέ­πει να δια­πε­ρά­σει όλη τη δρα­στη­ριό­τη­τά μας. Από το φε­τι­νό R-Camping το κα­λο­καί­ρι, που γί­νε­ται με σύν­θη­μα «From the River to the Sea…», μέχρι το Φε­μι­νι­στι­κό Φε­στι­βάλ του Σε­πτέμ­βρη, που θα απευ­θυν­θεί (και) σε όσες θέ­λουν να ζή­σουν ως ελεύ­θε­ρες γυ­ναί­κες και να δουν ελεύ­θε­ρη την Πα­λαι­στί­νη.

Αλλά και όλη την ερ­χό­με­νη πε­ρί­ο­δο, οι δρά­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη πρέ­πει να συ­νε­χι­στούν και να διευ­ρυν­θούν, κλι­μα­κώ­νο­ντας την πίεση για απο­μό­νω­ση του Ισ­ρα­ήλ, στη­ρί­ζο­ντας την Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση «ως τη λευ­τε­ριά». Προ­σπα­θούν να εξα­φα­νί­σουν την Πα­λαι­στί­νη από το χάρτη και να εντα­φιά­σουν την Αντί­στα­ση που με την επι­μο­νή της ενά­ντια σε όλα τα προ­γνω­στι­κά, εμπνέ­ει όλα τα κι­νή­μα­τα για απε­λευ­θέ­ρω­ση. Αντί­στοι­χη πρέ­πει να είναι η απά­ντη­σή μας. Όχι μόνο δεν εξα­φα­νί­ζε­ται: Η Πα­λαι­στί­νη είναι πα­ντού!