Ο Μίμης και μια ορφανή συμβουλή
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο άφησε την τελευταία του πνοή ο Δημήτρης Λιβιεράτος.
Είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, και να κανω αρκετές συζητήσεις μαζί του, πολιτικές όσο και προσωπικές. Ο Μίμης ήταν ένας σεμνός, γλυκός, υποστηρικτικός προς τους νέους, και, ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται, δημιουργούσε μια ζεστή πατρική φιγούρα στους νεότερους συντρόφους που τον προσέγγιζαν.
Με τον Μίμη με έφερε σε επαφή ο Δημήτρης Κατσορίδας , τον γνώρισα το 2016. Αλλά τον ήξερα από τότε που ήμουν μαθητής και στρεφόμουν προς τον επαναστατικό μαρξισμό και τον τροτσκισμο.
Ενώ στις τελευταίες τάξεις του λυκείου δεν πολυδιάβαζα για τα μαθήματα του σχολείου, διάβαζα όμως το Μανιφέστο των Μαρξ - Ένγκελς, το Προς τους νέου του Κροπότκιν, το Αλφάβητο του Μπουχάριν, Ρόζα Λούξεμπουργκ και Λέων Τρότσκι. Κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτά τα αναγνώσματα διαβάζω και το βιβλιο του Δημήτρη Λιβιεράτου για την Ιστορία του Εργατικού Κινήματος 1918 - 1923, από τις εκδόσεις Καρανάση.
Το βιβλίο ξεκίνησα να το διαβάζω απόγευμα και το διάβαζα μέχρι τα χαράματα. Κάποια στιγμή ξυπνάει το βράδυ κατά τις 3 το πρωί και με βλέπει να διαβάζω με ανοιχτό το φως, του λέω ότι έχουμε ένα σημαντικό διαγώνισμα αύριο και θέλω να διαβάσω. Ποιο διαγώνισμα...εγώ διάβαζα το βιβλιο του Μίμη Λιβιεράτου.
Πολλά χρόνια αργότερα είχα την τιμή να προλογίσει ο Μίμης το δικό μου μικρό βιβλιαράκι για τον Μιχάλη Ράπτη και την Αλγερινή Επανάσταση. Που να το ήξερα αυτό όταν ήμουν μαθητής.
Στις πολλές συζητήσεις που κάναμε και μπορεί να αφορούσαν το αντιαποικιακό κίνημα μετά τον Β Π.Π., τον Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο), την ιστορία της 4ης Διεθνούς και του ελληνικού τροτσκισμου συζητούσαμε συχνά και για την επικαιρότητα. Λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι μέχρι το τέλος της ζωής του παρακολουθούσε τις εγχώριες και διεθνείς εξελίξεις. Αποδελτίωση τακτική της ελληνικής οικονομίας σε μηνιαία βάση. Και συχνά συζητούσαμε για την Ιμπεριαλιστική Επιθετικότητα και τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Είχαμε ταυτότητα αντίληψης για τα τεκταινόμενα στην Μέση Ανατολή. Οι απόψεις μας από ότι φαίνεται ήταν μάλλον μειοψηφικες μέσα στην αριστερά εκείνη την περίοδο.
Ο λόγος της σημερινής ανάρτησης είναι περισσότερο για να μνημονεύσω μια ΣΥΜΒΟΥΛΗ που μου έδινε και έμεινε ορφανή.
Όταν έγραφα ένα κείμενο πάντα του το έδειχνα, και πάντα περίμενα την γνώμη του στην επόμενη συνάντηση μας. Πήρα πολλές ενθαρυντικες κουβέντες για κάποια κείμενα όμως θα θυμάμαι πάντα μια φορά που του έδωσα ένα κείμενο πολεμικής προς άλλες απόψεις της αριστεράς. Με μάλωσε όχι για την θέση που διατύπωσα, για την οποία έδειξε μια αδιαφορία, αλλά για το ύφος γραφής. Επέμεινε να μην συνεχίσω να γράφω έτσι. Είπε ότι μπορείς να πεις αυτό που θες χωρίς να χρησιμοποιήσεις τόσο επιθετικές λέξεις και ύφος. Εντυπωσιάστηκα να ακούω αυτά τα λόγια από ένα σύντροφο που αφιέρωσε όλη την ζωή του στο κίνημα, και μαλιστα στρατευμένος στην επαναστατική αριστερα. Ίσως περιέκλειε αυτή η συμβουλή τα συμπεράσματα 8 δεκαετιών ενεργούς δράσης. Προσωπικά θεωρούσα ότι απο την στιγμη που βγάζεις κάποια συμπεράσμτα και εχεις καταληξει σε καποιες θέσεις, πρέπει να συντρίβεις την διαφορετική άποψη, με επιχειρήματα και με σεβασμό σε όποιον την εκφέρει. Ο Μίμης εδώ με συμβούλευε διαφορετικά...
Προφανώς δεν ήταν αντίθετος να γίνεται η κριτική, αλλά όχι με πολεμικό και έντονο τρόπο.
Μιλώντας και με αλλους συντρόφους που υπήρξαν "μαθητές" του Μίμη μου ανέφεραν ότι τους έδινε και αυτούς την ίδια συμβουλή.
Αυτό ήθελα να το καταθέσω σήμερα που κλείνει ένας χρόνος από τον θάνατό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου