Η Πολιτική Απόφαση Της Συνδιάσκεψης Του ΣΕΚ

Η κρίση βαθαίνει, επαναστατική αριστερά για σοσιαλιστική διέξοδο

Η Συνδιάσκεψή μας φέτος έχει να αντιμετωπίσει προκλήσεις μεγαλύτερες από όσες έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Γίνεται μέσα σε συνθήκες κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, η επιδείνωση της οποίας είναι ραγδαία και σε πολλά επίπεδα.

Μια νέα οικονομική ύφεση είναι ήδη γεγονός στις αναδυόμενες αγορές και συνοδεύεται από πτώση των διεθνών τιμών των πρώτων υλών, μείωση του παγκόσμιου εμπορίου με συνέπειες υπερχρέωση, νέα κόκκινα δάνεια για τις τράπεζες, περισσότερες χώρες να καταφεύγουν στο ΔΝΤ, κρίση ακόμα και σε κλάδους όπως ο εφοπλισμός.

Στις ίδιες τις ΗΠΑ, πληθαίνουν οι προβλέψεις ότι το 2016 θα είναι χρονιά ύφεσης. Το πραγματικό ζήτημα παγκοσμίως είναι ο χαμηλός ρυθμός των επενδύσεων. Τα ποσοστά κέρδους δεν είναι αρκετά για να οδηγήσουν σε επενδύσεις. Είναι μια εικόνα που επιβεβαιώνει τη μαρξιστική ανάλυση ότι ο καπιταλισμός περνάει μια δομική κρίση, που προέρχεται από την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους.

Η άλλη διάσταση της κρίσης του συστήματος είναι η όξυνση των ανταγωνισμών και η αιματηρή κηλίδα που απλώνεται στη Μέση Ανατολή: Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη, Σομαλία, Μάλι και συνεχώς απλώνεται. Μια κρίση στην οποία εμπλέκονται όλες οι μεγάλες και μικρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Κάθε φορά που υπόσχονται «διπλωματική λύση» ακολουθεί κλιμάκωση της καταστροφής και ένα νέο μεγαλύτερο κύμα προσφύγων. Παραδοσιακοί πυλώνες σταθερότητας στην περιοχή κλονίζονται. Αποσταθεροποίηση στη Σαουδική Αραβία. Αποσταθεροποίηση στην Τουρκία.

Αποσταθεροποίηση στην ίδια την ΕΕ. Η διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος είναι ξεδιάντροπα απάνθρωπη και ρατσιστική αλλά ταυτόχρονα απειλεί την ήδη κλονισμένη ενότητα στο εσωτερικό της όπως δείχνει η συζήτηση για την κατάργηση της Σένγκεν, του ακρογωνιαίου λίθου της ΕΕ.

Για την ελληνική άρχουσα τάξη αυτό σημαίνει ότι είναι υπό αμφισβήτηση ένας κεντρικός της προσανατολισμός δεκαετιών και μάλιστα σε συνθήκες που οι επιπτώσεις της κρίσης στην ελληνική οικονομία γίνονται όλο και πιο δραματικές, με τα σημάδια της αποτυχίας να είναι ήδη ορατά αμέσως μετά τη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Η επιστροφή της ελληνικής οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης δεν διαφαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Ό, τι και να λέει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το τρίτο μνημόνιο δείχνει καταδικασμένο να αποτύχει όπως και τα προηγούμενα. Μόνο που το κόστος για την εργατική τάξη και τους φτωχούς είναι τεράστιο. Όπως ανυπολόγιστο μπορεί να αποδειχθεί το κόστος της επικίνδυνης «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: παραχωρήσεις και πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, οικονομικοί, διπλωματικοί και πολεμικοί «άξονες» με το Ισραήλ και τη δικτατορία του Καϊρου.

Η πολιτική κρίση δεν περιορίζεται στην κυβέρνηση. Στη ΝΔ, ο Μητσοτάκης έχει προβλήματα στην προσπάθειά του για ανασύνταξη. Η ΝΔ θα συνεχίσει να πιέζεται για στήριξη στην υλοποίηση του τρίτου μνημόνιου. Η αγανάκτηση ενάντια στα ξεπουλήματα του Τσίπρα εξακολουθεί να είναι αριστερόστροφη.

Υπάρχει ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης, που πλέον εμφανίζεται και σε διεθνές επίπεδο: Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, εκλογή Κόρμπιν στη Βρετανία, υποψηφιότητα Σάντερς στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα, η εργατική τάξη δεν σταμάτησε να μάχεται ούτε μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Από τον πρώτο μήνα διακυβέρνησης ξεκίνησε η μάχη να γυρίσουν οι απολυμένοι στην ΕΡΤ και αλλού στις δουλειές τους. Ακολούθησαν οι απεργίες της περσινής άνοιξης ενάντια στην υπογραφή στο Γιούρογκρουπ του Φλεβάρη. Το ΟΧΙ του 62% τον Ιούνη. Το φοβερό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Και μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη, οι τρεις πανεργατικές απεργίες. Το μεγαλύτερο κίνημα των αγροτών ακόμα και από την εποχή του Σημίτη.

Η ριζοσπαστικοποίηση δεν υποχωρεί, βαθαίνει. Όμως δεν είναι ευθύγραμμη διαδικασία. Παρεμβαίνουν κόμματα που είναι φορείς του ρεφορμισμού μέσα στην εργατική τάξη. Η επαναστατική αριστερά έχει υποχρέωση να μην αφήσει να χαθεί αυτή η ριζοσπαστικοποίηση σε αδιέξοδους δρόμους. Αυτό μεταφράζεται σε τέσσερα σημαντικά διά ταύτα:

Με τη στρατηγική της καπιταλιστικής διαχείρισης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να έχει εξελιχθεί σε τρίτο μνημόνιο και φράχτες, επιμένουμε αντικαπιταλιστικά. Τίποτε λιγότερο από το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα που τα σημεία του απαντάνε στο ΤΩΡΑ στα άμεσα προβλήματα και ανάγκες: διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών. Τίποτε λιγότερο από ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες, τίποτε λιγότερο από τους φασίστες στη φυλακή. Διεκδικούμε εργατικό έλεγχο, η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να χτίσει τη δική της εναλλακτική και αυτό είναι ρεαλιστικό.

Για να κερδίσει η επαναστατική αριστερά αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση δεν φτάνει να καταγγέλει τα ξεπουλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι το τρίτο μνημόνιο είναι καταδικασμένο να αποτύχει δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουν να περάσουν τα μέτρα με νύχια και με δόντια. Η επαναστατική αριστερά οφείλει να ΕΝΩΝΕΙ τις αντιστάσεις οργανώνοντας τη ΔΡΑΣΗ πάνω στα αιτήματα που προκύπτουν. Να σπρώχνει τις ανταρσίες μέσα κι έξω από το ΣΥΡΙΖΑ και να κερδίζει στις γραμμές της όλο και περισσότερους αγωνιστές.

Πρόκειται για πρωτοβουλίες ξεκινημένες: Η ΚΕΕΡΦΑ και οι πρωτοβουλίες της για τις 19 Μάρτη, για την καταδίκη των φασιστών της Χ.Α, στο δρόμο που χάραξε η καμπάνια για τον Έβρο. Ο Συντονισμός ενάντια στα Μνημόνια που απλώνεται σε όλο και περισσότερους εργατικούς χώρους, μια ανάπτυξη που πατάει πάνω σε πραγματικές ανάγκες της περιόδου για συντονισμό και οργάνωση της δράσης από τα κάτω.

Η λύση δεν είναι ούτε μόνο προγραμματική ούτε μόνο αγωνιστική. Χρειάζεται ανεξάρτητο μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς και αυτό είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στα σχεδόν εφτά χρόνια που υπάρχει αλλά άντεξε, γιατί ήταν και είναι μέτωπο που στηρίζει όλα τα κομμάτια που αντιστέκονται και στις καπιταλιστικές επιθέσεις και στους ρεφορμιστικούς συμβιβασμούς. Η 3η Συνδιάσκεψη της μπορεί να είναι αφετηρία να ξεπεράσει τις ταλαντεύσεις του προηγούμενου διαστήματος.

Στα αδιέξοδα του ρεφορμισμού, η απάντηση είναι η οικοδόμηση ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος. Αυτή η προοπτική πατάει στην παράδοση του Λένιν και του Γκράμσι που ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κόντρα στον κοινοβουλευτικό «ρεαλισμό» των πλατιών, «πλουραλιστικών» κομμάτων που υποστήριζε η σοσιαλδημοκρατία αντέτειναν την ανάγκη να χτιστούν κόμματα που να εξυπηρετούν το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού. Κατάφεραν να συνδέσουν την τη στρατηγική της ανατροπής με τις οργανωτικές επιλογές ενός κόμματος της εργατικής πρωτοπορίας.

Όπως και τότε έτσι και σήμερα, αυτό μεταφράζεται σε ανάγκη για δυνατά κόμματα επαναστατών. Κόμματα της εργατικής πρωτοπορίας, όχι ξεκομμένα και παγωμένα, άλλα άρρηκτα δεμένα με τους αγώνες και την κίνηση του συνόλου της εργατικής τάξης. Κόμματα δημοκρατικού συγκετρωτισμού που ανοίγουν πλατιά και δημοκρατικά τη συζήτηση αλλά καταλήγουν σε συγκεντρωμένη δράση για να είναι αποτελεσματικά μέσα στους αγώνες. Κόμματα που πατάνε στην τακτική του ενιαίου μετώπου, που σημαίνει κοινή δράση με όλη την εργατική τάξη απέναντι στις επιθέσεις και τις δυσκολίες αλλά διαφωνία και ζύμωση πάνω στην προοπτική. Ενιαίο μέτωπο από τα κάτω αλλά και από τα πάνω, και στα συνδικάτα και με πολιτικά κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς, για να μπορούν να νικάνε οι αγώνες, να κερδίζει αυτοπεποίθηση η εργατική τάξη, να αναδεικνύονται λειτουργικά οι αντιφάσεις του ρεφορμισμού και οι ρεαλιστικές απαντήσεις της επαναστατικής εναλλακτικής.

Κλειδί για μια δυνατή επαναστατική αριστερά με πετυχημένες πρωτοβουλίες είναι η ενίσχυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Μέσα από άπλωμα του δικτύου και της κυκλοφορίας της Εργατικής Αλληλεγγύης και του Σοσιαλισμού από τα Κάτω. Μέσα από το χτίσιμο και τη γεωγραφική εξάπλωση των πυρήνων στις εργατογειτονιές αλλά και το βαθύτερο ρίζωμά τους μέσα στους εργατικούς χώρους. Δεν μπορούμε να λείπουμε από καμιά περιοχή. Με πυρήνες επαναστατών που γίνονται κέντρο των πολιτικών πρωτοβουλιών και αναζητήσεων όλης της αριστεράς στην περιοχή τους αλλά και μπορούν να στηρίξουν οργανωτικά την κοινή δράση απλώνοντάς την εκεί που μετράει περισσότερο, στα δυνατά κομμάτια της τάξης. Με νέα καμπάνια στρατολογιών και περισσότερα μέλη. Σήμερα υπάρχει κόσμος που περιμένει την πρόταση να οργανωθεί. Γιατί αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις και όχι στην υπόσχεση των κυβερνητικών λύσεων. Με άνοιγμα της συζήτησης πάνω στην εναλλακτική, οργανώνοντας το φετινό Μαρξισμό 2016 πάνω στην κρίσιμη ιστορική εμπειρία ενός αιώνα επαναστάσεων στους αγώνες σήμερα.

Μπροστά μας έρχονται σκληρές συγκρούσεις. Η κρίση βαθαίνει, αλλά ο κόσμος αντιστέκεται και αυτό έχει ανοίξει ένα παράθυρο για νέες δυνατότητες. Θα συνεχίσουμε να παίρνουμε πρωτοβουλίες μεγαλύτερες από το μπόι μας, οι επαναστάτες παίζουν πια πρώτη εθνική. Αλλά για να νικήσουμε χρειάζεται να μεγαλώσει και το μπόι μας.

Πηγή : sekonline