Συναγερμός Για Την Επικίνδυνη Επίσκεψη Ομπάμα

του Γιάννη Ελαφρού

Με μεγάλη διαδήλωση στις 15 Νοέμβρη, από το Πολυτεχνείο προς την αμερικανική πρεσβεία, θα «υποδεχθεί» λαός και νεολαία τον Μπάρακ Ομπάμα, ανοίγοντας με τον καλύτερο τρόπο το φετινό τριήμερο των εκδηλώσεων για την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73. Ήδη η σύσκεψη αγώνα, που κάλεσε η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για το συντονισμό και συζήτησε την ανάπτυξη της εργατικής πάλης, αποφάσισε να απευθύνει κάλεσμα σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία για συνδιοργάνωση και συμμετοχή στις αντιπολεμικές, αντιιμπεριαλιστικές, αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Πρωτοβουλία κινητοποίησης ανέλαβε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία συγκάλεσε σύσκεψη πολιτικών οργανώσεων και κινήσεων της Αριστεράς την περασμένη Τρίτη. Στη σύσκεψη συμμετείχαν εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιπροσωπείες της ΛΑΕ, του Εργατικού Αγώνα, της Ένωσης Δικαίων και της ΟΚΔΕ και υπήρχε κοινή κατάληξη για την ανάγκη κινητοποίησης λαού και νεολαίας και για τη διοργάνωση πορείας στις 15 Νοέμβρη, με αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Τη συμφωνία τους εξέφρασαν επίσης στο κάλεσμα για διαδήλωση στις 15 Νοέμβρη το ΕΕΚ και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Αντίστοιχα, την Τετάρτη σε σύσκεψη που είχε καλέσει η Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία παρευρέθηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού, όπου επίσης υπήρξε κατάληξη για κινητοποίηση στις 15 Νοέμβρη.

Μέχρι την ώρα που έκλειναν αυτές οι γραμμές δεν είχε ανακοινωθεί κινητοποίηση από την πλευρά του ΚΚΕ. Αλλά ας θυμηθούμε τι είχε γίνει στην προηγούμενη επίσκεψη αμερικανού προέδρου στην Αθήνα:

Στις 19 Νοέμβρη 1999, όταν το αεροσκάφος του Προέδρου των ΗΠΑ, με τον Μπιλ Κλίντον και τη συνοδεία του προσγειωνόταν στο Ελληνικό, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, τη Σταδίου και την Πανεπιστημίου, ύστερα από κάλεσμα πρώτο της ΕΕΔΥΕ, του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ (που είχαν τα μαζικότερα μπλοκ), δεύτερο 31 οργανώσεων της Αριστεράς (κυρίως από το χώρο της εκτός των τειχών Αριστεράς, ύστερα από πρωτοβουλία του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ) που συγκέντρωσαν χιλιάδες αγωνιστές, τρίτο του Συνασπισμού. Η κυβέρνηση Σημίτη είχε απαγορεύσει την πορεία από το Σύνταγμα προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Όταν οι διαδηλωτές του ΚΚΕ επιχείρησαν να περάσουν το αστυνομικό μπλόκο στα λουλουδάδικα, δέχθηκαν χημικά και απωθήθηκαν. Την ίδια ώρα η ασφάλεια του Κλίντον δεν έδινε άδεια για να βγει ο πρόεδρος από το αεροσκάφος! Όχι, τουλάχιστον μέχρι να εκκαθαριστεί το κέντρο της Αθήνας.

Τότε η άθλια κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να προχωρήσει σε μια τρομερή αστυνομική επιχείρηση καταστολής, εκκαθάρισης όλου του κέντρου από τους διαδηλωτές, τους οποίους κυνήγησε μέχρι το Γκάζι(!), με βροχή χημικών και όλες τις διμοιρίες ΜΑΤ. Η εικόνα του «προοδευτικού» Κλίντον επλήγη ανεπανόρθωτα, καθώς οι σκηνές με τους «ιθαγενείς» που διαδήλωναν και τους δρόμους της Αθήνας γεμάτους καπνούς και φλόγες, έκαναν τον γύρο του κόσμου…



Δεν πρόκειται για μια εθιμοτυπικη επίσκεψη

Ο ερχομός του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ Μπα­ράκ Ομπάμα στις 15 Νοέμ­βρη στην Αθήνα σφραγίζει τις εξελίξεις στην Ελλάδα το επόμενο διάστημα. Δεν πρόκειται για μια εθιμοτυπική επίσκεψη, στο τέλος της θητεί­ας του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου, το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δεν λειτουρ­γεί έτσι: σε μια περίοδο και σε μια περιοχή με καυτές εκκρεμότητες και αντιπαραθέσεις, οι όποιες κινήσεις έχουν ουσιαστική στό­χευση. Ποιοι είναι λοιπόν οι βασικοί στόχοι της αμερικανικής πολιτικής, τους οποίους έρχεται να προωθήσει ο Μπαράκ Ομπάμα;

Καταρχήν, η ισχυροποίηση της παρου­σίας του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε ολόκληρο το τόξο που ξεκινά από τη Βόρεια Αφρική (Λιβύη), πιάνει τη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράκ κλπ.) και καταλήγει στην Ουκρανία και στη Βαλτική, στα σύνορα με τη Ρωσία. Σε όλη αυτή τη διακεκαυμένη ζώνη (και όχι μόνο) αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια (και πρόκειται να αναπτυχθούν ακόμα πε­ρισσότερο στο άμεσο μέλλον) στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και πολιτικές επιλο­γές περικύκλωσης της Ρωσίας, που βεβαίως αντιδρά και αντεπιτίθεται, όπως έγινε στην Κριμαία αλλά και στη Συρία. Ο αμερικανι­κός καπιταλισμός, ηγεμονική αλλά σε σχετι­κή υποχώρηση δύναμη του διεθνούς καπι­ταλιστικού συστήματος, απαιτεί από όλους τους συμμάχους του και ειδικά από την Ελ­λάδα με την κρίσιμη γεωγραφική θέση, τη στρατηγική βάση της Σούδας και την αξιό­μαχη ακόμα πολεμική μηχανή (ειδικά στο ναυτικό) να συμμετέχουν στα σχέδια αυτά. Ο συνωστισμός πολεμικών πλοίων και αε­ροσκαφών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ από την μια και της Ρωσίας από την άλλη στην ανατολική Μεσόγειο και τη Συρία προκαλεί μεγάλη ανησυχία και αποκαλύπτει και τον πραγματικό σκοπό του ερχομού του στολί­σκου του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (με την ένθερ­μη υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης): ήδη τρία πολεμικά πλοία, απ’ αυτά που δή­θεν είχαν έρθει για να αποτρέψουν την με­τακίνηση των προσφύγων, παρακολουθούν το ρωσικό στόλο. Πιο συγκεκριμένα για την περιοχή μας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ανοίξει τους Ασκούς του Αιόλου, συμ­βάλλοντας στην ουσιαστική διάλυση τριών κρατών μέχρι τώρα (Ιράκ, Συρία, Λιβύη), που βουλιάζουν σε ατελείωτους εμφύλιους-διεθνείς πολέμους, με τρομερές καταστρο­φές, εκατομμύρια νεκρούς, τραυματίες και πρόσφυγες και κίνδυνο παραπέρα πολεμι­κής εμπλοκής και ανάφλεξης με άμεση συμ­μετοχή γειτονικών κρατών (π.χ. Τουρκία).

Η περιοχή μας έχει την ατυχία (τελικά) να διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου και φυ­σικού αερίου και να βρίσκεται πάνω στους δρόμους ενεργειακής μεταφοράς. Οι ΗΠΑ θέλουν να ελέγχουν τις πηγές και τους δρό­μους ενέργειας, οι οποίοι προκαλούν το εν­διαφέρον και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΕΕ, Ρωσία, Κίνα κλπ.) και των ισχυρών αστικών τάξεων της περιοχής. Ειδι­κό ενδιαφέρον έχουν οι ΗΠΑ για τον έλεγ­χο των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη Νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, στη συνάντηση κι εντός των περιοχών Κύ­πρου, Αιγύπτου και Ισραήλ (που έχει κα­ταπατήσει τα δικαιώματα της Παλαιστίνης) και Ελλάδας, για την εκμετάλλευσή τους με συμμετοχή και αμερικανικών πολυεθνικών εταιρειών. Η προοπτική εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων κάνει ακόμα πιο επιτακτική για ΗΠΑ αλλά και Ευρωπαϊκή Ένωση την «επίλυση» του Κυπριακού, όπως όλα δείχνουν στις ράγες του αντιδραστικού σχεδίου Ανάν, με ουσιαστική διχοτόμηση και συνεχιζόμενη παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, των βρετανονατο­ϊκών δυνάμεων και βάσεων και των ελλη­νικών στρατιωτικών δυνάμεων. Ο Ομπάμα θα πιέσει πιεστικά την κυβέρνηση Τσίπρα να συμφωνήσει στο Κυπριακό, προσφέροντας έωλα ανταλλάγματα, όπως κάποια αόριστη υποστήριξη στην αναδιάρθρωση του ελλη­νικού δημόσιου χρέους, το οποίο εξάλλου βρίσκεται κυρίως στα χέρια ανταγωνιστών των ΗΠΑ. Ο Ομπάμα και οι ΗΠΑ βεβαί­ως δεν είναι στο πλευρό της Ελλάδας (όπως ανόητα διαδίδουν τα κυβερνητικά φερέφω­να), πολύ περισσότερο του ελληνικού λαού. Αξίζει να θυμίσουμε πως σε όλες τις κρί­σιμες στιγμές της πάλης του λαού ενάντια στη μνημονιακή-καπιταλιστική επιδρομή, ο Ομπάμα έπαιρνε θέση σταθερά υπέρ των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων-μεταρ­ρυθμίσεων και της παραμονής της Ελλά­δας στη μέγγενη του ευρώ και της Ευρωπα­ϊκής Ένωσης. Αυτές τις βασικές επιδιώξεις έρχεται να εξυπηρετήσει και με την επίσκε­ψή του. Τέλος, μια ειδική πλευρά των αμε­ρικανικών επιδιώξεων είναι το κτύπημα του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα, που απο­τελεί διαχρονικό παράγοντα ριζοσπαστικο­ποίησης λαού και νεολαίας, ανοικτό στη δη­μιουργία αντιιμπεριαλιστικής και αντικαπι­ταλιστικής συνείδησης. Απ’ αυτή την άποψη δεν είναι τυχαία η ημερομηνία της επίσκε­ψης, ακριβώς πάνω στο τριήμερο των εκ­δηλώσεων της εξέγερσης του Πολυτεχνεί­ου, γεγονός που αποτελεί μεγάλη πρόκλη­ση για το κίνημα. Εξάλλου την ίδια περίο­δο είχε επιλέξει και ο Μπιλ Κλίντον το 1999, που ήρθε τελικά στις 19 Νοέμβρη (οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει να έρθει στις 17 Νοέμβρη!)







Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη η στάση της κυβέρνησης ΣΥΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία υποστηρίζεται ουσια­στικά από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων. Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως θα αξιοποιήσει τις ΗΠΑ και τον Ομπάμα για να πετύχει αναδιάρθρωση του χρέους και για να φέρει επενδύσεις και ανάπτυξη (δεν είναι τυχαία απ’ αυτή την άποψη η το­ποθέτηση του Δημήτρη Παπαδημητρίου, επικεφαλής αμερικανικού ινστιτούτου, στη θέση του υπουργού Οικονομικών). Προω­θώντας καθαρά τα αστικά συμφέροντα η κυ­βέρνηση Τσίπρα, κρύβει πως οι επενδύσεις αυτές (αν και όταν έρθουν) έχουν ληστρι­κό χαρακτήρα, τόσο για την εργασία όσο και για το περιβάλλον. Επίσης, ειδικά όσον αφο­ρά το ΔΝΤ (στο οποίο η Ουάσινγκτον έχει αναβαθμισμένο ρόλο), οι όποιες προτάσεις του για το χρέος συνοδεύονται από εφιαλ­τικά μέτρα για το κτύπημα των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων.

Αντίστοιχα, η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμ­μένου επιχειρεί να συνδυάσει τις επιδιώ­ξεις του ελληνικού κεφαλαίου με τα συμ­φέροντα των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών στην περιοχή. Παραμένοντας άρ­ρηκτα προσδεδεμένη στο ευρωπαϊκό κέ­ντρο, αναβαθμίζει ολοένα περισσότερο τη σχέση της με τις ΗΠΑ (ο προχθεσινός ανα­σχηματισμός και η ενισχυμένη παρουσία φιλοατλαντικών είναι ενδεικτικός), επιδιώ­κοντας να αντιστρέψει την πορεία υποβάθ­μισης του άγρια κτυπημένου από την κρί­ση ελληνικού καπιταλισμού. Και για να το πετύχει αυτό γίνεται πραγματικά αδίστα­κτη: ας θυμηθούμε τις προτάσεις Καμμέ­νου για παραχώρηση ακόμα 2-3 βάσεων στις ΗΠΑ, την (και) ελληνική πρόσκληση κι επιμονή για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο (την ώρα που η Τουρκία διαφωνεί), την ετοιμότητα για συμμετοχή σε ΝΑΤΟϊκές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (π.χ. Λιβύη). Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και συνολικά το αστικό μνημονιακό πολιτικό στρατόπε­δο έχει τη γραμμή να γίνει η Ελλάδα ο «κα­λός στρατιώτης του ΝΑΤΟ» στην περιοχή, πόσο μάλλον που η Τουρκία είναι σε περί­οδο απόκλισης και έντονης επαναδιαπραγ­μάτευσης όλων των σχέσεών της. Επιμέ­νουν επίσης στον αντιδραστικό πολιτικό και στρατιωτικό άξονα με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο. Η κυβέρνηση καμώνεται πως έχει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Επίσκε­ψη του Λαβρόφ, σχέσεις (και ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας) με Κίνα, ευρωπαϊκή προοπτική, σχέσεις με Αμερική, συναντή­σεις με αραβικές χώρες στην Αθήνα. Όμως, σε ένα πεδίο έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, περισσότε­ρο μοιάζει σα να κάνει κουτσό σε ναρκοπέ­διο! Στην πραγματικότητα γίνεται «υπηρέ­της» πολλών αφεντάδων, στην προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου να βρει δρόμους ανάταξης. Όπως στην αντιπαράθεση ΕΕ και ΔΝΤ για το ελληνικό πρόβλημα, το απο­τέλεσμα είναι να υλοποιούνται οι πιο αντι­λαϊκές επιταγές κάθε πλευράς… Ο δρόμος αυτός εκτός από αδιέξοδος είναι και ιδιαί­τερα επικίνδυνος, καθώς αντί η Ελλάδα να λειτουργεί ως παράγοντας ειρήνης και αλ­ληλεγγύης στην περιοχή, παίζει ρόλο αντι­δραστικό. Η κυβέρνηση Τσίπρα και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει κι έναν ακόμα επο­νείδιστο ρόλο: να ξεπλύνει τον αμερικάνι­κο ιμπεριαλισμό στον ελληνικό λαό. Έτσι ο Ομπάμα γίνεται «φίλος» και οι ΗΠΑ «σύμ­μαχος». Όταν αυτές οι τοποθετήσεις προέρ­χονται και από ένα κόμμα που αυτοχαρα­κτηρίζεται «αριστερό» (αν και καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά) και που στο πα­ρελθόν έπαιρνε μέρος σε αντιαμερικάνικες-αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις, η ζημιά είναι μεγαλύτερη.

Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πως το κόκκινο νήμα της αντιιμπεριαλιστικής-αντι­καπιταλιστικής πάλης του λαού μας θα κο­πεί. Και οι κινητοποιήσεις του φετινού Πο­λυτεχνείου, με πρώτο σταθμό τη μεγάλη δι­αδήλωση στις 15 Νοέμβρη θα το δείξουν.

Πηγή : prin