Συνεδρίασε την περασμένη Κυριακή το Πανελλαδικό Συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος με συμμετοχή αντιπροσώπων από τους τοπικούς πυρήνες. Δημοσιεύουμε εδώ το άνοιγμα της συζήτησης από την Κεντρική Επιτροπή και σε επόμενες σελίδες την εικόνα από τις παρεμβάσεις στην πλούσια συζήτηση που ακολούθησε.
Οι εξελίξεις δείχνουν μια κατάσταση που οι κρίσεις χειροτερεύουν, παρότι το κυρίαρχο αφήγημα είναι ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας. Η πραγματικότητα είναι ότι και η οικονομική κατάσταση και η διεθνής κατάσταση αναφορικά με τους πολέμους πάνε προς το χειρότερο. Έχουν να διαχειριστούν μια συγκυρία όπου τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο με τους ίδιους να είναι πιο αποδυναμωμένοι από ό,τι ήταν το προηγουμένο διάστημα. Έχουν δηλαδή και πολιτικό πρόβλημα.
Η εικόνα της επιδείνωσης της κατάστασης έρχεται από το εξωτερικό καταρχήν. Το πρώτο παράδειγμα είναι οι εξελίξεις στη Γαλλία. Έχουν φτάσει οι επίσημοι σχολιαστές να λένε ότι η Γαλλία κινδυνεύει να γίνει Ελλάδα με την έννοια ότι κινδυνεύει να χρεοκοπήσει. Έχει ελλείμματα στο προϋπολογισμό της και χρειάζεται σκληρά μέτρα λιτότητας για να μπορέσει να κάνει βιώσιμο το χρέος της. Να φτάνουμε στο σημείο όπου η Γαλλία δεν έχει καταφέρει να κάνει προϋπολογισμό εξαιτίας της πολιτικής κρίσης δεν είναι ένα απλό ζήτημα. Αντίστοιχα στη Γερμανία η κυβέρνηση συνασπισμού κατέρρευσε για τη διαφωνία της πάλι πάνω στον προϋπολογισμό.
Άμα πάμε να δούμε αυτά τα ζητήματα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ το κυρίαρχο αφήγημα στην αρχή της χρονιάς είναι ότι έρχεται ο Τραμπ και άρα η Αμερική ετοιμάζει αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα. Δύο πράγματα έχει εξαγγείλει συγκεκριμένα σαν πρώτα βήματα.
Ένα ότι με το καλημέρα θα επιβάλει δασμούς στις εισαγωγές στην Αμερική κατά κύριο λόγο από την Κίνα αλλά και από τον Καναδά, από το Μεξικό και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα πρώτο σκέλος δηλαδή είναι εμπορικός πόλεμος. Ένα δεύτερο σκέλος το οποίο έχει εξαγγείλει και έχει διορίσει τον φίλο του τον Έλον Μασκ να αναλάβει ένα καινούργιο Υπουργείο, ένα υπουργείο περικοπών, έχει στόχο ότι θα επιβάλλει περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, στις κοινωνικές δαπάνες για να είμαστε ακριβείς, 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Κολοσσιαίο νούμερο που ισοδυναμεί με το 7% του αμερικάνικου ΑΕΠ. Ο λόγος για αυτό είναι ότι πρόβλημα δημόσιου χρέους υπάρχει και στην Αμερική.
Στην πραγματικότητα η κρίση χρέους, αυτό που συνέβη το 2008 όταν κατάρρευσε η Lehman Brothers και μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο, δεν έχει ξεπεραστεί στα χρόνια που μεσολαβήσανε από το 2008 μέχρι σήμερα. Και το χρέος έχει μεγαλώσει και οι προϋπολογισμοί πιέζονται να καλύψουν την αποπληρωμή του και είναι σε κατάσταση που ο ρυθμός με τον οποίο ανεβαίνει η οικονομία δεν είναι τόσο μεγάλος ώστε να δίνει ικανά πλεονάσματα για να μπορέσουν να καλύψουν αυτή την κρίση.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι στην καρδιά του καπιταλισμού, στην Αμερική, ο ρυθμός των επενδύσεων μειώνεται σταθερά από δεκαετία σε δεκαετία και αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει τώρα. Μετά το 2008 υπήρξε μια ανάκαμψη αλλά δεν είναι ανάκαμψη του επίπεδου της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60. Είναι με χαμηλούς ρυθμούς. Και γι' αυτό έχουν το πρόβλημα ότι η κρίση χρέους επανέρχεται.
Παντού, και στην Αμερική και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και βέβαια εδώ, αυτό που είναι στην ημερήσια διάταξη είναι περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Αυτή είναι η φόρμουλα με την οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα. Εδώ ο Μητσοτάκης λέει ότι… εντάξει τώρα αυτά είναι οι υπερβολές εμείς πάμε καλά. Ξεπεράσαμε τα προβλήματα η οικονομία προχωράει και χάρη στο προχώρημα της οικονομίας σιγά-σιγά το ποσοστό του χρέους πάνω στο ΑΕΠ μειώνεται και αφήνουμε πίσω μας αυτά τα προβλήματα. Και αυτό στην πραγματικότητα είναι παραμύθι.
Είναι παραμύθι όχι μόνο γιατί και εδώ οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι χαμηλοί.
Το πρόβλημα των πιέσεων σε σχέση με το χρέος είναι πολύ μεγάλο. Δηλαδή ακόμα και αυτά τα στοιχεία που δίνουν ότι μειώνεται ο συσχετισμός χρέους - ΑΕΠ είναι πλαστά.
Εξακολουθεί να ανεβαίνει το δημόσιο χρέος. Και μεγαλώνει και με άλλους τρόπους: Εξοπλισμοί. Τι σημαίνει ότι ο Μητσοτάκης καμαρώνει ότι “εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, το NATO λέει αυξήστε τους εξοπλισμούς στο 3% του ΑΕΠ, εμείς το έχουμε ήδη το 3%. Λέει ο Τραμπ το 3% να γίνει 5% για τους εξοπλισμούς, και αυτό θα το πετύχουμε”. Ο Δένδιας παραγγέλνει φρεγάτες, τώρα παραγγέλνει και αντιπυραυλικό σύστημα από το Ισραήλ, με τεράστιο κόστος.
Αυτά ανεβάζουν το χρέος. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα ότι τα μνημόνια δεν είναι πίσω μας και δεν κινδυνεύουμε πλέον. Κινδυνεύουμε. Άμα κρυολογήσει η Γαλλία και φτερνιστεί, στην Ελλάδα θα γίνει πανικός. Απλά και καθαρά. Γι' αυτό και το πρόγραμμα της κυβέρνησης δεν περιέχει προεκλογικές παροχές. Ο Μητσοτάκης λέει, θα δείτε αύξηση το 2027, όταν θα πηγαίνουμε για τις εκλογές. Προς το παρόν, δεν θα δείτε τίποτα παρά μόνο περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις. Είναι μια κυβέρνηση η οποία είναι αδύναμη πολιτικά και προσπαθεί να περάσει και να επιβάλλει σκληρή οικονομική πολιτική περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων.
Η δεύτερη διαδικασία που είναι σε εξέλιξη στο παγκόσμιο σύστημα είναι η όξυνση των πολεμικών ανταγωνισμών και αποτελεί έναν δεύτερο παράγοντα αποσταθεροποίησης. Στο μέτωπο των πολεμικών ανταγωνισμών, οι εξελίξεις έχουν πάει προς την επιδείνωση ήδη από τώρα. Χειροτερεύουν οι πιέσεις από τα πολεμικά μέτωπα σε όλα τα σημεία.
Για την Ουκρανία λένε ότι ο Τραμπ θα κλείσει τον πόλεμο. Θα σηκώσει το τηλέφωνο, θα μιλήσει με τον Πούτιν, θα τα βρουν και θα τελειώνει αυτή η ιστορία. Μεγάλο παραμύθι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε από κάποια παρεξήγηση επειδή δεν μιλήσανε οι Αμερικάνοι με τους Ρώσους. Ξεκίνησε διότι υπήρχε και υπάρχει μια ολόκληρη εκστρατεία από την πλευρά του ΝΑΤΟ, συνολικά της Δύσης, σε σχέση με τι γίνεται γύρω-γύρω από τη Ρωσία. Έχει τελειώσει αυτή η διαδικασία; Όχι με κανέναν τρόπο. Εντείνονται οι πιέσεις από τη μεριά της Δύσης στο ότι η Ρωσία δεν θα έχει τον έλεγχο των χωρών γύρω της που παλιά αποτελούσαν την ΕΣΣΔ.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία και οι πιέσεις πάνω στη Ρωσία είναι κομμάτι του ευρύτερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα στη Δύση και στην Κίνα. Έχει προχωρήσει η συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα και διαμορφώνονται τα μεγάλα στρατόπεδα, ο μεγάλος ανταγωνισμός, ο οποίος χειροτερεύει. Η κατάσταση επιδεινώνεται με την κλιμάκωση του εμπορικού πολέμου με την Κίνα. Στις άλλες χώρες, λέει ο Τράμπ, θα επιβάλλονται δασμοί μέχρι 20% στις εισαγωγές. Στην Κίνα θα επιβάλλονται δασμοί 60%. Διότι η Κίνα είναι ο αντίπαλος του αμερικανικού καπιταλισμού οικονομικά και γεωπολιτικά. Αυτό είναι κλιμάκωση. Και, άρα, τα μέτωπα είναι αλληλένδετα και η κατάσταση πάει προς το χειρότερο, προς την όξυνση των ανταγωνισμών και των συγκρούσεων. Αν αυτό ισχύει σε σχέση με τον Ειρηνικό, την Ασία και σε σχέση με την Ουκρανία, ισχύει πολύ περισσότερο σε σχέση με τη Μέση Ανατολή.
Εκεί η εκτίμηση ότι η κατάσταση επιδεινώνεται είναι πάρα πολύ χειροπιαστή. Ξεκινήσανε λέγοντας ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και κάνει αντεπίθεση στη Γάζα γιατί δέχτηκε μια τρομοκρατική ενέργεια. Πέρασε ένας χρόνος, δεν καταφέρανε να τσακίσουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση παρόλο που ισοπεδώσανε τη Γάζα. Και απλώνεται ο πόλεμος σε ολόκληρη την περιοχή. Αρχικά, το επόμενο βήμα του πολέμου ήταν ότι το Ισραήλ θα συγκρουστεί με το Ιράν. Τώρα, το επόμενο βήμα του πολέμου είναι η σύγκρουση του Ισραήλ με τη νέα κατάσταση στη Συρία. Και αυτό είναι κάτι το οποίο χρειάζεται να σταθούμε. Οι εξελίξεις στη Συρία έχουν ανοίξει θέμα ότι η απειλή για το Ισραήλ έχει φτάσει πιο κοντά του.
Έχουν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση που είναι ανεξέλεγκτη. Το καθεστώς κατέρρευσε και οι πιέσεις του κόσμου στη Συρία μπορεί να οδηγήσουν ότι η Συρία θα είναι ένας σύμμαχος της Παλαιστινιακής Αντίστασης, που μέχρι τώρα δεν ήταν. Αυτή την εξέλιξη το Ισραήλ δεν θέλει να την αφήσει και κλιμακώνει τον πόλεμο. Ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται η κατάσταση είναι ότι τη Συρία προσπαθούν να την μοιράσουν η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κλπ. Υπάρχουν αυτοί οι ανταγωνισμοί και λειτουργούν αποσταθεροποιητικά. Αλλά το βασικότερο στοιχείο είναι ότι τώρα το Ισραήλ απέκτησε ένα μεγαλύτερο μέτωπο στα βόρειά του.
Αυτή η εξέλιξη, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι υπάρχει παρουσία της Τουρκίας στη νέα κατάσταση στη Συρία, μεγαλώνει την ελληνική εμπλοκή σε σχέση με το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Ένα δεύτερο κρατούμενο δηλαδή σε σχέση με το τι έχει να διαχειριστεί ο Μητσοτάκης είναι κλιμάκωση της ελληνικής στρατιωτικής εμπλοκής στη Μέση Ανατολή.
Μέχρι τώρα η εικόνα ήταν ότι στηρίζουν το Ισραήλ έχοντας δώσει τη Σούδα στους Αμερικάνους και οι Αμερικάνοι βοηθάνε τον Νετανιάχου για ό,τι χρειαστεί. Κλιμακώθηκε η κατάσταση και χρειάστηκε στην Ερυθρά Θάλασσα να πάει και μια ελληνική φρεγάτα, δεύτερο βήμα της εμπλοκής. Τώρα πάμε για τρίτο βήμα εμπλοκής, πολύ μεγαλύτερο. Θέλουν να στείλουν ελληνικές φρεγάτες στα ανοιχτά της Συρίας, γιατί αλλιώς μπορεί να τα πάρει η Τουρκία, να φτιάξει ΑΟΖ, η οποία θα καταπιεί την Κύπρο. Και επομένως θέλουν να χοντρύνει το παιχνίδι. Έχουν αρχίσει να βάζουν θέμα ότι η Κύπρος που μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τώρα πρέπει να μπει και στο ΝΑΤΟ. Και δεν σταματάνε εκεί.
Ο Μητσοτάκης βάζει θέμα ότι στον Λίβανο πρέπει να υπάρχει ελληνική συμμετοχή στην ειρηνευτική δύναμη που επιτηρεί την εκεχειρία μεταξύ Λιβάνου και Ισραήλ. Δηλαδή να πάει ελληνικός στρατός στον Λίβανο. Η προηγούμενη ειρηνευτική δύναμη ήταν με Ιταλούς φαντάρους. Είναι αυτοί τους οποίους σκότωνε το Ισραήλ όταν έκανε το ντου μέσα στο Λίβανο. Σ' αυτή τη φωτιά θέλει να στείλει στρατό ο Μητσοτάκης. Και έχει τα διπλωματικά χαρτιά για να το κάνει αυτό. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θέλει να είναι παρούσα στην όλη εξέλιξη γύρω από τη Συρία. Με τη συμμετοχή της Ελλάδας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που ξεκίνησε από την Πρωτοχρονιά και θα είναι εκεί για δύο χρόνια. Και άρα το να δούμε φρεγάτες στα Ανατολικά της Κύπρου και στρατό στο Λίβανο είναι στην ημερήσια διάταξη του Μητσοτάκη όσο και να λέει ότι «εγώ είμαι του διαλόγου, εγώ μιλάω και με τον Ερντογάν, διέγραψα και τον Σαμαρά ο οποίος είναι πολύ πατριώτης». Σε σχέση με τη διαχείριση του πολέμου αυτό το οποίο έχει μπροστά του είναι τα χειρότερα.
Αυτά είναι βασικά στοιχεία σε σχέση με την χρονιά που ξεκίνησε. Είναι το υπόβαθρο για να έχουμε την εικόνα των μεγάλων συγκρούσεων που έχουμε μπροστά μας με την κυβέρνηση η οποία έχει να διαχειριστεί μια οικονομική κρίση που δεν τελειώνει και χειροτερεύει και έχει ξεκινημένη μια πολεμική εμπλοκή η οποία βαθαίνει.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα που έχει να αντιμετωπίσει στην καινούρια χρονιά το κίνημα που έχει ξεδιπλωθεί ήδη από το 2024 με τις αντιστάσεις απέναντι σε όλα τα μέτρα. Είναι μια κυβέρνηση πιο αδύναμη ένα χρόνο αργότερα – το είδαμε κι εκλογικά. Είναι μια αντιπολίτευση που μπορεί να βγαίνει από την κρίση της με τις διαδικασίες που έκανε αλλά είναι τρομερά συντηρητική -και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Δυνάμεις
Τα πράγματα πάνε προς μεγαλύτερες συγκρούσεις σε συνθήκες μεγαλύτερης πολιτικής αστάθειας. Σε αυτές τις συνθήκες θα έχουμε να λειτουργήσουμε κι άρα τις μάχες που έχουμε να οργανώσουμε, το πόσο πρωτοβουλιακοί πρέπει να είμαστε, το πόσο ενωτικοί πρέπει να είμαστε και πώς θα τα καταφέρουμε με ένα ΣΕΚ που θα έχει μεγαλύτερες δυνάμεις, είναι τα βασικά ζητήματα αυτού του Πανελλαδικού Συμβουλίου.
Η προηγούμενη χρονιά καθορίστηκε από τέσσερις μεγάλες μάχες. Οι εργατικές μάχες, οι καταλήψεις των σχολών, η Παλαιστίνη και η μάχη ενάντια στο ρατσισμό με τις καμπάνιες ενάντια στις δολοφονίες της Πύλου, του Καμράν κλπ. Αυτές οι τέσσερις μεγάλες μάχες είχαν το εξής αποτέλεσμα.
Αφενός πάρα πολύς κόσμος πήρε μέρος σε αυτές, που τον έφερε πολύ πιο κοντά στο ζήτημα του πώς μπορεί να ρίξει τη Νέα Δημοκρατία. Ήτανε κεντρικό ότι αυτές οι μάχες πρέπει να ρίξουν την κυβέρνηση και άνοιξε και η συζήτηση ποιος μπορεί να τη ρίξει και τι μπορεί να ακολουθήσει.
Και στις τέσσερις μεγάλες μάχες παίξαμε ρόλο. Και είμαστε το κόμμα που έβαλε το θέμα να πέσει η Νέα Δημοκρατία, ενώ η υπόλοιπη Αριστερά δεν το βάζει.
Δεν το βάζει η ρεφορμιστική Αριστερά γιατί αν βάλουν να πέσει η κυβέρνηση θα έχουν αμέσως το ζήτημα τι μπορεί να την αντικαταστήσει. Και δεν έχουνε φτάσει ούτε στις συζητήσεις τι μπορεί να γίνει, δηλαδή στις συνεργασίες, για να το πούμε πολύ απλά. Δεν έχουνε κλείσει οι συνεργασίες και η προσπάθεια να συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι άλλο υπάρχει, δεν έχει κλείσει ούτε το τι μπορεί να γίνει για να πέσει ούτε με τι ποσοστά θα μπορέσουμε να την αντικαταστήσουμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο που την εργατική τάξη, το κίνημα, τους αγωνιστές τους μετατρέπουν ουσιαστικά σε ψήφους. Αυτό είναι το φοβερό αυτή τη στιγμή.
Στη μεγαλύτερη κρίση της κυρίαρχης τάξης, στη μεγαλύτερη κρίση της Νέας Δημοκρατίας που ούτε 25% δεν μαζεύει, στους μεγαλύτερους αγώνες που έχουν γίνει όλη αυτή την περίοδο, δεν τολμάνε να βάλουν αυτό το ζήτημα. Αυτό είναι βασικό του ρεφορμισμού, που αυτή τη στιγμή το βλέπουμε πολύ καθαρότερα από οποιαδήποτε άλλη περίοδο. Κι άρα χρειάζεται να δούμε πραγματικά τι σημαίνει αυτή η ιστορία. Επειδή το ερώτημα δεν είναι μόνο αν θα ρίξουμε τη Νέα Δημοκρατία, είναι πώς θα τη ρίξουμε, ποιος θα τη ρίξει και με ποια προοπτική.
Σε αυτή την περίοδο μπαίνουν τρία μεγάλα ζητήματα για τον κόμμα μας. Τι σημαίνει επαναστατική στρατηγική, πώς οργανώνεις το ενιαίο μέτωπο και τι ρόλο παίζει η Εργατική Αλληλεγγύη.
Επαναστατική στρατηγική δεν είναι να πούμε ότι όταν θα γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση η ζωή μας θα είναι καλύτερη. Τα μέτωπα που έχουν μπει αυτή τη στιγμή από την κυρίαρχη τάξη, ο πόλεμος, η ιδιωτικοποίηση, η διάλυση της Παιδείας, ο ρατσισμός, έχουμε σαν επαναστάτες ένα ολόκληρο πρόγραμμα για να τα αντιμετωπίσουμε. Αυτό που λέγαμε πάντοτε το μεταβατικό πρόγραμμα το οποίο συνδέει τις μάχες που δίνεις τώρα με το ζήτημα της προοπτικής.
Να το πούμε συγκεκριμένα: Η πάλη για την Πύλο, η πάλη για να τιμωρηθεί ο Μητσοτάκης και η πάλη ενάντια στον ρατσισμό έχει ένα βασικό αίτημα: Ανοιχτά σύνορα. Και αυτό είναι αίτημα για όλο το εργατικό κίνημα. Πρέπει να τη δώσουμε αυτή τη μάχη. Όταν λέμε ότι οι σχολές και τα σχολεία αυτή τη στιγμή πάνε να τα ιδιωτικοποιήσουν το θέμα δεν είναι να μιλήσουμε απλώς ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Πρέπει να πούμε τι σημαίνει εργατικός έλεγχος των μαθητών, των φοιτητών, των εργαζόμενων. Το θέμα ενάντια στον πόλεμο δεν είναι μόνο να πούμε «λευτεριά στην Παλαιστίνη» που το λέμε. Είναι να πούμε «Έξω από το ΝΑΤΟ», να πούμε «δουλειές όχι βόμβες», να πούμε «όχι στις πολεμικές δαπάνες». Ενάντια στις περικοπές, για προσλήψεις, για κοινωνικές δαπάνες, χρειάζεται να πεις να διαγραφεί το χρέος.
Αυτά δεν είναι συνθήματα πια. Είναι ο τρόπος που οι επαναστάτες όχι απλώς λένε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, αλλά που γίνονται συγκεκριμένα αιτήματα. Αυτό είναι βασικό ζήτημα και θα χρειαστεί να δώσουμε πολύ περισσότερο χρόνο στη συζήτηση μέσα στους πυρήνες, μέσα στους εργατικούς χώρους, μέσα στους φοιτητικούς χώρους για το πώς συγκεκριμενοποιείται όλη αυτή η στρατηγική.
Σύνδεση
Αυτό μας οδηγεί στο δεύτερο. Πώς το κάνεις αυτό. Το κάνεις γιατί είσαι ξεκάθαρος και πηγαίνεις και λες εγώ προτείνω αυτό, άμα θέλετε δεχτείτε το; Όχι. Εκεί μπαίνει το ζήτημα του ενιαίου μετώπου. Ενιαίο μέτωπο είναι η σύνδεση της πρωτοπορίας με την κοινωνική αντίσταση. Είναι μια ολόκληρη τακτική.
Ενιαίο μέτωπο σημαίνει ότι δουλεύεις με όλο αυτόν τον κόσμο, σε όλους τους χώρους. Ενιαίο μέτωπο σημαίνει πρωτοβουλίες. Βάζουμε και συνεργαζόμαστε με όλο τον κόσμο σε κοινές πρωτοβουλίες. Ενιαίο μέτωπο σημαίνει πολιτική συζήτηση. Για ξεκαθάρισμα και διαμόρφωση του κόσμου με τον οποίο δουλεύουμε μαζί. Δεν σημαίνει ότι είμαστε σε ενιαίο μέτωπο αλλά δεν σου κάνω συζήτηση, δεν συζητάμε τα προβλήματα, δεν συζητάμε πολιτικά πώς μπορεί αυτή η πρωτοβουλία να νικήσει. Έχει τεράστια σημασία η πολιτική συζήτηση στο ενιαίο μέτωπο.
Και το τρίτο είναι η Εργατική Αλληλεγγύη. Η Εργατική Αλληλεγγύη είναι βασικό στοιχείο και στην επαναστατική στρατηγική και τακτική. Η εφημερίδα καλύπτει τρία πράγματα.
Το πρώτο είναι την αγκιτάτσια. Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο όταν βγαίνει και λέει καταλήψεις τώρα. Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο όταν λέει βάλτε στη φυλακή τους δολοφόνους. Όλα τα πρωτοσέλιδα. Δίνουν την κατεύθυνση σε έναν ολόκληρο κόσμο πώς μπορεί να λειτουργήσει.
Αλλά Εργατική Αλληλεγγύη δεν σημαίνει μόνο αγκιτάτσια. Σημαίνει παράλληλα διαμόρφωση στελεχικού δυναμικού μέσα στο κόμμα μας. Διότι είναι η σύνδεση ανάμεσα στο τι θέλουμε να κάνουμε και στο πώς το κάνουμε. Είναι η διαμόρφωση ενός πραγματικά ηγετικού κομματιού μέσα στο κόμμα και μέσα σε όλη την Αριστερά.
Δεν μπορούμε να κινηθούμε χωρίς Εργατική Αλληλεγγύη που θα φτάνει σε όλα τα μέλη κάθε βδομάδα, που τα μέλη την διαβάζουν και αρχίζουν να την διακινούν στον χώρο τους, έχοντας ξεκαθαρίσει τα επιχειρήματα και προσπαθώντας πραγματικά να ξεκαθαρίσουν ολόκληρα κομμάτια μέσα στον χώρο τους για το τι σημαίνει η μία ή η άλλη μάχη.
Όταν ο Γκράμσι έγραφε ότι το κόμμα της τάξης είναι ο οργανικός διανοούμενος εννοούσε ότι ένα επαναστατικό κόμμα είναι συλλογικός οργανωτής και συλλογικά λειτουργεί με την τάξη. Και ξεκαθαρίζει και το ίδιο, συνδέεται με την τάξη κάθε φορά, με τον κόσμο στη γειτονιά, στις σχολές, στους εργατικούς χώρους και βάζει το θέμα του προχωρήματος.
Η δύναμη του κόμματος είναι ο τοπικός πυρήνας. Οι τοπικοί πυρήνες δεν είναι μόνο η συζήτηση και τα ξεκαθαρίσματα, αλλά η σύνδεση με τους εργάτες και με τον κόσμο που παλεύει κοινωνικά. Έχει σημασία να φέρουμε κάθε νέο σύντροφο και συντρόφισσα στο επίπεδο των παλιών συντρόφων. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά, αλλά έχει σημασία να μπορέσουμε να παίξουμε αυτό το ρόλο, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου